Όστερ: Η επινόηση Α' ΠΡΟΣΩΠΟ της μοναξιάς

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Το βρίσκει θαυμαστό, ακόμη και στη συνηθισμένη καθημερινή του εμπειρία, να νιώθει τα πόδια του στη γη, να νιώθει τους πνεύμονές του να διαστέλλονται και να συστέλλονται με κάθε ανάσα του, να ξέρει πως αν βάλει το ένα πόδι μπροστά από το άλλο, θα μπορέσει να περπατήσει από εκεί όπου βρίσκεται προς τα εκεί όπου πηγαίνει.

Το βρίσκει θαυμαστό που μερικά πρωινά, μόλις ξυπνήσει, καθώς σκύβει για να δέσει τα κορδόνια των παπουτσιών του, τον πλημμυρίζει μια ευτυχία τόσο έντονη, μια ευτυχία τόσο φυσικά και αρμονικά ταυτισμένη με τον κόσμο, ώστε νιώθει τον εαυτό του ζωντανό στο παρόν, ένα παρόν που τον περιβάλλει και τον διαποτίζει, που τον διαπερνά με την ξαφνική, συγκλονιστική επίγνωση ότι είναι ζωντανός. Και η ευτυχία που ανακαλύπτει μέσα του εκείνη τη στιγμή είναι θαυμαστή. Αλλά είτε είναι είτε όχι, εκείνος τη βρίσκει θαυμαστή.

Μερικές φορές νιώθουμε σαν να περιπλανιόμαστε σε μια πόλη χωρίς συγκεκριμένο σκοπό. Βαδίζουμε σε κάποιον δρόμο, στρίβουμε στην τύχη σε έναν άλλο δρόμο, σταματούμε να θαυμάσουμε τη μαρκίζα κάποιου κτηρίου, σκύβουμε να επιθεωρήσουμε  μια κηλίδα πίσσας στο πεζοδρόμιο που μας θυμίζει κάποιους ζωγραφικούς πίνακες που έχουμε θαυμάσει, κοιτάζουμε τα πρόσωπα των ανθρώπων που μας προσπερνούν προσπαθώντας να φανταστούμε τη ζωή που κουβαλούν μέσα τους, πηγαίνουμε σε κάποιο φτηνό εστιατόριο για φαγητό, ξαναβγαίνουμε και συνεχίζουμε το δρόμο μας προς το ποτάμι (αν η πόλη έχει ποτάμι), για να χαζέψουμε τα πλεούμενα καθώς περνούν ή τα μεγάλα πλοία που είναι αγκυροβολημένα στο λιμάνι, πιθανόν σιγοτραγουδώντας καθώς περπατούμε ή ακόμη σφυρίζοντας ή ίσως προσπαθώντας να θυμηθούμε κάτι που έχουμε ξεχάσει.  Μερικές φορές μοιάζει σαν να μην πηγαίνουμε πουθενά καθώς περπατούμε μέσα στην πόλη, σαν να αναζητούμε έναν τρόπο να περάσει η ώρα και μόνο η κούρασή μας θα μας πει πότε και πού πρέπει να σταματήσουμε.

Όπως ακριβώς, όμως, το ένα βήμα οδηγεί αναπόφευκτα στο επόμενο, έτσι και η μια σκέψη αναπόφευκτα ακολουθεί την προηγούμενη. Στην περίπτωση που μια σκέψη γεννούσε περισσότερες από μια σκέψεις (ας πούμε δυο-τρεις ισότιμες ως προς τις συνέπειές τους), θα ήταν απαραίτητο όχι μόνο να ακολουθήσεις την πρώτη σκέψη έως την κατάληξή της, αλλά και να ανατρέξεις στην αρχική θέση εκείνης της σκέψης, για να ακολουθήσεις τη δεύτερη σκέψη στην κατάληξή της και ύστερα την Τρίτη και όλα τις επόμενες.

Με αυτόν τον τρόπο, αν προσπαθούσαμε να φτιάξουμε μιαν εικόνα αυτής της διαδικασίας μέσα στο μυαλό μας, θα άρχιζε να σχηματίζεται ένα δίκτυο από διαδρομές, όπως στην εικόνα της κυκλοφορίας του αίματος στον άνθρωπο (καρδιά, αρτηρίες, φλέβες, αιμοφόρα αγγεία) ή όπως στην εικόνα ενός χάρτη (των δρόμων μιας πόλης, για παράδειγμα, κατά προτίμηση μιας μεγάλης πόλης, ή ακόμη δρόμων, όπως στους οδικούς χάρτες των βενζινάδικων, που εκτείνονται, διασταυρώνονται και στριφογυρίζουν πάνω σε μια ήπειρο), έτσι ώστε περπατώντας μέσα στην πόλη αυτό που κάνουμε στην πραγματικότητα είναι να σκεπτόμαστε.

Να σκεπτόμαστε με τέτοιον τρόπο, ώστε οι σκέψεις μας να συνθέτουν ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι που δεν είναι τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από τα βήματα που κάναμε, ώστε στο τέλος να μπορούμε να πούμε με σιγουριά πως ταξιδέψαμε. Και έστω και αν δεν εγκαταλείψαμε το δωμάτιό μας, εντούτοις κάναμε ένα πραγματικό ταξίδι. Και μπορούμε να πούμε με σιγουριά πως πήγαμε κάπου, έστω και αν δεν ξέρουμε πού.


Απόσπασμα από το βιβλίο του Πολ Όστερ. Το Βιβλίο της Μνήμης, Βιβλίο Έκτο. Εκδ. Ζαχαρόπουλος. Ο Πολ Όστερ είναι Αμερικανός συγγραφέας. Στα βιβλία του χρησιμοποιεί συχνά την αστυνομική ιστορία για να αναζητήσει υπαρξιακά θέματα και ερωτήσεις γύρω από την ταυτότητα, δημιουργώντας έτσι το δικό του μεταμοντέρνο στυλ γραφής. Από τα πιο γνωστά βιβλία του είναι Η Τριλογία της Νέας Υόρκης (Γυάλινη Πόλη, Το Κλειδωμένο Δωμάτιο, Φαντάσματα), Λεβιάθαν, Ίλιγγος.


Διαβάστε επίσης:
Όστερ: Απελευθερώστε τη φαντασία
Όστερ: Ερωτευόμαστε

εμφάνιση σχολίων