Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Μαγικές διαδρομές

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Στο ταξίδι τα πάντα είναι τρισδιάστατα. Υπάρχει το πάνω και το κάτω, το μέσα και το έξω, σαν τους κυβιστικούς πίνακες. Συνήθως οι τέσσερις αυτές κατευθύνσεις συνδυάζονται μεταξύ τους. Με τη βοήθεια των συνδυασμών, κάποιος μπορεί να περιπλανηθεί στο σύμπαν κι αυτό να γίνει με όχημα το μέσα του. Ένας άλλος να επιθυμεί να διεισδύσει σε όλες τις γήινες ηδονές και να χρησιμοποιήσει όλη του την εξωστρέφεια.

Το σίγουρο είναι ότι «κάθε ταξίδι ανανεώνει τις αισθήσεις και πράγματα χιλιοειπωμένα σε ξαφνιάζουν σαν να τα βλέπεις για πρώτη φορά», λέει ο Νίκος Καζαντζάκης, ένας από τους γίγαντες των ταξιδιωτών. Σε κλειστούς κόσμους, όπου τα συστήματα καθορίζουν τους κανόνες με τρόπο αδυσώπητο, αρκεί ένα παιχνίδι για να διευρύνει το φαντασιακό ορίζοντα.
 

Απ’ όπου και να ’χω περάσει, νιώθω ότι βρίσκω σημεία οικεία, λες και όλοι οι πολιτισμοί αναδύονται από μέσα μου.                                          

Το παιχνίδι των μαγικών διαδρομών. «Σε ένα παρθένο δάσος του Αμαζονίου, ο σαμάνος συμβουλεύει τους άντρες μιας φυλής αυτοχθόνων που έχουν πέσει σε κατάθλιψη: Τουλάχιστον για ένα σεληνιακό μήνα, να μην περνούν ποτέ από το ίδιο σημείο, να μην κινούνται σε ευθεία, αλλά να κάνουν ζιγκ ζαγκ και κύκλους. Γύρω από ένα βράχο, μια σπηλιά ή έναν τεράστιο κορμό ενός δέντρου χαράσσονται έτσι απεριόριστες διαδρομές. Ακόμα και κατά τη διάρκεια του κυνηγιού, δίπλα σε έλη ή λασπωμένους παραποτάμους, στις κούρβες όπου συχνάζουν αλιγάτορες, κάθε άντρας στήνει ένα μικρό πρόχειρο πέρασμα, που δεν θα ξαναχρησιμοποιήσει ο ίδιος μέχρι να περάσει η δοκιμασία. Η ιδέα έχει αποτελέσματα. Μόλις η προθεσμία περάσει, τις νύχτες που η φυλή μαζεύεται κοντά στη φωτιά, όλοι έχουν κάτι να διηγηθούν και οι απόψεις για τα όρια του κόσμου και τα αξιοπερίεργα ποικίλλουν».

«Στους ανοιχτούς κόσμους αυτό που προέχει όταν ξεκινάς για το ταξίδι είναι η υλοποίηση μιας φαντασίωσης». Για κάποιους καμία σημασία δεν έχει η τελική αφήγηση, όταν δεν έχει δημιουργηθεί εκ των προτέρων ο σκελετός του σεναρίου. Η αντίθετη άποψη –«φτιάχνω ένα χάρτη του κόσμου, όπως ενώνω τα κομμάτια ενός παζλ»– βασίζεται σε μια αρχικά αόριστη πληροφορία, στοχεύοντας στο να ικανοποιήσει το αρχέγονο ένστικτο της περιπλάνησης.

Στην αρχαιότητα, όταν ο κόσμος ήταν βυθισμένος στην ομίχλη του αγνώστου, η πρώτη προσέγγιση διδάχτηκε από τον Ηρόδοτο. Έχοντας στο μυαλό του το σενάριο, προσάρμοσε στον εαυτό του τη διαδρομή, αφομοίωσε έστω και με αφέλεια, τους μύθους, τις γνώσεις, τις φήμες και τα σύμβολα. Στη δεύτερη άποψη ταιριάζει η περίπτωση του Πυθέα του Μασσαλιώτη, που ανίχνευσε τη Βρετανία, τη Σκοτία, την Ισλανδία, κυνηγώντας παλιές, χαμένες διαδρομές. Συνήθως είναι οι εξερευνητές, όπως ο Βάσκο ντα Γκάμα, ο Χριστόφορος Κολόμβος, ο Κουκ, που ακολούθησαν το είδος αυτό του ταξιδιού, επιβεβαιώνοντας αυτό που λέει ο Φουκό: «Το ταξίδι είναι η εξερεύνηση του Άλλου. Η μετάβαση σ’ ένα θαυμαστό τοπίο όπου κυριαρχεί το θησαυροφυλάκιο των σημαινόντων».

Προσωπικά, εκτιμώ ότι το ταξίδι μέσα από τη βίωση των στιγμών σε μαγικές διαδρομές μεταμορφώνει κομμάτια του εαυτού μου σε ένα ολιστικό σύμπαν. Απ’ όπου και να ’χω περάσει, νιώθω ότι βρίσκω σημεία οικεία, λες και όλοι οι πολιτισμοί αναδύονται από μέσα μου. Αρκετές φορές αναγνωρίζω τη γλώσσα των προγόνων μου στα φαρσί, στην κέτσουα, στους παιχνιδιάρικους συνδυασμούς των δισύλλαβων λέξεων των λαών της Ινδοκίνας.

 
Διαβάστε επίσης:
Βλέμμα μέσα από καθρέφτη
Άγριοι κι Άγιοι
Ένα κομμάτι ουτοπίας

εμφάνιση σχολίων