Από τον Χρήστο Αγγελάκο
DOCTV.GR
12 Δεκεμβρίου 2016
Κανείς δεν πρέπει να της έχει εμπιστοσύνη»
Μαρία Λαϊνά, Δικό της
Στεκόμουν πίσω από το παράθυρο. Κοίταζα το άσχημο σπίτι με το άσχημο δέντρο. Άφηνα τον εαυτό μου να παρατείνει τον χρόνο της παραμονής. Έφτασα να περνάω μισάωρα πάνω σ’ ένα ρόλερ κόστερ που με γκρέμιζε από το χνώτο του Θεού. Με ανέβαζε αστραπιαία και τα πόδια μου μένανε καρφωμένα στο πάτωμα. Έξω, το άσχημο σπίτι. Έξω, το άσχημο δέντρο.
Το ρόλερ κόστερ παλιά το λέγανε και Ρώσικα Βουνά. Όλα ήταν παγωμένα εκεί ψηλά κι εγώ ανέβαινα και κατέβαινα παγωμένος και ίδρωνα. Επαναλάμβανα τη φράση από το γράμμα της φίλης: «μου θυμίζει κάτι που χάλασε ήσυχα κι αυτό μ’ αρέσει.» Γραμμένο σε κίτρινο χαρτί το γράμμα. Και λίγο τσαλακωμένο.
Το σπίτι, το δέντρο, η φράση, το γράμμα: ξεκόλλησαν και δεν μπορούσαν να ενωθούν. Ladose, Effexor, Valdoxan, Cibata, και πάλι Effexor, Seropram. Με μάγευαν τα ονόματα. Ήμουν μικρός και περπατούσα ανάμεσα στα δέντρα.
Η Κ. ήρθε αγριεμένη, αδέσποτη, και με περίμενε έξω απ’ το σπίτι. Λες και θα μου ’τρωγε το χέρι, τόσο πεινασμένη. Με τρόμαξε, της φόρεσα τον πνίχτη, της έβαλα και ταυτότητα: ήταν δικιά μου. Μια φορά της τράβηξα την ουρά, εκεί που απολήγουν τα νεύρα. Την πόνεσα και με δάγκωσε. Χρόνια μετά, την έπαιρνα και ξαπλώναμε στον καναπέ. Τη χάιδευα και μου παραδινόταν. Το χέρι μου θυμότανε τον πόνο.
Στο «Ένα πάθος στην έρημο» ο Μπαλζάκ βάζει τον λεγεωνάριο να ερωτεύεται μια τίγρη. Της δίνει και όνομα, τη λέει Μινιόν. Ο φόβος του κανιβαλισμού δίνει τη θέση του στην έλξη. Το ρόλερ κόστερ φτάνει στην κορυφή, και «η έρημος σαν να κατοικήθηκε». Δεν υπάρχει ωραιότερη μεταφορά για να εννοηθεί ο έρωτας. Η κατοίκηση περιλαμβάνει το γλίστρημα, τον ίλιγγο, τον πάτο, και τον λεγεωνάριο με κομμένο το χέρι να λέει την ιστορία σε κάποιον που λέει την ιστορία στον Μπαλζάκ.
Αναρωτιέμαι αν οφείλεται στην κατάθλιψη ο γκρεμός όπου ρίχνω τις ιστορίες μου. Ξεμπερδεύω με συνοπτικές διαδικασίες: οι ερωτευμένοι είναι καταθλιπτικοί. Η μισή κατάθλιψη χρεώνεται στο ανέφικτο. Η άλλη μισή στη συνάντηση με τον Άλλο.
Η κατάθλιψη είναι φίλη μου. Δεν θα ζήσω χωρίς αυτή γιατί την αγαπάω. Είναι πλάι μου όταν γράφω. Μου τραβάει το χαλί κάτω απ’ τα πόδια. Παίρνει φόρα και μου υπαγορεύει τα δικά της. Παίρνω ένα κλαδευτήρι και τα πετσοκόβω. Της κλείνω το μάτι, «αλλιώς δεν έχει πλάκα».
Ο καταθλιπτικός είναι ενοχικός. Ξέρει πως για όλα φταίει αυτός. Για όσα έζησε και για όσα φαντάστηκε. Όχι, γιατί τα προκάλεσε, αλλά γιατί το βλέμμα των άλλων τον ενοχοποιεί. Αν δεν το κάνουν, θα τους ενοχοποιήσει αυτός. Παίζουμε τα στρατιωτάκια, ακούνητα, αμίλητα κι αγέλαστα.
Τα Χριστούγεννα είναι το πάρτι του καταθλιπτικού. Βάζει τα καλά του και ποζάρει αγκαλιά με την κατάθλιψή του. Φοράνε περούκες και λαμέ, σαν τον Φλωρινιώτη με την κόρη του. Πίσω απ’ το τζάμι, το άσχημο δέντρο με λαμπιόνια. Από τα ηχεία ακούγονται τα κάλαντα σε όλες τις γλώσσες. Η Φιλαρμονική της Βιέννης παίζει την Άγια Νύχτα. Οι φιλαρμονικές μπορούν να τρελάνουν τον άνθρωπο.
Ο καταθλιπτικός γίνεται ευφορικός, μόλις περάσει στην εποχή των καταφάσεων. Πηγαίνω στο μοναστήρι, ανάβω ένα κερί και προσεύχομαι. Προσεύχομαι θα πει αδειάζω. Αφήστε κατά μέρος τη θρησκευτικότητα. Δοκιμάστε να συγκεντρωθείτε για ώρα στη φλόγα του κεριού. Πιάνει.
Ο Χρήστος Αγγελάκος (1962 – 24 Ιανουαρίου 2019) ήταν Έλληνας συγγραφέας. Αποφοίτησε από το τμήμα Βυζαντινών-Νεοελληνικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Συνέχισε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο Νεοελληνικό Ινστιτούτο της Σορβόνης, θέμα της διατριβής του, «Το Κιβώτιο» του Άρη Αλεξάνδρου. Έχει εκδώσει μεταξύ άλλων τα μυθιστορήματα «Η τελευταία εικόνα» (Κέδρος 1998), «Το δάσος των παιδιών» (Μεταίχμιο 2011, βραβείο μυθιστορήματος The Athens Prize for Literature περιοδικού (δε)κατα 2012), την ποιητική συλλογή «Τα φώτα απέναντι» (Ίκαρος, 2008), και τη μετάφραση των δοκιμίων του Jean Starobinski, «Τρεις μανίες», (Εστία, 1992). Το τελευταίο του βιβλίο Οι Ψεύτικοι Δίδυμοι (εκδ. Μεταίχμιο) κυκλοφόρησε ένα χρόνο πριν. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά: Διαβάζω, Λόγου Χάριν, Εντευκτήριο, Λογοτεχνικός Πολίτης και με τις εφημερίδες Αναγνώστης, Εφσυν κ.ά. δημοσιεύοντας συνεντεύξεις, παρουσιάσεις και κριτικές λογοτεχνικών βιβλίων. Πέθανε μετά από μακρά μάχη με τον καρκίνο σε ηλικία 58 ετών.
εμφάνιση σχολίων