Ταχτσής: Η γιαγιά Α' ΠΡΟΣΩΠΟ μου η Αθήνα

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ «Η ταυτότητά μου λέει ότι γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, αλλά μη δίνετε ποτέ μεγάλη πίστη στις ταυτότητες: είμαι Αθηναίος και μάλιστα από τους ελάχιστους πέμπτης γενιάς. Άλλο να τα ξέρεις από τα βιβλία πως εδώ που πατάμε τώρα κάποτε ίσως να κάθισε ο Σωκράτης με τον Φαίδρο και άλλο να τα ξέρεις από πρώτο χέρι. Να μπορείς να λες: τη βλέπετε αυτή την πολυσύχναστη λεωφόρο, πνιγμένη στο αυτοκίνητο και τα καυσαέρια; Τον καιρό που ήμουν παιδί ήταν ρέμα με κάμποσα σκουπίδια αλλά και με μια ήσυχη νεροσυρμή που πότιζε όσα πλατάνια είχαν απομείνει. Θέλω να πω πως βλέπω την Αθήνα μέσα στην προοπτική του χρόνου, όπως είναι αδύνατον να τη δει ο επαρχιώτης έποικος και ο ξένος επισκέπτης της, και μέσα από αυτήν βλέπω και τον εαυτό μου».
 

Πέφτω στην άβυσσο για να δημιουργήσω έτσι τεχνηέντως το ερέθισμα που θα με κρατήσει λίγο περισσότερο στη ζωή  

«Η ζωή μου εδώ έχει φτάσει, μου φαίνεται, σ' ένα αδιέξοδο. Έχω χρήματα, αρκετά τελοσπάντων για να ζήσω, κι ωστόσο είμαι βαθύτατα δυσαρεστημένος, με τη ζωή, με τον εαυτό μου, τον κόσμο κ.τ.λ. Αναζητώ να κάνω αδύνατα πράγματα, και καταφέρνω να τα πραγματοποιώ. Και κατόπιν έχοντας για μια στιγμή φτάσει τα σχετικά ύψη μου, τα βρίσκω ανιαρά και πέφτω για μια ακόμη φορά στην άβυσσο για να δημιουργήσω έτσι τεχνηέντως το ερέθισμα που θα με κρατήσει λίγο περισσότερο στη ζωή, που θα με παροτρύνει να ξαναρχίσω δουλειές που ποτέ δεν τελειώνω και που μένουν πάντα ατελείωτες. Κοντά δυο χρόνια τώρα, και ακόμη δεν έχω βρει εδώ εκδότη. Όχι ότι έχω πολυπροσπαθήσει. Ξέρεις πόσο υπεροπτικός και περήφανος είμαι όταν πρόκειται να προωθήσω τα συμφέροντά μου. Είμαι έτοιμος να φτύσω αίμα για να κάνω τέχνη, αλλά αρνούμαι να γίνω ο γυρολόγος της».

«Λοιπόν η ζωή μου, πάντα ανεμοδούρα, αν αυτή είναι η λέξη, έχει γίνει πρόσφατα θύελλα. Απλούστατα δεν μπορώ πλέον ν' αντεπεξέλθω σε όλα -δυο διαφορετικά είδη δουλειάς, τρία αν προσθέσεις σ' αυτές το καθάρισμα του σπιτιού, τη ζωή εργένη, τη ζωή οικογενειάρχη, τη ζωή του «συγγραφέα» κ.τ.λ., κ.τ.λ., παίζοντας ως συνήθως τους ρόλους του κάθε ήρωα στο μυθιστόρημα που είναι η ζωή μου.
 

Από εδώ, φαίνεστε όχι τα θύματα ή οι ήρωες αλλά οι εκτελεστές, όχι τα θύματα αλλά οι θύτες  

Υπάρχει κάτι, όσον αφορά την Αυστραλία, που με ενοχλεί όλο και περισσότερο όσο γερνάω, και μολονότι εσύ κατά κάποιο τρόπο δεν είσαι η Αυστραλία, κατά έναν άλλο είσαι, και εγώ θέλω να ξεχάσω τον θεοκατάρατο τόπο, κι εσείς είστε οι μόνοι που μου τον θυμίζετε, που με κάνετε ν' αντικρίζω το παρελθόν που θέλω να ξεχάσω

Η πολιτική κατάσταση εδώ -τα πολλά άγχη και οι ευθύνες που μου δημιουργεί- με κάνουν και να ζηλεύω και να αγανακτώ με την, σχετικά, απατηλή μακαριότητα που είναι η Αυστραλία -έναν απ' τους ελάχιστους παραδείσους που έχει απομείνει στον κόσμο. Ω, αναμφίβολα, κι εσείς έχετε τα προβλήματά σας εκεί, προσωπικά, μεταφυσικά και πολιτικά σε αυστραλιανό καθώς και σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά κατά κάποιον τρόπο, όπως τουλάχιστον φαίνεται από εδώ, φαίνεστε όχι τα θύματα ή οι ήρωες αλλά οι εκτελεστές, όχι τα θύματα αλλά οι θύτες».

«Ψυχοσωματική κατατονία, είπε ο γιατρός, και με μπούκωσε με κάθε λογής φάρμακα, και τώρα νιώθω πολύ καλύτερα, αλλά για βδομάδες δεν μπορούσα να μιλήσω, ή οι λέξεις μπερδεύονταν στη βάση της γλώσσας μου, και ήθελα ν' αυτοκτονήσω και τα λοιπά και τα λοιπά, έκλαιγα χωρίς λόγο, απλώς έκλαιγα, και αρνιόμουν να δω οποιονδήποτε. Η αλήθεια είναι ότι ζω πέραν των δυνατοτήτων μου, υλικά, όσο και από κάθε άλλη άποψη. Νιώθω ένοχος, ένοχος. Νιώθω σαν προδότης. Λίγο πολύ με εκβιάζουν να αποσυρθώ από οιονδήποτε πολιτικό αγώνα, με απειλούν, δηλ. όχι με τόσο πολλές λέξεις, αλλά το μήνυμα είναι απλό: Κύριε Ταχτσή, γνωρίζετε πόσο σας θαυμάζουμε, είστε ελεύθερος να κάνετε ό,τι θέλετε, ποτέ δεν θα σας εκθέσουμε... Αλλά το μόνο πράγμα για το οποίο είμαι “ελεύθερος” να κάνω είναι να πουλάω το κορμί μου -για να μπορώ να ζήσω...».


Αποσπάσματα από την βιογραφία για τον Κώστα Ταχτσή, τού ελληνικής καταγωγής Αυστραλού πανεπιστημιακού Γιάννη Βασιλακάκου «Η αθέατη πλευρά της σελήνης» (εκδ. Ηλέκτρα, 2008) και τη συλλογή αυτοβιογραφικών κειμένων «Η γιαγιά μου η Αθήνα» που εκδόθηκε το 1979 και περιλαμβάνει βιωματικές του αφηγήσεις. Ο Κώστας Ταχτσής (Θεσσαλονίκη, 8 Οκτωβρίου 1927 – Αθήνα, 25 Αυγούστου 1988) ήταν διακεκριμένος Έλληνας λογοτέχνης της μεταπολεμικής γενιάς. Ο Ταχτσής εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα στις αρχές της δεκαετίας του 1950 με τις ποιητικές συλλογές Ποιήματα (1951), Μικρά ποιήματα (1952) και Περί ώραν δωδεκάτην (1953), που αργότερα αποκήρυξε. Με πολλές δυσκολίες, το 1962 εξέδωσε με δικά του έξοδα το μυθιστόρημα Το τρίτο στεφάνι, το οποίο και είναι η σημαντικότερη προσφορά του στην Νεοελληνική λογοτεχνία και με το οποίο αργότερα καθιερώθηκε ως ένας από τους καλύτερους πεζογράφους της γενιάς του. Μαζί με τον Νάνο Βαλαωρίτη και άλλους συμμετείχε στη συντακτική ομάδα του πρωτοποριακού λογοτεχνικού περιοδικού Πάλι (1964–1967). Το 1972 εξέδωσε τη συλλογή διηγημάτων Τα ρέστα και το 1979 μία συλλογή αυτοβιογραφικών κειμένων με τίτλο Η γιαγιά μου η Αθήνα. Δεν έκρυψε λεπτομέρειες για την ερωτική του ζωή. Ντύθηκε για πρώτη φορά με γυναικεία ρούχα όταν ήταν μετανάστης στην Αυστραλία, ενώ σε ταξίδια του στην Αμερική έκανε πεζοδρόμιο ως τραβεστί. Το ίδιο έκανε και στην Ελλάδα, αν και εικάζεται ότι το οικονομικό δεν ήταν το βασικό του κίνητρο. Στις 27 Αυγούστου 1988, η αδελφή του τον βρήκε δολοφονημένο στο σπίτι του στον Κολωνό. Η Αστυνομία δεν μπόρεσε να διαλευκάνει το έγκλημα. Η ιατροδικαστική εξέταση έδειξε ότι ο θάνατος είχε επέλθει από στραγγαλισμό.

εμφάνιση σχολίων