DOCTV.GR
20 Οκτωβρίου 2023
«Ένα βράδυ αυτής της εβδομάδας, ο αδερφός μου μπήκε στο σαλόνι του πατρικού μας σπιτιού όπου βρισκόμουν. Ήταν βαρύ σκοτάδι και το ρεύμα ήταν κομμένο για τουλάχιστον 20 ώρες. Ο αδερφός μου δεν μπορούσε να με δει. Mες το σκοτάδι, είχα γίνει ένα με την μαύρη πολυθρόνα που καθόμουν. Εκείνος κάθισε στον καναπέ. Τότε, η λάμψη μιας έκρηξης ‘κανα δυο χιλιόμετρα παρακάτω φώτισε το δωμάτιο.
«Α εδώ είσαι;» είπε ο αδερφός μου ξαφνιασμένος.
Ήταν μια κουραστική μέρα για όλους, ιδιαίτερα τους γονείς. Κατά τη διάρκεια των επιθέσεων του Ισραήλ δεν έχουμε να νοιαστούμε μόνο για τη δική μας ζωή, αλλά και για την ασφάλεια των παιδιών και των ηλικιωμένων. Πέντε μέρες έχω να πλύνω το σώμα μου. Τέσσερις μέρες έχω να βγω από το σπίτι για να πάω στο μαγαζί ή στον κουρέα.
Όλες σχεδόν οι γυναίκες και τα κορίτσια της γειτονιάς έχουν πάει στα σχολεία που διαχειρίζονται τα Ηνωμένα Έθνη και τα οποία μετατρέπονται σε καταφύγια κάθε φορά που υπάρχει κλιμάκωση. Προσπαθώ να βρω ένα δωμάτιο για μας σ’ ένα κοντινό σχολείο. Ένας από τους υπαλλήλους εκεί με συμβουλεύει να μην το κάνω.
Αποφασίζω να παραμείνω στο σπίτι όπου ζουν οι γονείς μου, δυο από τα αδέρφια μου και εγώ σε διαφορετικούς ορόφους.
Την επόμενη μέρα στις 10 το πρωί εμφανίζονται στην πόρτα μας οι δυο αδερφές μου, η Σόντος και η Σάγια με τους συζύγους τους. Η Σόντος έχει μαζί της τα τρία παιδιά της. Το μεγαλύτερο είναι έξι ετών. Η Σάγια κρατά στα χέρια της τη μικρή Ζέϊνα. Είναι μόλις δύο μηνών.
Μπαίνουν μέσα περπατώντας με δυσκολία, βήχουν και τα πέλματά τους είναι μαύρα.
Ανησυχούμε.
«Πάρτε μια βαθιά ανάσα» Φέρνω σε όλους τους νερό.
Η μικρούλα Ζέϊνα βήχει συνεχώς. Η Σάγια κλαίει.
«Εκεί που κοιμόμασταν ξαφνικά το σπίτι γέμισε μαύρους καπνούς. Τα τζάμια από τα παράθυρα έσπασαν και έπεσαν επάνω μας» μου λέει η Σόντος κοντανασαίνοντας.
Αυτή τη στιγμή, στο σπίτι μας έχουμε δέκα παιδιά. Το μεγαλύτερο απ’ αυτά, ο γιος μου, που σύντομα θα κλείσει τα οκτώ και το μικρότερο είναι η Ζέϊνα.
Η μητέρα μου αποφάσισε να μοιράσει το φαγητό και να ετοιμάζει δύο γεύματα τη μέρα αντί για τρία.
Νιώθω μεγάλη θλίψη όταν μπαίνω στο δωμάτιο της βιβλιοθήκης μου στον τρίτο όροφο. Έχω επιλέξει πολλά βιβλία και τα έχω βάλει σε σειρά για να τα διαβάσω πριν από το τέλος της χρονιάς. Μέτρησα, μάλιστα, πόσα βιβλία έχω στο δωμάτιό μου και υπολόγισα πόσα χρόνια χρειάζομαι για να τα τελειώσω, αν διαβάζω καθημερινά. Χρειάζομαι 56 χρόνια από τώρα για να διαβάσω τα βιβλία που έχω, εφόσον διαβάζω 80 βιβλία το χρόνο. Αλλά με κάθε βομβαρδισμό από τους Ισραηλινούς, με κάθε δολοφονία αμάχων, οι πιθανότητες να τελειώσω έστω και ένα βιβλίο στη ζωή μου λιγοστεύουν κατά πολύ.
Η πνευματική ζωή στη Γάζα έχει παραλύσει όχι μόνο από την τωρινή πολιορκία και τους συνεχείς βομβαρδισμούς των σπιτιών, αλλά και από το αόρατο τραύμα που υπάρχει στις ψυχές και τα σώματά μας, στους δρόμους και τα κτίρια που στεγάζουν τις κουρασμένες μας μορφές. Μπορεί να πάρει χρόνια σε έναν κάτοικο της Γάζας για να γράψει για τις πληγές του. Τραυματίστηκα κατά τη διάρκεια των επιθέσεων στη Λωρίδα της Γάζας το 2008-9. Ήμουν δεκάξι ετών τότε. Μόλις το 2021, μπόρεσα να γράψω ένα ποίημα για εκείνη την τραυματική εμπειρία. Μέσα μου ήταν ακόμα φρέσκια μέσα μου. Μετά από 14 χρόνια οι εικόνες με κάθε λεπτομέρεια και η αίσθηση των θραυσμάτων που χτυπούσαν το μέτωπο, το μάγουλο και τον ώμο μου, είναι ακόμα ζωντανά.
Αυτές τις μέρες με τους τρελούς βομβαρδισμούς του Ισραήλ, η ελπίδα ότι θα τα καταφέρω κάποτε να γράψω για το τραύμα το δικό μου και το τραύμα των παιδιών μου και της οικογένειάς μου φαίνεται να είναι αμυδρή.
Ο πόλεμος παίζει παιχνίδια με το μυαλό. Στην Γάζα, θαρρείς πως τα σύννεφα καπνού που σηκώνονται από τους βομβαρδισμούς στις κοντινές γειτονιές, συναγωνίζονται για το ποιο θα φτάσει πιο ψηλά, στον ουρανό, ποιο είναι το πιο μαύρο. Όμως, εγώ το βραβείο θα το δώσω στη βόμβα που δεν εξερράγη ή σ’ αυτήν που παρέμεινε στο εργοστάσιο ή σ’ αυτήν που τα υλικά της επέστρεψαν ως στοιχεία στη μητέρα φύση.
Με ενοχλεί ο τρόπος που άλλες χώρες εκκενώνουν τους πολίτες τους από το Ισραήλ και στηρίζουν το Ισραήλ με όπλα και ιατρικές προμήθειες, λες και οι ζωές των Παλαιστινίων δεν έχουν καμία αξία. Δεν γνωρίζουν ότι κι εμείς έχουμε δύο μάτια, δύο αυτιά, τα ίδια μέλη στο σώμα μας; Ότι όλους μια μητέρα μάς γέννησε; Ότι γελάμε με τα ίδια αστεία σε διαφορετικές γλώσσες και βρίζουμε όταν χάνει η αγαπημένη μας ομάδα; Ότι έχουμε φόβους και έχουμε και δάκρυα.
Εύχομαι η Δύση, αντί να στρατιωτικοποιεί το Ισραήλ όλο και περισσότερο και να του επιτρέπει να εμποδίζει την ανθρωπιστική βοήθεια να φτάσει στη Λωρίδα της Γάζας, να αναλογιστεί σοβαρά τι ήταν αυτό που οδήγησε τους Παλαιστίνιους της Χαμάς να προβούν σ’ αυτές τις ενέργειες. Τι είναι αυτό που οδηγεί νέους ανθρώπους να περνούν τα σύνορα γνωρίζοντας ότι δεν θα γυρίσουν πίσω στις οικογένειές τους. Τί μπορεί να γίνει για να υπάρξει δικαιοσύνη για τον παλαιστινιακό λαό που για χρόνια υπομένει τη βαρβαρότητα της στρατιωτικής κατοχής και της πολιορκίας;
Αυτά είναι ζητήματα πολύ σοβαρά που πρέπει να απαντηθούν άμεσα. Οι Παλαιστίνιοι δεν υποφέρουν μόνο από τη στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων και την οικονομική καταστροφή. Η ανθρώπινη πλευρά είναι η σημαντικότερη. Μας αντιμετωπίζουν σα να ήμασταν πέτρες. Αν πίστευαν ότι είμαστε κι εμείς άνθρωποι δεν θα βομβάρδιζαν πολυώροφα κτίρια πάνω από τα κεφάλια των οικογενειών. Δεν έχουμε καταφύγια, δεν έχουμε σειρήνες, δεν έχουμε αεράμυνα, δεν έχουμε αεροδρόμια, δεν έχουμε λιμάνια, δεν έχουμε καμία απολύτως ελπίδα.
Γεννήθηκα σε προσφυγικό καταυλισμό. Το ίδιο και οι γονείς μου. Τώρα ζούμε σ’ ένα κελί χωρίς παράθυρα και με μοναδικό, απρόσκλητο επισκέπτη, τον καπνό από τις βόμβες.
Την Πέμπτη το βράδυ, μια βόμβα κατεδάφισε το διπλανό κτίριο στον προσφυγικό καταυλισμό Τζαμπάλια όπου μετακομίσαμε. Είδα μια γυναίκα και την κόρη της να κρέμονται ζωντανές από το πάτωμα. Οι τοίχοι όλοι είχαν πέσει. Σίγουρα κι άλλοι βρίσκονταν κάτω από τα χαλάσματα.
Η Ανθρωπιά βρίσκεται κάτω από τα χαλάσματα».
Ο Μοσάμπ Αμπού Τόχα είναι ποιητής, διηγηματογράφος, δοκιμιογράφος και συγγραφέας του βιβλίου «Πράγματα που μπορεί να βρεις κρυμμένα στο αυτί μου: Ποιήματα από τη Γάζα». Είναι επίσης ο ιδρυτής της Βιβλιοθήκης Edward Said στη Γάζα.
Το άρθρο του δημοσιεύθηκε στο tvxs
εμφάνιση σχολίων