Κορτάσαρ: Μόνος μεταξύ Α' ΠΡΟΣΩΠΟ άλλων

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Οι επαφές στην όποια δραστηριότητα, στη φυλή, στο γραφείο, στο κρεβάτι και στο γήπεδο, ήταν επαφές κλαδιών και φύλλων που διασταυρώνονται και χαϊδεύονται από δέντρο σε δέντρο, ενώ οι κορμοί υψώνουν αγέρωχα τις άτεμνες παραλλήλους τους.

«Κατά βάθος θα μπορούσαμε να είμαστε όπως στην επιφάνεια» σκέφτηκε ο Ολιβέιρα «αλλά τότε θα 'πρεπε να ζούμε διαφορετικά. Και τι πάει να πει “να ζούμε διαφορετικά;” Ίσως να ζούμε παράλογα για να τελειώνουμε με το παράλογο, να καταδυόμαστε στον εαυτό μας με τόση δύναμη ώστε το άλμα να καταλήξει στην αγκαλιά του άλλου. Ναι, ίσως ο έρωτας, αλλά αυτή η otherness μας διαρκεί όσο διαρκεί και μια γυναίκα, και μόνο σε ό,τι αφορά αυτή τη γυναίκα. Κατά βάθος, δεν υπάρχει otherness, μετά βίας μια ευχάριστη togetherness. Κάτι είναι κι αυτό...».
 

Η πραγματική ετερότητα, διαμορφωμένη από λεπτές επαφές, από θαυμαστές προσαρμογές στον κόσμο, δεν μπορούσε να επιτευχθεί μονομερώς           

Έρωτας, οντολογίζουσα τελετή, ζωοδότρα. Γι' αυτό και τώρα αναλογιζόταν κάτι που ίσως έπρεπε να το 'χει αναλογιστεί ευθύς εξαρχής: αν δεν κατέχεις τον εαυτό σου (και ποιος κατέχει πραγματικά τον εαυτό του), πώς θέλεις να κατέχεις την ετερότητα; Ποιος γύρισε ποτέ απ' τον εαυτό του, απ' την απόλυτη μοναξιά τού να μην μπορείς να βασιστείς ούτε στη συντροφιά με τον εαυτό σου, αλλά να είσαι αναγκασμένος να χωθείς στο σινεμά ή στο πορνείο ή σ' ένα φιλικό σπίτι ή σ' ένα συναρπαστικό επάγγελμα ή στο γάμο, για να 'σαι, τουλάχιστον, μόνος-μεταξύ-άλλων; Έτσι, όλως παραδόξως, η υπέρτατη μοναξιά οδηγούσε στον υπέρτατο συναγελασμό, στη μεγάλη ψευδαίσθηση της συντροφιάς των άλλων, στον άνθρωπο μόνο μέσα στην αίθουσα των κατόπτρων και των αντηχήσεων.

Όμως άνθρωποι όπως ο ίδιος και τόσοι άλλοι, που αποδέχονταν τον εαυτό τους (ή τον απέρριπταν αλλά αφού τον είχαν γνωρίσει από κοντά), έπεφταν στο χειρότερο παράδοξο, να βρίσκονται στο κατώφλι της ετερότητας και να μην μπορούν να το διαβούν. Η πραγματική ετερότητα, διαμορφωμένη από λεπτές επαφές, από θαυμαστές προσαρμογές στον κόσμο, δεν μπορούσε να επιτευχθεί μονομερώς, στο απλωμένο χέρι έπρεπε ν' αποκριθεί ένα άλλο απλωμένο χέρι απ' έξω, από τον έτερο.


Απόσπασμα από το βιβλίο του Julio Cortázar, Το Κουτσό, μτφρ.: Αχιλλέας Κυριακίδης,  εκδ. Opera. Ο Χούλιο Κορτάσαρ (26 Αυγούστου 1914 – 12 Φεβρουαρίου 1984) ήταν Αργεντινός πεζογράφος, ποιητής, θεατρικός συγγραφέας και και μεταφραστής. Είναι περισσότερος γνωστός για το μυθιστόρημα Κουτσό, που συγκαταλέγεται στα κορυφαία έργα της λογοτεχνίας της Λατινικής Αμερικής, αλλά και για τα διηγήματά του. Επηρέασε πολλούς λογοτέχνες και συγκαταλέγεται στις σημαντικότερες προσωπικότητες του Λατινοαμερικάνικου μπουμ. Θεωρείται ένας από τους πιο πρωτοποριακούς συγγραφείς της εποχής του, που εγκαινίασαν έναν νέο τρόπο δημιουργίας λογοτεχνίας στον ισπανικό κόσμο, σπάζοντας τα κλασικά καλούπια μέσω αφηγήσεων που διαφεύγουν της χρονικής γραμμικότητας. Καθώς το περιεχόμενο του έργου του ταξιδεύει στα σύνορα μεταξύ του πραγματικού και του φανταστικού, τοποθετείται συχνά μέσα στα είδη μαγικού ρεαλισμού και υπερρεαλισμού.
 

Διαβάστε επίσης:
Mια σχέση μέσα σε 5 λεπτά
Κεραυνοβόλος έρωτας
Μπρυκνέρ: Ας μη χάσουμε ποτέ την αίσθηση της θαυμαστής σάρκας

εμφάνιση σχολίων