0
1
σχόλια
720
λέξεις
Α' ΠΡΟΣΩΠΟ

«Αυτά τα οικογενειακά πάρτι πάντα θα σου θυμίζουν όλα όσα εσύ έχεις απωθήσει, χωνέψει, αφήσει πίσω σου». Από τον Δημήτρη Παπαδόπουλο

DOC TV
7 Απριλίου 2015
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΗΜΟΥΝ ΔΕΥΤΕΡΑ Ή ΤΡΙΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ, ποιος θυμάται και τι σημασία έχει. Σ’ ένα παιχνίδι στο σχολείο, κάποιος, ποιος θυμάται και τι σημασία έχει, με κάρφωσε με το μολύβι του στο χέρι κι ένα κομματάκι από τη μύτη κρύφτηκε κάτω από το δέρμα μου. Ούτε αίμα, ούτε πόνος, ούτε έδωσα σημασία. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, η μύτη του μολυβιού έμενε εκεί να μου θυμίζει ότι στα σχολικά χρόνια χρησιμοποιούσαμε κατ’ εξοχήν μολύβια και πως τα παιδικά παιχνίδια πολλές φορές δεν έχουν αίσιο τέλος: ένας διαβήτης στο μάτι, ένας σπασμένος καρπός, λίγα ράμματα.

ΠΑΡΑΤΗΡΩ ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΜΟΥ ΧΕΡΙ: η μύτη του μολυβιού είναι ακόμη εκεί, σιωπηλή και ήσυχη. Μετά από τόσα χρόνια, γράφω πια μόνο σε πληκτρολόγιο, όμως η μύτη του μολυβιού είναι ακόμη εκεί. Δεν θυμάμαι ούτε πώς, ούτε γιατί. Έχω όμως εκείνη την πληγή του εμβολισμού. Την ανάμνησή της. Ένα αθώο παιδικό τραύμα. Κάπως έτσι δημιουργούνται οι μικρές πληγές και καθώς τις σέρνουμε μαζί μας γίνονται μεγάλα τραύματα. Που κακοφορμίζουν και πονάνε σε αναπάντεχες στιγμές. Ο μπαμπάς σου που δεν ήθελε να σε συστήσουν στην οικογένεια της νέας του γυναίκας, η μαμά που δεν ήρθε στο σχολείο να σε πάρει, η μεγάλη αδερφή που δεν σου έγραψε ποτέ τη συνοδευτική επιστολή για το Πανεπιστήμιο.

ΟΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΣΕ ΚΡΑΤΟΥΝ ΠΑΝΤΑ στην παιδική σου ηλικία. Θα είσαι πάντα ο μικρός αδερφός, ακόμη κι αν εσύ είσαι 850 ετών και περπατάς με το Π. Πάντα σε οικογενειακές συγκεντρώσεις θα σου θυμίζουν όλα όσα εσύ έχεις απωθήσει, χωνέψει, δουλέψει, επεξεργαστεί, αφήσει πίσω σου. Είναι το αλάτι στα μικρά σου τραύματα. Χωρίς συγγνώμη, χωρίς ένα «τόσα ήξερα, τόσα έκανα». Ο μπαμπάς που δεν ήθελε να σε συστήσουν στην οικογένεια της νέας του γυναίκας είναι ένας φοβισμένος άνθρωπος, παρασυρμένος από μικροαστισμούς, στους οποίους ποτέ άλλοτε δεν ενέσκυψε. Εσύ θα φωνάξεις δυνατά «μπαμπά» διότι αμύνεσαι, όταν σε ρωτούν «ποιανού είσαι», θα πεις «αυτουνού», δείχνοντας τον μπαμπά σου, ο οποίος σε κοιτά αδύναμος. Ανέτρεψες την ανισόρροπη ισορροπία: σου ζήτησε να τον προστατέψεις κι εσύ υπερασπίστηκες, κορίτσι πράμα, την ανάγκη σου για τον προστάτη σου. Τον μπαμπά σου. Μπορεί να το θυμηθούν και να γελάσουν, μπορεί να το κρύψουν στα συρτάρια του «δεν τα συζητάμε αυτά» για πάντα. Κάθε φορά όμως που θα συστήνεσαι σε ανθρώπους που δεν σε γνωρίζουν, πάντα θα αναρωτιέσαι αν πρέπει να πεις ποια είσαι. Μην αναζητάς το βλέμμα του μπαμπά σου, εκείνος δεν διόρθωσε ποτέ το λάθος του.

ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΣΤΟ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ, ΘΑ ΚΑΘΕΣΑΙ ΣΤΟ ΠΕΖΟΥΛΙ κοιτώντας ανυπόμονα τα αυτοκίνητα να περνούν. Θα νομίζεις ότι άκουσες το τηλέφωνο να χτυπά, θα χτυπάς τους φίλους σου. Πρέπει να εκτονώσεις την οργή σου. Υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν, εσύ φοράς τα καλά σου, «μα είπε ότι θα έρθει στις 10». Δεν θα έρθει κι αν έρθει, δεν θα είναι στην ώρα της. Θα ενηλικιωθείς, οι μικρές πληγές θα μείνουν πίσω και πάντα θα συγχωρείς και θα δικαιολογείς όλους εκείνους που σε αφήνουν να περιμένεις στο πεζούλι του συναισθήματος. Θα είσαι πάντα εκεί να περιμένεις εκείνη που ποτέ δεν ήρθε όταν έπρεπε. Το χέρι σου ματώνει. Η μαύρη μύτη από το Faber Castell που χώθηκε βίαια κάτω από το δέρμα σου αντιδρά. Μου αξίζει να με περιφρονούν. Βάμμα ιωδίου, βαμβάκι και μια γάζα κρύβουν την πληγή.

ΗΤΑΝ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ, ΣΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΣΕ ΑΦΗΝΕ να κερδίζεις, στους καβγάδες των γονιών σού έκλεινε τα αυτιά. Αποφάσιζε τι θα φορέσεις, τι θα φας, ήταν μια μεγάλη μαμά για σένα. Έκανε για σένα τα πάντα πριν τα ζητήσεις, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι δεν θα ζητούσες ποτέ αυτά που σου πρόσφερε. Δεν τα ήθελες αλλά το παιχνίδι της δημιουργίας μιας ανάγκης είναι τόσο θελκτικό. Ενηλικιώθηκες γρήγορα, ήταν νομοτελειακό, πάντα είχες ανάγκη την πατερίτσα της μεγάλης σου αδερφής. Μέχρι τη στιγμή που της ζήτησες να σου γράψει τη συστατική επιστολή για το Πανεπιστήμιο των ονείρων σου. Η πατερίτσα έσπασε μπροστά σου. «Είσαι μεγάλη, πια», θα σου πει. Είναι η πρώτη φορά που θα ζητήσεις κάτι που πραγματικά έχεις ανάγκη. Η ξύλινη πατερίτσα σπάζει πάνω στο χέρι σου. Μια σκλήθρα τρυπά το δέρμα σου και σε αντίθεση με τη μύτη μολυβιού, δεν μένει σιωπηλή και ήσυχη. Η πληγή γεμίζει πύον και καθώς την καθαρίζεις, αφήνεις πίσω φοβισμένους μπαμπάδες, ανεύθυνες μαμάδες και ζηλόφθονες αδερφές. Η πληγή θα μείνει εκεί να σου θυμίζει όλα όσα έχεις ξεχάσει.
 
εμφάνιση σχολίων