«Λοιπόν, τίποτα δεν είναι δικό μου. Δικό μας είναι μόνο αυτό που δίνουμε»
Ένα διαχρονικό κείμενο που έγραψε στο τέλος της ζωής της, η ποιήτρια και συγγραφέας Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου (1933- 2023)DOCTV.GR | UNSPLASH
11 Ιουλίου 2023
«Ύστερα από όλα αυτά τα βιβλία που έγραψα μια ζωή, ύστερα από τον πόνο την αγωνία της κάθε στιγμής την οδυνόμενη αναζήτηση της αλήθειας, σήμερα αισθάνομαι πως τίποτα δεν έχω δικό μου. Τίποτα δεν μένει δικό μας. Τα χέρια μας μένουν άδεια. Ίσως για να μείνουμε ταπεινοί και γυμνοί όπως ήρθαμε στον κόσμο.
Και ίσως η απόφασή μου να βγάλω αυτό το βιβλίο με τις σκέψεις των ημερολογίων μου είναι για να πιστέψω και η ίδια πως τα έζησα όλα αυτά, πως υπήρξαν. Πως τίποτα δεν μπορεί να ακυρώσει το γεγονός ότι υπήρξαν. Και πως όλα αυτά ήμουν εγώ. Πως τελικά, τίποτα δεν χάνεται από αυτό που έχει υπάρξει.
Λοιπόν, τίποτα δεν είναι δικό μου. Δικό μας είναι μόνο αυτό που δίνουμε. Και ας τα έζησα εγώ όλα αυτά. Υπάρχουμε πάνω σε μια ελάχιστη στιγμή εύθραυστη και ροϊκή μέσα στον ατέρμονα χρόνο και εκείνο που μένει δικό μας είναι μόνον αυτό που έχουμε δώσει και που επιστρέφει σε εμάς από άλλους δρόμους».
Τα μονοπάτια του Αγγέλου μου - Μαρίας Λαμπαδαρίδου Πόθου, Εκδ. Πατάκη. Η Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου (1933- 17 Ιουνίου 2023) ήταν Ελληνίδα ποιήτρια, πεζογράφος και θεατρική συγγραφέας. Θεατρικά της έργα παίχτηκαν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έγινε ευρέως γνωστή όταν το έργο της Ο χορός της Ηλέκτρας ανέβηκε το 1971 με μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου και σκηνικά του Διονύση Φωτόπουλου από το Εθνικό Θέατρο. που Απεικόνιζε το καθεστώς της χούντας, το έργο απορρίφθηκε από τη λογοκρισία της χούντας. Όμως τελικά, ύστερα από προσπάθειες, ανέβηκε με αστυνομική παρακολούθηση και είχε μεγάλη απήχηση.
Το 1963 εκδόθηκαν τα βιβλία της Σπουδή, Το όραμα του Αλέξη Φερά, Μικρό κλουβί στο Βιβλιοπωλείο της Εστίας. Το 1965, Το Μικρό κλουβί, βραβεύτηκε από την Ομάδα των Δώδεκα, που την αποτελούσαν οι κορυφαίοι της εποχής, μεταξύ των οποίων οι Ελύτης, Τερζάκης, Θεοτοκάς, Αθανασιάδης, Άλκης Θρύλος. Ταυτόχρονα της προσφέρθηκε μια υποτροφία από τη Γαλλική Κυβέρνηση για σπουδές Θεάτρου ενός έτους στη Σορβόννη (1966-1967). Εκεί γνωρίστηκε με τα σύγχρονα ρεύματα της δυτικής διανόησης, με τη φιλοσοφία του μηδενός, με το Θέατρο του Παραλόγου, με τους συγγραφείς της υπαρξιακής αγωνίας, Αλμπέρ Καμί, Φραντς Κάφκα, Μπέρτολτ Μπρεχτ, Σάμιουελ Μπέκετ.
Ο Μπέκετ την επηρέασε βαθύτατα. Όταν είδε το έργο του Oh les beaux jours, το 1967, στο θέατρο Odéon του Παρισιού, αμέσως ζήτησε από τον ίδιον να το μεταφράσει και ξεκίνησε μια αλληλογραφία μαζί του που κράτησε πολλά χρόνια. Έγινε μεταφράστρια των έργων του αλλά και έγραψε ένα δοκιμιακό βιβλίο με τίτλο: Samuel Beckett – Η εμπειρία της υπαρξιακής οδύνης, (εκδόσεις Φιλιππότη), με έναν σημαντικό πρόλογο του Ζακ Λακαριέρ,και το 2016, συμπληρωμένο με νέα κείμενα, από τις εκδόσεις Έναστρον.
Στη Σορβόννη του Παρισιού παρακολούθησε, ως υπότροφος, μαθήματα θεάτρου και παράλληλα έγραφε θέατρο. Το ποιητικό υπερρεαλιστικό έργο της Το γυάλινο κιβώτιο, μεταφρασμένο στα γαλλικά από την Αν Κρεσέζ, εγκρίθηκε στο Θέατρο Odéon του Παρισιού, μαζί με το θεατρικό της έργο Μικρό κλουβί. Αργότερα, το έργο αυτό εντυπωσίασε τον Σάμουελ Μπέκετ, ο οποίος το έστειλε στον σκηνοθέτη του Ζαν Λουί Μπαρό.
Για χρόνια υπήρξε συνεργάτης σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες, Καθημερινή και Καθημερινή της Κυριακής, Βήμα της Κυριακής, Ελευθεροτυπία, Έθνος, περιοδικό Διαβάζω. Βιβλία της διδάσκονται σε πανεπιστήμια της Ελλάδας και του εξωτερικού.
Διαβάστε επίσης:
Λακαριέρ: Το Ερωτικό λεξικό της Ελλάδας
Βαλαωρίτης: Ποια θάλασσα
Ζακ Λακαριέρ: Το ελληνικό καλοκαίρι
εμφάνιση σχολίων