Μέσα από ένα βιωματικό κείμενο το Μιάκι διαπιστώνει ότι η προσαρμοστικότητα του ανθρώπου είναι σαν υγρό σώμα
ΜΙΑ ΚΟΛΛΙΑ
7 Σεπτεμβρίου 2011
ΕΚΑΝΑ ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΑ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΚΑΙ INTERVIEWS. Οι περισσότεροι έλεγαν ότι είμαι overqualified για το οτιδήποτε, άλλοι απλώς δεν με ήθελαν, άλλοι δεν είχαν κάποια θέση -συνέχισα να μου θυμίζω ότι παρότι άνεργη ουσιαστικά, δεν αναφέρομαι στα επίσημα στατιστικά του κράτους. Έκανα δύο εύκολες και γρήγορες εγχειρησούλες -ωστόσο, δυο ναρκώσεις σε έναν χρόνο δεν είναι και για να στείλεις πρόσκληση σε πάρτυ. Ζω από τότε δύο φιλίες ζωής στον πάγο. Η μία καταψύχθηκε για τα καλά, η άλλη είναι τώρα στην απόψυξη -δεν θα την αφήσω να ξαναπαγώσει, ας πρέπει να κάνω τούμπες- δεν το αντέχω.
ΤΩΡΑ ΞΕΡΩ ΠΩΣ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ μπροστά στην αληθινή θλίψη. Γιατί χάθηκαν από τη ζωή άνθρωποι και για μια ακόμη φορά άκουσα το κόκκινο ανθρωπάκι μέσα μου να με βρίζει. Είναι άλλα, πιο σοβαρά ηλίθια. Γεννήθηκε όμως και η Αλίκη, η κόρη της Μελίνας (της Docer), οπότε το πράσινο ανθρωπάκι μέσα μου, αυτό που ανοίγει δρόμους, έκανε κωλοτούμπες από τη χαρά του.
ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΕΖΗΣΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΓΑΜΟ. ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ. Χαρές και ένταση μαζί, ύστερα πολλά τα πρακτικά προβλήματα, για να δούμε, πού σε πάει τελικά η πινακίδα με το βέλος της καρφωμένης μπομπονιέρας;
ΠΟΛΛΑ, ΠΑΡΑΞΕΝΑ, ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΑ, ΑΣΥΜΜΕΤΡΑ, ΤΡΕΜΑΜΕΝΑ, ΑΣΤΑΘΗ. Συνεχής φόβος για το αύριο, ενοχή διαρκείας απέναντι στους γονείς που βοηθούν οικονομικά -ευγνωμοσύνη που υπάρχουν, απανωτές συνειδητοποιήσεις, απανωτά ξεσπάσματα- με ταυτόχρονη αδυναμία έκφρασης των αληθινών αναγκών. Χάος.
ΣΥΝΗΘΙΣΑΜΕ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΗΚΑΜΕ. Η δυνατότητα προσαρμογής του ανθρώπου είναι κάτι αδιανόητο –σαν υγρό σώμα. Ο εφετινός χειμώνας μου φαίνεται ότι θα είναι λιγότερο βαρύς, γιατί την έχουμε ήδη γευτεί τη μεγάλη πικράδα. Και τώρα, που μοιάζει να αλλάζει η τύχη μου -γιατί θα άλλαζε κάποτε- και έχω προοπτική και βγαίνω από το καβούκι μου, αναρωτιέμαι…
ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ Η ΙΔΙΑ; Κανείς δεν είναι και δεν θα είναι ίδιος μετά από αυτή την κρίση που ζούμε. Κρίση οικονομική που οδήγησε σε σαφή κρίση αρχών και σχέσεων με αμετάκλητο τρόπο. Βαρέθηκα όμως να εξηγούμαι και να απολογούμαι. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Και όποιος την έκανε, την έκανε.
ΞΑΝΑΒΓΑΙΝΩ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. Με την ίδια παρόρμηση, αλλά, ελπίζω, με κάποιες ασπίδες. Σε αυτό τον κόσμο, από τον οποίο δεν έχω το θάρρος να φύγω, αλλά ελπίζω να το βρω. Δεν εννοώ, προς Θεού, να φύγω από τη ζωή, αλλά από την πόλη. Συνεχίζω εδώ, μην καταλαβαίνοντας πώς όταν όλα άλλαξαν γύρω μου, δεν άλλαξα και εγώ τόπο.
Η ΠΟΛΗ ΚΑΙ ΟΣΑ ΑΥΤΗ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ, ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΝΘΡΩΠΗ ΚΑΙ ΔΕ ΤΗ ΘΕΛΩ ΠΙΑ. Θέλω να χτυπήσω την πόρτα της διπλανής στήλης στο DOC, να ζητήσω στην Ελένη Ξένου να με φιλοξενήσει στο νησί της. Και ας μην είναι στην Ταϊλάνδη. Ας είναι εδώ κοντά, με τη θάλασσα να μυρίζει, τα χέρια να σκληραίνουν από τη γη και όχι από το πληκτρολόγιο. Ρυθμοί καταιγιστικοί, βρωμιά και αγένεια, μιζέρια και δυσαρμονία, η ψευδαίσθηση ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα γιατί όλα εδώ συμβαίνουν -είμαι σίγουρη ότι αν ζούσα στην Πάρο, θα πήγαινα πιο συχνά σε ένα θέατρο, μια έκθεση ή μια συναυλία.
ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ, μου λείπει η τρυφερότητα στην καθημερινότητα, μου λείπει μια γλύκα στην ατμόσφαιρα. Ευτυχώς που υπάρχει ο Άλφι και τη δίνει απλόχερα, δεν τσιγκουνεύεται ούτε μισό βλέμμα αγάπης ούτε μια γλειψιά στα μούτρα. Για αυτό, άμα είσαι νεότερος και βαστάει η ψυχή σου, φύγε. Φύγε μακριά. Στο εξωτερικό, στα βουνά… κάπου αλλού. Οι ξένοι τίτλοι με τα πολλά αρχικά, pr, ceo, ecc… δε γεμίζουν ψυχές. Και αν σου τύχει η στραβή, θα νιώσεις ένα μηδενικό που δεν είναι ικανό ούτε μια γλάστρα να φυτέψει. Γιατί μαζί με την ψυχή, νεκρώνονται τα ταλέντα και οι ικανότητές σου. Για σκέψου, πόσα τέτοια ενεργοποιείς στην καθημερινότητά σου;
Η Μια Κόλλια είναι δημοσιογράφος. Λόγω ιδιοσυγκρασίας έχει κάνει όλα τα πιθανά και απίθανα πράγματα στη δημοσιογραφία από αθλητικό ρεπορτάζ ως διεύθυνση σύνταξης σε περιοδικά (Γυναίκα, ΒΗΜΑ Men, κ.α.). Τις Κυριακές απαγορεύεται να την καλέσεις στο τηλέφωνο: βλέπει Παναθηναϊκό.
εμφάνιση σχολίων