Η αλήθεια έρχεται Α' ΠΡΟΣΩΠΟ και μάς βρίσκει

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Όλοι γράφουν ποιήματα κι έχουν φίλους να τους κουνούν το μαντίλι από μακριά. Δεν ξέρω αν σ’ αυτό το χορό στο αλώνι των λέξεων υπάρχει σιτάρι καλό και πάει στο μύλο, στη σκάφη και μετά στο φούρνο για κάποιο αντίδωρο πρόσφορο. Αν βρίσκει κανείς παρηγοριά, χαλάλι τα λόγια, συχνά ακούς αναφιλητά στα βράχια της παραλίας, όχι μόνο χαρές και γέλια του φλοίσβου (ποντίων τε κυμάτων ανήριθμον γέλασμα κατά τον Αισχύλο).

Iσως να μην βρίσκουμε την άκρη του νήματος τρέχοντας πίσω από λόγια που δεν τα προφταίνουμε και δεν τα νιώθουμε                                   

Δεν ξέρω πόσο αγαπούμε τον Όμηρο ή το δικό μας «Αρχίλοχο» κι αν σήμερα θα του χτίζαμε εκκλησία, όπως τότε, τρεις αιώνες μετά την Νεοβούλη του. Τα πολλά τα φοβήθηκα πάντα και ίσως να μην βρίσκουμε την άκρη του νήματος στο λαβύρινθο τρέχοντας πίσω από λόγια που δεν τα προφταίνουμε και δεν τα νιώθουμε. Όλα γίνονται στο τέλος χαρτιά, κάποτε βιβλία με ωραίο εξώφυλλο κι ο πολικός ελπίδας που αναζητούμε δεν φαίνεται να πλησιάζει λίγο κοντύτερα.

Η αλήθεια μας βρίσκει πάντα ανέτοιμους, με σβηστές λαμπάδες, η μέρα μας πάει μακριά απ’ τους στίχους και γεφύρι στέρεο δεν μπορούμε να χτίσουμε. Τα φύλλα πέφτουν και ίσως χρειάζονται νέα κελαηδίσματα για να φυτρώσουν καινούρια, ένας νέος αγώνας στο βάθος της γης και ψηλά στον αέρα κι εμείς κλειστοί στο καβούκι μας χαμπάρι δεν παίρνουμε, γυρεύοντας μια καλή μουσική δική μας, σκαλίζοντας εδώ κι εκεί στάχτες απ’ τη ζωή μας, μετανοώντας για τις πολλές αφέλειες της ματαιότητας, για όσα μετρήσαμε λάθος.

Αν γράφουμε, μακάρι να μας αγγίζει ο λόγος των άλλων, να μην ναυαγούμε στην πλημμύρα του δικού μας και τ’ αυτιά μας να μένουν κλειστά. Όλοι έχουν κάτι να πουν, να προσθέσουν κάτι δικό τους, να μην ξοδεύονται στη σιωπή κι αυτός ο χείμαρρος των θορύβων κάνει μια νέα σιωπή, αυτή των πολλών τζιτζικιών στον ελαιώνα Ιούλιο μήνα καταμεσήμερο.

Αν θες να γλιτώσεις απ’ τον εφιάλτη ξύπνα και βγες απ’ το όνειρο ή μπες σε άλλο καλύτερο, πιο αληθινό, ν’ αντέχει τα ρήγματα και τους σεισμούς. Καταπάνω πάντα στην καρδιά μας η αλήθεια έρχεται και μας βρίσκει και ίσως γίνεται να τη μαλακώσουμε λίγο ραίνοντας το δρόμο με κλαδάκια μυρτιάς (…)

Όλοι γράφουμε κι ας ήταν να γίνεται έτσι πιο ευκολοβάδιστη η ζωή μας, ας ήταν να βρίσκεται γέφυρα με όλους που πορεύονται άγνωστοι δίπλα μας, να μην είναι διαρκώς ξένος ο λόγος με το έργο μας.

Ποντίων τε κυμάτων ανήριθμον γέλασμα (Προμηθέας) 
 

Ο Χρίστος Γεωργούσης είναι συγγραφέας. Γεννήθηκε στις Λεύκες Πάρου το 1945, σπούδασε φυσική στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και ηλεκτρονικούς υπολογιστές στο ΕΛΚΕΠΑ. Δίδαξε Φυσική και Χημεία στα σχολεία της Μυκόνου, της Άνδρου και της Πάρου. Ανέλαβε τη διεύθυνση του Γυμνασίου της Πάρου από το 1992 μέχρι το 2008. Αρθρογραφεί στον Κυκλαδικό τύπο ενώ επί 20 χρόνια ήταν απ' τους βασικούς υπεύθυνους της Παριανής Γνώμης, εφημερίδας που έζησε από το 1975 ως το 1995.


Διαβάστε επίσης:
Μουρακάμι: Αυτό που θα έπρεπε να κοιτάζω, υπάρχει μέσα μου
Βόνεγκατ: Κάντε ό,τι μπορείτε, όσο καλύτερα μπορείτε
Θεοτοκάς: Φρόνιμα παιδιά

εμφάνιση σχολίων