Ο Βασίλης Ραφαηλίδης για την συστηματική καλλιέργεια του μίσους κατά των διανοουμένων από τους φασίστες
Για να εμφανιστεί κάπου ένα φασιστικό καθεστώς, πρέπει να έχει προετοιμαστεί καλά το κοινωνικό υπέδαφος με τη συστηματική καλλιέργεια του μίσους κατά των διανοουμένων και της σκέψης γενικότερα.DOCTV.GR
10 Οκτωβρίου 2023
Ο δυνάμει φασίστας λατρεύει τη δράση και θεωρεί τη σκέψη τροχοπέδη για την άμεση δράση «εδώ και τώρα». Σημειώστε πως το παραπάνω σύνθημα είναι κοινό σ’ όλες τις παραλλαγές φασισμού, ακόμα και στις πολύ ήπιες ακόμα και σ’ αυτές που δεν αρνούνται τον κοινοβουλευτισμό.
Δυστυχώς, όμως συχνά δεν αρνούνται ούτε τον λαϊκισμό, που είναι το αφανές κοινωνικό υπόβαθρο του φασισμού. Η άκριτη, η σχεδόν μεταφυσική πίστη στην αξία του λαού, έξω και πέρα από ταξικούς διαχωρισμούς και κοινωνικές διαστρωματώσεις, δημιουργεί τις αναγκαίες προϋποθέσεις για την απάτη της «υπέρβασης».
Είναι ένας ακόμα απ’ τους όρους που έφκιαξε και λάνσαρε ο Μουσολίνι, για να δηλώσει μ’ αυτόν την επιθυμία του να υπερβεί το φασιστικό κόμμα τις ταξικές διαφορές και να κάνη όλους τους Ιταλούς να ομονοήσουν για μόνο το λόγο πως είναι Ιταλοί. Ένα σωρό απατεώνες μετά απ’ αυτόν, θα οικειοποιηθούν έναν βασικό φασιστικό όρο.
Και θα σου βγάλουν τα μάτια αν τους χαρακτηρίσεις φασίστες Άκου, υπέρβαση! Δηλαδή, χέρι χέρι, εσύ, εγώ, ο Λάτσης, ο Σαμαράς ο Φούφουτος -και εμπρός για μια Ελλάδα νέα; Κερατάδες δημαγωγοί!
Παρά το μίσος του φασισμού -και κυρίως του ναζισμού- για τους διανοούμενους σ’ αυτούς θα καταφύγουν και οι φασίστες για να τεκμηριώσουν θεωρητικά τη βαρβαρότητα• Η θεωρία, όσο και να τη μισείς πάντα θα προηγείται της πράξης, της όποιας πράξης, καλής και κακής φασιστικής ή δημοκρατικής, προκειμένου να ορισθούν τα μάξιμουμ όρια, εντός των οποίων μπορεί να εμφανιστεί ή και να μην εμφανιστεί μια πράξη.
Απόσπασμα από το βιβλίο Θερμοί και ψυχροί πόλεμοι του Βασίλη Ραφαηλίδη. Ο Βασίλης Ραφαηλίδης (1 Ιανουαρίου 1934 - 8 Σεπτεμβρίου 2000) ήταν Έλληνας δημοσιογράφος, συγγραφέας και κριτικός κινηματογράφου. Σπούδασε κινηματογράφο στη σχολή Σταυράκου στην Αθήνα. Γύρισε δύο ταινίες - ντοκιμαντέρ μικρού μήκους, το Βυζαντινό Μνημόσυνο και το Οι γουναράδες της Καστοριάς και η τέχνη τους. Το 1963 αποφασίζει να γίνει επαγγελματίας κριτικός κινηματογράφου. Αρχικά εργάστηκε σ' αυτό το πόστο σε έντυπα της αριστεράς στην οποία ανήκε ιδεολογικά, πρώτα την Επιθεώρηση Τέχνης και αργότερα στην Δημοκρατική Αλλαγή. Στη συνέχεια εξέδωσε το περιοδικό Ελληνικός Κινηματογράφος το οποίο έκλεισε η Χούντα για να το επανεκδώσει στη συνέχεια με τον τίτλο Σύγχρονος Κινηματογράφος. Με τη μεταπολίτευση εργάστηκε σε διάφορες εφημερίδες, μη περιοριζόμενος στην κριτική κινηματογράφου. Δίδαξε κινηματογράφο στη Σχολή Σταυράκου, στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης και αλλού. Στη διάρκεια της δικτατορίας βασανίστηκε και εκτοπίστηκε στις φυλακές της Αίγινας. Υπήρξε συνειδητοποιημένος μαρξιστής-κομμουνιστής και μέσα από κάποια βιβλία του ανέλυσε τη μαρξιστική και κομμουνιστική θεωρία με τρόπο απλό αλλά όχι απλουστευτικό. Απεβίωσε το 2000 σε ηλικία 66 ετών από καρκίνο.
Διαβάστε επίσης:
Ραφαηλίδης: Οι παρελάσεις είναι βλαβερές
Ραφαηλίδης: Μια χώρα με κάργα καλούς νοικοκυραίους
Ραφαηλίδης: Ο πολιτισμός του πλούτου
εμφάνιση σχολίων