«Εκείνο που χαρακτηρίζουμε ως έρωτα δεν είναι παρά η αρχή του έρωτα»
Για τον Ρομαντικό, ελάχιστα είναι τα βήματα που μεσολαβούν από τη φευγαλέα ματιά σε έναν άγνωστο ως τη διαμόρφωση ενός μεγαλειώδους και σημαντικού συμπεράσματος: ότι ίσως αποτελεί τη διεξοδική απάντηση στα άρρητα ερωτήματα της ύπαρξης.DOCTV.GR
5 Φεβρουαρίου 2024
Η ένταση μπορεί να φαντάζει επουσιώδης, ως και κωμική, ωστόσο αυτή η λατρεία για το ένστικτο δεν συνιστά κάποιον ασήμαντο πλανήτη στην κοσμολογία των σχέσεων. Είναι ο καθοριστικός ήλιος γύρω από τον οποίο περιστρέφονται τα σύγχρονα ιδεώδη για τον έρωτα.
Λογικά, το ρομαντικό δόγμα υπήρχε ανέκαθεν, όμως μόνο τους τελευταίους αιώνες έπαψε να θεωρείται απλώς μια ασθένεια· μόλις πρόσφατα η αναζήτηση της αδελφής ψυχής αφέθηκε να αποκτήσει ένα κύρος που προσεγγίζει το νόημα της ζωής.
Ένας ιδεαλισμός που παλιότερα αφορούσε τους θεούς και τα πνεύματα έχει αλλάξει πορεία, στρεφόμενος προς τα ανθρώπινα πλάσματα – μια φαινομενικά γενναιόδωρη κίνηση, η οποία ωστόσο βαρύνεται με απαγορευτικές και εύθραυστες συνέπειες, από τη στιγμή που δεν είναι καθόλου απλό για έναν άνθρωπο να τιμήσει για μια ολόκληρη ζωή την τελειότητα που ίσως αφήνει να εννοηθεί ότι διαθέτει στα μάτια ενός ευφάνταστου παρατηρητή στον δρόμο, στο γραφείο ή στο διπλανό κάθισμα του αεροπλάνου.
Η αφετηρία συγκεντρώνει τέτοια δυσανάλογη προσοχή επειδή δεν κρίνεται ως μία φάση ανάμεσα στις πολλές· για τον Ρομαντικό, περιέχει σε συμπυκνωμένη μορφή οτιδήποτε σημαντικό για τον έρωτα συνολικά. Κι αυτό εξηγεί γιατί σε τόσο πολλές ιστορίες αγάπης ο αφηγητής δεν έχει τίποτα άλλο να κάνει με το ζευγάρι, αφότου αυτό έχει θριαμβεύσει μετά από μια σειρά αρχικών εμποδίων, παρά να του επιφυλάξει ένα ασαφές, χαρούμενο μέλλον – ή να το εξολοθρεύσει. Εκείνο που χαρακτηρίζουμε ως έρωτα δεν είναι παρά η αρχή του έρωτα.
Οι ιστορίες των σχέσεων που διαρκούν χρόνια, χωρίς προφανείς συμφορές ή καλοτυχίες, παραμένουν –συναρπαστικά και ανησυχητικά– η εξαίρεση μεταξύ των αφηγημάτων που τολμάμε να πούμε στον εαυτό μας για την εξέλιξη του έρωτα
Κι όμως, επιμένουμε πως τίποτε απ’ όλα αυτά δεν είναι ακόμα σχετικό με την ιστορία αγάπης. Οι ιστορίες αγάπης δεν ξεκινούν όταν φοβόμαστε μήπως ο άλλος είναι απρόθυμος να μας ξαναδεί, αλλά όταν αποφασίζει ότι δεν έχει αντίρρηση να μας βλέπει διαρκώς· όχι όταν έχει κάθε ευκαιρία να το βάλει στα πόδια, αλλά όταν υπόσχεται σοβαρά να είναι δίπλα μας, και να αισθάνεται αιχμαλωτισμένος από εμάς, για μια ζωή.
Η αντίληψή μας για τον έρωτα πέφτει θύμα σφετερισμού και εξαπάτησης από εκείνες τις πρώτες συγκινητικές στιγμές που διασπούν την προσοχή μας. Έχουμε επιτρέψει στις ιστορίες αγάπης να τελειώνουν υπερβολικά σύντομα. Δείχνουμε να γνωρίζουμε πάρα πολλά για το πώς ξεκινάει ο έρωτας και απερίσκεπτα λίγα για το πώς μπορεί να συνεχιστεί.