Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Η εξαφανισμένη παραλία

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Υπήρχε μια φορά μια παραλία τρισαγαπημένη σε ένα νησί του Αιγαίου. Τη λέγανε «λιμάνι» ή «των παιδιών» γιατί εκεί κάνανε μπάνιο όλα τα παιδιά του νησιού, ντόπιων και παραθεριστών, επειδή η παραλία ήταν γλυκιά (παρά το αλμυρό νερό).

Και το δικό μου παιδί μεγάλωνε από χρονιά σε χρονιά σε χρονιά σε αυτή την παραλία. Ήταν κάπως προστατευμένη από τους αέρηδες. Είχε ένα καφενείο μικρό που άφηνες τα πράγματά σου κι έκανες βουτιά και μετά πήγαινες στα πράγματά σου κι έτρωγες παγωτό.

Η παραλία ήταν γεμάτη παιδιά, μικρά παιδιά, μεσαία παιδιά, έφηβα παιδιά, και κάποτε είχα χάσει εκεί το πορτοκαλί μαντήλι μου και το ψάρεψα με ένα κουπί. Η άμμος ήταν σκούρα. Γινόταν μάχη για τις ελάχιστες σκιές στις εσοχές των βράχων.

Στην παραλία αφήναμε τα παιδιά να πάνε μόνα γιατί δεν είχε ποτέ κύματα και όλοι ήξεραν ότι ήταν η παραλία των παιδιών -η πρώτη παραλία δίπλα στο λιμάνι όπου μας άφηνε το πλοίο. Είχε διάφανα νερά, λίγους εκνευριστικούς τύπους με ρακέτες, και αριστερά σχηματισμούς νερού-βράχων με ακόμη πιο γλυκά-αλμυρά νερά.

Αυτή η παραλία στο νησί του Αιγαίου δεν υπάρχει πια. Έγινε μαρίνα για να έρχονται σκάφη. Την παραλία των παιδιών εξαφάνισε η υπόσχεση της ανάπτυξης. Η απουσία της παραλίας, η βίαιη εξαφάνισή της, είναι το γεγονός των διακοπών. Ήδη την είχαν πειράξει από πέρυσι αλλά δεν περίμενα ότι θα την εξαφάνιζαν τελείως. Δεν ήξερα ότι μπορούσε να εξαφανιστεί τόσο απόλυτα μια υπέροχη παραλία. Μου θύμισε τα εξαφανισμένα ποτάμια της Αθήνας. Δεν θα ‘ναι για καλό -τα εξαφανισμένα ποτάμια καταράστηκαν την Αθήνα. Και η εξαφανισμένη παραλία θα καταραστεί.

 
Το κείμενο γράφει η Angela Dimitrakaki 

 
Διαβάστε επίσης:
Η συνεχής «ανάπτυξη» σκοντάφτει στους νόμους της φυσικής!
PLAYER: Planet of the Humans: Βλέπουμε το φιλμ του Michael Moore
Το 1% της Γης προκαλεί περιβαλλοντική ανισότητα
Ανεμογεννήτριες: Μικρό το όφελος, μεγάλη η καταστροφή

εμφάνιση σχολίων