«Παίζει ο Παύλος, Α' ΠΡΟΣΩΠΟ θα έρθεις;»

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Αυτό, με λίγα λόγια, είναι ένα γράμμα από μια fan προς τον Παύλο Παυλίδη, ή προς όλους τους φανατικούς του Παύλου, ή απλώς προς τη Ρίτα. Αλλά όπως και νά 'χει είναι ένα γαμάτο γράμμα-ιστορία και γι΄αυτό το δημοσιεύουμε πριν να ξαναδούμε τον Παύλο στο Gagarin να βάζει Μια Πυρκαγιά Σ΄Ένα Σπιρτόκουτο.


Μου ζήτησαν να γράψω για το δίσκο του Παύλου. Ξεκίνησα να γράφω. Ψέμματα λέω. Έσβηνα κι έγραφα κλισέ. Από τα δεκατρία στα τριαντατρία σε 500 λέξεις. Μέχρι που ήρθε ένα μήνυμα. «Αύριο πετάω». Κι αποφάσισα να πω μια ιστορία και να μη γράψω για το δίσκο του Παύλου. Να μη γράψω καν για τον Παύλο.

Η σχέση μου με τη Ρίτα (που φυσικά δεν τη λένε Ρίτα αλλά της το χρωστάω) ήταν βγαλμένη από κλισέ προεφηβική ταινία της Κόπολα. Αγαπούσε τα Σπαθιά με ευλάβεια θρησκευτική, όχι αστεία, έπαιζε ξύλο με τα αγόρια αν κάποιος κακολογούσε τον Παύλο. Αγοροκόριτσο, με ίσια ξανθά μαλλιά κάτω από τη μέση, τσαμπουκάς, υπερκινητική, σίφουνα την έλεγε η μάνα μου, καταιγίδα θα την έλεγε ο Παύλος αν την γνώριζε.

Μετά βίας μου συγχωρούσε που αγαπούσα πιο πολύ τα Κρίνα αλλά με τραβολογούσε σε κοπάνες για να της κρατάω τις νότες για το σόλο του Ατλαντίς σε ένα κακόμοιρο αρμόνιο που μας ακολούθησε μέχρι το φοιτητικό δυάρι στου Ζωγράφου. Την Τρίτη Γυμνασίου τη βγάλαμε και οι δύο σχεδόν κομμένες από απουσίες. Αλλά το Ατλαντίς το ξέραμε καλύτερα κι απ'τον Παύλο.

Με τη Ρίτα πήγα πρώτη φορά σε συναυλία του, με τον πατέρα της να κοιμάται στο αμάξι για τέσσερις ώρες που ο Παύλος δεν έλεγε να κατέβει από τη σκηνή, με τη Ρίτα ανεβήκαμε με τον καρβουνιάρη Θεσσαλονίκη για να τον δούμε και κοιμηθήκαμε στα γρασίδια του Λευκού Πύργου Φλεβάρη μήνα με τρεις αδέσποτους σκύλους, με τη Ρίτα πέρασα ένα βράδυ με καύσωνα στην ταράτσα του πατρικού μου ακούγοντας τον Βροχοποιό μέχρι που ξημέρωσε.

-«Άλλη μια;»
-«Άλλη μια. Τελευταία.»

Σε λίγες ώρες φεύγαμε για άλλες πόλεις.

Μεγαλώναμε. Μου έστελνε mail ως Αστάρτη. Της έστελνα γράμματα ως Κική, ως Justelene, ως Sadie, ως Σιμόν. Χάσαμε φίλους στο δρόμο. Ξαφνικά. Σιωπή. Βλεπόμασταν όλο και πιο αραιά. Αν χαρακτήριζε κάτι τον Παύλο όλα αυτά τα χρόνια ήταν η συνέπεια. Το αντίθετο με μας. Άνοιξη. Καινούργιοι δίσκοι. «Άκου το 2, το 4, το 7, το 11». Καινούργια τραγούδια. «Γουλιά κάθε φορά που λέει για φάρους, για γλάρους, για κύματα, για τρένα, για κήπους».

Μπροστά δεξιά σε κάθε λάιβ περίμενα. «Παίζει ο Παύλος, θα έρθεις;» «Ναι.» Δεν ήρθε ποτέ. Σταμάτησα να στέλνω.

'Ανοιξη. «Σήμερα σκέφτηκα ότι έχω να σε δω πολύ καιρό». Ο Παύλος βγάζει δίσκο, κάνει λάιβ, χορεύει σαν τραμπάλα στη Λιοσίων με τα χέρια να του κλείνουν τα αυτιά. Αύριο βράδυ, η Ρίτα θα έχει φτάσει σε μια πρωτεύουσα του Βορρά. Για πόσο; «Αναρωτιέμαι τι θα πει για πάντα» τραγουδάει ο Παύλος. Θα χάσει πάλι το λάιβ. «Μόνο βάλε στα ακουστικά το Ναυαγό όταν απογειώνεσαι.»

Σαν νερό που κυλάει, τα φιλιά και τα χρόνια,
σαν τα πουλιά το χειμώνα χάνονται.
Το κορίτσι που κλαίει πριν να φύγω,
μετά με ξεχνάει λίγο λίγο.
Σαν νερό που κυλάει.


Βρείτε προσκλήσεις για τη συναυλία στο DOCTV.GR: Παύλος και B-Movies

εμφάνιση σχολίων