DOCTV.GR
20 Μαρτίου 2024
Βγάλτε τα ποιήματά μου από τα σχολικά βιβλία. Είναι ανήθικα!
Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ’ όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία, απ’ το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε.
Σκεφτείτε πού έχει φτάσει ο ελληνικός πολιτισμός για να θεωρούμαστε καλοί ποιητές η Δημουλά κι εγώ!
Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατώτερου μου –και κάποτε θα πρέπει να απαλλαγούμε από την συγκατάβαση των μεγάλων. Παίρνω βραβείο σημαίνει παραδέχομαι πνευματικά αφεντικά.
Ο Χατζιδάκις ελαφροποίησε το ρεμπέτικο και ρεμπετοποίησε το ελαφρύ.
Kαι τι δεν κάνατε για να με θάψετε όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος.
Τώρα που βρήκα πια μιαν αγκαλιά, καλύτερη κι απ’ ό,τι λαχταρούσα, τώρα που μου ‘ρθαν όλα όπως τα ‘θελα κι αρχίζω να βολεύομαι μες στην κρυφή χαρά μου, νιώθω πως κάτι μέσα μου σαπίζει.
Έλα να ανταλλάξουμε κορμί και μοναξιά. Να σου δώσω απόγνωση, να μην είσαι ζώο, να μου δώσεις δύναμη, να μην είμαι ράκος.
Μην καταργείτε την υπογεγραμμένη ιδίως κάτω από το ωμέγα είναι κρίμα να εκλείψει η πιο μικρή ασέλγεια του αλφαβήτου μας…
Θανάση γιατί έκοψες το άλφα από μπροστά; για ένα γράμμα χάνεις την αθανασία.
Καημένε Μακρυγιάννη να ‘ξερες γιατί το τζάκισες το χέρι σου. το τζάκισες για να χορεύουν σέικ τα κωλόπαιδα.
Να σου γλείψω τα χέρια, να σου γλείψω τα πόδια – η αγάπη κερδίζεται με την υποταγή.
Η νύχτα με οδήγησε σ’ αυτούς τους δρόμους; ή αυτοί οι δρόμοι με οδήγησαν στη νύχτα;
Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας είναι πολύ ζαχαρωμένα ταιριάζουν σε σοκολατόπαιδα μα δε ταιριάζουνε για μένα.
Μου αρέσουν τα τρισύλλαβα σε -ίδι απίδι, ξεφτίδι, σκουπίδι και άλλα…
Απ’ όλα τα αφηρημένα ουσιαστικά πειράζει να εξαιρέσουμε τη μοναξιά;
Σαν αυγό με ρούφηξε η νύχτα σαν τσόφλι με πέταξε.
«έλαιον θέλω και ου θυσίαν» κι εμείς που θυσιαστήκαμε; κι εμείς που δε λαδώσαμε;
Καινούριο χιόνι πέφτει Επάνω στο παλιό Κι άλλες νιφάδες βιάζονται να γίνουν λάσπη.
Είμαι κολασμένος. Δίνω κώλο ασμένως.
Σαν τους αριστερούς σας αγαπώ, αδέρφια μου˙ κι αυτοί κι εμείς διαρκώς κατατρεγμένοι: αυτοί για το ψωμί –εμείς για το κορμί, αυτοί για λευτεριά –εμείς για έρωτα, για μια ζωή δίχως φόβο και χλεύη.
Στην αρχή διψούσε για τρυφερότητα μετά για σκληρότητα στο τέλος για χυδαιότητα τώρα βολεύεται και με σκουπίδια.
Μπατιρημένο κουρείο Σαββάτο βράδυ χωρίς δουλειά μπατιρημένο κορμί Σαββάτο βράδυ χωρίς έρωτα.
Σου έδωσα την καρδιά μου και μου είπες «μου φτάνει η τρύπα σου».
Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας, έγιναν δάσος σκοτεινό και μας πλακώνουν.
Ντοπαρισμένος με χαμόγελα αισιόδοξος ως το χαμό.
Το φιλί ενώνει πιο πολύ απ’ το κορμί γι’ αυτό το αποφεύγουν οι πιο πολλοί.
Αφαίρεσε τη νύχτα απ’ τα μάτια σου πώς να τα βγάλω πέρα με τους δυο σας;
Σε πήρα να μ’ επισκευάσεις κι εσύ με ξεχαρβάλωσες.
(σταδιοδρομία) από τον κήπο στο ανθοδοχείο μετά στον τενεκέ των σκουπιδιών.
Κάνε το σώμα μου φωλιά. Για κάθε σου μεράκι. Για να κουρνιάζουν μέσα μου. Τα όνειρά σου.
Τι άνθρωπος είσαι εσύ τι σκοτεινό μουτράκι έλπιζα στην αγάπη σου μα βγήκες κουμασάκι.
Πριν από χρόνια ένας λεβέντης «όχι και τζάμπα» μου είπε γελαστός το ζήτα του με μάγεψε του τα ‘δωσα όλα.
Στάξε μου το σάλιο σου να γίνω λάσπη ως πότε θα ‘μαι χώμα ξερό;
Παράξενα παιδιά προτιμούν να καυλώνουν εξ αποστάσεως παρά εξ επαφής.
Οι μεν της καταστάσεως οι δε της αντιστάσεως μονάχα οι προθέσεις διαφέρουν.
'Οταν μου λες πως μ’ αγαπάς μην ξεχνάς τα παζάρια που προηγήθηκαν και μη θαρρείς πως είσαι τίποτα επειδή σε προσκυνώ.
Δεν έχει τέλος αυτή η θητεία.
Ὅ,τι μας γλύκανε, το ξέπλυνε ο χρόνος κι η συναλλαγή, εκείνοι που μας χαμογέλασαν βουλιάξαν σε βαθιά πηγάδια και μείναν μόνο κείνοι πού μας πλήγωσαν, εκείνοι πού αρνήθηκαν να τους υποταχτούμε.
Απ’ το Βαρδάρη ως το Συντριβάνι κι από τον Πύργο ως την πλατεία Δικαστηρίων έφαγα όλα τα γιαπιά για να σε βρω.
Άλλοι να πέφτουν χτυπημένοι για ιδανικά, άλλοι να οργιάζουν με τα τρίκυκλα, κι εγώ ανέμελος να τρέχω σε τσαΐρια.
Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Κωνσταντίνου Δημητριάδη) γεννήθηκε και έζησε στη Θεσσαλονίκη (20 Μαρτίου 1931 - 11 Αυγούστου 2020). Ήταν Έλληνας ποιητής, διηγηματογράφος, δοκιμιογράφος, μεταφραστής, ερευνητής, λαογράφος, εκδότης και βιβλιοκριτικός. Φοίτησε στο Τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Το 1958 ίδρυσε και ανέλαβε υπό τη διεύθυνσή του το περιοδικό Διαγώνιος, που κυκλοφόρησε ως το 1983 με ολιγόχρονες παύσεις. Το 1962 δημιούργησε τις Εκδόσεις της Διαγωνίου και τη Μικρή Πινακοθήκη της Διαγωνίου που έχει ως στόχο την προβολή νέων καλλιτεχνών της συμπρωτεύουσας, με στενούς συνεργάτες του Κάρολο Τσίζεκ και Νίκο Νικολαΐδη. Την πρώτη του εμφάνιση στη λογοτεχνία πραγματοποίησε το 1949 με τη δημοσίευση του ποιήματος Βιογραφία στο περιοδικό της Θεσσαλονίκης Μορφές. Τον επόμενο χρόνο κυκλοφόρησε η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Εποχή των ισχνών αγελάδων. Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος τοποθετείται ανάμεσα στους σημαντικότερους ποιητές της ομάδας που είναι γνωστή ως "Κύκλος της Διαγωνίου" και κινήθηκε στο πλαίσιο του ομώνυμου περιοδικού που ο ίδιος ίδρυσε (Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Γιώργος Ιωάννου, Τάσος Κόρφης, Βασίλης Καραβίτης, κ.α.). Η ποίησή του χαρακτηρίζεται από έντονα ερωτική διάθεση και επιρροές από το έργο του Κωνσταντίνου Καβάφη.
Διαβάστε επίσης:
Χριστιανόπουλος: Οι γάτες του σπιτιού μας
Χριστιανόπουλος: Δεν υπάρχουν ευτυχισμένοι έρωτες
Χριστιανόπουλος: Εναντίον
εμφάνιση σχολίων