«Ο Αναρχισμός δεν είναι ανομία, μηδενισμός, χάος και αταξία». Ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο από τον Π. Παπαδόπουλο (Κάιν), μεμονωμένο άτομο από το Αναρχικό-Ελευθεριακό Κίνημα
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
5 Μαρτίου 2013
Το καφέ Φλοράλ (που τα τελευταία χρόνια ανανεώθηκε ως χώρος, με βιβλιοπωλείο, μουσικές, πολιτιστικές και πολιτικές εκδηλώσεις) έχει ιστορία όσο τα Εξάρχεια. Από το 1936 λειτουργεί στο ισόγειο της γνωστής 5όροφης «μπλε πολυκατοικίας» που ολοκλήρωσε το 1933 ο αρχιτέκτονας Κυριακούλης Παναγιωτάκος, στη γωνία Αραχώβης και Θεμιστοκλέους. Σε αυτήν τη «μπλε γωνιά», στο πάνω μέρος της πλατείας Εξαρχείων, έχει μείνει ως «σταθμός» ένα μεγάλο μέρος της μνήμης μας. Εκεί κολλήθηκαν χιλιάδες αφίσσες, μοιράσθηκαν άλλες τόσες προκηρύξεις, έπεσαν δεκάδες χημικά και δακρυγόνα. Αν βάλεις το αυτί σου στους τοίχους της γωνιάς αυτής, θα «ακούσεις» τα πάντα: από τραγούδια, συζητήσεις και συνθήματα μέχρι σειρήνες περιπολικών και ποδοβολητά πάνω-κάτω των ΜΑΤ. Αν κοιτάξεις καλά, θα δεις σκιές να τρέχουν, σκιές να χορεύουν γύρω από φωτιές.
Από τα τραπεζάκια του Φλοράλ ποιος δεν πέρασε από το μετερίζι της γνώσης, του θεάτρου, της διανόησης, των γραμμάτων και της τέχνης, της ζύμωσης με το «διαφορετικό» στις πολύμορφες πολιτικές θέσεις και την εξερεύνηση στο αστείρευτο σύμπαν του κοινωνικού προβληματισμού; Δεν είναι όμως, μόνο, ο Τρόμος της Κρατικής Βίας που έχει αποτυπωθεί στα «μάτια» και στους τοίχους της «μπλε πολυκατοικίας», αλλά και ένας άλλος Τρόμος που φέρνει το Φασισμό και τον Τρόμο από «άλλο δρόμο»! Καί μάλιστα από εκεί που δεν τον περιμένεις!
Η επίθεση και το σπάσιμο του καφέ Φλοράλ, η βία που δέχθηκαν ακόμη και οι θαμώνες του, μετά το τέλος της διαδήλωσης της 20ής Φλεβάρη, είναι ένα ακόμη χτύπημα στον τραυματισμένο Αναρχισμό από το λοστάρι τής μηδενιστικής αντίληψης που καταστρέφει και διαστρεβλώνει την Αναρχική θεωρία και δράση, συνεχίζοντας από εκεί που σταματα η εξουσιαστική - οικονομική εγκληματική Ανομία και οι Εθνοφασίστες.
Αντίληψη κυρίαρχη, αντικοινωνική και εξουσιαστική, το στίγμα της «απόλυτης αλήθειας» που μισεί και εκδικείται όσους δε συμμετέχουν στην «εξέγερση» και στην έπαρση της «επαναστατικής καθαρότητας». Μοιράζονται παντού κατηγορίες, καταδίκες και αφορισμοί (όλοι φταίνε εκτός από «εμάς» τους «ξεχωριστούς») από το αυτόκλητο «λαϊκό δικαστήριο» σε θαμώνες που δε δώσανε «παρουσία» στο συλλαλητήριο και δεν «τιμήσανε την παρέλαση της υπερ-αγωνιστικής πρωτοπορίας», που εκ τού ασφαλούς Εξουσιάζει και Τρομοκρατεί στα Εξάρχεια.
Είναι εκείνη η φασιστική αντίληψη βγαλμένη από τη βαρβαρότητα της συστημικής-κρατικής «δικαιοσύνης» και που το μόνο που φέρνει στην κοινωνία ως «μαντάτο» είναι περισσότερος Τρόμος και Εκφασισμός, τη δέσμευση πως η πραγματικότητα και οι συνθήκες που θα επιβάλλει (αν κάποτε «κερδίσει» την εξουσία) θα είναι πολύ χειρότερες από εκείνες της σημερινής κρατικής-καπιταλιστικής αγριότητας.
Για την ακρίβεια είναι η ίδια αντίληψη που βρίσκεται στις δύο όψεις του «νομίσματος» που πέφτει και κόβει τα κεφάλια της ανθρωπότητας, αιώνες τώρα. Στην πρώτη τσακίζει όποιον δεν ορκίζεται «τυφλή πίστη στο εθνικό σύμβολο» και στην άλλη τσακίζει στους δρόμους ως «φασίστα» όποιον κρατά ελληνική σημαία! «Πας μή Έλλην, βάρβαρος» και «πας Έλλην, βάρβαρος» αντίστοιχα, όλοι οι «καλοί» χωράνε στο ρόλο του τιμωρού ανάλογα με την περίπτωση!
Κάθε φασιστική εκδοχή σε «στρατιωτική διάταξη» πέφτει στην ανταγωνιστική αρένα της κτηνώδους βίας, οι πολλοί δέρνουν τον ένα για την «ιδεολογική» επικράτηση του πιο ισχυρού! Δεν είναι η πρώτη φορά που η βία της φασίζουσας αυτής αντίληψης, χτυπά δολοφονικά από τα μέσα τον Αναρχισμό! Ο ξυλοδαρμός του τότε πρόεδρου της ΓΣΕΕ Χρήστου Πολυζωγόπουλου στην οδό Ναυαρίνου στις 31.1.2006, οι εμπρησμοί και οι επιθέσεις σε διάφορα βιβλιοπωλεία (Ιανός, Εκδόσεις Γεωργιαάδη, Παπασωτηρίου, Ελληνικά Γράμματα, Άρδην, περιοδικό Ρεσάλτο κ.ά.), η τρομοκρατία στα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων εκεί που η παρουσία του πολιτικού λόγου-αντίλογου ισοπεδώνεται από το φετιχισμό της βίας (Γ. Πανούσης, Π. Μανδραβέλλης, Τ. Γουότσον κ.ά.), οι ξυλοδαρμοί σε χρήστες ναρκωτικών για να «καθαρίσει» η πλατεία, φτάνει το πρόβλημα να μην είναι «στα πόδια» των Εξαρχείων, οι βίαιες επιθέσεις σε δημοσιογράφους και εργαζομένους στα ΜΜΕ με τελευταία σημάδια αυτού του τραμπουκισμού στα σώματα των Κ. Μπογδάνου και του σκιτσογράφου Soloup στους δρόμους των Εξαρχείων, οι επιθέσεις σε εκδηλώσεις φοιτητικών αριστερών παρατάξεων με πιο πρόσφατη άσκηση βίας εκείνη στις 16.12.2012, στην κατάληψη της Τσαμαδού 15.
ΘΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ για τη φασίζουσα αυτή αντίληψη που βάφεται και ντύνεται «αντιεξουσιαστικά» για να πνίξει στη δεξαμενή τις γόνιμες αντιστάσεις, για να ματαιώσει κοινωνικές συμμαχίες και συναινέσεις ενάντια στην εξαθλίωση, στην εκμετάλλευση και στο άδικο, για να τυλίξει στο δίχτυ της πανούκλας της οργισμένους νεολαίους, στρέφοντας τους άκριτα και αλαφιασμένα εναντίον όλων!
ΘΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ για τη σφαγή του Αναρχισμού, των κανόνων, του ήθους, των αξιών ΜΑΣ, των κόκκινων γραμμών ΜΑΣ ανάμεσα στο ιδεοδρόμιο και στην απανθρωπιά.
ΘΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ για ό,τι μας ενοχλεί ή αυτή η συζήτηση άνοιξε και έκλεισε αμέσως μετά την τραγωδία στη Μαρφίν στις 5 Μάη 2010;
Μιλάμε (και σωστά) για το Χρυσαυγιτισμό που ματαίωσε την παράσταση Corpus Christi στο θέατρο Χυτήριο και για εκείνον (τον ίδιο σκοταδισμό και ολοκληρωτισμό σε «μαυροκόκκινο φόντο») που ματαίωσε την παράσταση Κίτρινο Σκυλί του Μισέλ Φάις στις 10.5.2009 στο Από Μηχανής Θέατρο ή επιτέθηκε με αυγά στη συγγραφέα Σώτη Τριανταφύλλου κατά τη διάρκεια βιβλιοπαρουσίασης πάλι στο Φλοράλ, στις 2.11.2009, επιλεκτική Σιωπή, ούτε λέξη;! Σφραγίσαμε το στόμα της κριτικής, της διαφωνίας, του διαχωρισμού και της απόρριψης με ό,τι ταυτίζει τον Αναρχισμό με την ανομία, το χάος, την εξουσιομανία, την αταξία.
Ποινικοποιήσαμε τους εαυτούς μας, βγάζουμε τα μάτια μας μόνοι μας συντηρώντας τη στρατηγική της έντασης που επιδιώκει η Εξουσία, κλοτσάμε τον Αναρχισμό στον παραλογισμό της Ακρότητας που έχει «δύο μέτρα και δύο σταθμά» για τη Βία! Και επιτρέψαμε στο Κτήνος να προχωρήσει, για να «γράψει» μαύρες μέρες και γεγονότα, δε σκεφθήκαμε τους «άλλους», δεν αναλάβαμε τις ευθύνες μας!
Είναι εύκολο να μιλάμε (και προφανώς πρέπει) για τα βασανιστήρια στα κορμιά συλληφθέντων, για τη ρατσιστική βία και τις δολοφονικές επιθέσεις σε μετανάστες, για τις κυβερνητικές κατασταλτικές επιχειρήσεις και παρακρατικές επιθέσεις σε καταλήψεις και κοινωνικούς πολιτικούς χώρους. Είναι δύσκολο φαίνεται να μιλάμε για «τα δικά μας κακώς κείμενα» και να τα ρίχνουμε στο καλάθι των «κρυμμένων»… Κρύβεται τελικά όμως η αλήθεια «κάτω από το χαλί», σκεπάζεται το αίσχος και η αθλιότητα σε βάρος του Αναρχισμού και η αμαύρωση των κοινωνικών αγώνων;
Ακροβατούμε στην Εξουσία της μονομέρειας που μας βολεύει, στην «επιλεκτική κριτική» της βίας που έφθασε στο σημείο, μέσα στα Εξάρχεια να μην τολμούν, από το φόβητρο και την απειλή του μηδενισμού - ψευτοαναρχισμού, γνωστές αναρχικές συλλογικότητες που απέχουν λίγα μέτρα μόλις απόσταση από το Φλοράλ να πάρουν θέση, να αποφεύγουν να γράψουν πέντε σειρές καταγγελίας αυτής της βαρβαρότητας που υποδύεται την «αντιεξουσία» και που αντιμετωπίζει τον απλό κόσμο ως «ταξικούς εχθρούς»!
Ο φόβος και το σεντόνι σιωπής κι ανοχής απέναντι στο συμμοριτισμό του πολιτικού χουλιγκανισμού που συμπληρώνει ένα περιβάλλον μαφιόζικης και υπόκοσμης δράσης που έχει κάνει «άσυλο» την περιοχή των Εξαρχείων θα μπορούσε να απαντηθεί μέ ένα παλιό αναρχικό σύνθημα: «Η ΣΙΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ»!
Οι συλλογικότητες και οι σύντροφοι/σσες του αναρχικού - αντιεξουσιαστικού χώρου ΣωπαίνΟΥΜΕ για τα ουσιώδη και τα μέγιστα (που προηγούνται, κατά την άποψή μου, της καταγγελίας της Κρατικής βίας, αν θέλουμε να πείσουμε τους «από κάτω» για τις αγνές μας προθέσεις για Κοινωνία ευτυχίας και όχι μεγαλύτερης δυστυχίας), για την ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ με χαρακτηριστικά που χάραξε κατά διαστήματα πάνω στο πρόσωπο της κοινωνίας η φαλτσέτα της ναζιστικής, «δημοκρατικής» και σταλινικής κτηνωδίας των διαφόρων «ηγετικών» ταγμάτων εφόδου που θέρισαν την ιστορία από τις ιδεοληψίες, το δογματισμό και το σεχταρισμό τους!
Θα σπάσουμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ το τείχος της ΑΝΟΧΗΣ, θα αφήσουμε τα λόγια μας να τρέξουν ελεύθερα στον ποτάμι της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ή θα αποδεχθούμε την Εποχή των Τεράτων να ακυρώσουν κάθε απόπειρα επιστροφής και επανασύνδεσης με το κουρασμένο και γδαρμένο κοινωνικό σώμα, απογοητεύοντας για πάντα τους γείτονες, τους φίλους, τους συντρόφους, τις οικογένειές μας, τα παιδιά μας που προσδοκούσαν δίπλα μας κάτι περισσότερο από την παγερή αδιαφορία και σιωπή μας στην «αναρχία» που προκαλεί στους άλλους Τρόμο και σε εμάς Ντροπή και Απέχθεια;!
ΘΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ για το ρατσισμό της γενίκευσης, τον παρασιτισμό και το θάνατο που έχει εισβάλει αρπακτικά και διαβρωτικά στο χώρο της πολιτικής σκέψης και δράσης;
ΘΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΗ ΣΙΩΠΗ για το αίσχος, την αθλιότητα, τη ντροπή του σπασίματος του κάθε Φλοράλ και της γενικότερης απαξίωσης των εξουσιαζόμενων (ως «προσκυνημένων» και «υποταγμένων νοικοκυραίων» από τους προσκυνημένους στη θρησκεία της Βίας), που μηδενός εξαιρουμένου τους θέλουμε κοντά μας, σε αυτούς απευθυνόμαστε και μέρα με τη μέρα τους χάνουμε, τους «μετράμε» λιγότερους, τους στέλνουμε στην «άλλη μεριά» απέναντί μας, στους εχθρούς της Ελευθερίας, μόνους κι αυτούς μέσα στον κοινωνικό καννιβαλισμό που νομιμοποιήσαμε και ανεχθήκαμε πρώτα εμείς οι ίδιοι.
Αν θέλουμε να κάνει βήματα το όραμα για μια Ανθρώπινη Κοινωνία, αν θέλουμε να δώσουμε ζωή και να λάμψουμε ως φάρος αξιοπρέπειας και αλληλεγγύης σε έναν Κόσμο που χάνει το φως του από απελπισία και παραίτηση, αν θέλουμε να συνθέσουμε τη ζωή με την ανάσα, τη φαντασία, την έμπνευση και το λιθαράκι (και) των «άλλων», των γύρω από εμάς και ίδιων με εμάς (γιατί χωρίς τους «άλλους» δεν υπάρχουμε και μέσα απ' τους άλλους τα πάντα αλλάζουν), ας σπάσουμε την καταθλιπτική Σιωπή για αυτό το τεράστιο λάθος που μπαίνει ανάμεσα σε εμάς και τους υπόλοιπους ανθρώπους, ας ρίξουμε την «αυλαία» σε ό,τι ΚΑΚΟΠΟΙΕΙ ΚΑΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΕΙ ΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟ, βάζοντας τέλος σε εξουσιαστικές και κυρίαρχες αντιλήψεις που στέλνουν όλο πιο γρήγορα την κοινωνία στη διάσπαση, στη δουλεία, στον ατομικισμό και στα νύχια νέων Τυράννων, χωρίς ποτέ το ανθρώπινο δράμα να τελειώνει.
Ο φασισμός δεν είναι οι «άλλοι», όπως έλεγε σωστά ο σοφός Μάνος Χατζιδάκις, το 1993. Είχε δίκιο. Είμαστε εμείς, η σιωπή κι η ανοχή μας. ΜIΛΗΣΤΕ λοιπόν, προτού είναι οριστικά αργά, για τους «άλλους» και «εμάς». (ΚΞαι φυσικά αξίζουν τα συγχαρητήρια σέ εκείνους τούς συντρόφους που εκείνη την ημέρα ήρθαν σε σύγκρουση με το μηδενοφασισμό και απέτρεψαν έξω από το Φλοράλ τα χειρότερα).
Ο ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΜΙΑ, ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ, ΧΑΟΣ ΚΑΙ ΑΤΑΞΙΑ
Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Κάιν), μεμονωμένο άτομο απ τό Αναρχικό - Ελευθεριακό Κίνημα
εμφάνιση σχολίων