ΣΤΟ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟ ΧΩΡΙΟ CAGNES-SUR-MER ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ BONNES VIVEUSES. Τρώμε από τα χεράκια της μαντάμ Μαρίτ στο λιλιπούτειο ρεστοράν
“Les Baux”: ταρτάρ σολωμό, πάπια με ελιές και φινόκιο και camembert σε πήλινο με μέλι και μαρμελάδα σύκο. Μας κερνάει ροζέ κρασί από την Provence για την «ευτυχία της Ελλάδας». Ενθουσιαζόμαστε με τα εμπνευσμένα κουδούνια-έργα τέχνης στα σπίτια. Θέλουμε να μας υιοθετήσουν ο κύριος και η κυρία Nodale. Έχουν το πιο ωραίο κουδούνι απ’ όλα. Κι ένα φουντωτό μαύρο γάτο.
ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΘΑΛΑΣΣΙΑ ΠΟΛΗ ΑΝΤΙΒΕS μεθάμε με αψέντι και δοκιμάζουμε καπέλα στα καπελάδικα. Ψωνίζουμε καλτ καρτ-ποστάλ με 70s πορνό-στάρλετς. Άμα τις ψεκάσεις με νερό, το μαγιό τους εξαφανίζεται… Ερωτευόμαστε το ενοικιαζόμενο σπίτι-του-ναύτη
“sailor house” που βλέπει τη θάλασσα και είναι διακοσμημένο σαν καράβι. Κοιμίζει έξι άτομα ενώ επιτρέπονται το κάπνισμα και τα κατοικίδια. Αποφασίζουμε πως θέλουμε να πάρουμε τις φίλες μας και τους σκύλους τους και να ζήσουμε όλοι μαζί εκεί. Παρέα.
ΣΤΟ ΣΑΙΝΤ-ΤΡΟΠΕ γινόμαστε πειρατές. Κάνουμε περατζάδα με τους εκατομμυριούχους στο λιμάνι και καταστρώνουμε σχέδια ποιό ιστιοφόρο θα κουρσέψουμε. Διαλέγουμε εκείνο το ξύλινο που μοιάζει με την Αργώ. Έχει εφτά πανιά και μεγάλο κατάρτι.
ΔΙΑΝΥΚΤΕΡΕΥΟΥΜΕ ΣΕ ΕΝΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΟΥ ΛΟΦΟΥ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ FREJUS. Τα σεντόνια μυρίζουν σιτρονέλα και τα τζιτζίκια δεν έχουν σταματημό. Το πρωί σκαρφαλώνουμε στις μουριές και κλέβουμε μούρα μέχρι να πονέσει η κοιλιά μας. Σκεφτόμαστε πως έτσι θέλουμε να περάσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας: καλλιεργώντας λεβάντες σε μία φάρμα στη γαλλική εξοχή.
ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΩΡΑ ΣΤΟ ΜΟΝΑΚΟ Ο ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ ΑΛΜΠΕΡΤ ΠΑΝΤΡΕΥΕΤΑΙ ΜΙΑ ΚΟΙΝΗ ΘΝΗΤΗ ΚΟΛΥΜΒΗΤΡΙΑ. Οι φήμες λένε ότι η νύφη θέλει να το σκάσει γιατί αποκαλύφθηκε πως ο γαμπρός έχει ήδη ένα παιδί. Σάλος στο πριγκηπάτο.
ΣΤΙΣ ΚΑΝΝΕΣ Ο ΚΑΦΕΣ ΚΟΣΤΙΖΕΙ 18 ΕΥΡΩ. Παραγγέλνουμε κρασί με τα μισά λεφτά και μας φέρνουν μοβ πατατάκια, στ’ ορκίζομαι. Αναρωτιόμαστε σε τι άλλα χρώματα βγαίνουν. Τα macarons πάντως βγαίνουν σε όλα. Τα χαζεύουμε στην πολύχρωμη βιτρίνα του αριστοκρατικού ζαχαροπλαστείου-ατελιέ
Jean Luc Pelé και μάς λιγώνεται η ψυχή. Περιμένουμε την Αθηνά Ωνάση να εμφανιστεί από κάπου και να μάς κεράσει.
ΡΕΝΟΥΜΕ ΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΜΑΣ ΜΕ ΟΞΥΖΕΝΕ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΜΑΣ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΑΠΟΧΡΩΣΗ ΜΠΡΙΖΙΤ ΜΠΑΡΝΤΟ. Κάνουμε διαγωνισμούς «σημάδι-μπικίνι». Το ήξερες ότι η πρώτη που καθιέρωσε το μαύρισμα ήταν η Κοκό Σανέλ; Τη μελετάμε γιατί κάπου εδώ ήταν το εξοχικό της. Θυμόμαστε ότι ο δούκας του Westminster έχει γεμίσει όλο το Mayfair του Λονδίνου με τα αρχικά της. Και την καταλαβαίνουμε που του έριξε χυλόπιτα. Κι εμείς το ίδιο θα κάναμε.
OΣΟΙ ΖΟΥΝ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΞΕΡΟΥΝ ΝΑ ΧΑΡΙΖΟΥΝ ΦΩΣ. Εδώ ο Ανρί Ματίς δημιουργεί το διάσημο «σαλιγκάρι» του. Ο Σαιντ-Εξυπερί γράφει τον Μικρό Πρίγκιπα. Ο Βαν Γκογκ ζωγραφίζει τα ηλιοτρόπιά του και κόβει το αυτί του ψάχνοντας το τέλειο κίτρινο. Το τυλίγει σε μία εφημερίδα και το στέλνει στην πόρνη Ρακέλ. Ζει μαζί με τον Γκωγκαίν. Συζητάμε για τον Ρενουάρ, τον Σεζάν, τον Μονέ, τον Πικάσο. Όλοι έχουν περάσει από εδώ. Σκεφτόμαστε πως θέλουμε να γίνουμε κι εμείς μέλη μίας αρτίστικης κολεκτίβας.
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΟ ΓΥΡΙΣΜΟ ΦΤΙΑΧΝΟΥΜΕ ΚΑΡΑΒΑΚΙΑ ΑΠΟ ΑΣΠΡΟ ΚΑΙ ΚΟΚΚΙΝΟ ΧΑΡΤΙ. Τα δένουμε με πετονιά και τα κρεμάμε στους λαιμούς και τα μαλλιά μας. Φεύγουμε αλλά αφήνουμε τη μισή καρδιά μας πίσω. Κάπου εκεί ανάμεσα στους Γάλλους ιμπρεσιονιστές, τη μπελ-επόκ, τα τυριά και τις λεβάντες. Θα ξαναπάμε σου λέω. Η Cote d’ Azur είναι για μας.
Η Βιβιάνα πιστεύει στην κοινοκτημοσύνη και στους ανθρώπους. Γράφει από εδώ κι από εκεί, «κυρίως τη λίστα του σούπερ μάρκετ». Ζει και σπουδάζει στο Λονδίνο. Θα επιστρέψει όταν της εξαντληθούν τα αποθέματα ήλιου.