Μα εγώ δε θέλω να δω ούτε μισοάδεια ποτήρια, ούτε μισογεμάτα. Θέλω απλά ένα ρημάδι ποτήρι με ποτό για να το πιω· άσπρο πάτο να πάρουν γεύση τα ονείρατα και οι περιπλανήσεις μας.
Δε θέλω να προβληματίζεσαι ανθρωπάκο της συνήθειας. Δε θέλω να ασχολείσαι καν με εμάς τους αλλοπαρμένους. Εσύ μπορείς να απολαμβάνεις το τετραγωνάκι που σου ανήκει πάνω στη σκακιέρα. Εσύ μπορείς να ευτυχίσεις με τραγούδια άδεια, με φίλους που χαχανίζουν, με νουβέλες αστυνομικές και με έναν καινούριο καναπέ.
Εσύ μια μέρα θα πάρεις αύξηση. Θα πάρεις προαγωγή και θα φορέσεις τα καλά σου να γιορτάσεις· ακούγοντας πάλι εκείνα τα άδεια τα τραγούδια.
Δεν είμαστε καλύτεροι από σένα και δε φταίμε εμείς. Το μυαλό μας έχει κουρδιστεί σε άλλη συχνότητα από τις αρχές των χρόνων μας. Η δική μας ευτυχία ζητάει πόνο, ρουφάει στίχους και φτύνει αντίδραση. Μας πνίγουν τα πουκάμισα και μας τρυπάει την πλάτη ο καναπές. Δε φταίμε εμείς, μα το ποτήρι μας δε γεμίζει ούτε αδειάζει. Το δικό μας το ποτήρι σπάει σε κομμάτια χίλια.
Εσύ ανθρωπάκο κάθε μεσημέρι κάνεις διάλειμμα και μετά να συμβιβάζεσαι με τις επιλογές σου. Εμείς τα μεσημέρια ονειροβατούμε, σχεδιάζουμε αποδράσεις, ψάχνουμε εναλλακτικές, ξερνάμε τα σίγουρα και κρεμόμαστε από τον αγέρα.
Είμαστε αυτοί που κάθε μεσημέρι καίγονται.
(μετά από το live των Διάφανων Κρίνων την 10η Σεπτεμβρίου 2015)
εμφάνιση σχολίων