Η τυραννία του Α' ΠΡΟΣΩΠΟ μινιμαλισμού

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Decluttering. Σε ελεύθερη μετάφραση, σημαίνει δαμάζω την ακαταστασία πετώντας αβέρτα. Κι έχει γίνει συνώνυμο της μανίας της μινιμαλιστικής γιαπωνέζας Marie Kondo να ξεκαθαρίσει τα πάντα μέχρι το σπίτι να μείνει τόσο άδειο που να θυμίζει ένα από αυτά τα εξώφυλλα σε περιοδικά design και διακόσμησης που αγαπούν το απόλυτο τίποτα. Σπίτια που μοιάζουν ακατοίκητα, σαν εκθέσεις επίπλων. Ένα μήλο αν αφήσεις πάνω στο άδειο τραπέζι, ένα σακάκι στο μπράτσο του καναπέ, αμέσως δημιουργείται «ακαταστασία», πάει η ησυχία, το ντεκόρ διαλύεται, το Ζεν πάει περίπατο.

«Πετάξτε ό,τι δεν σας δίνει χαρά» λέει η γιαπωνέζα και άνθρωποι αποφασισμένοι να βάλουν τάξη στις ζωές τους ή να σκοτώσουν τις κενές ώρες, ξεφορτώνονται πράγματα σωρηδόν. Όσο πιο άδεια η ντουλάπα, τόσο πιο τακτοποιημένη η ζωή. Αφαίρεση σημαίνει να μένεις με τα βασικά, τα ουσιώδη. Που είναι όμως ο πλούτος που έρχεται όχι με τα βασικά αλλά με το περιττό, το λαμπερό, το «άχρηστο»;

Βιβλία αδιάβαστα, ρούχα αφόρετα, αντικείμενα που περιμένουν καρτερικά μια χρήση, αναμνηστικά όχι απαραιτήτως χαρούμενα. Γιατί όλα θα πρέπει να είναι χρήσιμα στο εδώ και τώρα; Γιατί κάτι δεν μπορεί να περιμένει τη σειρά του, η οποία μπορεί να φτάσει σε πέντε, δέκα χρόνια – ή ίσως και ποτέ; Γιατί όλα θα πρέπει να μας δίνουν χαρά; Πετάει κανείς το σακάκι αγαπημένου προσώπου που δεν είναι πια εδώ; Πετάει το βιβλίο που έγινε χίλια κομμάτια από τις απανωτές αναγνώσεις και το αγόρασε ξανά σε νέα έκδοση; Τις χιλιάδες σημειώσεις στα κενά της κάθε σελίδας και τις υπογραμμίσεις του; Το ίσως άχαρο αντικείμενο που περνάει από γενιά σε γενιά και πιάνει σκόνη, πρέπει να φύγει; Τα ενθύμια μιας ζωής που ζήσαμε και δεν υπάρχει πια; Πρέπει να ξεγράφουμε την ιστορία που λένε τα πράγματά μας για εμάς;
 

Ένα σπίτι χρειάζεται λίγη επιμελημένη ακαταστασία με πράγματα που αφηγούνται την ιστορία της ζωής μας, την ιστορία του κόσμου μας. Κι αυτή δεν είναι πάντα χαρούμενη ή χρηστική  

Άνθρωποι πέφτουν στην λούμπα του αυτομαστιγώματος. «Πω πω πόσα πράγματα έχω, τι σπατάλη. Κι αν δεν μπορώ να ελέγξω το σπίτι μου, τότε πώς θα ελέγξω τη ζωή μου; Έχω αποτύχει να νοικοκυρέψω το χώρο που ζω με όλα αυτά τα «περιττά»; Απέτυχα ως γονέας διότι δεν δίδαξα στα παιδιά μου να ζουν με 5 πράγματα; Ως άνθρωπος, μήπως χάνω την ουσία;

Τα αντικείμενα δεν έχουν μόνο τον σκοπό να μας εξυπηρετούν ή να μας φέρνουν χαρά. Οι κόσμοι μας απαρτίζονται από πολλά περισσότερα. Ένα σπίτι χρειάζεται λίγη επιμελημένη ακαταστασία με πράγματα που αφηγούνται την ιστορία της ζωής μας, την ιστορία του κόσμου μας. Κι αυτή δεν είναι πάντα χαρούμενη ή χρηστική.

Κι όσο πετάμε οι κόσμοι μας μικραίνουν, συρρικνώνονται, κι εμείς μένουμε με πέντε απαστράπτοντα αντικείμενα τα οποία τελικά από την πολλή χρήση χάνουν κι αυτά τη λάμψη τους, γίνονται δεδομένα καθημερινά, στο τέλος τα βαριόμαστε και αν είχαν μυαλό και στόμα, θα μας έλεγαν πως μας βαρέθηκαν κι αυτά.


Διαβάστε επίσης:
Βιοφιλία, φέρε τη φύση μέσα
Ma σημαίνει ένα κενό που είναι γεμάτο δυνατότητες
Ένα κομμάτι ουτοπίας
Τι εννοείς δεν έχεις γάτα;

εμφάνιση σχολίων