Εβδομάδες Αγανάκτησης
DOC TV
10 Ιουνίου 2011
ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΛΛΗ ΕΠΙΛΟΓΗ: Κατεβαίνω κάθε μέρα στο Σύνταγμα από την πρώτη μέρα των κινητοποιήσεων των αγανακτισμένων γιατί δεν έχω άλλες επιλογές. Αυτή τη στιγμή είναι ο μοναδικός τρόπος να εκφράσει κανείς την οργή και την αντίθεσή του με όσα ζοφερά συμβαίνουν γύρω μας. Εδώ και σχεδόν δύο χρόνια ζούμε σε μια συλλογική κόλαση που κάθε μέρα γίνεται όλο και χειρότερη. Σιγά – σιγά όποιος έχει ακόμα ελάχιστα εγκεφαλικά κύτταρα που λειτουργούν διαπιστώνει ότι μας έχει κάτσει στο σβέρκο μια ιδιότυπη χούντα, που αντί για στρατηγούς έχει ως αρχηγούς τραπεζίτες και τοκογλύφους. Την ίδια στιγμή το πολιτικό σύστημα στη χώρα μας από την άκρα δεξιά έως το ΚΚΕ αποδεικνύεται βαθιά διεφθαρμένο που μοναδικό σκοπό έχει όχι να μας βγάλει από την κρίση αλλά να μας βυθίσει βαθύτερα σε αυτή. Επίσης κατεβαίνω στο Σύνταγμα γιατί η επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο λειτουργεί μέσα μου σαν αντικαταθλιπτικό. Μ’ αρέσει που βλέπω νέους ανθρώπους να κάνουν το καθήκον τους: δηλαδή να διαμαρτύρονται και να αγανακτούν. Δεν ξέρω που θα βγει όλο αυτό αλλά όσο κρατάει θέλω να το ζήσω από κοντά.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΓΓΕΛΙΔΑΚΗΣ, Αρχιτέκτονας
ΧΡΟΝΙΑ ΟΧΙ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ: Είμαι χρόνια αγανακτισμένος, όπως πολύς κόσμος. Είναι τραγικό να πληρώνουμε τόσα χρόνια φόρους και περαιώσεις και να ζούμε σε ένα κράτος κουρέλι. Είναι λογικό όλοι να προσπαθούμε να γλυτώσουμε φόρους, αφού όταν τους πληρώνουμε είναι ξεκάθαρο ότι πάνε σε τσέπες και όχι σε έργα και υποδομές. Και τώρα που το κουρέλι χρεοκόπησε, λες ότι όχι απλώς ήταν πεταμένα τα λεφτά μου αλλά θα μείνω και ξεκρέμαστος. Και στο μεταξύ βλέπεις τον Τζοχατζόπουλο στη τηλεόραση να σου λέει ότι «3 εκατομμύρια δεν είναι ποσό άξιο συζήτησης». Νομίζω φταίνε όλοι οι πολιτικοί, και όσο παραμένουν ατιμώρητοι, οι εβδομάδες αγανάκτησης θα γίνουν χρόνια.
ΝΙΚΗ ΤΣΙΤΣΑΡΑ, Επιχειρηματίας
ΚΟΛΩΝΑΚΙ-ΣΥΝΤΑΓΜΑ: Ζω Κανάρη και Ακαδημίας γωνία. Ακόμη και όταν δεν είμαι στο δρόμο με τον κόσμο, είμαι εκεί. Δεν κοιμάμαι, δεν ησυχάζω. Και δεν με πειράζει… Νιώθω θυμωμένη, γιατί δεν με κοιτούν στα μάτια, με κοροϊδεύουν λέγοντάς μου καθημερινά ψέματα. Νιώθω προσβεβλημένη γιατί με μειώνουν σαν πολίτη και πάνω απ’ όλα με μειώνουν σαν Ελληνίδα. Οι ίδιοι δημιούργησαν ένα κλίμα έξω. Πάνω απ΄ όλα όμως αισθάνομαι ότι βιάζουν τη χώρα μου, εντός ή εκτός εισαγωγικών. Θέλω να ελπίζω και θέλω να εύχομαι, θέλω να πιστεύω τελικά ότι η ιστορία δεν θα τους κρίνει κάποτε μειοδότες, διότι εμένα δεν με ενδιαφέρει η μετέπειτα τιμωρία τους. Με ενδιαφέρει ότι η χώρα μου δεν θα είναι ίδια. Πιστεύω ότι ο θυμός, η αγανάκτηση και η διαμαρτυρία του κόσμου, κάτι θα αλλάξει. Ίσως να είναι πολύ δύσκολο αλλά ο κόσμος το πιστεύει. Αν κοιτάξεις στα μάτια τους, αμέσως θα εισπράξεις, εκτός από την αγωνία τους, την πίστη και την ελπίδα. Τελειώνοντας, αφιερώνω σε αυτούς όλους έναν στίχο του Κ. Παλαμά: «Η μεγαλοσύνη των πατρίδων δεν μετριέται με το στρέμμα, μετριέται με της καρδιάς το πύρωμα και με το αίμα». Υ.Γ. Η κυρία Νίκη κατεβαίνει κάθε βράδυ στο Σύνταγμα. Πηγαίνει φαγητό στα παιδιά της πλατείας.
ΣΤΑΜΑΤΗΣ Α. ΤΣΕΒΑΣ Ιδιωτικός υπάλληλος
Ο ΧΑΜΕΝΟΣ, ΧΑΜΕΝΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΒΓΕΙ: Αυτό που έφερε για 15 μέρες στις πλατείες ένα λαό που δεν αποχωριζόταν την «ταμπέλα» του, και την απέχθεια του σε κάθε που μπορεί να κάνει με τον διπλανό του ήταν τελικά η αγανάκτηση και ο φόβος. Που ξέρεις όταν φύγει από αυτές, μπορεί να κουβαλάει και κάτι παραπάνω. Νέα ζητούμενα, πίστη, ελπίδα, ενέργεια, όραμα, χαμόγελο, την αίσθηση της δύναμης του «μαζί». Το σίγουρο είναι πως χαμένος δεν θα βγει..
ΑΝΤΙΝΟΟΣ ΑΛΜΠΑΝΗΣ, Ηθοποιός
ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΓΚΗ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ: Θεωρώ πολύ παρήγορο το γεγονός ότι αρκετά μεγάλη μερίδα κόσμου, αποφάσισε να βγει από το σπίτι και να δείξει την δυσαρέσκεια του σ’ αυτά που συμβαίνουν. Πιστεύω πως είναι πολύ σημαντικό οι εκάστοτε κυβερνήσεις να γνωρίζουν ότι ο κόσμος δεν κοιμάται. Ως προς το αποτέλεσμα της κίνησης όσο κι αν προσπαθώ να είμαι αισιόδοξος νιώθω ότι τα πράγματα είναι λίγο πολύ προδιαγεγραμμένα. Παρ’ όλα αυτά επειδή πιστεύω πολύ στην ομαδικότητα, την συλλογικότητα και την αλληλουποστήριξη των ανθρώπων δεν θα μου προκαλούσε έκπληξη μια ανατροπή στο πως μέχρι τώρα τα πράγματα εξελίσσονται. Αυτό που εγώ θεωρώ ότι πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι έχουμε πάρα πολύ μεγάλη ανάγκη ο ένας τον άλλον. Η δική μας ευτυχία ή δυστυχία επηρρεάζει άμεσα τον διπλανό μας. Μόνο όταν στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο μπορούμε να διεκδικήσουμε και να πετύχουμε αυτά που κάποιοι μας στερούν.
ΓΚΑΖΜΕΝΤ ΚΑΠΛΑΝΙ, Συγγραφέας
ΑΜΦΙΘΥΜΙΑ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ: Έχω κατέβει δυο-τρεις φορές στο Σύνταγμα, αν και δεν θεωρώ τον εαυτό μου «αγανακτισμένο». Πιο πολύ μουδιασμένος νιώθω. Και αρκετά μπερδεμένος. Δεν έριξα μούντζα στην Βουλή. Δεν ήμουν σίγουρος που ήθελα να την ρίξω ακριβώς. Η Πλατεία μου προκάλεσε μια έντονη αμφιθυμία. Και έκπληξη. Δεν την περίμενα τόσο μαζική και επίμονη… Η συνέχεια εδώ.
NIKHTAΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ, Δημοσιογράφος
ΣΥΜΠΑΝ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ, ΠΙΟ ΔΙΚΑΙΟ: Δεν ξέρω από πότε έχω να νιώσω τόσο όμορφα, όσο αυτές τις δύο εβδομάδες στο Σύνταγμα. Πιο ανθρώπινος, πιο καθαρός, πιο αληθινός. Ξαφνικά βρήκα λόγους ν’ αγαπήσω πάλι την πόλη μου και τους ανθρώπους της. Να θυμηθώ ότι έχω ακόμη όνειρα για τα οποία αξίζει να πολεμήσω, να φωνάξω, ν’ ακουστώ. Κάθε φορά που μπαίνω στην πλατεία με πλημμυρίζει μια επιθυμία να καθίσω εκεί για όσο περισσότερο μπορώ, έως ότου αυτός ο κόσμος να γίνει καλύτερος. Η πλάκα είναι ότι είμαι σίγουρος πως μπορώ να το καταφέρω επειδή βρήκα μέσα μου μια αστείρευτη πηγή ενέργειας και δύναμης. Ναι, θα κάνω το σύμπαν που ζω πιο όμορφο, πιο δίκαιο. Πιστεύω ότι όσα χρόνια και να περάσουν, η εμπειρία μου από τις μέρες και τις νύχτες του Συντάγματος θα μου μείνει αξέχαστη. Απλά, με έκανε καλύτερο άνθρωπο.
ΣΤΕΡΓΙΑ ΚΑΒΒΑΛΟΥ, Συγγραφέας και Docer
ΛΥΤΑ ΧΕΡΙΑ: Μέσα σε δύο «αγανακτισμένες» εβδομάδες έχουν συμπυκνωθεί χρόνια και χρόνια. Όσος ο θυμός, τόση και η αμηχανία. Γιατί η ιστορία είναι κύκλος απρόβλεπτος και οι μέρες, οργής κι αντίφασης. Αυτό που συμβαίνει σήμερα, αναμενόμενο και καινούριο μαζί. Δεν ξέρω να το αποκωδικοποιήσω, ακόμα. Νιώθω όμως την έλλειψη φόβου. Και ο φόβος είναι αυτός που σου δένει τα χέρια. Τώρα τα χέρια μοιάζουν λυτά. Λυτά και ετοιμοπόλεμα να ψηλαφίσουν με διστακτική έστω γενναιότητα την ευκταία αλληλεγγύη. Μια αλληλεγγύη που πρόλαβε, σχεδόν de facto και με όρκο σιωπηλό, να γεννήσει την περιφρούρηση. Προς το παρόν στέκομαι μόνο σε κείνη. Αυτήν παρατηρώ, αυτή η έκπληξη. Γιατί είναι πράγμα σπουδαίο να συγκεντρώνεις τα ετερόκλητα στοιχεία, του εαυτού σου θα πω, σε τόπο κοινό. Γιατί δεν ξέρω άλλη συνάντηση χιλιάδων με τόσο μηδαμινές απώλειες. Γιατί μόνο αφού πάψεις να χάνεις μπορείς να ελπίζεις ότι κάποτε θα κερδίσεις. Της αγανάκτησης, της κατάρρευσης, της ανοικοδόμησης. Αμήν.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΔΕΛΤΑ, Μουσικός
ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΩΣ ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΣΤΑ ΜΜΕ: Νομίζω ότι χρειάζεται να πλαισιωθεί και να υποστηριχθεί αυτή η πραγματικότητα από πρόσωπα που ασκούν (θετική) επιρροή στο γενικότερο κοινωνικό σύνολο. Άνθρωποι της διανόησης και του πνεύματος να πιέσουν και να επιμείνουν με συγκεκριμένα αιτήματα ξεκινώντας από την παιδεία και διαφωτίζοντας τον κόσμο για το σκοταδισμό των ΜΜΕ.ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΑΚΟΣ, Καλλιτέχνης
ΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΞΥΔΕΡΚΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΟΡΑΤΙΚΟΙ: Δύο βδομάδες δημιουργικού πολιτικού χρόνου, απέραντης και λελογισμένης δημιουργικής αποδιοργάνωσης. Αναζητούμε τον εαυτό μας, εξαντλούμε μέσα μας όλα τα δηλητήρια. Έχουμε ανάγκη όλη τη γνώση, όλη την υπεράνθρωπη δύναμη για να γίνουμε ο μεγάλος ασθενής, ο μέγας οραματιστής, ο μεγάλος καταραμένος και ο υπέρτατος σοφός. Γιατί φτάνουμε στο άγνωστο, γιατί, θαρρείς πως το άγνωστο είναι η μόνη λύση. Γιατί ο χρόνος είναι νότες για όποιον της παρακολουθεί ύπουλες, που σαν απατηλός κυνηγός μελανώνει και χλομιάζει τα όνειρα μας . Ποιο λαγωνικό οργισμένο ή ποιος κλέφτης διορατικός, με μπρούντζινα δόντια, που δαγκώνει μόνο δεν γρυλίζει, με γλώσσα σιδερένια και ενώ κλέβει σιωπά; Στο βάθος της κοινωνικής ζωής, στην ομορφιά της πρόκλησης παραδινόμαστε, αναζητούμε μια ωραία βουτιά στο δίκαιο, στην ωραία εμπειρία. Δυο βδομάδες αγανάκτησης, έτσι τις ονομάσαμε. Αγανακτισμένοι, έτσι μας ονομάσαμε και ο δρόμος, μια ωραία αγκαλιά. Ποιος θα μου το ‘λεγε και θα τον πίστευα, πως ο Έλληνας τσακώθηκε με τον καναπέ του. Πως βρήκε λίγη από τον χαμένη του δομή, τον λόγο του, την θολή του ταυτότητα. Δεν ξέρω που πάμε, δεν ξέρω αν η συνήθεια που είναι βάλτος και κίβδηλη ασφάλεια, θα αποδυναμώσει το όραμα, το δίκαιο, την κρίση μας. Όμως ξέρω πως τούτες τις ώρες, καλούμαστε να είμαστε οξυδερκείς, διορατικοί, απέναντι σε αυτό το λαμπερό φως της έκφρασης, την ωραία απόπειρα της πολιτισμένης διανοίας. Δύο βδομάδες αντιμέτωποι με το θέατρο της σκληρότητας και η αυθόρμητη ειρηνική πυρκαγιά, που δεν είναι άλλο από μια απέραντη εκκαθάριση λογαριασμών, ένα ξεκαθάρισμα, επενεργεί πάνω στον κοινωνικό κορμό σαν ένα γοητευτικό πορτρέτο.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΚΑΝΗΣ, Docer
“LA BEAUTE EST DANS LA RUE”, σύνθημα του γαλλικού Μάη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΑΝΚΟΓΛΟΥ, Ηθοποιός
Η ΦΟΒΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΣΑ ΔΕΝ ΒΟΗΘΑΕΙ: Είμαι πολύ αισιόδοξος με αυτό που συμβαίνει αν και έχω τις αντιρρήσεις μου. Το θετικό είναι ότι έρχεται πολύς και διαφορετικός κόσμος και γίνονται ζυμώσεις. Μπορείς ν’ ακούσεις απλά και ουσιαστικά πράγματα που ίσως δεν θα τα είχες σκεφτεί από μόνος σου. Το αρνητικό είναι ότι μαζεύονται και άνθρωποι των άκρων, εθνικιστές, κνίτες που προσπαθούν να περάσουν την δική τους γραμμή. Για να συνεχιστεί όλο αυτό θα πρέπει να δημιουργηθεί ένας πυρήνας και να βγουν κάποιοι άνθρωποι μπροστά, έτσι ώστε οι αποφάσεις και οι δράσεις να βγουν προς τα έξω, ακόμα και στις τηλεοράσεις. Υπάρχει μια κόντρα και μια φοβία με τα μέσα αλλά θα πρέπει να ακουστούν και εκτός πλατείας. Το πιο σημαντικό που θα μπορούσε να βγει από αυτό είναι η ριζική αλλαγή του ελληνικού συντάγματος. Πολύ δύσκολο αλλά πρέπει ν’ αλλάξουν οι νόμοι. Έχουν γίνει όλα αυτά και δεν έχει πάει κανείς μέσα. Όχι ως εκδίκηση, αλλά πρέπει να πληρώσουν. Όλο αυτό που γίνεται πάντως είναι αισιόδοξο και θετικό.
PETRITO ZEZUS, Καλλιτέχνης
ΕΡΧΟΜΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΛΕΙΠΩ: Παρ όλο που είμαι μακρυά λαμβάνω μια αίσθηση ελπίδας. Νιώθω ότι κάτι γίνεται, κάτι ζωντανό, μια αλληλεγγύη διάχυτη που μου δίνει χαρά. Έχω μείνει έκπληκτος από αυτή την αίσθηση της δημοκρατίας των πολλών που αρχίζει να δημιουργείται και θέλω να το δω με τα μάτια μου. Έρχομαι Αθήνα γι’ αυτό, για να διαδηλώσω μαζί με άλλους.
ΜΙΑ ΚΟΛΛΙΑ, Δημοσιογράφος και Docer
ΚΑΤΙ ΑΛΛΑΞΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ: «Μετά από δύο εβδομάδες που ο κόσμος είναι στον δρόμο, έχει αρχίσει να μου τη δίνει η παραφιλολογία. «Πρόκειται για λόμπι», «έλα μωρέ, ποιοι είναι αυτοί που το έκαναν και μόδα» και διάφορα τέτοια, so classic ελληνικά. Πρέπει να βρούμε κάτι που θα κρύβεται πίσω από κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί ή ξαναζήσει. Μια φίλη χθες, μου είπε στο τηλέφωνο: «Πήγα και εγώ μια φορά για λίγο, αλλά να δεν είμαι σίγουρη ότι ξέρουν για ποιον λόγο είναι στο Σύνταγμα όλοι αυτοί». Λοιπόν, δεν με ενδιαφέρει καθόλου αν ξέρουν όλοι γιατί είναι εκεί και αν μπορούν να το αιτιολογήσουν σα να βρίσκονται στο δικαστήριο της Χάγης. Δεν με ενδιαφέρει αν είδα και γνωστούς μου ευκατάστατους και απολιτίκ. Επίσης, δεν πιστεύω ότι η μούντζα προσβάλει τη δημοκρατία που κωφεύει. Είναι η πρώτη φορά, που ειρηνικά, ο κόσμος εκφράζει στον δρόμο την αγανάκτησή του. Τόσο απλά. Ο καθένας για τον δικό του λόγο. Ας αφήσουν λοιπόν τους δράκους και τις αμπελοφιλοσοφίες και ας δεχτούν, όσοι δεν το αντέχουν ακόμη, ότι, ναι, υπάρχουν πολλοί περισσότεροι Έλληνες από όσους φαντάζονταν, που δεν αντέχουν άλλο τον κατ’ εξακολούθησιν εμπαιγμό. Αλλάξει δεν αλλάξει κάτι στα μέτρα και στα μνημόνια, αυτό το 15θήμερο άλλαξε για πάντα κάτι στη χώρα μας: εν καιρώ ειρήνης και με ειρηνικό τρόπο, ο κόσμος δηλώνει ότι δε συμφωνεί με τη λειτουργία της δημοκρατίας μας σε κάθε επίπεδο. Και τη φωνή του κόσμου, αυτή τη φορά οι υπαίτιοι αναγκάζονται να την ακούνε».
ΜΕΛΙΤΑ ΚΑΡΑΛΗ, Docer, Αντιδραστική εξ’ επαγγέλματος
ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ ΠΙΑ ΡΕ, ΒΑΡΙΕΜΑΙ: Ο φόβος, η καχυποψία και ο Μεγαλοϊδεατισμός της λαϊκής συνέλευσης αποτελούν τις πληγές της στιγμής. Έχω νιώσει ανατριχίλα από το μοίρασμα. Έχω νιώσει απελπιστική μοναξιά από την σκουριά της ίδιας συνεύλευσης. Ονειρεύομαι εντατική αλληλεγγύη, καταρχήν υπέρ όσων έχουν τη μεγαλύτερη των αναγκών, όπως οι άστεγοι. Και ελπίζω στο επόμενο λογικό βήμα: να οργανωθεί μια μικρή αλλά αποτελεσματική μαζική δράση, που θα δημιουργήσει μεγαλύτερη συσπείρωση και ελπίδα σε όλους μας (μια καμπάνια κατά της νομιμοποιημένης αισχροκέρδιας, ή ότι). Αλληλεγγύη και πράξεις, στη θέση του παλιού, αντανακλαστικού μας φόβου που πρέπει πια να πεθάνει μαζί με τον παλιό κόσμο.
ΔΗΜΗΤΡΑ ΧΑΤΖΗΜΑΓΙΟΓΛΟΥ, Docer
ΠΩΣ ΝΑ ΣΤΟ ΠΩ, ΕΝΙΩΣΑ ΜΟΝΑΞΙΑ: Για πρώτη φορά στην πλατεία κατέβηκα τούτη την Κυριακή. Δε καμαρώνω γι’ αυτό. Είπαμε μένω εκτός. Από το μετρό με γράπωσε. Με έλουσε κρύος ιδρώτας. Θα πάθεις τώρα την κρίση πανικού ή θα αγανακτήσεις λίγο και σύ, θα υψώσεις τη μικρή ανοιχτή παλάμη σου, θα αφεθείς να σε παρασύρει το κύμα; Κατέβηκα μόνη. Με έπιασε η τσίκνα από τα μούτρα. Σκηνές.. πως κάποιος αποφασίζει να κατασκηνώσει στο Σύνταγμα; Το Κάτω Σύνταγμα να καθίσει κάτω… το Πάνω Σύνταγμα, ουυυυυ, μούντζες, κλέφτες, προδότες, λωποδύτες, εεεεοοοπάρτετομνημόνιοκαιφύγετεαπόδω… Κάτω η Μασονία. Τα λεφτά τα έχει ο Σημίτης. Υπάρχει Πετρέλαιο στο Αιγαίο. Είμαι έξω από τα Μακ Ντόναλντς. Παπάδες. Χαρλεάδες. Γιάπηδες. Ροκαμπιλάδες. Τα Βόρεια. Τα Νότια. Οι Δυτικές. Σκυλιά. Δίποδα. Συνταξιούχοι. Άνεργοι. Φοιτητές. Κινέζοι. Μπάτσοι. Ασφαλίτες. Κομματόσκυλα. Όλα μέσα. Όλοι οι καλοί χωράνε. Ανεβοκατέβηκα την Πλατεία τρεις φορές. Μούσκεμα. Να σπρώχνω ιδρωμένα σώματα. Σφυρίχτρες μου σπαν τα τύμπανα. Να καταλάβω, να ψυχανεμιστώ, να ενσωματωθώ, να νιώσω… Μακριά από την πλατεία, οραματίστηκα τη μεγάλη επανάσταση που θα αλλάξει τον κόσμο. Πατώντας το πόδι μου παρέμεινα ψυχρός και ακλόνητος θεατής μίας ιστορίας που επιτέλους ξεκίνησε, έτρεξε σε κατοστάρι και στα τελευταία μέτρα ανέβηκε σε ράμπα που τη γυρίζει στην αφετηρία. Κι ας τρέχει ακόμα. Είναι και το διχαστικό της φάρας μας. Και το μεγαλείο του κιτς. Και όλα μια ευκαιρία για κέρδος και πανηγυράκι. Και μέσα σε όλα αυτά χάνεται και ο στόχος. Και ποιος είναι ο στόχος θα μου πει κανείς; Και ναι είναι σημαντικό που μαζευόμαστε. Και που βγήκαμε στο δρόμο. Και δε ξέρω. Και κωλοπαιδίζω. Και την Κυριακή θα είμαι πάλι εκεί. Και θα ελπίζω. Η αγανάκτηση του καθένα είναι προσωπική και ιδιαίτερη, βαθιά υπαρξιακή και δε συναντιέται στη Πλατεία με την αγανάκτηση του διπλανού του. Πώς να στο πω… ένιωσα μοναξιά.
εμφάνιση σχολίων