Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Μια ζωή ερωτηματικά

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΝ ΤΡΕΛΑΝΑ ΧΘΕΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ. «Διχάζομαι» είπα. «Τι εννοείς;». Άστο, σκέφτηκα στην αρχή, αλλά μετά το άνοιξα το ρημάδι και δεν το ξαναέκλεισα. Διχάζομαι για όλα. Θέλω ή δεν θέλω να κάνω παιδί; Πρέπει ή δεν πρέπει; Δεν είναι εποχές για παιδιά… Και πάλι, τότε, ποιες ήταν; Και θα τα καταφέρω; Να παντρευτώ τελικά ή όχι; Να πάω στην καινούργια αναπάντεχη δουλειά ή να συνεχίσω να προσπαθώ κάτι μόνη αφού.. άραγε θα αντέξω να γνωρίσω ξανά μανά 40 ανθρώπους;

ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΩ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ Η ΝΑ ΠΑΩ ΣΕ ΕΝΑ ΝΗΣΙ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΟΝΕΙΡΟ ΠΡΙΝ ΚΑΠΟΙΑ ΧΡΟΝΙΑ; Ή να πάω να ζήσω στη Ρώμη που πάντα ήθελα; Και «οι γιατροί χωρίς σύνορα», τι άνθρωποι είναι και προσφέρουν τόσα και εγώ τρέμω να αφήσω την ασφαλειούλα της ζωούλας μου; Ή σωστότερα: τι άνθρωπος είμαι εγώ που δεν το κάνω, όχι εκείνοι που το κάνουν;

«ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΠΕΙΣ ΠΟΤΕ» φώναζα στο DOC TV τις προάλλες. Και κατέληγα ότι μεγαλώνοντας γνωρίζεις περισσότερο τις ανάγκες και τις αντοχές σου. Αυτές τις μέρες, νιώθω ότι αρκετές επιλογές μας είναι επιλογές ανάγκης και αντοχής. Ανάγκης, όχι με την έννοια του συμφέροντος, αλλά του φόβου.

ΔΕΝ ΞΕΡΩ, ΜΠΟΡΕΙ ΚΙΟΛΑΣ ΝΑ ΕΡΩΤΕΥΟΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΦΟΒΟ ΜΗΠΩΣ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΜΟΝΟΙ. Μπορεί και για αυτό να παντρευόμαστε και να κάνουμε παιδιά. Λογικό και ανθρώπινο ακούγεται. Και πόσο pathetic από την άλλη. Ο φόβος γενικά, φυλάει τα έρμα, αλλά τα φυλακίζει κιόλας.

ΓΝΩΡΙΖΩ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΕ ΙΣΧΥΡΑ «ΘΕΛΩ». Και απόλυτα. Δεν είμαι σίγουρη ποιοι μου αρέσουν περισσότερο: εκείνοι που ξέρουν ακριβώς που πατάνε ή οι στραβοπατημένοι; Παρατηρώ τους ανθρώπους, σχεδόν με μανία, μέχρι παρεξηγήσεως. Και όλο κάτι θέλω να τους «κλέψω». Κάτι από τον έναν, κάτι από τον άλλον. Θάρρος, σώμα, αποφασιστικότητα, μαλλιά, ηρεμία, χαμόγελα αισιοδοξίας. Όλο και κάποιος έχει κάτι που θα ήθελα να έχω. Δηλαδή, να είμαι μια άλλη;

ΜΟΙΑΖΕΙ ΝΑ ΜΗ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ; Μπα… τα βρήκαμε. Απλώς μου αρέσουν πολλοί και πολλά άλλα που δεν χωράνε στο ίδιο σακούλι. Ετσι και με τους γκόμενους. Από έφηβες και μετά σχολιάζαμε με τις φίλες: «Αμα θέλεις να τον κάνεις έτσι και αλλιώς, να τον αλλάξεις τόσο, προφανώς θέλεις κάποιον άλλον». Προφανώς τα θέλεις όλα. Και κάποιον άλλον που αν τον είχες, θα προτιμούσες τα χαρακτηριστικά του πρώτου.

ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΜΕ ΕΜΑΣ. Διασταυρώνω επίσης ότι όσο περισσότερο αμφιβάλλω για κάτι, τόσο πιο δυνατά το ισχυρίζομαι. Οι πιο ήρεμοι άνθρωποι, εκείνοι με τις χαμηλόφωνες κραυγές είναι οι πιο κατασταλαγμένοι. Και αυτό το ζηλεύω – όχι το κατασταλαγμένο, αλλά τη σιωπηλή αμφισβήτηση. Γιατί κραυγάζεις χρυσή μου; Από το στόμα σου στο αυτί σου είναι μικρή η απόσταση.

ΟΣΟ ΜΙΚΡΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΔΥΟ ΚΟΣΜΩΝ. Του «ναι» σου και του «όχι» σου. Του να κλείνεις τα μάτια και να τα ανοίγεις –ένα πετάρισμα του βλέφαρου. Του να πάρεις θέση ή να μην πάρεις. Γιατί τελικά, αυτό έχει σημασία. Να αυτοαμφισβητείσαι διαρκώς, να παλινδρομείς και να επανέρχεσαι, αλλά να έχεις θέση απέναντι στα πράγματα και στη ζωή. Τη ζωή που επέλεξες και τώρα κρίνεις γιατί δεν έχεις άλλη μία να κάνεις ακόμη περισσότερες καλές πράξεις, ακόμα περισσότερα λάθη.

ΝΑ ΤΑ ΖΗΣΕΙΣ ΟΛΑ. Υποψιάζομαι λοιπόν ότι η ευτυχία μας και η δυστυχία μας δεν έχουν να κάνουν με τις επιλογές μας και το αν τις τηρούμε, αλλά με τη συναισθηματική μας πληρότητα και την ψυχική μας «υγεία». Ευτυχισμένος μπορείς να είσαι ή να μην είσαι κάτω από όποιες συνθήκες (σε καιρό ειρήνης, εννοείται).


Η Μια Κόλλια είναι δημοσιογράφος. Λόγω ιδιοσυγκρασίας έχει κάνει όλα τα πιθανά και απίθανα στη δημοσιογραφία από αθλητικό ρεπορτάζ ως διεύθυνση σύνταξης σε περιοδικά (Γυναίκα, ΒΗΜΑ Men, κ.α.). Τις Κυριακές απαγορεύεται να την καλέσεις στο τηλέφωνο: βλέπει Παναθηναϊκό.

εμφάνιση σχολίων