Οι σοβάδες πέφτουν στα κεφάλια των μαθητών, η θέρμανση δεν υπάρχει, το ίντερνετ για εκπαίδευση μοιάζει με όαση στην έρημο. Η κεραμική, το πλέξιμο, το κέντημα δεν είναι απαρχαιωμένα μαθήματα είναι «της μόδας» κι έχουν επιστρέψει μαζί με μια γενικότερη επανεκτίμηση της παράδοσης και των φυσικών υλικών εξού και πολλοί πληρώνουν ΄απειρα χρήματα σε workshop.
Είναι ωραία ιδέα για ένα σχολείο της βόρειας Ευρώπης χωρίς βασικά κενά στο διδακτικό προσωπικό.
Είναι ωραία ιδέα για μια χώρα όπου το Ημερήσιο Σχολείο λειτουργεί και υπάρχουν χώροι για νέες αίθουσες που θα γεμίσουν με τραπέζια και πηλούς.
Είναι ωραία ιδέα για μια σχολική κοινωνία που έχει εξασφαλίσει ήδη πόρους για να υποστηρίξει μαθητές με μαθητικές δυσκολίες ή κινητικά προβλήματα.
Είναι ωραία ιδέα για μια εκπαίδευση όπου διδάσκονται ήδη κρίσιμα μαθήματα για το μέλλον και την ευημερία των πολιτών -όπως αυτό της οδικής συμπεριφοράς.
Το μπάτζετ του trendy προγράμματος Χειροτεχνίας δίνεται από την ΕΕ και φτάνει στα 4.000.000 ευρώ, για εξοπλισμό και υλικά χωρίς να ξέρουμε όμως που θα βρεθούν οι καθηγητές για να διδάξουν κεραμική- όχι στην Σαμοθράκη αλλά ούτε στην Αθήνα.
Εν ολίγοις, τα κεντητά καραβάκια και η κεραμική τέχνη είναι όμορφα και χρήσιμα, απομακρύνουν τα πιτσιρίκια από οθόνες αλλά μοιάζουν με κακόγουστο αστείο όταν το σχολείο δεν έχει- όχι δασκάλους, ψυχολόγους ή απορρυπαντικά- ούτε κεραμίδι. «Τι του λείπει του ψωριάρη».