i-D, το τίμιο CULTURE λάιφσταιλ

CULTURE Ήταν 1980 όταν έκανε την εμφάνισή του στα αγγλικά κιόσκια. Είχε 40 σελίδες και πούλησε μόλις 50 τεύχη. Το i-D έφθασε στα δικά μου χέρια περίπου μετά από μία δεκαετία. Από τότε, δεν έφυγε ποτέ. Στη μία μετακόμιση μετά την άλλη, πολλά περιοδικά έβρισκαν τον δρόμο προς τον κάλαθο των αχρήστων εκτός από αυτό. Μου πήρε χρόνο να καταλάβω ότι το σήμα κατατεθέν των εξωφύλλων του ήταν πάντα το ένα κλειστό μάτι. Με φυσικό ή άλλο τρόπο, ένα χέρι, ένα πέπλο, ένα πεσμένο καπέλο ή κάτι απρόσμενο να το καλύπτει. Το i-D σου έκλεινε το μάτι από την αρχή.

Εμπνευστής του ο τότε art director της Vogue, Τέρι Τζόουνς. Έριξε μαύρη πέτρα στο κατεστημένο της μόδας για να δημιουργήσει, κατά τη δική μου γνώμη, τον πιο σημαντικό οδηγό σκέψης και βλέμματος στη μόδα, την τέχνη, τη μουσική, το ντιζάιν. Όσα με δυο λέξεις ονόμαζαν τότε νεανική κουλτούρα και αποκαλέσαμε λάιφ στάιλ στην Ελλάδα για να φάμε τα μούτρα μας με κακές αντιγραφές και να ευτελίσουμε την έννοια του «τρόπου ζωής». Ενός τρόπου ζωής που οι σελίδες του i-D αποτύπωναν τίμια: νέοι δημιουργοί όλου του κόσμου σου άνοιγαν τα μάτια, οι παλαιότεροι μιλούσαν άλλη γλώσσα, μια αληθινή και ουσιαστική χωρίς ιλουστρασιόν επίθετα, η νέα μουσική σκηνή φωτογραφιζόταν πάνω και κάτω από όργανα έχοντας δικαίωμα να αρθρώσει λόγο, καθηγητές Πανεπιστημίου και δοκιμιογράφοι ανέλυαν τα σημεία των καιρών και έτσι δεν απορούσες γιατί οι στρατιωτικές μπότες κατέκλυζαν το σύμπαν ή γιατί τα luxury αντικείμενα θα έδιναν τι θέση τους στα massive και μετά θα ακολουθούσαν τα masstige.

Ελευθερία του λόγου, ένταση, έκπληξη, με αυστηρή δομή ταυτόχρονα, διαρκής αναζήτηση τάσεων και νέων, ανίχνευση των σημείων των καιρών, μοναδικές παραγωγές φωτογράφισης, όλα αυτά δοσμένα με έναν τρόπο που δεν άφηναν κανέναν απέξω. Ήσουν Έλληνας, Γάλλος ή Ρώσος; Πλούσιος, φτωχός, καλλιεργημένος ή μη; Θα κρατούσες το i-D στα χέρια σου χωρίς να νιώθεις ότι σε σνομπάρει. Αυτή είναι η μεγάλη μαγκιά του αληθινά πρωτοποριακού: να καθιστά προσιτό το ελιτίστικο ώστε να καταφέρνει να σε πάει βήματα μπροστά. Αλλιώς, σε καθηλώνει η αμηχανία. Ο βρετανικός αυτός τίτλος δεν είναι απλώς ένα περιοδικό: είναι μία βίβλος για το σύγχρονο πνεύμα, που αισθάνεται καλά με ό,τι αλλάζει γύρω του, το αρπάζει και το κάνει λέξεις και εικόνα. Και συνεχίζει ακούραστα.

Υ.Γ. Οι σχεδιαστές μιλούν με έργα, με ρούχα ή αξεσουάρ. Όλα όσα δημιουργούν όμως έχουν ένα κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό, ψυχολογικό, αλλά και ιστορικό υπόβαθρο. Στο i-D, που τα ήξεραν όλα αυτά, έχουν δηλώσει χαρακτηριστικά τα παρακάτω: – Martin Margiela: «Θα έπρεπε να φιλοσοφούμε το πράγμα όσο λιγότερο γίνεται. Το κεφάλι, όταν χρησιμοποιείται για υποστήριξη της καρδιάς και με συνειδητή αίσθηση του καλού σπανίως θα σε οδηγήσει σε ξεστράτισμα». – Alexander MacQueen: «Χρησιμοποιώ πράγματα που οι άνθρωποι θέλουν να κρύβουν από τους εαυτούς τους. Πόλεμος, θρησκεία, σεξ: πράγματα που όλοι σκεφτόμαστε αλλά δεν προβάλουμε προς τα έξω. Τα κάνω όμως και τους πιέζω να τα κοιτάνε. Παλιά ένιωθα πολύ μπερδεμένος με το σύστημα της βιομηχανίας. Τώρα είμαι χαρούμενος και ισορροπημένος. Ισως λίγο εκτός ισορροπίας ακόμη». – Yohji Yamamoto: «Θέλω να πετύχω την αντι-μόδα μέσα από τη μόδα. Γι’ αυτό και τραβώ πάντα την δική μου κατεύθυνση. Διότι αν δεν ξυπνήσεις ό,τι κοιμάται, θα μπορούσες άνετα να έχεις παραμείνει στο μονοπάτι του χαμένου».


Info: Το λεύκωμα «i-D covers, 1980-2010» (Terry Jones, Edward Enninful, Richard Buckley) κυκλοφορεί από τις εκδ. Taschen

εμφάνιση σχολίων