Η Ντίσνεϊλαντ του CULTURE Βερολίνου διχάζει

CULTURE Όταν το 1989 μέσα σε ένα κλίμα ευφορίας έπεφτε το τείχος του Βερολίνου, πάνω από 100 καλλιτέχνες τόσο από την ανατολική όσο κι από τη δυτική πλευρά έσπευσαν να δημιουργήσουν αφιλοκερδώς τη μεγαλύτερη και ίσως σημαντικότερη υπαίθρια γκαλερί στον κόσμο, γνωστή και ως East Side Gallery. Είκοσι και κάτι χρόνια μετά, αυτό το 1.3 χμ κομμάτι του τείχους έμελλε να δημιουργήσει δύο νέα στρατόπεδα: από τη μια ο δήμος του Βερολίνου κι από την άλλη 21 από τους καλλιτέχνες που είχαν φιλοτεχνήσει κάποια από τα διασημότερα έργα.

Όταν το 2009 ο Δήμος του Βερολίνου αποφάσισε την ανακαίνιση του τείχους ενόψει της 20ης επετείου της πτώσης του, πρόσφερε στους δημιουργούς των έργων από €3000 για την επαναδημιουργία τους, μιας και όλα τα έργα έφεραν σημάδια φθοράς από τα καιρικά φαινόμενα, τους βανδαλισμούς αλλά και τη μόλυνση.

Ταυτόχρονα όμως τους έστειλε τελεσίγραφο: αν δεν δέχονταν το ποσό αυτό, ο δήμος θα ανέθετε σε μια εταιρεία «αστικών ανακαινίσεων» το σβήσιμο των γνήσιων έργων και την επαναδημιουργία τους. Ή από την οπτική των οργισμένων καλλιτεχνών: την «πλαστογράφηση» τους.

Κάποιοι δέχτηκαν την αμοιβή, όπως ο Dmitri Vrubel, που απεικόνισε το διάσημο «φιλί» ανάμεσα στον Μπρέζνιεφ και τον Χόνεκερ. Είκοσι και ένας εικαστικοί θεώρησαν το ποσό εξευτελιστικό, δεδομένου ότι η East Side Gallery, σύμφωνα με τους ίδιους, είναι η Ντίσνειλαντ του Βερολίνου, προσελκύοντας εκατομμύρια επισκέπτες, κι είδαν τα έργα τους να σβήνονται και ορισμένα από αυτά να αναπαράγονται από τρίτους χωρίς την άδεια τους. Τώρα η υπόθεση πάει για τα δικαστήρια: ενδεικτικά, ο Bodo Sperling το έργο του οποίου σβήστηκε, απαιτεί €25.000 ως αποζημίωση. Και το τείχος του Βερολίνου πρωταγωνιστεί και πάλι σε μια διαμάχη – αυτή των πνευματικών δικαιωμάτων.

εμφάνιση σχολίων