ΣΙΝΕΦΙΛ ΣΙΝΕΜΑ: Oh, Boy

ΣΙΝΕΦΙΛ Ο Νίκο (Τομ Σίλινγκ) είναι ένας μικροκαμωμένος κάτοικος του Βερολίνου, κοντά στα 30. Εδώ και δύο χρόνια, έχει εγκαταλείψει τις σπουδές του και ζει με το μηνιαίο επίδομα του πατέρα του, κάνοντας μια μποέμικη ζωή και προσπαθώντας (όχι αρκετά) να βρει τη θέση του στον κόσμο.

Τον συναντάμε μία μέρα που όλα τού πηγαίνουν στραβά. Εγκαταλείπει την κοπέλα του. Ένας ψυχίατρος επιβεβαιώνει τη «συναισθηματική αστάθειά» του. Ένας γείτονάς του προσπαθεί να τον προσεγγίσει για να τον ζαλίσει με τα προσωπικά του προβλήματα. Το ATM τού παίρνει πίσω την πιστωτική. Ο πατέρας του, ο οποίος έχει μάθει για την «άσωτη» ζωή του, του στερεί τη μηνιαία χρηματοδότηση. Ελεγκτές τον πιάνουν στο τρένο χωρίς εισιτήριο. Και η συνάντησή του με μια παλιά του συμμαθήτρια θα πάρει μια αναπάντεχα δυσάρεστη τροπή.



Η πρώτη ταινία μυθοπλασίας του γερμανού Γιαν Όλε Γκέρστερ είναι μια αναπάντεχη έκπληξη από το Βερολίνο. Μια μαύρη κωμωδία, ιδιαίτερα πρωτότυπη και γεμάτη από χαρακτήρες και καταστάσεις που θα μείνουν για καιρό χαραγμένοι στη μνήμη μας. Ξεκινώντας από την ίδια αφετηρία με τη “Frances Ha”, o επίσης μετέωρος ήρωας της ταινίας ψάχνει να βρει μια σταθερά στη ζωή του, ξεκινώντας από την απελπισμένη αναζήτησή του για μια κούπα καφέ. Αντίθετα από εκείνη όμως, δεν έχει κολλητούς ούτε καμιά πραγματική δεξιότητα. Είναι απλά καλόπιστος, πράγμα το οποίο (σε συνδυασμό με τη γκαντεμιά που τον δέρνει) τον μπλέκει σε απίστευτες καταστάσεις με ανισόρροπους ανθρώπους, όπως είναι και ο ίδιος άλλωστε.

Ο Γκέρστερ, ο οποίος έχει γράψει και το σενάριο, στήνει την κάθε σεκάνς με εκπληκτική μαεστρία, ανατρέποντας την κανονικότητα καταστάσεων και ανθρώπων, χωρίς να ξεπέφτει στην υπερβολή ή την καρικατούρα. Κι ενώ, από ένα σημείο και πέρα, ξέρουμε ότι η κωλοτούμπα δε θ’ αργήσει, σε κάθε μία από τις καταστάσεις στις οποίες μπλέκεται άθελά του ο Νίκο, δεν παύει μέχρι το τέλος να μας ξαφνιάζει ευχάριστα με κάθε ανατροπή. Το σχόλιο είναι πάντα δηκτικό και ποτέ διδακτικό. Κρύο και ζεστό, χιούμορ και σαρκασμός, γέλιο και συγκίνηση, μελαγχολία και ανθρωπιά εναλλάσσονται, σ’ ένα γλυκόπικρο κοκτέιλ κινηματογραφικής απόλαυσης.

Η χρήση της τζαζ μουσικής (Cherilyn McNeil, The Major Minors) και της ασπρόμαυρης φωτογραφίας σε ξεγελούν για κάτι από Γούντι Άλεν, για να καταλήξουν τελικά να θυμίζουν κάτι από μεταμοντέρνους Ζακ Τατί και Μπάστερ Κίτον. Η συνάντηση του Νίκο με δύο ιδιόρρυθμους ηλικιωμένους στη μέση (η γιαγιά του νεαρού ντίλερ) και στο τέλος της ταινίας (ο μεθυσμένος που του την πέφτει στο μπαρ), είναι από τις ομορφότερες και πιο ανθρώπινες σκηνές της ταινίας και της φετινής σεζόν μέχρι τώρα. Αν και δεν αποπνέει κανέναν αέρα αισιοδοξίας, το “Oh, Boy” στα μάτια μας είναι η ταινία που θα ήθελε να ήταν και η “Frances Ha”. Two thumbs up!


Info: “Oh, Boy” -Δραμεντί. Γερμανία, 2012. Πρεμιέρα: Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου. Σκηνοθεσία-Σενάριο: Γιαν Όλε Γκέρστερ. Παίζουν: Τομ Σίλινγκ, Μαρκ Χόζεμαν, Φριντερίκε Κέμπτερ, Μίκαελ Κβίσντεκ, Λιζ Μπότνερ, Αντρέας Σρέντερς, Τέο Τρεμπς. Διανομή: StraDa Films.


Διαβάστε επίσης όλες τις ταινίες της εβδομάδας
 

εμφάνιση σχολίων