iDOCERS | Και;

Και; Πού είσαι τόσο καιρό; Γιατί εξαφανίστηκες έτσι απότομα; Κάτι έχει γίνει, έτσι; Κάτι δεν πάει καλά… Τι σημασία έχει τι συμβαίνει; Τώρα είσαι καλύτερα; Ή όχι ακόμα; Θες να έρθω από κει; Να βγούμε λίγο να περπατήσουμε; Αφού το ξέρω πως σ’ αρέσει να μιλάς περπατώντας, Σ’  αρέσει να περπατάς και να παρατηρείς τα πράγματα γύρω σου. Πού χάθηκες λοιπόν; Γιατί όλο αυτό το κενό; Έπαψες να παρατηρείς; Πόσο καιρό έχεις να βγεις και να μην έχεις αφήσει το μυαλό σου πίσω; Να έχεις μαζί σου τη σκέψη σου; Γι’ αυτό έπαψες να παρατηρείς τι συμβαίνει γύρω σου; Είναι η σκέψη σου εκεί συνέχεια, ε; Και δε μπορείς να την πάρεις μαζί σου, το βλέπω κι ας έχω τόσο καιρό να σε δω. Μήπως είναι ώρα να επιστρέψεις; Θες να έρθεις πάλι από δω; Εδώ είναι όλοι. Δεν έφυγε κανείς. Ο καθένας τη ζωή του, αλλά εδώ. Τι έπαθες; Γιατί τα άφησες όλα έτσι πίσω; Να έρθω από κει; Πες ναι. Μια βόλτα στη Δημοφώντος θες και έστρωσες. Θα βγάλεις και πέντε-έξι φωτογραφίες και θα γίνεις καινούργιος. Θα γυρίσεις σπίτι γεμάτος από τα τόσα λίγα. Σου φτάνουν και σου περισσεύουν. Να σου πω κάτι… Πόσο καιρό έχεις να τραγουδήσεις με έξω φωνή; Και να μη σε νοιάζει τι γκριμάτσες κάνουν αυτοί που σε ακούνε; Ήσουν ο πιο αυθόρμητος της παρέας, το θυμάσαι αυτό; Έλα, συγκεντρώσου. Έρχομαι από κει. Κλείσε τη μουσική που σε κάνει λυπημένο και απλώς βάλε παπούτσια και ένα μπουφάν. Έρχομαι. Σε δέκα θα είμαι από κάτω.

«Άντε, περπάτα να δω πού θα με πας…». «Τι έγινε; Θα μου πεις επιτέλους;». «Τίποτα. Απλώς μου έχουν λείψει πράγματα». «Για πες…». «Ξέρεις, ρε, τι μου λείπει εμένα… Άνθρωποι, φωνές, μυρωδιές… Τέτοια… Και δεν τα βρίσκω εδώ και καιρό». «Και πώς θα τα βρεις άμα ξεκόβεις από όλους;». «Δεν ξέρω. Δεν ξέρω τίποτα. Περπάτα». «Πού με πας;». «Στρίψε πάνω». «Πού πάνω, ρε; Θα με τρελάνεις;». «Γάμα τη Δημοφώντος, ρε, πάμε στο λόφο να δούμε από ψηλά. Έλα να σου δείξω πόσο μικρά είναι όλα… Κόλλησα στις σκέψεις μου, ρε. Δε μπορούσα να κάνω βήμα μπροστά, μέχρι τη στιγμή που ήρθες κάτω από το σπίτι. Έλα να ανέβουμε στο λόφο και θα τα δω όλα αλλιώς. Αυτό χρειάζομαι. Και θα σ’ τα πω όλα…Εδώ είμαι, ρε, αλλά για κάποιο λόγο έλειψα για λίγο. Εδώ είμαι, αλήθεια σου λέω. Η μουσική με κρατάει εδώ και οι λίγες μυρωδιές που μου έμειναν. Η μυρωδιά της με κρατάει εδώ και οι μουσικές που ακούσαμε μαζί».

«Και;». «Και ζούμε πολύ αδιάφορα πια, ρε φίλε… Πολύ παρτακισμός! Και δεν είμαι εγώ αυτό… Αλλά έγινα. Μου έλειψαν τα έντονα μπασίματα στις μουσικές, και οι μυρωδιές που σου τα σκάνε έτσι με τη μία. Βαρέθηκα να κάνω όνειρα με ανθρώπους που δεν ονειρεύονται. Θέλω να είμαι εδώ πάνω. Μ’ αρέσει να είμαι εδώ πάνω. Βλέπεις τη διαφορά από κει κάτω, ρε ή μόνος μου μιλάω; Θέλω να ξαναγίνω εγώ, ρε. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι μετά από τόσο καιρό; Άλλαξα τη ζωή μου όλη τον τελευταίο χρόνο, ρε. Τα πάνω κάτω, που λένε. Και παλεύω πολύ σκληρά για να κρατηθώ εκεί που είμαι, ρε φίλε. Να μην πάω πιο κάτω… Ξέρω πως όλοι εδώ είναι, αλλά εγώ νιώθω πολύ μόνος, ρε φίλε… Εντάξει, ναι, χαθήκαμε. Την πήρα για λίγο λάθος τη ζωή μου. Αλλά ξαναβρεθήκαμε. Και αυτό είναι το σημαντικό. Γιατί μου λείψατε πολύ όλοι. Η αλήθεια είναι πως άλλα τραγούδια ακούμε κρυφά ο καθένας, αλλά δε μπορούμε ο ένας χωρίς τον άλλον. Τα πρότυπά σου είναι τελείως άλλα απ’ τα δικά μου, αλλά σ’ αγαπάω, ρε μαλάκα. Και όσες φωτογραφίες κι αν σ’ έχω βγάλει, πάντα μου φαίνεσαι το ίδιο αλλόκοτος». «Λες να κατηφορίσουμε σιγά-σιγά; Έχω αρχίσει να κρυώνω ρε…». «Ναι, ρε. Πάμε. Προορισμός;». «Σπίτι θα σε πάω, ρε. Πέρασε η ώρα». «Ναι, πέρασε… Αλλά εγώ θα συνεχίσω. Αντέχω λίγο ακόμα. Γεια σου, φίλε…».

εμφάνιση σχολίων