ΕΤΣΙ ΠΟΡΕΥΟΜΑΣΤΕ (ΚΑΙ) ΣΑ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΛΛΕΣ. Ταξιδεύουμε και σε άλλους χρόνους και σε άλλους τόπους, μεγαλώνουμε και σε άλλες οικογένειες, συλλέγουμε κι άλλες εμπειρίες, μιλάμε κι άλλες γλώσσες, ταιριάζουμε και σε άλλες κουλτούρες.
Κινούμαστε οριζόντια και κάθετα και διαγώνια και το μόνο που μας σώζει είναι πως παραμένουμε αγκυροβολημένες στον εαυτό μας.
«ΠΟΙΑ ΕΙΣΑΙ»; ρώτησε η κάμπια. Αυτό σίγουρα δεν ήταν ενθαρρυντική έναρξη μίας συζήτησης. Η Αλίκη απάντησε, κάπως ντροπαλά, «Δεν γνωρίζω κύριε… προς το παρόν. Τουλάχιστον ξέρω ποια ήμουν όταν ξύπνησα σήμερα το πρωί, αλλά θαρρώ πως έχω αλλάξει πολλές φορές από τότε».
ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΥΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΡΗΜΑΔΕΣ ΟΙ ΚΟΥΝΕΛΟΤΡΥΠΕΣ. Επειδή δε βλέπεις έξω, εκεί μέσα μπορεί να βολευτείς και να ξεχάσεις ποιός είσαι. Μπορεί ακόμη και να μην ξέρεις πώς να ξαναβγείς. Σε ρουφούν μέσα τους, σαν τις νερότρυπες στον ωκεανό. Ή σαν τις μαύρες τρύπες στο διάστημα.
Κι αν οι μικρές μαύρες τρύπες αυτοεξαϋλώνονται (σύμφωνα με τον Στίβεν Χόκινγκ), οι άλλες, οι μεγάλες, αυτές πάνω στη γη και μέσα στα κεφάλια μας, αυτές δεν αυτοεξαϋλώνονται με τίποτα. Εκτός αν τις εξαφανίσουμε εμείς και μαζί και τον εαυτό μας. Και να σου πούμε κι ένα μυστικό; Το κουνέλι δεν πιάνεται. Ούτε κυριολεκτικά, ούτε μεταφορικά. Τρέχει και δεν φτάνει που λέμε. Είναι ένα μαλλιαρό, οντολογικό ανικανοποίητο με αυτιά.
ΚΡΑΤΑΜΕ ΤΟΝ ΤΡΕΛΟΚΑΠΕΛΑ ΣΦΙΧΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΡΙ. Ασκούμε άγρια αντίσταση κατά της αρχής: αρνούμαστε την έννοια του χρόνου και ακολουθούμε μόνο για λίγο σπασμένα, τρελαμένα ρολόγια-κουνελότρυπες. Αμέσως προσπαθούμε να (ξανα)ακούμε το δικό μας ρολόι. Εναντιωνόμαστε στο ατελείωτο τρέξιμο, στα κλουβιά και τους λαγούς, στα χρέη και τις βασίλισσες. Αργοπορούμε στη δουλειά και γυρνάμε σπίτι με τα πόδια.
Παίρνουμε το χρόνο μας και τον σπαταλάμε σε ό,τι θέλουμε. Δίνουμε στο καθετί όση ενέργεια του χρειάζεται και ψιθυρίζουμε στ’ αυτιά των αγαπημένων: “I will always find time for you”.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕΓΑΛΕΣ ΚΛΕΦΤΡΕΣ ΔΗΛΑΔΗ. Κλέβοντας αισθήσεις, οπτικές και κοσμοθεωρίες
κερδίζουμε χρόνο από το Χρόνο. Κι όταν στραβοπατάμε, μας πιάνει παραζάλη και σωριαζόμαστε στα πατώματα, ο τρελοκαπελάς μας θυμίζει ποιες είμαστε και εμείς του υποσχόμαστε να παραμείνουμε Αλίκες.
ΤΟ 2012 (ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΞΗΜΕΡΩΣΕΙ Ο ΑΛΛΟΣ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ), ας τρυπώνουμε ο ένας στην κουνελότρυπα του άλλου και ας ξετρυπώνουμε το χρόνο του.
Ζήτω οι πολλές οπτικές! Αλλά να γυρνάμε πίσω πότε-πότε… (μέχρι να ξαναπηδήξουμε σε άλλη κουνελότρυπα).
Η Σάντρα είναι ανάμεσα σε άλλα, δημοσιογράφος και Docer. Πιστεύει στην αγάπη και την επανάσταση. Η Βιβιάνα πιστεύει στην κοινοκτημοσύνη και στους ανθρώπους. Γράφει από εδώ κι από εκεί, «κυρίως τη λίστα του σούπερ μάρκετ». Αυτή τη στιγμή μπορεί να βρίσκονται οπουδήποτε.