Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Φιάλες χρόνου

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Φιάλες χρόνου: Δεν έχω περάσει καρκίνο, ούτε έχω δώσει κάποια ανάλογη μάχη. Δεν ξέρω πως μπορεί να είναι να σου ανακοινώνουν πως έχεις τόσο τοις εκατό πιθανότητες να ζήσεις. Ούτε ξέρω πως είναι να σου ανακοινώνουν πως ότι και να κάνεις η ζωή σου τελειώνει και αυτό είναι.
 
Κατάλαβα όμως τη βαρύτητα που παίρνει ο χρόνος όταν έρχεται η πιθανότητα του θανάτου. Κι αφού κάθε Δεκέμβρη, αυτό που τελειώνει δεν είναι η χρονιά, αλλά εμείς είμαστε τελικά που περνάμε και που τελειώνουμε, φέτος νομίζω πως διδάχτηκα πιο πολύ από ποτέ τη βαρύτητα του χρόνου καθώς αυτός ταξιδεύει ανάμεσα στο διάστημα των ανθρώπων.
 
Κάποτε πίστευα πως στη ζωή δεν αλλάζει τίποτα με μια βδομάδα πάνω ή μια βδομάδα κάτω και πως όλα είναι ίσωμα. Ύστερα είδα ανθρώπους να πολεμάνε με νύχια και με δόντια για μια ακόμα μέρα και αυτή η μέρα να είναι ένα πολύς και βαρυσήμαντος χρόνος.
 
Συνάντησα ανθρώπους να πασχίζουν για ένα μήνα περισσότερης ζωής με την οικογένειά τους -ότι βαφτίζει το κάθε ένα οικογένεια- και να προσπαθούν να επιμηκύνουν τα προγνωστικά τους για λίγους μήνες ακόμα. Ποτέ μέχρι τότε δεν είχα σκεφτεί την σημαντικότητα ενός μήνα όταν δεν μπορεί να υπάρξει και παρακάτω.
 
Διάβασα ανθρώπους που πάσχιζαν για μια μέρα ακόμα ζωής, ανθρώπους που αυξητικά ο χρόνος θα μπορούσε να σημάνει την επιβίωση τους από τον πόλεμο.
 
Είδα μες το άπειρο μαύρο διάστημα και εμένα πάνω από ένα τηλέφωνο να ζητάω «να είχε ζήσει έστω ένα ακόμα απόγευμα να προλάβαινα να την αποχαιρετήσω». Κι ύστερα άρχισα να αναγνωρίζω κι άλλους χρόνους.
 
Είδα που οδηγούν τα πέντε λεπτά παραπάνω μέσα στο αμάξι στην είσοδο της πολυκατοικίας, είδα δύο γυναίκες/δυο άντρες/δυο ανθρώπους που αγαπιούνται να παίρνουν κι άλλο χρόνο για να καταλάβουν ξανά το μεταξύ τους όταν τους ακούμπησε το τέλος, είδα λεπτά και δευτερόλεπτα να γυρίζουν σαν μεγάλες ρουλέτες και τώρα ξέρω πως ο χρόνος είναι μια φιάλη που στην δίνουν στο χέρι και κάποτε σπάει.
 
Κάποιοι έχουν την τύχη να έχουν κι άλλες φιάλες καβάτζα. Κάποιοι άλλοι όχι. Όταν σπάσει κι η τελευταία μας φιάλη, να ευχηθούμε να ανήκουμε στην κατηγορία ανθρώπων που ο χρόνος θρυμματίστηκε πάνω ή δίπλα στα σώματα εκείνων που ονειρευτήκαμε για το τέλος.
 
Το κείμενο έγραψε η Βάλια Τσιριγώτη  


Διαβάστε επίσης:
Πανόπουλος: Έγραψα για να καταλάβω εγώ ο ίδιος τι (μού) συμβαίνει
Οι φιλίες των δέντρων
Φουκώ: Το ερώτημα τού αν μπορείς να σκέφτεσαι διαφορετικά

εμφάνιση σχολίων