«Η Ελλάδα υπάρχει όπως αξίζει. Στην καρδιά, στα χέρια και στα χείλη των ανθρώπων της. Αλλά ποιος θα την αναζητήσει;»
Τα φαράγγια του είναι οι γραμμές της γεωλογικής μοίρας αυτού του τόπου. Από τα ύψη κατηφορίζεις στα τάρταρα, αλλά τελικά ανοίγεσαι στα πέλαγα, βουτάς και ελευθερώνεσαι. Οι σπηλιές του σαν μαύρες τρύπες που δεν σου επιτρέπουν να επιστρέψεις από εκεί που ήρθες παρά μόνο να κλείσεις την ανάσα σου και να βυθιστείς μέχρι να βγεις στο φως.
Φέτος το ελληνικό καλοκαίρι, κάθισα ανάμεσα σε δύο πεύκα. Το ένα είχε καεί ολοσχερώς και το άλλο ήταν καταπράσινο. Ποιο είναι το καλό και το κακό δέντρο; Ποιο το τυχερό και ποιο το άτυχο; Ποιο ευθύνεται για την κατάσταση του άλλου;
Άντε τώρα να εξηγήσεις στα δέντρα τι είναι ο άνθρωπος και θέλει αυτές τις απαντήσεις. Μένουν σιωπηλά και σου δείχνουν ότι επιλέγουν να συνεχίζουν να εξελίσσονται με τον καλύτερο τρόπο που μπορούν έχοντας αποστολή να δημιουργήσουν ένα όμορφο δάσος.
Φέτος το ελληνικό καλοκαίρι είδα ότι ο τόπος δεν περιμένει να ξαναγεννηθεί, μα γεννιέται κάθε μέρα.
Εργάζεται σκληρά, γλεντοκοπάει
Παράγει, γεύεται
Πλένεται από τα κύματα, σιωπεί, ατενίζει τα πέλαγα
Στολίζεται και ευωδιάζει, γδύνεται και μένει γυμνός
Θρέφει, μεγαλώνει βασίλεια ζωικά και φυτικά
Αφηγείται, μυθοπλάθει, επινοεί
Ελευθερώνεται και φυλακίζεται από μόνος του.
Είδα ανθρώπους που είναι περήφανοι για τον τόπο μας. Τον αγαπούν ανιδιοτελώς -δε θέλουν να είναι κάπως αλλιώς για να τον αγαπήσουν. Είδα και μερικούς ανθρώπους που «εκτελούν» τους προηγούμενους.
Τους λένε: «Τώρα δεν είσαι τίποτα. Ήσουν!».
«Μα πώς; Τώρα είμαι. Τώρα αγαπώ αυτόν τον τόπο».
Συνάντησα ανθρώπους που ξέρουν ποιος φταίει και ανθρώπους που δεν ξέρουν. Τι κρίμα αυτοί που ξέρουν να είναι τόσο επιρρεπείς στις γενικεύσεις και τους αφορισμούς. Θυμήθηκα ένα post «η εξαίρεση στοχάζεται το γενικό με ενεργό πάθος» και έψαξα να βρω τη συνέχεια: «Τελικά αηδιάζει κανείς με την ασταμάτητη φλυαρία για το γενικό. Υπάρχουν εξαιρέσεις. Αν δεν μπορούμε να τις εξηγήσουμε, τότε δεν μπορούμε να εξηγήσουμε ούτε το γενικό. Συνήθως δεν παρατηρούμε τη δυσκολία, γιατί το γενικό ούτε καν το στοχαζόμαστε με πάθος, παρά με μια βολική επιφανειακότητα. Αντίθετα, η εξαίρεση στοχάζεται το γενικό με ενεργό πάθος».
Το τραπέζι της οικογένειας στο ελληνικό καλοκαίρι έχει συγκεντρώσει από το γύρω τόπο ό,τι έχει υπέροχη γεύση, χρώμα και άρωμα. Είναι το σημείο στο οποίο μπορείς να τιμήσεις εξαιρετικά τις αισθήσεις σου και τον οργανισμό σου. Είδα την ελληνική οικογένεια που καλλιεργεί τον τόπο να είναι ατρόμητη από την κρίση και την απειλή της πείνας. Αναρωτήθηκα μήπως αυτός είναι ο λόγος που είναι τόσο κακιωμένοι και πανικόβλητοι αυτοί που δεν ξέρουν να εξασφαλίσουν την τροφή τους με κανέναν τρόπο πέρα από τα χρήματα. Αυτοί που συνηθίζουν να κατηγορούν την ελληνική κοινωνία για ακαμάτα και απαίδευτη και αμφισβητούν τη Δημοκρατία. Η ιεροτελεστία στο ελληνικό τραπέζι είναι πολιτισμός, είναι πολιτική. Οι άνθρωποι, αφού πρώτα έχουν καλλιεργήσει, συντονισμένα και συλλογικά ικανοποιούν τις ανάγκες τους και αποκτούν πρόσβαση στην τέρψη και εν συνεχεία στην πληρότητα. Είναι τόσο ανάγκη όσο και απόλαυση, τόσο απόλαυση όσο και ανάγκη.
Σε μια ταβέρνα ένα γκαρσόνι φέρνει στους τουρίστες ένα δίσκο με νερά. Πολλά νερά, ποτήρια υπερχειλισμένα και αχνιστά από τη δροσιά τους μέσα στο ελληνικό καλοκαίρι, ποτήρια για όλους! Λες και φώναξε «πιείτε νερό να σβήσετε τη δίψα σας, άνθρωποι». Αυτή η πράξη προηγήθηκε της όποιας εμπορικής συναλλαγής. Ο μαγαζάτορας δεν έχει ακόμα αρχίσει να πουλάει στον τουρίστα. Θα πουλούσε αφού πρώτα τον ξεδιψάσει με το αγαθό του τόπου του. Μέχρι πότε; Λίγοι έχουν απομείνει να μοιράζονται το νερό τους.
Φέτος το ελληνικό καλοκαίρι… σημείωσα σε ένα χαρτί: «Μερικοί ποτίζουν τούτη τη γη με καθαρό νερό και άλλοι με φαρμάκι. Μολυσμένοι βάλτοι γινόμαστε μεταξύ μας, ξανά και ξανά. Μάλλον δεν ζούμε κάτι καινούργιο. Επαναλαμβανόμαστε».
Φέτος το ελληνικό καλοκαίρι… ρωτούσα τουρίστες γιατί επιλέγουν αυτόν το τόπο; «Ο τόπος αυτός είναι όμορφος, αυθεντικός, ανθρώπινος, νιώθουν ελεύθεροι»… και εμείς λέμε να φτιάξουμε VIP-ALL INCLUSIVE τουριστικές υπηρεσίες. Φαντάσου να πήγαιναν οι επενδύσεις μας σε αυτό που μας αναγνωρίζουν και όχι σε αυτό που νομίζουμε ότι θα μας αναγνωρίσουν αγοράζοντάς το. Φαντάσου τα κέρδη!
Φέτος το ελληνικό καλοκαίρι τσακώθηκα με κάποιους ανθρώπους που μιλούσαν για την «έλλειψη παιδείας» Κάποιοι άνθρωποι ευαίσθητοι μίλησαν για την αναγκαιότητα της παιδείας. Μα τούτοι εδώ σήμερα μιλάνε για την έλλειψη παιδείας. Καταλαβαίνεις πόσο τεράστια διαφορά έχει η λέξη «ανάγκη» από τη λέξη «έλλειψη»; Κατανοείς τι καθρεφτίζει ο καθένας από αυτούς στην κοινωνία; Δεν παίζω με τις λέξεις τους, μα στέκομαι μπροστά στον τρόπο του είναι τους. Μπροστά σε αυτόν που κατανοεί την ανάγκη της παιδείας μέσα του και μετά το θέλει και για όλους τους άλλους γύρω του και μπροστά σε αυτόν που έχει αποφασίσει ότι οι γύρω του έχουν έλλειψη παιδείας. Ποιος είσαι εσύ; Ποιος είσαι εσύ που κρίνεις και αποφασίζεις ότι ο άλλος έχει έλλειψη παιδείας; Ποιος είσαι εσύ που έχεις την παιδεία και δεν τη δίνεις και στον άλλο που δεν την έχει; Πες μου, ποιος είσαι εσύ που προσπάθησες να τη δώσεις στον άλλο και δεν είδες τη δίψα στα μάτια του, την ευχαρίστηση στα χείλη του; Ποιος δε σε ευχαρίστησε ή δε σου ζήτησε να σε ξαναδεί; Πες μου, η παιδεία σου τι σου επιτρέπει να μάθεις από αυτόν;
Φέτος το ελληνικό καλοκαίρι κατέληξα ότι ο τόπος αυτός έχει κρίση γιατί έχουμε βρει τι μας φταίει: στους μισούς φταίνε οι άλλοι μισοί. Η αλήθεια και η Πολιτική που αξίζει στον άνθρωπο είτε δεν υπάρχει ή είναι συλλογική. Αλλά αυτό δεν το γνωρίζουν όσοι ξέρουν και όσοι έχουν δίκιο. Δεν υπάρχει δίκιο. Ας παραιτηθούμε όλοι από το δίκιο μας. Είσαι άδικος όταν αποδίδεις δίκιο σε ένα πλαίσιο που δεν είναι συλλογικό. Δε μπορείς να ζητήσεις απόδειξη από την ταβέρνα στο ελληνικό καλοκαίρι όταν δεν ζητάς από τη Siemens.
Στο μέλλον μόνο θα μπορούμε να αποδώσουμε τις ευθύνες ακριβώς σε αυτούς που αναλογούν και αναλόγως, όταν καταλάβουμε ότι η διαφθορά δεν είναι νοοτροπία. Η διαφθορά είναι θεσμοθετημένη και πιστοποιείται κάθε μέρα με υπογραφές. Το λέγανε και τα κανάλια συνεχώς μέσα στο ελληνικό καλοκαίρι.
Και αυτό που είπε ο Καζαντζάκης για την ευθύνη, δεν το είπε για τους ανεύθυνους Έλληνες. Για τους υπεύθυνους το είπε! Δηλαδή θέλω να σου πω ότι το είπε για εσένα που είσαι υπεύθυνος και θεωρείς ότι ο άλλος που είναι ανεύθυνος, δεν είναι δική σου ευθύνη.
Το ελληνικό καλοκαίρι αν γινόταν ταινία θα μας έκανε να απορούμε γιατί μέχρι τώρα επιλέγουμε να βλέπουμε μία ταινία επιστημονικής φαντασίας. Το τερατώδες ρομπότ-οικονομικός εγκέφαλος ξεπέρασε τους δημιουργούς του και παράγει εκατομμύρια ρομποτάκια-νούμερα που κατασπαράζουν την ανθρωπότητα. Η εκτροχιασμένη φαντασία έχει πάρει τη θέση της πραγματικότητας, όπως βλέπεις. Η ανθρωπότητα ολόκληρη μέσα σε τούτη την υπερπαραγωγή αδημονεί για τον επανασυντονισμό της πολιτικής με τη φιλοσοφία.
Ο Lacarriere γράφει στο βιβλίο του «Το Ελληνικό Καλοκαίρι» ότι «η Ελλάδα είναι ο κατάλληλος τόπος για περιηγητές (…) εδώ είχε ξεκινήσει τη μαθητεία του σαν αληθινού ταξιδιώτη (…) είναι ο ταξιδιώτης που στον κάθε τόπο που διασχίζει, με μόνες συναντήσεις των άλλων και την αναγκαία λησμονιά του εαυτού του, ξαναπιάνει να γεννιέται από την αρχή». Λες και έκλεισε σε δυο αράδες μια μαθητεία για τον άνθρωπο και το ταξίδι του στη Γη -στη ζωή και στην ελευθερία.
Η Ελλάδα πάντως υπάρχει όπως αξίζει. Στην καρδιά, στα χέρια και στα χείλη των απλών ανθρώπων της. Αλλά ποιος θα πάει να την αναζητήσει εκεί;
Το κείμενο μας έστειλαν docers που το βρήκαν πολύ ενδιαφέρον, από το διαδίκτυο.