Άνθρωποι σε θαλάμους ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ρύπων

ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ Τα νέα είναι οργουελικά. «Σάλος από τα πειράματα σε ανθρώπους και πιθήκους από γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες». «Σύγχρονοι θάλαμοι αερίων και ξέπλυμα ρύπων». «Άνθρωποι πληρώνονται για να δοκιμάζονται πάνω τους οι ρύποι των αυτοκινητοβιομηχανιών.»

-Πειράματα σε ανθρώπους; ρωτάει ο δημοσιογράφος στο ραδιόφωνο χωρίς να περιμένει απάντηση.

-«Ναι φριχτό», του απαντάει ο άλλος «αλλά η αυτοκινητοβιομηχανία αποτελεί την οικονομική ατμομηχανή της Γερμανίας και δύσκολα η κυβέρνηση θα καταδικάσει έναν κολοσσό…»

Ο παραπάνω διάλογος εξελίσσεται αυτήν τη στιγμή στα τηλεοπτικά παράθυρα του πλανήτη, σε άπειρες γλώσσες σε όλη τη Γη.
 
Πειράματα σε ανθρώπους;
-Ναι φριχτό, αλλά στο εποπτικό συμβούλιο της VW μετέχει ο πρωθυπουργός της Κάτω Σαξονίας..
-Ναι, φριχτό αλλά το ίδιο το κρατίδιο είναι μεγαλομέτοχος της εταιρείας, με τον Βάιλ να μετέχει στο εποπτικό συμβούλιο της VW...
-Ναι, φριχτό αλλά, το εποπτικό συμβούλιο της εταιρίας υποστηρίζει ότι δεν γνώριζε τίποτα για τα πειράματα σε ανθρώπους, ως όφειλε.
 
Την ώρα που οποιοσδήποτε απλός πολίτης όχι μόνο οφείλει να ακολουθεί τον νόμο αλλά και να τον γνωρίζει, οι σύμβουλοι, τα γκόλντενμπόι, τα κράτη-μεγαλομέτοχοι, οι κυβερνήσεις και οι αόρατοι ιδιοκτήτες δεν οφείλουν να γνωρίζουν.

Την ώρα που η επιδείνωση της διαβίωσης των ανθρώπων αποτελεί επιδημία, τα δικαιώματα συρρικώνονται, και η δημόσια υγεία όσο και ο πλανήτης πλήττεται εξαιτίας του καπιταλισμού τον ολίγων, εξακολουθεί να υπάρχει αυτό το «αλλά...».

«Μερικά στελέχη θα απολυθούν. θα εξαγοράσουν τις ποινές τους και το θέμα θα ξεχαστεί» λέει ο σχολιαστής θεωρώντας ντε φάκτο την έκβαση των πραγμάτων και βαφτίζοντας ως κανονικότητα ακόμα έναν σουρεαλισμό στην σύγχρονη πραγματικότητα.  Η κυρία δίπλα μου στο ψιλικατζιδικο κοιταει τον δέκτη της τηλεόρασης, κουνάει το κεφάλι, «αλλά... » ψελίζει, πληρώνει και φεύγει.

Αποδεχόμεθα τα παραπάνω εις το όνομα μιας οικονομικής ευημερίας που δεν μας αφορά, «αλλά» υπογράφουμε την ιστορία της εποχής μας. 
Όλες οι υπόλοιπες αναλύσεις είναι για να αναμασάμε τα αυτονόητα, να θρηνούμε «χαμένα δικαιώματα», να ξεπλένουμε τον θυμό στα μίντια και τους φόβους μας στα σόσιαλ-μίντια.

 

εμφάνιση σχολίων