Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Αμηχανία

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΤΟ ΑΣΑΝΣΕΡ, ΣΤΗΝ ΑΝΑΜΟΝΗ ΤΩΝ ΙΑΤΡΕΙΩΝ, ΣΤΗΝ ΑΠΟΝΟΜΗ, στη χυλόπιτα, στον άγνωστο που νόμιζες πως γνώριζες, στην αγένεια του φίλου. Μπροστά στην απίστευτη σύμπτωση. Μπροστά στη μεγάλη αποκάλυψη. Μπροστά στην άγνοια. Και στην αποτυχία.

ΤΗ ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ. Όποιος και να είσαι, όση εξουσία και να έχεις, όσα χρήματα να έχεις ή να μην έχεις, όποια θέση και να κατέχεις στην κοινωνία, θα τη ζήσεις. Πολλές φορές. Αμήχανες στιγμές. Μόνο, οι ελάχιστοι, οι εντελώς χοντρόπετσοι, εκείνοι που δεν συναισθάνονται ποτέ τον κόσμο και τα γεγονότα δίπλα τους, μόνο εκείνοι δεν νιώθουν ποτέ αμήχανα.

ΘΑ ΔΕΣΕΙΣ ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ, ΘΑ ΙΔΡΩΣΕΙΣ, ΘΑ ΚΟΚΚΙΝΙΣΕΙΣ, θα μασήσεις τα λόγια σου, θα νιώσεις ταχυπαλμία. Ή απλώς μια δυσάρεστη αίσθηση που θα σε οδηγήσει στη φυγή. Από εκείνο το λεπτό στο οποίο δεν θες να είσαι παρών.

ΕΧΕΙ ΠΛΑΚΑ Η ΑΜΗΧΑΝΙΑ. Συχνά, οι εκπλήξεις είναι αυτές που φέρνουν σε αμηχανία τους άλλους. Και τελειώνουν με γέλια. Λήγουν με το χρονικό κλείσιμο του ινσταντανέ. Έχει πλάκα να παρατηρείς πως παρακολουθεί ο ένας άνθρωπος τον άλλον μέσα σε ένα ασανσέρ: τα μάτια παίζουν πάνω κάτω για να μείνουν κάτω εν τέλει. Μέχρι τον όροφο που θα σε απαλλάξει από το να σε γδύνουν οι άλλοι, που θα απαλλάξει και τους άλλους από εσένα.

Η ΑΜΗΧΑΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΦΥΣΙΚΗ ΣΥΝΘΗΚΗ όταν δεν είσαι προετοιμασμένος για κάτι ή όταν δεν βρίσκεσαι σε ασφαλές γνωστό, περιβάλλον. Όταν είσαι μόνος ανάμεσα σε αγνώστους, όταν παρίστασαι κάπου όπου δε νιώθεις άνετα.

ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΣ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΛΑΚΑ. Είναι κάποιοι που τις σηκώνουν τις εκπλήξεις και άλλοι που όχι. Κάποιοι που έχουν μεγαλύτερη ευχέρεια στον «πρώτο» άμεσο λόγο, είναι οι άνθρωποι που αποκαλούμε εξωστρεφείς και πιο κοινωνικούς. Οπότε… μικρό το κακό. Δεν είναι όμως πάντα έτσι.

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕ ΘΥΜΩΝΕΙ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΣΥΧΝΑ ΚΑΙ ΜΕ ΣΥΣΤΗΜΑ, υπάρχουν εκείνοι που φέρνουν τους άλλους σε αμηχανία. Γνωρίζοντας τα κλειδιά του θύματος, κάνουν τα πάντα για να το φέρουν σε αυτή τη δυσάρεστη θέση. Το βαθύ ανθρώπινο «κάτι» που ανυψώνει το «εγώ» εκείνου που ξέρει τη δύναμη που ασκεί και που τη χειρίζεται. Με ενοχλεί όταν το κάνουν μπροστά μου και παίρνω ενστικτωδώς μια θέση προστάτη απέναντι στον αδύναμο. Σπεύδω κάτι να πω ή να κάνω για να αλλάξει η σκηνή. Και πάλι όμως, μήπως αυτό εντείνει την αμηχανία του θύματος.

Η ΑΜΗΧΑΝΙΑ ΕΝΕΧΕΙ ΝΤΡΟΠΗ. Την ντροπή της ήττας, του υποβιβασμού. Και της αδιαφορίας.

ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΑΜΗΧΑΝΑ ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΙ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ –φίλο ή γκόμενο-, εκείνος μιλάει με κάποιον άλλον και δε με συστήνει. Αισθάνομαι αμήχανα όταν είμαι με κάποιον που προσβάλει κάποιον άλλον μπροστά μου: μπορεί να είναι ο σερβιτόρος ή κάποιος άλλος στην κοινή παρέα. Πάνω από όλα αισθάνομαι αμήχανα μπροστά στην αδιακρισία, οποιασδήποτε μορφής.

ΓΕΛΑΩ ΜΕ ΤΙΣ ΑΠΛΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΑΜΗΧΑΝΙΑΣ, αλλά θλίβομαι βαθιά με τις υπόλοιπες που «βιάζουν» τις προσωπικότητες και εκμεταλλεύονται τις ανθρώπινες αδυναμίες. Η ντροπή, απόρροια της αμηχανίας, είναι πολύ βαρύ συναίσθημα. Και αν βλέπεις τους άλλους να γελούν, κάποιος «σιγοκλαίει» μέσα του, οπότε, σκέψου το δυο φορές.


Η Μια Κόλλια είναι δημοσιογράφος. Λόγω ιδιοσυγκρασίας έχει κάνει όλα τα πιθανά και απίθανα πράγματα στη δημοσιογραφία από αθλητικό ρεπορτάζ ως διεύθυνση σύνταξης σε περιοδικά (Γυναίκα, ΒΗΜΑ Men, κ.α.). Τις Κυριακές απαγορεύεται να την καλέσεις στο τηλέφωνο: βλέπει Παναθηναϊκό.

εμφάνιση σχολίων