Τιτάνες, μια παράσταση CULTURE που κερδίζει το κοινό όπου κι αν βρεθεί

CULTURE Υπάρχει κάτι που κάνει αυτή καλλιτεχνική γλώσσα του Ευριπίδη Λασκαρίδη να κερδίζει το κοινό όπου κι αν βρεθεί. Γι αυτό ίσως οι κριτικές ανά τον κόσμο όπου παίχτηκε αποτελούν ιδανικότερη περιγραφή: «Βρισκόμαστε ενώπιον αυτού του έργου, που είναι μοναδικό στο είδος του, που δεν θυμίζει τίποτε άλλο, κάτι που μοιάζει με την πρωτοφανή έκπληξη που βιώνει ένα παιδί στο θέατρο, όταν αντικρίζει τη μεταμόρφωση, την ψευδαίσθηση, την επινόηση. Είναι πολύτιμο» -Catherine Lalonde, “Le Devoir”.

Στην παράσταση Τιτάνες ο Ευριπίδης Λασκαρίδης οραματίζεται ένα σύμπαν παλαιότερο από τον κόσμο, μια εποχή που ακόμα και οι σκιές είναι ζωντανές. Στη σκηνή χωράει όλος ο χώρος και ο χρόνος. Τα ελάχιστα γίνονται πελώρια. Το αστείο και το σοβαρό εναλλάσσονται διαρκώς. Στο κέντρο της σκηνής βρίσκονται δύο μοναχικά πλάσματα σε ένα αέναο παιχνίδι. Το γέλιο τους μοιάζει ανησυχητικό και η ανησυχία τους προκαλεί το γέλιο. Οι αποτυχίες τους μετασχηματίζονται σε μια υπεράσπιση των δικών μας….

«Με τους Τιτάνες από το καλοκαίρι του ‘17 ταξιδέψαμε σε δώδεκα χώρες, από τον Καναδά ως το Χονγκ Κονγκ. Τίποτα δεν μοιάζει να είναι ίδιο πια. Και το πιο απλό άγγιγμα ακολουθείται από δισταγμό, μια βαθιά εκπνοή μπορεί να φέρει αμηχανία. Δεν συναντιόμαστε όπως παλιά κι όμως η επιθυμία για εγγύτητα δεν σβήνει…. Τελευταία φορά που παρουσιάστηκε ήταν τον Φλεβάρη του ’20 στo Teatros del Canal στη Μαδρίτη, όταν στις ειδήσεις ακούγαμε για έναν ιό που επέβαλε την απομόνωση. Πριν καλά καλά το καταλάβουμε, το πλησίασμα, ακόμη και το πιο απλό ακούμπημα, έγιναν ανεπίτρεπτα. Μοιάζει αυτή η εποχή να πέρασε και τα σώματα να μπορούν να ξανασμίξουν χωρίς τόσες αναχαιτίσεις. Στους Τιτάνες οι δυο μας ήρωες — αυτοί οι δυο ανάποδοι και αχώριστοι θεοί — ψάχνουν απ’ την αρχή να βρουν τρόπο να συναντηθούν. Ο εναγκαλισμός τους στο τέλος είναι εναγώνιος και επεισοδιακός, μοιάζει σαν να τα καταφέρνουν επιτέλους να είναι και πάλι μαζί. Έχουν αλλάξει όλα γύρω μας πολύ κι αναζητούμε από την τέχνη να μας βοηθήσει να φανταστούμε τον κόσμο του αύριο. Η γειτνίαση ήταν πάντα φορτισμένη με ένταση, ειδικά στο σημείο όπου το φως που έρχεται, συναντά το σκοτάδι που φεύγει.»

«Κοιτάζουμε τους Τιτάνες με τη βουλιμία την οποία θα επιδείκνυε κάποιος που θέλει να γεμίσει τα μάτια του με ομορφιά»                                  

ΚΡΙΤΙΚΕΣ: «Η παράσταση “Τιτάνες” του Ευριπίδη Λασκαρίδη κολλάει στο μυαλό σου… όταν πέφτει η αυλαία, οι εικόνες που παρουσιάζει ο Έλληνας χορογράφος και περφόρμερ εξακολουθούν να επανέρχονται μπροστά στα μάτια σου. (…) Κοιτάζουμε τους “Τιτάνες” με τη βουλιμία την οποία θα επιδείκνυε κάποιος που θέλει να γεμίσει τα μάτια του με ομορφιά. Οι εικόνες και οι πράξεις που δημιουργεί και ερμηνεύει ο Ευριπίδης Λασκαρίδης έχουν τις σημασιολογικές τους καταβολές βαθιά μέσα στην τέχνη της ευρωπαϊκής Αναγέννησης, στα περίτεχνα βυζαντινά ψηφιδωτά της Ραβέννας ή στη σαγηνευτική ανατολίτικη νοσταλγία του Gustav Klimt. Το μάτι του θεατή κοιτάζει, γυρνάει πάνω στη σκηνή, ακολουθεί την ελαφριά ταλάντευση της κούνιας ή την αντανάκλαση του κοίλου καθρέφτη κάποιων Φλαμανδών ζωγράφων ή του σύγχρονου Anish Kapoor. Ο Έλληνας περφόρμερ μοιάζει σαν να συγκεντρώνει εμβληματικά κειμήλια της ιστορίας της τέχνης, αναμειγνύοντάς τα σε ένα ποτό που είναι σε θέση να αποστάξει τη δυστυχία την οποία βιώνει μια ύπαρξη, εκτελώντας και κουβαλώντας μέσα της τις αφηγήσεις ενός κόσμου.» – Nicola Arrigoni, Sipario.it (2 Ιουλίου 2019, Μπρέσια, Ιταλία)

«Ο Λασκαρίδης είναι ένας τεχνίτης των χρόνων και της εναλλαγής ατμόσφαιρας, ένας δημιουργός απρόσμενων χαρακτήρων, συνδέοντας το οικείο με απόηχους του συμπαντικού». – Clàudia Brufau, “Núvol”

«Ιερό και βέβηλο, τελετουργικό και πεζό, θείο και κολασμένο. […] Διαφεύγει από κάθε κατηγορική ταξινόμηση και κάθε ποιοτική αποτίμηση. Δεν είναι θέατρο, ούτε χορός, ούτε περφόρμανς, κι όμως περιέχει στοιχεία από τη φύση όλων αυτών. Είναι ένα είδος πέρα από τα είδη και αυτό –μέσα στα όρια του τι ορίζεται και τι είναι ορίσιμο– αποτελεί μια πολιτική πράξη τεράστιας σημασίας. Στους καιρούς μας, όπου έχουμε όλοι εμμονή με την ιδέα να είμαστε κάποιοι ή κάτι, ή να ανήκουμε σε αυτήν ή την άλλη σεξουαλική, πολιτική, εργασιακή ή κοινωνική κάστα, αυτή η μη ορισιμότητα, αυτή η διαφυγή ταύτισης μάς δείχνει έναν δρόμο προς μια φύση που κάποτε ήταν δική μας: αμφίσημη και πολύπλευρη, πληθυντική κι όμως αδιαίρετη, πλήρης και περιεκτική». – Enrico Pastore, enricopastore.com

Λίγα λόγια για τον Ευριπίδη Λασκαρίδη: Ο Ευριπίδης Λασκαρίδης, σκηνοθέτης και ερμηνευτής, σπούδασε στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν στην Αθήνα και στο Brooklyn College της Νέας Υόρκης με υποτροφία του Ιδρύματος Ωνάση..Στους είκοσι έναν σταθμούς της διεθνούς περιοδείας του έργου του TITANS (2017), περιλαμβάνονται το Théâtre de la Ville (Παρίσι), το Festival TransAmériques (Μόντρεαλ), το Tanz im August (Βερολίνο) και το Hong Kong Arts Festival. Το 2016 ο Λασκαρίδης τιμήθηκε με την εναρκτήρια υποτροφία Pina Bausch Fellowship. Τα έργα του RELIC, TITANS και ELENIT έχουν προσκληθεί σε θέατρα και διεθνή φεστιβάλ για τα επόμενα δύο χρόνια.

Συντελεστές παράστασης
Σκηνοθεσία, Χορογραφία & Σκηνογραφία: Ευριπίδης Λασκαρίδης
Ερμηνεύουν οι: Ευριπίδης Λασκαρίδης & Δημήτρης Ματσούκας
Σχεδιασμός Κοστουμιών: Άγγελος Μέντης
Μουσική Σύνθεση & Ηχητικός Σχεδιασμός: Γιώργος Πούλιος
Σχεδιασμός Φωτισμών: Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Σύμβουλος Δραματουργίας: Αλέξανδρος Μιστριώτης
Καλλιτεχνικοί Συνεργάτες: Δρόσος Σκώτης, Διογένης Σκαλτσάς, Σίμος Πατιερίδης, Νίκος Δραγώνας, Θάνος Λέκκας

 
Τιτάνες – Ευριπίδης Λασκαρίδης, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, Συγγρού 107, 8 – 12 Δεκεμβρίου 2021, Κεντρική Σκηνή, Διάρκεια παράστασης: 50 λεπτά, 5 -14 €
 

εμφάνιση σχολίων