«Δε θέλω να Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ζω μέσα στα σχεδόν»

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ «ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΜΙΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑ» ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΝΝΟΟΥΣΕ ΗΤΑΝ ΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΟ: Πως δεν ήταν διατεθειμένος να σπαταλήσει ούτε έναν κόκκο από την ενέργειά του σε οτιδήποτε δεν ήταν ικανό να του δείξει θάλασσα. Δεν τον ένοιαζε το πότε, του αρκούσε να οσμιζόταν αυτή τη δυνατότητα και θα έβρισκε τον τρόπο να κάνει υπομονή. Αρκεί να τον έβγαζε ο δρόμος του σε ένα μπλε. Ούτε καν απόχρωση. Καθαρό μπλε. Τα ‘χε περάσει πολλές φορές αυτά με τις αποχρώσεις, δηλαδή είχε ζήσει μπόλικα… σχεδόν κόκκινα, σχεδόν μπλε, σχεδόν πράσινα. Τέρμα λοιπόν με τα σχεδόν. Τέρμα και με τις σπατάλες. Τα σχεδόν σε κάνουν να βολευτείς στη σπατάλη και η σπατάλη να βολευτείς με τα σχεδόν. Αυτό το ‘χε ήδη συνειδητοποιήσει.

ΕΒΑΛΕ ΣΤΟ CD PLAYER ΝΑ ΠΑΙΖΕΙ Ο NICK CAVE ΚΑΙ ΞΑΠΛΩΣΕ ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ ΚΟΙΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΤΑΒΑΝΙ. Από παιδί είχε αυτή τη συνήθεια. Να ξαπλώνει στον καναπέ και να κοιτάει για ώρες το ταβάνι και πάνω στο λευκό του φόντο να προβάλλει εικόνες της φαντασίας του. Ήταν η εποχή που δεν αναγνώριζε μπροστά του κανέναν τοίχο, όλα τα έβλεπε σαν επιφάνειες, λείες επιφάνειες πάνω στις οποίες μπορούσε να παίξει με τη φαντασία του, ο τέλειος καμβάς για να πειραματίζεται με τα χρώματα των ονείρων του. Του άρεσε τρελά να πειραματίζεται με τα χρώματα των ονείρων του, δεν είχε καν υποψιαστεί πως κάποια στιγμή θα τον φόβιζαν τα πειράματα και ακόμη πιο πολύ θα τον φόβιζαν τα όνειρά του. Τώρα όμως του είχανε τελειώσει οι δικαιολογίες. Το ένιωθε καθώς άκουγε τον Νick να τον επαναφέρει σε κείνη την εποχή όπου αγκαλιά σήμαινε μόνο βουτιά σε ένα καθαρό μπλε. Into my arms… Ο Νick είχε αυτή τη μαγική ικανότητα. Into my arms… Να του θυμίζει πως ποτέ δεν ονειρεύτηκε να δικαιολογεί το πώς ζει. «Αν είσαι καλά στη ζωή σου δε νιώθεις την ανάγκη να βρίσκεις δικαιολογίες» έλεγε κάποτε συχνά, πώς διάολο λοιπόν έπεσε στην παγίδα να εξηγεί και να εξηγιέται…

ΞΑΠΛΩΣΕ ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ ΚΑΙ ΚΟΙΤΑΞΕ ΤΟ ΤΑΒΑΝΙ, ένα ταβάνι γεμάτο από ρωγμές, όποια εικόνα κι αν προσπαθούσε να προβάλει με τη φαντασία του, έμοιαζε πια σαν σκισμένη καρτ ποστάλ σε δεκάδες κομμάτια. «Νομίζω έχω πυρετό» μου είπε και έβαλε το χέρι στο μέτωπό του, «είναι μέρες τώρα που νομίζω ότι έχω πυρετό», συμπλήρωσε, «πότε κρυώνω και πότε με λούζει ο ιδρώτας, τα βράδια δεν μπορώ με τίποτα να κοιμηθώ». «Το πιστεύεις ότι χθες διάβαζα αστρονομία μπας και με πάρει ο ύπνος;», μου είπε και τότε ήταν που αντιλήφθηκα πως χρειαζόταν κάτι πολύ πιο δραστικό από τον Νick για να βγει ξανά στην μεριά της θάλασσας. Αυτό που έπρεπε ήταν να αναλάβει την ευθύνη της παραδοχής του και να θέσει τέρμα στις δικαιολογίες. «Ούτε να εξηγείς ούτε να εξηγιέσαι. Να ζεις» του είπα και έμοιαζε ξεκάρφωτο, αλλά εκείνος κατάλαβε, χαμήλωσε τα μάτια και κούνησε το κεφάλι του καταφατικά. «Δε θέλω να ζω μέσα στα σχεδόν», ψιθύρισε, «δε θέλω άλλες μισές λέξεις, μισά βλέμματα…».

INTO MY ARMS… ΔΥΝΑΜΩΣΑ ΤΗΝ ΕΝΤΑΣΗ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ και κείνος μου ζήτησε να βάλω το χέρι μου στο μέτωπό του. «Δες αν έχω πυρετό» μου είπε. «Τίποτα δεν έχεις», του απάντησα, «τίποτα απολύτως». Και ύστερα του χάιδεψα τα μαλλιά όπως θα χάιδευα τα μαλλιά ενός μικρού παιδιού. Μήπως έτσι νιώσει ξανά μικρό παιδί. Μήπως έτσι βρει και προς τα πού είναι η θάλασσα…


Η Ελένη Ξένου είναι δημοσιογράφος. Ζει στη Λευκωσία. Όταν τη χάνουμε ταξιδεύει. Τη γνωρίσαμε ως διευθύντρια στο καλό Κυπριακό περιοδικό Υστερόγραφο. Ανάμεσα στα κείμενά της που μπορείτε να διαβάσετε στο DOC TV είναι και η στήλη Το Νησί που έγραψε κατοικώντας επί έξι μήνες σε μια καλύβα στην Ταϊλάνδη. Μόλις κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλίο «ΥΓ. Γεννήθηκα έναν Απρίλη» το οποίο μπορείτε να βρείτε εδώ.

εμφάνιση σχολίων