Οι φυλακές Apac δημιουργήθηκαν από μια ομάδα Καθολικών το 1972 και τώρα συντονίζονται και υποστηρίζονται από την ιταλική ΜΚΟ, AVSI και τη βραζιλιάνικη Αδελφότητα Βοήθειας στους Φυλακισμένους ενώ
το σύστημα Apac αναγνωρίζεται όλο και πιο πολύ ως η ασφαλέστερη, οικονομικότερη αλλά και πιο ανθρώπινη λύση σωφρονισμού. Για να μπουν εκεί οι κρατούμενοι, πρέπει να έχουμε περάσει πρώτα από τις «κλασικές» φυλακές, να έχουν δείξει μεταμέλεια και να είναι πρόθυμοι να εργαστούν και να εκπαιδευτούν στα πλαίσια του συστήματος. Σκοπός είναι η αναμόρφωση και η αποκατάσταση ων κρατουμένων μέσα από μια αυστηρή μεν ρουτίνα η οποία όμως παρέχει και επιβράβευση σε όσους την ακολουθούν. Για παράδειγμα, ενώ αρχικά οι κρατούμενοι παραμένουν στο «κλειστό σύστημα» της φυλακής, με τον καιρό μπορούν να κερδίσουν δικαίωμα στο ανοιχτό σύστημα» ώστε να έχουν έξοδο μία φορά την εβδομάδα.
Στο σύστημα Apac κανείς δεν επιτρέπεται να παραμείνει στο κελί του εάν δεν είναι άρρωστος ή τιμωρημένος. Μια απόπειρα διαφυγής ισοδυναμεί με επιστροφή στις κλασικές φυλακές και όλοι οι κρατούμενοι έχουν βιώσει το τι σημαίνει αυτό οπότε κανείς δεν έχει διάθεση για αποδράσεις. Εδώ κρατούνται άνθρωποι που έχουν διαπράξει κάθε είδους έγκλημα μα μέχρι στιγμής δεν έχει καταγραφεί ούτε ένας θάνατος σε φυλακή Apac. Σε αντίθεση με τις τυπικές φυλακές, το πρώτο πράγμα που πρέπει να μάθουν εδώ οι κρατούμενοι είναι το να μην κοιτούν το πάτωμα. Τρώνε με μεταλλικά μαχαιροπήρουνα αντί για πλαστικά, κοιμούνται σε καθαρά κρεβάτια και όλοι τους απευθύνονται αποκαλώντας τους με τα ονόματά τους, όχι με κάποιον αριθμό.
Διότι για να λειτουργήσει η αναμόρφωση, το να μην απογυμνώνεται ένας κρατούμενος από την ανθρώπινη υπόστασή του, είναι η βάση. Όπως γράφει και ο τοίχος του σωφρονιστικού αυτού ιδρύματος: Ο άνθρωπος μπαίνει μέσα, το έγκλημα μένει απ’έξω».