H «κόκκινη νύχτα» ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ της Βενεζουέλας

ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ Στη Βενεζουέλα αυτών των ημερών η αιχμή του δόρατος των διαδηλώσεων κατά του καθεστώτος είναι οι φοιτητές, που όπως πάντα, σε κάθε εξέγερση, σε κάθε επανάσταση, σε κάθε φωνή που αντιστέκεται σε όλο τον κόσμο ενάντια στον απολυταρχισμό, σαν τους τρελούς του χωριού, με άγνοια κινδύνου ή με πολλά κιλά κουράγια, πρωτοστατούν και δίνουν το σύνθημα για εκκίνηση του αγώνα. Στην Ελλάδα ήταν οι φοιτητές του Πολυτεχνείου. Στη Βενεζουέλα είναι οι φοιτητές στο San Cristóbal Táchira, στο Maracay, στο Caracas και σε πολλές ακόμα πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά.

Τι γίνεται όμως με τον υπόλοιπο κόσμο; Πώς βιώνουν όλη αυτή την κατάσταση άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας με οικογένειες, οι οποίοι, θεωρητικά τουλάχιστον, έχουν περισσότερα να χάσουν από τους «τρελούς του χωριού»; Μια μικρή βόλτα στο Καράκας όπου διαμένω τα τελευταία δυόμισι χρόνια και οι μαρτυρίες από αυτόν τον κόσμο λένε πολλά.

Fabiana Delgado, μητέρα δύο παιδιών: Επί μία εβδομάδα και ενώ δεν υπάρχει επίσημη ανακοίνωση για κλείσιμο των σχολείων, δεν πηγαίνω τα παιδιά μου για μάθημα αφού την πρώτη μέρα που το επιχείρησα βρέθηκα ανάμεσα σε στρατιές μοτοσικλετιστών (Τουπαμάρος), που οπλισμένοι πυροβολούσαν στον αέρα και κλωτσούσαν τα διερχόμενα αυτοκίνητα χωρίς καμία διάκριση.

Lisbeth Lozada, μητέρα ενός αγοριού 10 ετών: Άφησα το παιδί μου στο σχολείο όπως κάθε μέρα, ενώ γνωρίζω την κατάσταση. Έκανα το λάθος μετά τις διαβεβαιώσεις από το σχολείο ότι τα παιδιά δεν διατρέχουν κανένα κίνδυνο, αφού δεν είχα άλλη επιλογή και έπρεπε να πάω στη δουλειά μου. Στα μέσα της σχολικής ώρας έλαβα μήνυμα από τη διεύθυνση του σχολείου να μεταβώ επειγόντως για να παραλάβω το παιδί, γιατί γίνονται εκτεταμένα επεισόδια στην περιοχή. Δεν έχω ιδέα πώς έφτασα στο σχολείο αφού στους δρόμους επικρατούσε ένα χάος από πυροβολισμούς και δακρυγόνα. Βρήκα τον γιο μου μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά και τους δασκάλους μαζεμένους στην εκκλησία του σχολείου. Η εικόνα των 10χρονων παιδιών με τον τρόμο ζωγραφισμένο στα μάτια τους και βήχοντας ανεξέλεγκτα από την εισπνοή των δακρυγόνων που έριξε ο στρατός ακριβώς έξω από την αυλή του σχολείου θα με στοιχειώνει σε όλη μου τη ζωή. Από εκείνη τη μέρα φυσικά μένω με τον γιο μου στο σπίτι προσπαθώντας να σβήσω τον τρόμο από μέσα του και προσευχόμενη για τον αγώνα τον φοιτητών.

José Antonio, 43 ετών υπάλληλος αρτοποιείου: Στις 19 Φεβρουαρίου, την «κόκκινη νύχτα» της Βενεζουέλας (εξαιτίας του αίματος που χύθηκε από δολοφονίες πολιτών από αστυνομία και παρακρατικούς), βρισκόμουν στο μπαλκόνι του σπιτιού μου με τη γυναίκα μου και όπως χιλιάδες άλλοι διαδηλώναμε την οργή μας και την αποδοκιμασία μας προς το καθεστώς, χτυπώντας με όση δύναμη μπορούσαμε τις κατσαρόλες μας (συνήθης τρόπος διαμαρτυρίας στη Βενεζουέλα, το γνωστό εδώ Cacerolazo). Μετά από λίγη ώρα έκαναν την εμφάνισή τους οι στρατιές με τις μοτοσικλέτες των Τουπαμάρος με τη γνωστή τακτική τους να περιπολούν σε όλο το Καράκας τρομοκρατώντας και αποτρέποντας τον απλό κόσμο να βγει στους δρόμους. Η οργή μας έγινε ακόμη μεγαλύτερη, ουρλιάζοντας και χτυπώντας τις κατσαρόλες μας. «ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ» ήταν η κραυγή που ακουγόταν από όλα τα σπίτια, μέχρι που άρχισαν να πέφτουν οι πρώτοι πυροβολισμοί στον αέρα. Δύο από τις τυφλές σφαίρες βρήκαν τα τζάμια στο μπαλκόνι μου περνώντας ξυστά από τα κεφάλια μας. Aνάμεσα στα θρυμματισμένα γυαλιά και τον πανικό, πέρα από κάθε λογική, συνεχίσαμε να χτυπάμε τις κατσαρόλες μας  και μόνο μετά από ώρα συνειδητοποιήσαμε ότι παραλίγο να γινόμασταν δύο ακόμη νεκροί «φασίστες» που επιχειρούν πραξικόπημα ενάντια στην επανάσταση!

Στο ίδιο μήκος κύματος και η μαρτυρία του Cesar Rodriguez, 50 ετών, οδηγού λεωφορείου (όπως ο πρόεδρος Μαδούρο). Αφού περιγράφει την ίδια εικόνα, τη διαμαρτυρία του δηλαδή με την οικογένειά του χτυπώντας το θανάσιμο όπλο του, μια κατσαρόλα διπλής στρώσης, περιγράφει ανατριχιαστικά την επέλαση των φυλάκων του καθεστώτος. «Εμφανίστηκαν όπως πάντα αστραπιαία και από το πουθενά πυροβολώντας τυφλά στον αέρα. Σταμάτησαν στη μέση του δρόμου, κατέβηκαν από τις μηχανές τους και άρχισαν να χτυπούν με ρόπαλα και σιδηρολοστούς όποιο αυτοκίνητο ήταν παρκαρισμένο κοντά στα σπίτια μας. Για πολλή ώρα κατέστρεφαν και λεηλατούσαν τις περιουσίες ανθρώπων που είχαν το θράσος να διαμαρτυρηθούν με αυτόν τον βίαιο τρόπο για μια καλύτερη ζωή. Όταν το έργο τους τελείωσε, εξαφανίστηκαν όπως ήρθαν αναζητώντας το επόμενο μέτωπο “φασιστών”, χωρίς ποτέ φυσικά να εμφανιστεί η αστυνομία και να μας προστατέψει αφού ουσιαστικά αστυνομία, στρατός και Τουπαμάρος είναι το ίδιο νόμισμα με τις αμέτρητες σκοτεινές πλευρές του».

Θα κλείσω με μια προσωπική μαρτυρία, δική μου και της γυναίκας μου, που έλαβε χώρα στις 19 Φεβρουαρίου, την «κόκκινη νύχτα». Στο Καράκας άνθρωποι που κάνουν ένα μικρό βήμα παραπάνω από το χτύπημα της κατσαρόλας βγαίνουν στους δρόμους μπροστά στα σπίτια τους και δημιουργούν μικρά οδοφράγματα με σκουπίδια, λάστιχα και ό,τι άλλο βρουν, τους βάζουν φωτιά και φωνάζουν συνθήματα διαμαρτυρίας. Στην ουσία είναι μικρές εστίες φωτιάς που δεν αποτελούν κίνδυνο για κανέναν και ούτε καν επηρεάζουν την κυκλοφορία, αφού έτσι κι αλλιώς δεν κυκλοφορεί ψυχή από τις 6 το απόγευμα. Κατά τις 10 το βράδυ και όπως πάντα με πρωτεργάτες τη νεολαία του κτιρίου που μένουμε με τη γυναίκα μου, στήθηκε ένα παρόμοιο μικρό οδόφραγμα και οι νεολαίοι άρχισαν να καλούν τον κόσμο να κατεβεί στο δρόμο να διαμαρτυρηθεί μαζί τους. Πραγματικά σε λίγη ώρα σχεδόν όλοι οι κάτοικοι του κτιρίου κατεβήκαμε στο δρόμο φωνάζοντας και τραγουδώντας. Η γυναίκα μου τραγουδούσε και εγώ με την κάμερά μου άρχισα να καταγράφω το γεγονός.

Η μικρή μας επανάσταση δεν κράτησε παρά μόνο μερικά δευτερόλεπτα. Οι Τουπαμάρος έκαναν την εμφάνισή τους ταχύτατα διεμβολίζοντας το πλήθος με τις μηχανές τους. Ο πανικός που δημιουργήθηκε έκανε τον κόσμο να τρέξει μέσα στο κτίριο για να βρει καταφύγιο. Έχοντας πάντα τη γυναίκα μου μπροστά μου, καθώς δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να την αφήσω πίσω, γύρισα και έριξα μια ματιά στην είσοδο του κτιρίου. Είδα τους μοτοσικλετιστές να είναι πλέον στην είσοδο και να σπρώχνουν με βία κάποια νεαρά γειτονοπούλα που προσπαθούσαν να τους αποτρέψουν να εισέλθουν. Και τότε άκουσα δύο με τρεις πυροβολισμούς να σφυρίζουν πάνω από τα κεφάλια μας. Ουρλιάζοντας από τρόμο ο κόσμος έτρεχε και ανέβαινε τις σκάλες, με κάποιους να σκοντάφτουν μέσα στον πανικό τους και να τραυματίζονται.

Καταφέραμε να φτάσουμε στην κοινόχρηστη αυλή του 3ου ορόφου και μόνο τότε οι ψυχραιμότεροι ενημέρωσαν τον κόσμο ότι οι Τουπαμάρος δεν μας ακολούθησαν μέσα στο κτίριο αλλά πήραν τις μηχανές τους και εξαφανίστηκαν. Στο κάτω κάτω το έργο τους είχε ολοκληρωθεί. Ο τρόμος που έκανε τις γυναίκες να κλαίνε και να τρέμουν στις αγκαλιές των γειτόνων τους και των συζύγων τους ήταν ευτυχώς το μόνο ζητούμενό τους στη δική μας περίπτωση. Το ίδιο βράδυ μερικά τετράγωνα παραπέρα δύο «φασίστες» σαν κι εμάς έπεσαν νεκροί από τους ίδιους παρακρατικούς. Άλλοι πέντε τουλάχιστον σε άλλες περιοχές και εκατοντάδες τραυματίες.

Αυτές τις μέρες βλέπω με θλίψη και απογοήτευση πόσο εύκολα, και από την ασφάλεια του σπιτιού τους, απλοί Έλληνες πολίτες αλλά και πολιτικά κόμματα με ανακοινώσεις τους προσπαθούν να δηλώσουν τη συμπαράστασή τους στην «επανάσταση» του Chávez και του διαδόχου τoυ, Maduro. Μιλώντας με λέξεις όπως επανάσταση, αριστερά, μεταμοντέρνος κομμουνισμός από τη μία και φασίστες, ιμπεριαλιστές, πραξικοπηματίες από την άλλη. Ως απλός σκεπτόμενος άνθρωπος, με αριστερές καταβολές άλλα με καμιά κομματική αγκύλωση, θα ήθελα μόνο να τους πω ότι όσο εγώ και οι υπόλοιποι που τρέχαμε στις σκάλες έχουμε σχέση με τον φασισμό και τα γεωπολιτικά σχέδια των ιμπεριαλιστών, άλλο τόσο και ο Chávez με τον Maduro έχουν σχέση με την αριστερά, τον μεταμοντέρνο κομμουνισμό και τον σοσιαλισμό.

Θα ήθελα πραγματικά να σας έχω εδώ μαζί μου, δίπλα μου, να ζήσετε την καθημερινότητα των Venezolanos μόνο για δυο-τρεις μέρες και είμαι σίγουρος ότι η ρομαντική σας άποψη για τη Βενεζουέλα της επανάστασης που δημιουργεί τα 9.500 μίλια απόσταση θα κατέρρεε όπως κατέρρευσε και στα δικά μου μάτια. Η επόμενη μέρα θα σας έβρισκε μαζί μου να χτυπάτε λυσσασμένα την κατσαρόλα που με μεγάλη χαρά θα σας δανείσω.

Πηγή: Parallaxi

εμφάνιση σχολίων