«Οι δυο μας CULTURE τώρα»

CULTURE
Κυριακή, 23 Φεβρουαρίου, 14:00. Παγκράτι, έξω από το θέατρο Skrow. Πηγαίνω στο απέναντι καφέ. Η Αγγελική είναι εκεί. Παραγγέλνουμε παγωμένους καφέδες. Τα λέμε στο πόδι. Βγαίνουμε στο δρόμο με τα στριφτά τσιγάρα στα χέρια. Μπαίνουμε στο θέατρο. Ο Δημήτρης και ο Γιάννης φτάνουν κι αυτοί. Η Νικολίτσα θα έρθει αργότερα με την Αλεξάνδρα. Δουλεύει τις Κυριακές. Η πρόβα ξεκινάει με τους τρεις τους.

Το Οι δυο μας τώρα είναι το πρώτο μου θεατρικό έργο. Ξεκίνησε το 2008 και τέλειωσε ένα χρόνο μετά. Δεν θυμάμαι τι σκεφτόμουν όταν το ’γραφα. Θυμάμαι μόνο την αθωότητα με την οποία μπήκα σ’ ένα είδος που δεν ήξερα τους κανόνες του. Κάτι σαν βόλτα με ποδηλατάκι: μια ρόδα μπροστινή και δυο βοηθητικές. Ένας ενθουσιασμός στην αρχή. Ύστερα τα πεσίματα και οι γρατζουνιές.

Το έργο έμεινε κλεισμένο στο συρτάρι 4 χρόνια. Τον Μάιο του 2013, με προξενιό του Δημήτρη Αλεξάκη, πέρασε στα χέρια της ομάδας Pequod. Pequod είναι η Αγγελική Παπαθεμελή, ο Δημήτρης Ξανθόπουλος, η Νικολίτσα Ντρίζη και ο Γιάννης Λεάκος. Pequod είναι και το όνομα του καραβιού στον Μόμπι Ντικ. Το ταξίδι έπαψε πια να είναι μια μεταφορά. Έγινε κυριολεξία.

Η ιδέα του θεατρικού είναι απλή: 11 σκηνές, 11 εικόνες όπως προτιμάω να τις ονομάζω, ανάμεσα σε ανθρώπους που γνωρίζονται από πριν ή δεν γνωρίζονται καθόλου, σ’ ένα παγκάκι, σ’ ένα πάρκο, σε μια πόλη σαν την Αθήνα.

Το παγκάκι μάς το παραχώρησε ο Δήμος Αθηναίων. Είναι ωραίο και είναι παλιό. Είναι εκεί,στο κέντρο της σκηνής και λίγο λοξά. Πίσω του ένα κομμάτι πραγματικού βράχου συμπληρώνει φυσικά το σκηνικό. Δεν θέλω ν’ ανέβω στη σκηνή. Δεν θέλω να κάτσω στο παγκάκι. Δεν είναι αυτός ο χώρος μου τώρα. Ο χώρος είναι των παιδιών.

Μιλάμε για τη σκηνοθετική γραμμή του έργου. Όλοι τους έχουν μάθει όλους τους ρόλους. Όλοι θα παίζουν όλους τους ρόλους. Η διανομή θ’ αλλάζει από παράσταση σε παράσταση. Η σειρά με την οποία θα παίζονται οι σκηνές θ’ αλλάζει κι αυτή διαρκώς. «Οδηγείστε στο άπειρο», τους λέω. Δεν τους πτοεί. Στο κάτω-κάτω, Pequod είναι ένα καράβι.

Βλέπω μπροστά μου το έργο να αλλάζει. Να γίνεται κάτι άλλο από εκείνο που είχα φανταστεί. Η ακινησία σπάει από την κίνηση. Το στυλιζάρισμα από την αίσθηση της ρευστότητας. Κάτι κρυφά γυρίσματα φράσεων φωτίζονται και έρχονται μπροστά. Ανακαλύπτω το κείμενό μου ως κείμενο ενός άλλου. Σκέφτομαι τη στριμμένη σοφή Ντιράς που έλεγε, «θέλω οι μεταφραστές μου να με προδίδουν». Σκέφτομαι πως το ίδιο θέλω κι εγώ. Οι ηθοποιοί να με προδώσουν.

Οι ηθοποιοί στο «Οι δυο μας τώρα» δε θέλουν να «κάθονται». Κανένα βόλεμα, κανένα σημάδι στο χώρο να μην τους βοηθάει να βρουν τη σιγουριά τους στη σκηνή. Τίποτα να μην κλειδώνει. Θέλουν την κάθε παράσταση διαφορετική. Ένα ξάφνιασμα για τους ίδιους πρώτα απ’ όλα. Κι ένα αντίστοιχο ξάφνιασμα για τους θεατές. Θέλουν αυτή η θεατρική πράξη να παραπέμπει στον αυτοσχεδιασμό των μουσικών της τζαζ. Να παίξουν με το ενδεχόμενο του λάθους. Αρχίζω να χαμογελάω: το λάθος, ως γνωστόν, είναι ανώτερο από την τέχνη.

Ο Δημήτρης λέει πως οι 11 σκηνές είναι κομμάτια ενός παζλ. Τα ίδια κομμάτια, αν ενωθούν αλλιώς, παράγουν μια άλλη εικόνα κάθε φορά. Ένα άλλο «τώρα»: ένα φως που δεν είναι ποτέ στατικό, που περνάει πάνω απ’ τα πρόσωπα, φωτίζοντας αλλιώς τις ιστορίες τους, σ’ ένα παγκάκι, σε μια σκηνή, σ’ ένα θέατρο μιας πόλης σαν την Αθήνα.

Το θεατρικό έργο του Χ. Αγγελάκου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ευρασία και ανεβαίνει στο θέατρο Skrow από την εταιρεία θεάτρου Pequod.


Ιnfo: Οι δυο μας τώρα, του Χρήστου Αγγελάκου. Σκηνοθεσία-Ερμηνείες: Γιάννης Λεάκος, Νικολίτσα Ντρίζη, Δημήτρης Ξανθόπουλος, Αγγελική Παπαθεμελή. Από τις 3 Μαρτίου έως τις 15 Απριλίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις  21:00, για 14 παραστάσεις. Tιμή εισιτηρίου: 12 €-8 € μειωμένο. Θέατρο Skrow, Αρχελάου 5, Παγκράτι, τηλ. κρατήσεων 210 7235.842.

εμφάνιση σχολίων