ΜΟΥΣΙΚΗ Μέρες χωρίς μουσική

ΜΟΥΣΙΚΗ ΟΛΓΑ ΚΟΥΚΛΑΚΗ: Μουσικός παραγωγός, dj

«Εξακολουθώ να έχω τις περισσότερες μουσικές συνεργασίες μου στη Γαλλία. Στην Ελλάδα, η μουσική αντιμετωπίζεται ως χόμπι»  

Θεωρώ ότι από την έναρξη της πανδημίας, οι κυβερνητικές αποφάσεις της Ελλάδας υπήρξαν και εξακολουθούν να είναι "αδιάφορες" έως και "εχθρικές" προς τον πολιτισμό και ιδιαίτερα προς την μουσική. Ακούω το πώς διαχειρίζονται άλλες χώρες στην Ευρώπη την υγειονομική αυτή κρίση και μέχρι τώρα, σε καμία άλλη χώρα της Ευρώπης δεν τέθηκε θέμα να "απαγορευτεί" η μουσική από τα μαγαζιά της εστίασης! Μπορεί να μην γίνονται συναυλίες, μπορεί να μην επιτρέπονται οι ζωντανές εμφανίσεις μουσικών ή djs σε κλειστούς χώρους, όμως μέχρι εκεί. 

Νιώθω ότι στην Ελλάδα, η μουσική αντιμετωπίζεται ως χόμπι. Ίσως κάποιοι θεωρούν ότι ο μουσικός ή ο ερμηνευτής έχει εισοδήματα από αλλού και έτσι παραμένει άνευ όρων διαθέσιμος να γράψει ή να ερμηνεύσει μουσική όποτε και όταν κάποιος το αποφασίσει ή ζητήσει; Χωρίς πρόβες; Χωρίς πληρωμή; Χωρίς ασφάλισης; Χωρίς ατελείωτες ώρες μελέτης ή δουλειάς από πίσω; Ότι δηλαδή βλέπει ένα πιάνο, μια κιθάρα, έναν υπολογιστή και αρχίζει να "παίζει μουσική" όταν του ζητηθεί για να "διασκεδάσει" τον κόσμο;

Ζούσα πολλά χρόνια στην Γαλλία κι εξακολουθώ να έχω τις περισσότερες μουσικές συνεργασίες μου εκεί. Οι καλλιτέχνες και οι δημιουργοί είχαν και έχουν εμπιστοσύνη στους Οργανισμούς διαχείρισης των μουσικών δικαιωμάτων οι οποίοι επιδοτήθηκαν άμεσα από το κράτος με το που ξεκίνησε η υγειονομική κρίση. Οι Οργανισμοί με τη σειρά τους επιδότησαν και επιδοτούν τους δημιουργούς, τους ερμηνευτές, τους εκτελεστές ή τους παραγωγούς μουσικής έτσι ώστε να συνεχίσουν όσο και όπως μπορούν την δουλειά τους αυτή την δύσκολη για όλους περίοδο.

Είμαι θυμωμένη, μη ξέροντας τι μπορώ να πω ή να κάνω, διότι η διαφορά στην αντιμετώπιση των καλλιτεχνών είναι τόσο μεγάλη, που δεν μπορώ παρά να θλίβομαι. Ελπίζω στο άμεσο μέλλον, να γίνει κατανοητό ότι οι καλλιτέχνες στην Ελλάδα, όπως και παντού άλλωστε, είναι απαραίτητοι στην κοινωνία. Είναι πηγή οξυγόνου, έμπνευσης, έκφρασης, δύναμης και συντροφιάς ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης όπως αυτή που ζήσαμε και ακόμα ζούμε. Ποιος άνθρωπος κλεισμένος στο σπίτι του τόσο καιρό δεν άκουγε μουσική ή δεν έβλεπε ταινίες; Όταν αυτό γίνει κατανοητό, ότι οι καλλιτέχνες είναι απαραίτητοι, είμαι σίγουρη ότι θα βρεθούν οι τρόποι να στηριχτεί και ο κλάδος μας, αυτός της μουσικής, όπως τους αξίζει: Με σεβασμό.


MIKEE: Dj, party promoter

«Η ζωή εξοντώνει και συντρίβει την ψυχή, και η τέχνη σου θυμίζει ότι έχεις»  

Οι μουσικοί και εν γένει οι καλλιτέχνες αποδεδειγμένα βιώνουν τον κρατικό παραγκωνισμό πολλά χρόνια τώρα. Θα ήθελα να αναφέρω ότι οι καλλιτέχνες αν και ήταν από τους πρώτους επαγγελματίες που στερήθηκαν την δουλειάς τους, ήταν από τους τελευταίους ίσως, που το κράτος τους συμπεριέλαβε σε χρηματικά βοηθήματα.

Χωρίς να μπορώ να αντιληφθώ τους σκοπούς που εξυπηρετεί, η απαγόρευση της μουσικής, είτε στην εστίαση είτε γενικότερα, θέλω να επισημάνω ότι η τέχνη και η μουσική λειτουργεί σαν το καλύτερο φάρμακο για την ψυχή ενός ανθρώπου.

Η Stella Adlen, αμερικανίδα ηθοποιός είχε πει κάποτε ότι η ζωή εξοντώνει και συντρίβει την ψυχή, και η τέχνη σου θυμίζει ότι έχεις. Πέραν του βιοποριστικού ζητήματος λοιπόν που είναι εξαιρετικά σημαντικό, η «αποκοπή» του ανθρώπου από πηγές τέχνης εγκυμονεί περισσότερους κινδύνους για την ψυχή μας απ’ ότι ίσως κάποιοι έχουν υπολογίσει.


ΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΕΛΑΚΗΣ: Μουσικός παραγωγός, dj, docer

«Ξέρω πια και μεγάλη σιγουριά πως θεσμικά ως καλλιτέχνης θεωρούμαι κοινωνική ασημαντότητα»  

Το ότι άνοιξε η εστίαση με απαγόρευση μουσικής έχει πιστεύω ένα συμβολικό χαρακτήρα. Από τη γλώσσα του σώματος της ελληνικής κυβέρνησης (ελλιπή έως ανύπαρκτη χρηματοδότηση των κρατικών σχολών Τέχνης, αδιαφάνεια στη στελέχωσή τους, μείωση της διδασκαλίας της τέχνης στις πρώτες βαθμίδες της εκπαίδευσης, σχεδόν ανύπαρκτη χρηματοδότηση για την παραγωγή σύγχρονης ελληνικής τέχνης) περάσαμε με φόντο την πανδημία στην πλήρη και εντελώς αρθρωμένη απαξία της τέχνης συνολικά. Οριζόντια και χωρίς καμία μελέτη λοιπόν, έκλεισε οτιδήποτε είχε να κάνει με την τέχνη, ως παρουσίαση αλλά και ως διδασκαλία. Κι όταν άνοιγαν κάθε τόσο καταστήματα, εκκλησιές και κομμωτήρια, τα θέατρα, τα σινεμά, τα μουσεία, οι συναυλιακοί χώροι και όλες οι σχολές με αντικείμενο την τέχνη, παρέμεναν κλειστά.

Μου φαίνεται πάντως πως η επίγνωση αυτής της περιφρόνησης είναι χρήσιμη. Ξέρω πια και μεγάλη σιγουριά πως θεσμικά ως καλλιτέχνης θεωρούμαι κοινωνική ασημαντότητα. Όπως θεωρείται ένας μετανάστης, ένας μη ετεροκανονικός, ένας με δυσκολίες στην όραση, στην ακοή, στη κίνηση, ένας αλλόθρησκος ή άθρησκος, θα μπορούσα να πω όπως θεωρείται μια γυναίκα. Ξέρω επίσης πως αν δεν διεκδικήσω, δεν οργανωθώ, δεν μιλήσω, απλά δεν έχω μέλλον. Ο θυμός μου με κάνει εναργή και δραστήριο. Κι αυτό μου αρέσει.


ΡΟΥΜΠΙΝH ΣΤΑΓΚΟΥΡΑΚΗ: Ραδιοφωνική παραγωγός (Kosmos 93.6), dj

«Η δαιμονοποίηση της μουσικής πάει κόντρα στη φύση μας»  

Και τί θα κάναμε χωρίς τη μουσική, όλο αυτό το διάστημα του εγκλεισμού, του φόβου, της αναδίπλωσης και μοναξιάς; Η μουσική μας έσωσε. Μιλώ εκ πείρας και επαγγέλματος. Το ραδιόφωνο ξαφνικά πήρε τα πάνω του: κράτησε συντροφιά, χόρεψε, διασκέδασε, έβαλε λόγια και στίχους και τα στόματα τραγούδησαν, μοίρασε χαμόγελα και έδωσε ελπίδα. «Ότι είναι για το σώμα η γυμναστική, είναι για την ψυχή η μουσική» αναφέρει ο Πλάτων στην Πολιτεία. Η μουσική μας συγκινεί, είναι ντόπα καθαρή, μας βοηθά στην ανάπτυξη της συγκέντρωσης, άσε που μόνο αυτή μπορεί να ενεργοποιήσει συγκεκριμένα τμήματα του εγκεφάλου: διεγείρει ταυτόχρονα τον εγκέφαλο, τα συναισθήματα και το σώμα και συνολικά τη νοημοσύνη και τη συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών.

Η δαιμονοποίηση της μουσικής πάει κόντρα στη φύση μας. Και μια τέτοια απόφαση είναι απογοητευτική. Η κρατική απαγόρευση πλήττει και διώκει την Μουσική και την Τέχνη -και είναι ένα μέτρο βάρβαρο, δυσανάλογο και αντιαισθητικό. Περπατάς στη πόλη και ο όχλος φωνάζει έξω από τα μικρά ή και μεγάλα καφέ/μπαρ, στα εστιατόρια / ταβέρνες επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή, και αυτή η βουβαμάρα είναι πιο τρομαχτική και από το φόβο της μετάδοσης του ιού (η μετάδοση έχει ωράριο και η μουσική είναι εστία υπέρμετάδοσης).

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΜΟΥΣΙΚΗ -βαρύγδουπη κίνηση για το άπιαστο, το τεράστιο, το άυλο, το διηνεκές, τον πλούτο, τα χρώματα, τη ομορφιά του σύμπαντος που είναι η μουσική.


SUNSHINE PEDRO: Δημιουργός του Odyssia festival και Cariocas bar, dj

«Συντηρείς με επιδόματα τους υπαλλήλους προγραμματίζοντας λουκέτα την επόμενη… Πως γίνεται ένας τόσο σημαντικός κλάδος για την οικονομία αυτής της χώρας να μην έχει φωνή;»  

Η απαξίωση του μικρομεσαίου επιχειρηματία του κλάδου της εστίασης, αυτού δηλαδή που κράτησε την οικονομία της χώρας ζωντανή στη δύσκολη εποχή της προηγούμενης μεγάλης κρίσης, αυτού που επένδυε απέναντι σε ένα εχθρικό κράτος δημιουργώντας μια ανταγωνιστική χώρα στον τομέα του τουρισμού –που είναι και το μοναδικό επίτευγμα αυτής της χώρας τις τελευταίες χιλιετίες– είναι συνυφασμένη με την απαξίωση όλου του καλλιτεχνικού κλάδου.

Εκτός βέβαια και αν ανήκεις σε κάποια σκοτεινή καλλιτεχνική κάστα, που σου κουνάει επιδεικτικά το δάχτυλο, μέχρι να έρθει ο σύμμαχος χρόνος και να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Το μοντέλο που θέλουν να επικρατήσει είναι οι απρόσωποι χώροι, περιορισμένης συναναστροφής, με μια αδιάφορη μουσική, δευτερευούσης σημασίας. Δηλαδή πάμε σε ένα μοντέλο φάμπρικας σε όλα τα επίπεδα. Η επανάσταση της ψηφιακής επικοινωνίας που μας έφεραν ένα χρόνο τώρα, είναι στο πλαίσιο της νέας τάξης πραγμάτων και έχει να κάνει με μια κοινωνία που θα συναναστρέφεται κατά κύριο λόγο στο διαδίκτυο, ενώ θα τρώει και θα πίνει ερχόμενη σε επαφή μόνο με τον ντελιβερά της, κλεισμένη νυχθημερόν σε ένα δωμάτιο, μικρό η μεγάλο, με ανέσεις που θα προσδιορίζονται ανάλογα με το μέγεθος της τσέπης. Πως είναι δυνατόν να έχεις την εστίαση εννέα μήνες κλειστή με τη δικαιολογία των εστιών υπερμετάδοσης, σκοτώνοντάς την, και ταυτόχρονα να συντηρείς ένα lockdown για χάρη των πολυεθνικών, των αλυσίδων take away και των πλατφορμών ντελίβερι, και στην ουσία να μη μιλάει κανένας από τον κλάδο;

Πως γίνεται ένας τόσο σημαντικός κλάδος για την οικονομία αυτής της χώρας να μην έχει φωνή, να μη διαμαρτύρεται και αντ’ αυτού να βγαίνουν οι αρχισέφ των πολυεθνικών και να προσκυνούν δημόσια αυτούς που την καταστρέφουν;

Με το να συντηρείς με επιδόματα τους υπαλλήλους του κλάδου προγραμματίζοντας λουκέτα την επόμενη, το μόνο που κερδίζεις είναι χρόνος. Αυτός που σου χρειάζεται για να ολοκληρώσεις αυτό που ξεκίνησες. Και δεν είναι άλλο από το να παραδώσουν το βιος τους στα μεγάλα funds που περιμένουν να αγοράσουν τα πάντα, από όσους κατάφεραν να κρατήσουν τις δουλείες τους ζωντανές με οποιοδήποτε κόστος, μετά από τη δωδεκαετή κρίση και που έρχονται τώρα αντιμέτωποι με ένα παράλογο και σκόπιμο lockdown που θα είναι και η χαριστική βολή του κλάδου.

Θυμηθείτε πως στο σημείο όπου θα έχουμε παραδώσει τις επιχειρήσεις μας εκεί που μας προστάζουν, τότε είναι που θα κάνουν και βιώσιμη τη φορολογία του κλάδου, έχοντας ήδη φέρει τα εργασιακά δικαιώματα στα μέτρα τους, κάτω από την ταμπέλα της ανάπτυξης. Έτσι και με τη μουσική και το χορό. Θέλουν να εξαρτώνται από το χέρι του κράτους για να τα λογοκρίνουν και να τα χρησιμοποιούν όπως τους βολεύει, να μετατραπούν από ένα μέσο ελεύθερης έκφρασης σε ένα  καθοδηγούμενο εργαλείο, που θα λειτουργεί ανάλογα με τις προσταγές του εκάστοτε κρατικού υπαλλήλου, που θα εξαργυρώνει προεκλογικές επιταγές βολεύοντας ακατάλληλους ανθρώπους εξυπηρετώντας κατά κύριο λόγο τις ανάγκες τους, παράγοντας ένα κακόγουστο προϊόν, κακής αντιγραφής, χωρίς όραμα και ουσία.

Αυτή είναι η στιγμή ύψιστης και ιστορικής σημασίας, που πρέπει να κρατήσουμε το dancefloor ζωντανό. Τον αναλογικό κόσμο που δημιουργήσαμε από τη δεκαετία του ‘70 και μέχρι πρότινος. Χορευτές, μουσικοί, παραγωγοί, djs, ηχολήπτες, σκηνογράφοι, φωτιστές, όλοι όσοι δημιουργούν αυτές τις ανεξίτηλες ονειροπαγίδες μέσα σε λίγα τετραγωνικά αγάπης και συναναστροφής. Εκεί που αγκαλιαζόμαστε χωρίς ενοχές και σκεφτόμαστε ελεύθερα, με λιγότερα ταμπού και προκαταλήψεις. Σε αυτόν τον κόσμο που δεν θέλουν να επιστρέψουμε ξανά. Save the dancefloor, όσο υπάρχει χρόνος! Επιτέλους ας κοπιάρουμε κάποιες ουσιαστικές προτάσεις από το εξωτερικό, για καλό αυτή τη φορά. Αν επικρατήσει έστω και λίγο η κοινή λογική, θα μπορούμε να διοργανώσουμε events με τη βοήθεια της ιατρικής και των πολυδιαφημισμένων τεστς και να σώσουμε ό,τι έχει απομείνει.

Το «σε κλείνω και σε ανοίγω όποτε με βολεύει» δεν είναι μέτρο. Δεν μπορεί κανένας να συντηρηθεί και να προγραμματίσει έτσι. Ωθείται μόνο στο να παρατήσει όνειρα, δουλειά, και παρακαταθήκη δεκαετιών. Πρέπει να δοθεί η δυνατότητα στον καλλιτεχνικό κόσμο να εκφραστεί ξανά, να μπορέσει να βιοποριστεί ουσιαστικά, μεταφέροντάς μας τη μαγεία που έχει μέσα του. Τώρα το έχουμε ανάγκη πιο πολύ από κάθε άλλη εποχή. Η ρομποτοποίηση αυτού του κλάδου δεν θα είναι βιώσιμη, θα χαθεί. Και μαζί του μια ιστορία αιώνων έκφρασης, που έμελλε να βρίσκεται και να κρέμεται κυριολεκτικά από τα χέρια μας. Η ευθύνη ανήκει σε όλους μας. Είμαστε όλοι χορευτές σε έναν κόσμο χωρίς μουσική.


STIKO: Μουσικός παραγωγός, dj

«Έχει διαφορά το ''εστίαση χωρίς μουσική'' με το ''3000 άνθρωποι σε club του Liverpool'', όπως και η κακή διαχείριση μίας κρίσης με την εκμετάλλευσή της για ένα πιο οπισθοδρομικό, άνισο και δουλικό αύριο»  

Θα προσπαθήσω να περιορίσω την απάντησή μου στα πλαίσια των επαγγελματικών μου ιδιοτήτων, είμαι μουσικός παραγωγός και Disc Jockey, αλλά πριν επεκταθώ οφείλω να υπογραμμίσω την θλίψη που μου προκαλεί η παρουσία αυτών των ανθρώπων στην κυβέρνηση της χώρας που ζω καθώς είναι γνωστός ο αυταρχισμός τους αλλά και κατά περιπτώσεις έστω η ακροδεξιά «ιδεολογία» στελεχών και υπουργών της (δεν είναι αποψή μου, είναι γεγονός που μπορεί πανεύκολα κανείς να επιβεβαιώσει με ένα σύντομο ψάξιμο στο internet εκτός των mainstream μέσων βέβαια που έχουν χρηματιστεί επανειλλημένα και έχουν απωλέσει κάθε δεοντολογία και ηθική!)

Σαν μουσικός και dj απαξιώ να σχολιάσω το άνοιγμα της εστίασης χωρίς μουσική, το άκουσα σαν ένα ακόμα φθηνό επικοινωνιακό τέχνασμα για να μη μας «κακομάθουν» απότομα. Επίσης είναι γνωστό ήδη πως πολύ σύντομα θα ρίξουν λίγο ακόμα τυράκι και μέσα σε μία δύο εβδομάδες θα αλλάξει και αυτό το μέτρο και θα χαρούμε που θα παρτάρουμε ξέφρενα και ανέμελα με περιορισμούς και παραλογισμούς. Παραείναι παλιά πλέον αυτά τα κόλπα.

Στη μεγάλη εικόνα τώρα, προσωπικά σέβομαι κάθε άποψη περί ιού, εμβολίων κλπ καθώς και εγώ όπως και οι περισσότεροι δεν έχω καθόλου καθαρή εικόνα μέσα στον όλο βομβαρδισμό επιστημονικών, και μη, απόψεων που ακούω τόσο καιρό. Αυτό που δεν μπορώ να σεβαστώ είναι η διαχείριση της καταστάσεως που βρωμάει σκοπιμότητα από χιλιόμετρα! Υποθέτω πως τα προφανή περί οικονομικής καταστροφής, ψυχολογικής βίας κ.λπ. τα γνωρίζουν λίγο πολύ όλοι γι΄αυτό δεν θα επεκταθώ ούτε σε αυτή τη κατεύθυνση! Για μένα λοιπόν το ζήτημα είναι ο πόλεμος που έχει κηρύξει η κυβέρνησή στο αίσθημα ελευθερίας (έστω αυτές τις μικρές επιλογές και στιγμές που μας αφήνει γενναιόδωρα ο καπιταλισμός!). Δεν αποτελεί ούτε μυστικό ούτε είναι κάποια συνομωσιολογική θεωρία η τάση των εχώντων δύναμη να προσπαθούν να αυξήσουν τα μέτρα παρακολούθησης και επιτήρησης των πολιτών με πρόφαση το κοινό καλό και αφορμή την όποια έντονη αναταραχή προκύψει. Θα το διατυπώσω πολύ απλά γιατί απλό και είναι στο κεφάλι μου, ο άνθρωπος όταν βγαίνει, γλεντάει, διασκεδάζει, χορεύει, τραγουδάει, πίνει, γελάει, νιώθει ελεύθερος. Αν το σκεφτείς ίσως είναι η μόνη πηγή τέτοιων συναισθημάτων στην εποχή μας, η μόνη συνθήκη που μπορεί να γίνουμε απρόβλεπτοι (στα καθημερινά μας πλαίσια έστω). Αυτή την αδυναμία πρόβλεψης λογικότατα την πολεμάει κάποιος που έχει κέρδος από την υπάρχουσα συνθήκη (αχ, αυτά τα cookies και τα προσωπικά δεδομένα, πόσο αθώα ε;).

Προφανώς και εδώ υπάρχουν δύο διαφορετικές κατηγορίες, η πρώτη, αυτή της μουσικής που στιχουργικά ή ακόμα και ρυθμικά προκαλεί ένταση και συχνά διαδίδει ανατρεπτικές ή έστω αντισυμβατικές ιδέες και νομίζω είναι αυτονόητο γιατί την πολεμά ένα ακροδεξιό καθεστώς. Και η δεύτερη, η μουσική για τη διασκέδαση, την ανεμελιά, το χορό. Αυτή θα μου πεις γιατί να τη πολεμήσουν; Γνώμη μου είναι πως δεν «τους» αρκεί να μην επαναστατούμε, αυτό μάλλον έχει επιτευχθεί σε ένα βαθμό (άλλη μεγάλη κουβέντα). Πρέπει να λέμε ευχαριστώ κάθε φορά που μας βγάζουν στο προαύλιο της φυλακής. Όχι για κάποιο βίτσιο της τάδε πολυεθνικής αλλά για την μεγιστοποίηση του κέρδους και της εξουσίας της μέσα από τον έλεγχο, την λοβοτόμηση και τον υπνωτισμό όλων των παρακάτω ταξικών στρωμάτων!

Σαφώς τα παραπάνω δεν αφορούν μόνο τη χώρα μας και δυστυχώς το νέο κύμα αυταρχισμού κρεσεντάρει παγκοσμίως  αλλά όσο καλά και να πληρωθούν τα ΜΜΕ κάτι θα ξεφεύγει εκεί στο αχανές internet να μας θυμίζει πως έχει διαφορά το «εστίαση χωρίς μουσική» με το «3000 άνθρωποι σε club του Liverpool», όπως και η κακή διαχείριση μίας κρίσης με την εκμετάλλευσή της για ένα πιο οπισθοδρομικό, άνισο και δουλικό αύριο! 

Δεν υπάρχει διασκέδαση με όρια, δεν υπάρχει ελευθερία με μέτρα, δεν υπάρχει έρωτας χωρίς άγγιγμα, δεν υπάρχει ζωή χωρίς ρίσκο και δεν υπάρχει πολιτισμός χωρίς μουσική. Θα κλείσω με μία ευχή, να βρεθούμε σύντομα σε ένα τεράστιο γλέντι, με δυνατή μουσική και ανθρώπους να ανταλλάσουν υγρά και συναισθήματα, ποικιλοτρόπως, παντού γύρω μας, μέχρι οι ιοί του πουριτανισμού και της κοινωνικής αποξένωσης να μην αντέξουν και να αυτοκαταστραφούν.

εμφάνιση σχολίων