0
1
σχόλια
935
λέξεις
Α' ΠΡΟΣΩΠΟ

«Οι άχαρες εξηγήσεις και η άγνοια κάποιων»

ΜΕΛΙΤΑ ΚΑΡΑΛΗ
25 Μαρτίου 2011
Εγώ αν με ρωτάς, ντρέπομαι που πρέπει να δικαιολογούμαστε για το ποιοι ήταν οι γονείς μας. Και για τις «ιδιαίτερες» σχέσεις που είχαμε μαζί τους. Το ξέρω το παραμύθι. Δεν γλυτώνει κανείς από αυτό. Ακόμα με καλούν στο τηλέφωνο να δώσω εξηγήσεις. Να απαντήσω σε φήμες. Να εξηγήσω ανατριχιαστικές απορίες.

Αρνούμαι να συνασπιστώ με αυτήν την ανθρωπότητα. Ένα μόνο έχω να πω: όλες οι σχέσεις είναι ερωτικές. Δεν χωράνε τρίτους. Δεν μπορείτε να έχετε άποψη κύριοι. Εκτός κι αν είστε μέσα στη σχέση.

Αναδημοσιεύουμε την απάντηση της Ναταλί Ρασούλη αυτούσια, όπως την διαβάσαμε σε σελίδα της στο διαδίκτυο, θέλοντας να ξεχάσουμε σχόλια που προήλθαν ακόμα και από λαμπρά μυαλά σαν αυτό του κύριου Σαββόπουλου. Άχαρες πραγματικότητες. Άλλων.

«Είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέροντα τα σχόλια που διάβασα ως τώρα γύρω απο την «εγκατάλειψη» του πατέρα μου και βρίσκομαι πραγματικά σε μία πολύ δύσκολη θέση να αναγκάζομαι να μιλήσω για τον μπαμπά μου, που έτυχε (για εμένα) να είναι ο Μανώλης Ρασούλης. Εκείνος δεν είναι εδώ να μου δώσει τα λόγια που θα ήθελε να γραφτούν γύρω από τον τόσο ξαφνικό θάνατό του. 2 μέρες τώρα λέω με ότι δύναμη μου έχει μείνει ότι ο μπαμπάς κάθε άλλο παρά μόνος ήταν. Αν γνωρίζατε το πόσους ανθρώπους είχε γύρω του που τον λάτρευαν και τους λάτρευε, θα τρομάζατε.

Διαβάζω και ακούω όλα αυτά που υποθέτουν όλοι, προσπάθησα να μην ταραχτώ και να μην δίνω σημασία στην αντίληψη του κάθε ανθρώπου που ακόμα και από βαθειά λύπη και ενδιαφέρον θα μπορούσε να τονίσει πόσο μοναχικός ήταν ο θάνατός του. Αλλά, ο θάνατος του ΔΕΝ ήταν μοναχικός. Ήταν ατυχής.. Και αυτό είναι που μας έχει τρελλάνει ακόμα πιο πολύ, κ εμένα και το άμεσο περιβάλλον του. Σε όλη μου τη ζωή τον θυμάμαι με μία βαλίτσα στο χέρι να ταξιδεύει και να «χάνεται» σε διάφορα χωριά και ακόμα πιο πολύ σε διάφορα παραλιακά μέρη της Κρήτης που του άρεσαν πιο πολύ. Ειδικά όταν πήγαινε να ξεκουραστεί στον φίλο του τον Ρουσσέτο στην Κερά, δεν υπήρχε περίπτωση να τον βρεις. Και δεν υπήρχε περίπτωση να σου πει ο Ρουσσέτος που είναι.

Το ξέρω, γιατί ήμουν εκεί. Στα χωριά, στη θάλασσα, στην Κερά. Οι μικρές απομονώσεις του πατέρα μου ήταν τόσο συχνές που οι πολύ δικοί του άνθρωποι πολλές φορές διαμαρτύρονταν οτι δεν γίνεται να εξαφανίζεται έτσι, γιατί πολλές φορές είχαν να του πούν και πιο επείγοντα πράγματα. Από την εποχή της κινητής τηλεφωνίας και μετά, άρχισε να γίνεται πιο προσβάσιμος και παρ’ όλο που μιλούσε πάντα σε όποιον του τηλεφωνούσε, λόγω του ότι πολλές φορές χτυπούσε τόσο συχνά το τηλέφωνό του στο τέλος του λέγαμε να το κλείσει γιατί μέναμε όλοι νοκ άουτ. Το έκλεινε, και πολλές φορές ξεχνούσε να το φορτίσει. Τα διάφορα ηλεκτρονικά δεν ήταν και το καλύτερό του. Τόσο πια που είχα μεγαλώσει σε αυτές του τις συνήθειες που έγινα έτσι κ εγώ. Και τελικά φτάναμε να μου αφήνει μηνύματα στον τηλεφωνητή του κινητού μου «Ναταλίτσα πάμε για κεντάκυ; (3 δευτερόλεπτα παύση).. άσε και κανένα τηλέφωνο ανοιχτό… ciao!..» Kαι πάντα θύμωνα και του έλεγα: «Εσύ λες σε μένα να αφήνω το τηλέφωνο ανοιχτό;;!» και γελούσε και πάντα συνέχιζε να κάνει το ίδιο.

Αυτή τη φορά στράβωσε εντελώς η κατάσταση. Ήμασταν όλοι έτσι τοποθετημένοι που κανείς δεν έβρισκε κανέναν. Εκείνος στη Θεσσαλονίκη, εμείς όλοι στην Αθήνα και οι πιο κοντινοί του άνθρωποι στη συμπρωτεύουσα, και αυτοί Αθήνα και εκτός πόλεως. Μίλησε μια μέρα πριν φύγει με τον άντρα μου στο τηλέφωνο. Έπαιρνε κατευθείαν εκείνον για να αποφύγει να αφήνει πάλι μηνύματα στον τηλεφωνητή μου. Ήταν κεφάτος Δεν φαντάστηκε κ εκείνος ότι ο πόνος που ένιωθε τον τελευταίο καιρό στην πλάτη προερχόταν από την καρδιά και έκανε κάποιες φορές Σιάτσου για να μην πονάει νομίζοντας ότι είναι μυοσκελετικό το θέμα. Την άλλη μέρα από το τηλεφώνημα, ήταν ευδιάθετος και όπως πάντα με παρέα για εσπρέσσο, σινεμά και το βράδυ για φαγητό. Εκείνος πήγε στο σπίτι του και οι υπόλοιποι εκτός Θεσσαλονίκης. Έκλεισε το κινητό. Πάντα το έκλεινε για να κοιμηθεί. Και αν είμασταν τυχεροί, το φόρτιζε κ όλας. Κανένας δεν ανησύχησε ιδιαίτερα για την άλλη μία εβδομάδα που δεν άνοιγε το κινητό. Η φίλη που τον βρήκε, δεν είχε ζήσει την συχνότητα των μικρών διαφυγών του.

Τα υπόλοιπα τα ξέρετε. Ο μπαμπάς δεν ήταν καθόλου μόνος του. Όλη μέρα ήταν με φίλους και συνεργάτες ή μ’ εμάς και τ’αδέλφια του. ΣΥΝΕΧΕΙΑ. Αλλά αυτή τη φορά στράβωσαν όλα. Δεν ξέρω γιατί. Σπάω το κεφάλι μου να βρω το γιατί. Και αυτό το κάνει ακόμα πιο δύσκολο. Και ειδικά όταν διαβάζω ότι ήταν μόνος και παρατημένος. Σαν να μιλάμε για άλλον άνθρωπο. όμως δεν είναι εδώ να διαβάσει τα όσα λέγονται, και για εμάς παραείναι βαρύ το φορτίο.. Αλλά δυστυχώς ένας τέτοιος θάνατος έχει και τις παρενέργειές του. Και δεν ξέρω τι είναι πιο βαρύ.. Ότι δεν θα ξαναδώ τον μπαμπά μου ή ότι πρέπει να δίνουμε τέτοιες άχαρες εξηγήσεις;

Θέλω να παρακαλέσω όλους όσους τον γνώριζαν, να μην αφήσουν την τελευταία εικόνα του πατέρα μου να είναι μία εικόνα ενός εγκαταλειμμένου ανθρώπου, γιατί ήταν δυνατός μαχητής και μειώνεται όλος του ο αγώνας με αυτά που ακούγονται.

Ο ίδιος είπε «γνώρισα το τραγούδι και αγάπησα τους ανθρώπους» και ακριβώς γι’ αυτό είχε τόσους γύρω του που και τον αγαπούσαν και σέβονταν τις μικρές του απομονώσεις. Και μην νομίζετε, ακόμα και σ’ αυτές τις «μοναχικές του στιγμές» ήταν κάπου με κάποιον. Αυτή τη φορά η διαλεκτική είχε πάρει την απόφασή της να βρεθεί χωρίς τη σωματική παρουσία των ανθρώπων του. Ήταν αναζητητής της αλήθειας και πάντα η αλήθεια θα περιβάλλει το όνομα του. Και θα το φροντίσω αυτό μέχρις εσχάτων και θα κάνουμε όλοι ότι χρειαστεί».

Γι΄ άλλη μια φορά Τα θερμά συλλυπητήριά μας στην οικογένεια Ρασούλη

εμφάνιση σχολίων