Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Ζωή μισή

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΕΛΙΚΑ ΧΡΕΟΚΟΠΗΣΕ ΠΟΤΕ Η ΕΛΛΑΔΑ Ή ΟΧΙ; Δε μιλώ για τις ιστορικά καταγραμμένες χρεοκοπίες του παρελθόντος, αλλά για τη σύγχρονη ιστορία. Τη δική μας εποχή. Την πρόσφατη περιπέτεια με το ΔΝΤ και την υπόλοιπη παρέα, που προσπαθούν να ξεκολλήσουν το ναυάγιο από τα βράχια και να το κάνουν αξιόπλοο, χρησιμοποιώντας τα όποια σάπια ξύλα περίσσεψαν από προηγούμενα διεθνή ναυάγια που κατέληξαν στη διάσωση.

ΑΛΗΘΕΙΑ, ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΟΡΙΖΕΙ ΤΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΜΙΑΣ ΧΩΡΑΣ; Οι αριθμοί, θα μου πείτε, και δίκιο θα έχετε. Όταν όμως οι αριθμοί δε βγαίνουν και μετά από τέσσερα χρόνια σκληρής λιτότητας, περικοπών, απολύσεων, δανεισμού τους κοιτάς, τους ξαναμετράς, αλλά το χρέος τρομάζει το αύριο, περισσότερο από το χθες, τότε εύλογα αναρωτιέσαι. Βλέπουμε φώς στο τούνελ ή πρόκειται για αντικατοπτρισμό από την ανεργία, την πείνα, τη δίψα, την εξάντληση, το σοκ της θεραπείας; Όταν ως επιλογή αντιμετώπισης μιας κρίσης προβάλλεται η επιθετική θεραπεία, τότε σαφέστατα περιμένεις τα αποτελέσματα να είναι εντυπωσιακά. Ακόμα κι αν τα δείγματα δεν είναι άμεσα ορατά, αναζητάς κάποιους εκ των οιωνών της βελτίωσης.

ΟΜΩΣ, ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ ΝΤΟΠΙΟΙ ΚΑΙ ΞΕΝΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΙ ΦΩΣΤΗΡΕΣ για την επιστροφή στην κανονικότητα και την ευημερία, οι αριθμοί δεν πείθουν για τα λεγόμενά τους και τα προσδοκώμενα από τη θεραπεία αποτελέσματα

ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΡΙΘΜΟΙ, τότε αυτό δεν είναι για καλό. Ο άνθρωπος έχει προσωπικότητα. Οι αριθμοί ισοδυναμούν με μια ψυχρή λογιστική και τάξη και για να θυμηθώ τα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη, «Όταν ακούς τάξη, ανθρώπινο κρέας μυρίζει».

ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΣΟΚ: Η γιατρειά που εφαρμόζεται στην Ελλάδα έχει αποδειχθεί μάταιη προ πολλού. Τα ερωτήματα που προκύπτουν από την επιμονή της εφαρμογής της εκ νέου, είναι πολλά. Πρώτο και κύριο είναι αν πράγματι επιχειρείται η αναδιάρθρωση της οικονομίας ή αν απλά το ζητούμενο είναι η κερδοφορία μέσα από τη μεταβίβαση του εθνικού πλούτου σε διεθνείς οίκους, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στον κοινωνικό ιστό και την πραγματική οικονομία. Ο Καρλ Μαρξ ανέφερε στο Κεφάλαιο πως «το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού, είναι το δημόσιο χρέος τους».

ΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ που εφαρμόζεται σήμερα στην Ελλάδα, εφαρμόστηκε πριν την Αργεντινή, στη Ρωσία. Από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991 κι έπειτα, η Ρωσία προσπάθησε να αναπτύξει μια οικονομία της αγοράς και να επιτύχουν συνεπή οικονομική ανάπτυξη. Τον Οκτώβριο του 1991, ο Γιέλτσιν ανακοίνωσε ότι η Ρωσία θα προχωρήσει σε ριζική, προσανατολισμένη στην αγορά μεταρρύθμιση προς την κατεύθυνση της «θεραπείας σοκ», όπως προτάθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το ΔΝΤ.

ΩΣΤΟΣΟ, Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΥΤΗ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ, με εκατομμύρια ανθρώπων που οδηγήθηκαν στη φτώχεια. Παράπλευρα αποτελέσματα, η δραματική αύξηση της διαφθοράς και η ραγδαία εξάπλωση της εγκληματικότητας. Στα τέλη του 1998 το δημόσιο χρέος της Ρωσίας έφτασε στο 130%, που ήταν και το υψηλότερο ποσοστό που άγγιξε.

ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ΤΩΝ ΗΠΑ το 1945 με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (δηλαδή σχεδόν 15 χρόνια μετά το Κραχ) ήταν στο 113%. Έπεσε κάτω από το 40% στα επόμενα 30 χρόνια και σήμερα, με τις όποιες αντιξοότητες, βρίσκεται στο 72,8%.

ΤΟ 1977, ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ΗΤΑΝ ΠΕΡΙΠΟΥ ΣΤΟ 25%, έφτασε το 2012 στο 198%, έπεσε περίπου στο 160% την ίδια χρονιά και ο στόχος είναι το 120.5% το 2020.

ΜΕ ΔΕΔΟΜΕΝΟ ΟΤΙ ΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΕΣ ΠΟΥ ΠΡΟΑΝΕΦΕΡΑ διαθέτουν πολύ περισσότερους μηχανισμούς αντιμετώπισης της κρίσης (βαριά βιομηχανία, υψηλά ποσοστά εξαγωγικής δραστηριότητας, βιομηχανίες όπλων, νέες τεχνολογίες) συγκρινόμενες με την Ελλάδα, και παρά ταύτα χρειάστηκαν διάστημα δεκαετίας και πλέον για να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο, ίσως και να υποδεικνύει και το διάστημα που θα απαιτηθεί για να «προσγειωθεί» η ελληνική οικονομία.

Η ΕΛΛΑΔΑ, ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΕΣ, έχει ορίσει νέα δεδομένα, συγκρινόμενη ακόμα και με αυτές των χωρών του λεγόμενου Τρίτου κόσμου. Έχει υποστεί ήδη ένα κούρεμα του χρέους και για όσους δεν το γνωρίζουν, το (Haircut) στη γλώσσα της οικονομίας είναι συνυφασμένο με την έννοια της χρεοκοπίας.

ΚΙ ΟΜΩΣ. Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕ ΧΡΕΟΚΟΠΗΣΕ. Αντέχουμε, δανειζόμαστε και, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, το 2014 θα είναι η χρονιά της ανάκαμψης. Έστω κι αν η πλειοψηφία δεν το αισθάνεται, αλλά διαβλέπει το αντίθετο. Κόντρα στις «κακόβουλες» προβλέψεις των Financial Times, που αναφέρουν πως μέσα στην επόμενη τετραετία, η Ελλάδα είτε θα επιστρέψει στη δραχμή είτε θα χρεοκοπήσει, είτε θα πραγματοποιηθούν και τα δύο ενδεχόμενα, και στηρίζουν την εκτίμηση αυτή με την αδυναμία διαχείρισης από την Ε.Έ. της εξελισσόμενης κρίσης χρεών στην ευρωζώνη.

ΚΙ ΟΜΩΣ, Η ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΑΝΤΕΞΕΙ. Κόντρα στις «Κασσάνδρες» όπως ο ΟΟΣΑ, που προβλέπει ότι το ελληνικό χρέος θα σταθεροποιηθεί στο 160% του ΑΕΠ το 2020. Άλλωστε, όπως έλεγε κι ο Δημήτρης Χορν, «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, συνεχώς ξεψυχά».

ΑΝΕΓΙΑ: Οι αριθμοί που αφορούν την εργασία ή καλύτερα την ανεργία, είναι επίσης αποκαρδιωτικοί. Η ανεργία (σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία) στην Ελλάδα τον Αύγουστο του 2013 ήταν στο 27.3%. Σύμφωνα με έρευνα της ΕΛΣΤΑΤ, το 23,1% των ελλήνων το 2012 ήρθε αντιμέτωπο με το φάσμα της φτώχιας και υπό τον κίνδυνο της φτώχειας εκτιμάται πως βρίσκονται σήμερα 914.873 νοικοκυριά ή αλλιώς 2.535.700 άτομα.

ΣΤΟΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΝΑΙ 1.371.450 άτομα, από 2.800.000 που ήταν ασφαλισμένοι στο ΙΚΑ πριν από την κρίση. Το 79,76% (1.091.674) εισπράττουν πάνω από 500 ευρώ. Εξ αυτών, το 7,61% λαμβάνουν από 500 έως 600 ευρώ και το 32,21% από 1.000 έως 1.200 ευρώ.

Ο ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ ΠΟΥ ΔΙΑΒΙΕΙ ΣΕ ΝΟΙΚΟΚΥΡΙΑ όπου δεν εργάζεται κανένα μέλος ή εργάζεται λιγότερο από 3 μήνες, συνολικά, το έτος, ανέρχεται σε 1.010.900 άτομα ή σε 16,1% του πληθυσμού ηλικίας 18- 59 ετών.

ΠΕΡΙΠΟΥ 147.000 ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΤΟΥ ΕΥΡΥΤΕΡΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ απαρτίζουν τις λίστες με τις απολύσεις και τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, και η Τρόικα αξιώνει επιπλέον 25.000.

Η ΜΟΝΗ ΑΓΟΡΑ ΠΟΥ, ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΑ ΕΠΙΣΗΜΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ, η ανεργία είναι στα ίδια ποσοστά με της Ελλάδας είναι η παλαιστινιακή -χώρα υπό καθεστώς κατοχής-, με ποσοστό 27,39% το 2013 (ανεπίσημα ωστόσο η ανεργία στην Παλαιστίνη αγγίζει το 60%).

ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΤΕ ΤΑ ΜΕΓΕΘΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, στην Αμερική την πρώτη ημέρα του Κραχ το 1930 η ανεργία ήταν στο 4,7%, εκτινάχθηκε στο 22% σταδιακά μέχρι το 1935 και πίσω σε φυσιολογικά επίπεδα 15 χρόνια μετά, στο 2% το 1945.

ΚΙ ΟΜΩΣ ΤΟ ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ. Με την κοινωνία σε παράκρουση, την οικονομία στην εντατική, την κατάρρευση της αγοραστικής κίνησης και τη συρρίκνωση του εμπορικού τομέα, με την αγορά ακινήτων σε ελεύθερη πτώση, την εξοντωτική φορολόγηση, την υγεία να ασθενεί, τα ασφαλιστικά ταμεία να αδυνατούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες, με μισθούς που προκαλούν σε άλλους γέλια, σε άλλους κλάματα, με νέα μέτρα που έρχονται καλύψουν τα κενά που προκύπτουν εδώ και τρία χρόνια από τις αστοχίες των προηγούμενων μέτρων που δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα.

ΜΕ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΣΤΗΝ ΕΡΤ κι ό,τι αυτό συνεπάγεται, με τις ελευθερίες να περιορίζονται, τις ανθρώπινες αξίες και τα ιδανικά να καταπατούνται στο βωμό ενός φλερτ με φασίζουσες νοοτροπίες που αποσκοπούν στην πολιτική αλιεία σε ακροδεξιές δεξαμενές. Με το φασισμό να πιάνει στασίδι στην πολιτική σκηνή, προκαλώντας τη μνήμη και τη λογική όσων δεν απώλεσαν κάτι από τα δυο.

ΜΕ ΥΠΟΥΡΓΟΥΣ ΠΟΥ ΠΡΟΤΑΣΣΟΥΝ ΣΤΗΘΗ για να διεκδικήσουν τις δάφνες και τη χαρά των απολύσεων από την Τρόικα. Με συνεργάτες του πρωθυπουργού να διαγκωνίζονται για μια θέση στο άρμα της ακροδεξιάς, ξορκίζοντας τη διαφορετικότητα, την ομοφυλοφιλία και να διαλαλούν την πραμάτιά τους με γλώσσα πεζοδρομίου. Ο Μακιαβέλι έγραφε ότι «η πρώτη εντύπωση που δημιουργεί ένας ηγέτης είναι αυτή που δίνουν οι άνθρωποι που τον περιστοιχίζουν».

ΚΙ ΟΜΩΣ. ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΠΤΩΧΕΥΣΑΜΕ. Η κοινωνία βαστάει. Και πώς να κάνει κι αλλιώς. Φαντάζεστε αν χρεοκοπούσαμε τι θα σήμαινε αυτό για την καθημερινότητά μας; Άλλωστε, η οικονομία θα ανακάμψει. Μια ανάσα δρόμος, μέχρι το 2020 για να φτάσει το δημόσιο χρέος στο αισιόδοξο 124%, σύμφωνα με το ΔΝΤ. Δηλαδή 10,5 μονάδες πιο πάνω κι από τη χειρότερη στιγμή της Αμερικής και 7,5 μονάδες λιγότερο από το αρνητικό ρεκόρ της Ρωσίας.

ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ: Σε μια χώρα όμως, εκτός των αριθμών και των γραφημάτων, τα οποία ουδείς μπορεί να προσδιορίσει πότε θα φτάσουν σε επίπεδα 1977 -αν φτάσουν ποτέ, αν υπάρχει Ευρωζώνη και άλλα πολλά αν- εκτός αυτών λοιπόν, υπάρχουν κι άλλα. Όπως, για παράδειγμα, υπάρχουν άνθρωποι. Υπάρχουν δικαιώματα. Υπάρχουν ελευθερίες. Τέχνες. Πολιτισμός. Ιδανικά κι αξίες. Ηθική. Όνειρα. Υπερηφάνεια. Ακεραιότητα. Δημοκρατία. Υποχρεώσεις. Αντοχές. Αξιοπρέπεια. Προσωπικότητα. Ειλικρίνεια. Εθνική κυριαρχία. Υπάρχει ζωή. Κι επιτέλους, υπάρχουν όρια. Ή μήπως όχι πια;

ΑΛΗΘΕΙΑ, ΑΝ ΧΑΘΗΚΑΝ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ, ΤΙ ΜΕΝΕΙ; Τι ακριβώς παλεύουμε να περισώσουμε; Μήπως πέρα από αριθμούς, υπάρχουν κι άλλες παράμετροι που ορίζουν την έννοια της χρεοκοπίας; Μήπως δεν υπάρχει ευνοϊκός άνεμος γι’ αυτόν που δεν ξέρει πού πηγαίνει; Μήπως, όπως έλεγε κι ο Μαρξ, «είναι προτιμότερο ένα άθλιο τέλος, παρά μια αθλιότητα χωρίς τέλος»;


Μπορείτε να παρακολουθείτε όλη την αρθρογραφία του Πάνου Χαρίτου από την προσωπική του ιστοσελίδα PanosHaritos.com


Διαβάστε επίσης: Ο Π. Χαρίτος γράφει για τη Συρία
 

εμφάνιση σχολίων