Στην παλαιστινιακή αντιστασιακή ποίηση η γη είναι ζωντανή ιστορία. Δεν αντιμετωπίζεται μόνο ως φυσικό φαινόμενο ή σαν φυσική ομορφιά αλλά και ως ενσάρκωση της ιστορίας.
Σε αυτή τη γη, υπάρχει κάτι
που αξίζει να το ζήσεις
Ο ερχομός του Απρίλη
Η μυρωδιά του ψωμιού την αυγή
Αυτά που λένε οι γυναίκες για τους άντρες
Τα γραπτά του Αισχύλου
Η αρχή του έρωτα
Το χορτάρι πάνω σε μια πέτρα
Μητέρες που ζουν με το σκοπό της φλογέρας
Και ο φόβος των κατακτητών για τη μνήμη
Σε αυτή τη γη υπάρχει κάτι
που αξίζει να το ζήσεις
Το τέλος του Σεπτέμβρη
Μια γυναίκα που ανθίζει μετά τα σαράντα
Η ώρα του ήλιου στη φυλακή
Σύννεφα που σχηματίζουν πελώριες μορφές
Τα συνθήματα του λαού
για κείνους που φεύγουν γελαστοί
και ο φόβος στα μάτια των τυράννων
Σε αυτή τη γη υπάρχει κάτι
που αξίζει να το ζήσεις
Σε αυτή τη γη, την κόρη της γης
τη μάνα όλων των ξεκινημάτων
τη μάνα όλων των τελειωμών
Τη λέγαν Παλαιστίνη
Παλαιστίνη τη λένε ακόμα.
Ο Μαχμούντ Νταρουίς (13 Μαρτίου 1941, Αλ Μπιρουά - 9 Αυγούστου 2008, Χιούστον, Τέξας, ΗΠΑ) γεννήθηκε στη Γαλιλαία, στην τότε υπό αγγλική διοίκηση Παλαιστίνη και σημερινό Ισραήλ. Είναι το δεύτερο παιδί μιας μουσουλμανικής, ορθόδοξης οικογένειας γαιοκτημόνων, με τέσσερις αδερφούς και τρεις αδερφές. Μετά την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, το 1948, το χωριό καταστράφηκε ολοσχερώς και η οικογένεια Νταρουίς κατέφυγε στον Λίβανο όπου παρέμεινε έναν χρόνο προτού επιστρέψει παράνομα στο Ισραήλ και βρει στη θέση του χωριού της μια εβραϊκή αποικία. Η οικογένεια εγκαθίσταται έτσι στο Ντερ Αλ Ασαντ.
Ο Νταρουίς ξεκίνησε τις πρωτοβάθμιες σπουδές του στο Ντερ Αλ Ασαντ, ζώντας υπό τη μόνιμη απειλή του εντοπισμού και του εξορισμού του από τις ισραηλινές αρχές. Αργότερα, τελειώνει τις δευτεροβάθμιες σπουδές του στο Κουφούρ Γιασίφ κι εντέλει φεύγει για τη Χάιφα. Το 1960, στα δεκαεννιά του χρόνια, δημοσιεύει την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Πουλιά χωρίς φτερά. Το 1964 αναγνωρίζεται στην πατρίδα του αλλά και διεθνώς ως μια φωνή της παλαιστινιακής αντίστασης, χάρη στη συλλογή του Φύλλα Ελιάς, πολύ γνωστή κυρίως από το ποίημα Ταυτότητα, ποίημα που γίνεται ύμνος στα χείλη ολόκληρου του αραβικού κόσμου.
Ο Darwish έφυγε από το Ισραήλ το 1970 για να σπουδάσει στη Σοβιετική Ένωση. Παρακολούθησε το Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας Lomonosov για ένα χρόνο, πριν μετακομίσει στην Αίγυπτο και τον Λίβανο. Όταν εντάχθηκε στην PLO (Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης) το 1973, του απαγορεύτηκε να εισέλθει ξανά στο Ισραήλ. Το 1995, επέστρεψε για να παραστεί στην κηδεία του συναδέλφου του, Εμίλ Χαμπίμπι, λαμβάνοντας άδεια να παραμείνει στη Χάιφα για τέσσερις ημέρες. Εκείνη τη χρονιά επιτράπηκε στον Νταργουίς να εγκατασταθεί στη Ραμάλα.
Ο Darwish ήταν δύο φορές παντρεμένος και χωρισμένος. Η πρώτη του σύζυγος ήταν η συγγραφέας Rana Kabbani. Αφού χώρισαν, στα μέσα της δεκαετίας του 1980, παντρεύτηκε μια Αιγύπτια μεταφράστρια, την Hayat Heeni. Δεν είχε παιδιά. Η Rita των ποιημάτων του Darwish ήταν μια Εβραία γυναίκα την οποία αγάπησε όταν ζούσε στη Χάιφα, όπως αποκάλυψε σε συνέντευξή του στη Γαλλίδα δημοσιογράφο Laure Adler και το όνομά της είναι Tamar Ben-Ami. Η σχέση έγινε το θέμα της ταινίας Write Down, I Am an Arab του σκηνοθέτη Ibtisam Mara’ana.
Η τελευταία του επίσκεψη στη Χάιφα ήταν στις 15 Ιουλίου 2007, για να παρακολουθήσει ένα ρεσιτάλ ποίησης στο Mt. Carmel Auditorium. Εκεί, επέκρινε τη φατριακή βία μεταξύ της Φατάχ και της Χαμάς ως «απόπειρα αυτοκτονίας στους δρόμους».
Ο Darwish είχε ιστορικό καρδιακής νόσου, υπέστη καρδιακή προσβολή το 1984. Πέθανε στις 9 Αυγούστου 2008 σε ηλικία 67 ετών, τρεις ημέρες μετά από εγχείρηση καρδιάς στο Memorial Hermann Hospital στο Χιούστον του Τέξας.
Διαβάστε επίσης: Καναφάνι: Γράμμα από τη Γάζα
Ακολουθήστε μας στο Instagram και στο Fb για να βλέπετε τα άρθρα που σας ενδιαφέρουν