Η Δέσποινα Παναγιωτοπούλου ταξιδεύει στο ground zero
ΠΡΩΤΟ ΣΟΚ: μέσα σε αυτή την απίστευτη πόλη, ανάμεσα στους τεράστιους ουρανοξύστες και σε ένα σίγουρο συναίσθημα πως μπορείς κόντρα σε κάθε λογική και νόμο να πετάξεις, ξαφνικά έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα τεράστιο κενό. Και εννοώ κενό στην κυριολεξία. Διότι το σημείο στο οποίο κατέρρευσαν οι δίδυμοι πύργοι είναι εκεί, βαθύ, επιβλητικό και τεράστιο, μια γιγαντιαία τρύπα που λες πως φτάνει στα έγκατα της γης.
ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΟΚ: το μουσείο Ground Zero δίπλα στο τεράστιο αυτό κενό, γεμάτο ντοκουμέντα από την ημέρα της 11 Σεπτεμβρίου, συγκλονιστικές φωτογραφίες και βίντεο. Περιδιαβαίνω και εγώ χαμένη και σοκαρισμένη από τη συνολική ατμόσφαιρα του μουσείου-μνημόσυνου που είναι εκεί για να θυμίζει. Και εκεί που για μια στιγμή είχα καταφέρει να ταυτιστώ με την αμερικανική οπτική, το μάτι μου έπεσε πάνω σε «εκείνο».
ΕΝΑ ΦΡΙΚΑΛΕΟ, ΧΩΡΙΣ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΝΟΗΜΑ ΑΓΑΛΜΑ-μινιατούρα της Ελευθερίας. Με χιλιάδες μικροπράγματα να κρέμονται άτσαλα και κραυγαλέα πάνω του. Αντικείμενα παντός τύπου των ανθρώπων που σκοτώθηκαν εκείνη τη μέρα, από χαρτομάντιλα και τσίχλες μέχρι κινητά και κάρτες των αγαπημένων τους προσώπων, που ως άλλοι χοηφόροι φόρτωσαν με περίεργους και άτεχνους συμβολισμούς ένα άγαλμα ήδη ματαιωμένο εδώ και χρόνια. Έμοιαζε σαν μεταμοντέρνος σκουπιδοτενεκές, φτηνός και αμήχανος. Η κραυγή για την άδικη βία μετατράπηκε σε ένα ειρωνικό σχόλιο προς την αμερικανική δημοκρατία-μια δημοκρατία καμωμένη από μικρά σκουπίδια που ντύνουν το άδειο κουφάρι της.
ΠΙΟ ΠΕΡΑ, έξω από το μουσείο, σικάτοι χρηματιστές κάπνιζαν βιαστικά το τσιγάρο τους στην καθορισμένη ώρα του lunch break.