CAPTAIN FANTASTIC: Βαθιά μέσα στο δάσος, ένας πατέρας μεγαλώνει τα 6 παιδιά του με ένα αυστηρό πρόγραμμα εκπαίδευσης, θέλοντας να τους δώσει τα απαραίτητα εφόδια, για να ζήσουν στην φύση μακριά από την σύγχρονη οργανωμένη κοινωνία. Η οικογενειακή γαλήνη τους όμως θα διαταραχτεί, όταν μετά την αυτοκτονία της άρρωστης μητέρας τους στην μεγάλη πόλη, θα αναγκαστούν να μπουν όλοι μαζί στον κόσμο των υπόλοιπων ανθρώπων,
Στην Ακτή του Κουνουπιού του Πίτερ Γουέιρ το 1986, η οποία βασιζόταν στο ομώνυμο βιβλίο του Πολ Θερού, ένας άλλος πατέρας τον οποίον υποδύονταν ο Χάρισον Φορντ, έπαιρνε την οικογένειά του για να ζήσουν στην ζούγκλα της Κεντρικής Αμερικής, θέλοντας να την σώσει από τα δεινά της οργανωμένης κοινωνίας, έχοντας στο μυαλό του κάποιου είδους ουτοπικής συνύπαρξης με την φύση και τους δικούς του ανθρώπους. Απόλυτα δογματικός, σε ό,τι αφορούσε τις ιδέες του περί σωστού και λάθους τρόπου της καινούργιας τους ζωής, ήρθε γρήγορα σε σύγκρουση με τον γιο του (τον υποδύονταν ένας υπέροχος Ρίβερ Φίνιξ), αποδεικνύοντας ότι η καταπίεση και η άσκηση εξουσιαστικής βίας, δεν αποτελεί προνόμιο της άλλης πλευράς των πραγμάτων, ότι η σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης είναι έτοιμη να βγει στην επιφάνεια, ακόμη και σε έναν υποτιθέμενο παράδεισο, ότι η οποιαδήποτε Εξουσία είναι τελικά ο Διάβολος.
Στο Captain Fantastic το οποίο βασίζεται σε ένα πρωτότυπο σενάριο του σκηνοθέτη της, του ηθοποιού Μάθιου Ρος (Silicon Valley, American Horror Story, Καληνύχτα και Καλή Τύχη), αν και υπάρχει ένα ανάλογο επεισόδιο ανάμεσα στον πατέρα και έναν από τους γιους του, χρησιμεύει περισσότερο σαν στοιχείο ανατροπής της πλοκής (είναι αυτός που αρχικά ζητά προστασία από τον παππού), παρά σαν καίρια θεματική.
Εκείνο που τον ενδιαφέρει, είναι να δείξει τις υπερβολές και των δύο κόσμων τους οποίους οδηγεί σε αντιπαράθεση. Ο πατέρας, παρουσιάζεται να εκπαιδεύει την οικογένειά του σαν να είναι παραστρατιωτική οργάνωση, ενώ στην αντιπέρα όχθη όλοι, λίγο πολύ, μοιάζουν να αγνοούν ότι ο τρόπος ζωής τους τους μετατρέπει σιγά και σταθερά, σε υποχείρια του συστήματος.
Υπάρχει μια ιδεολογική σύγχυση, με τους χίπις-Ράμπο να παρουσιάζονται σαν θρησκευτική-μιλιταριστική σέχτα η οποία ενώ απορρίπτει την οργανωμένη θρησκεία, ταυτόχρονα υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα κι ανάμεσα τους κι εκείνο της ανεξιθρησκίας (αν και στη συνέχεια υπάρχει μια ωραία σκηνή στην οποία απωθούν έναν μπάτσο με το να υποδυθούν τους χριστιανούς ζηλωτές). Η σύγχυση γίνεται και στιλιστική καθώς τα όρια ανάμεσα στο δράμα και την σάτιρα είναι τις περισσότερες φορές δυσδιάκριτα και οι ιδεολογικές διαδρομές ασυνεχείς.
Αστάθεια παρουσιάζουν και οι ποιότητες του χιούμορ και του δράματος, καθώς αλλάζουν συχνότητα σύμφωνα με το προς τα που μοιάζει να θέλει να οδηγηθεί η πλοκή την κάθε φορά. Αν και ο Ρος εστιάζει στις ακρότητες και των δύο κόσμων, στη συνέχεια μοιάζει να υπερασπίζεται τις αξίες του ήρωά του, τον οποίον και δικαιώνει με ένα εύκολο και γεμάτο αφηγηματικές τρύπες ευοίωνο φινάλε.
Ευτυχώς δεν λείπει καθόλου το ενδιαφέρον, μια και όλες αυτές οι ιδεολογικές και στιλιστικές στροφές κλιμακώνουν την αγωνία του αναπάντεχου, καθώς κανείς δεν μπορεί να μαντέψει, τι ακριβώς τον περιμένει στην επόμενη γωνία. Η αφηγηματική μαεστρία του Ρος και η στιβαρή ερμηνεία του Μόρτενσεν (ο οποίος μοιράζεται πολλά από τα πληθωρικά χαρακτηριστικά του ήρωα που υποδύεται και στην πραγματική ζωή), κρατούν όλο το οικοδόμημα στην θέση του, με τελικό αποτέλεσμα μια ξεχωριστή και ανήσυχη ταινία, η οποία θα μπορούσε να πυροδοτήσει δεκάδες ενδιαφέρουσες συζητήσεις πάνω στην πληθώρα των θεμάτων τα οποία θίγει. Είναι αυτή η ίδια πληθώρα των κάθε είδους αναφορών που μοιάζει και να την χαντακώνει κιόλας και που την μετατρέπει σε ένα, όχι και τόσο χαμένο στοίχημα. Ωραίο
σάουντρακ τραγουδιών, αλλά και
ορίτζιναλ μουσικής, από τον Άλεξ Σόμερς. Εξαιρετικές και οι ερμηνείες του καστ, με τα αγόρια, Τζορτζ ΜακΚέι (Pride) και Νίκολας Χάμιλτον (It), να ξεχωρίζουν, λόγω σπουδαιότητας ρόλων, σε σχέση με τους μικρότερους ρόλους των κοριτσιών.
Ιnfo: Captain Fantastic. Κοινωνική Δραματική Κωμωδία. ΗΠΑ 2016. Πρεμιέρα: Πέμπτη 17 Νοεμβρίου. Σκηνοθεσία: Ματ Ρος. Παίζουν: Βίγκο Μόρτενσεν, Τζορτζ ΜακΚέι, Φρανκ Λαγκέλα, Σαμάνθα Άισλερ, Νίκολας Χάμιλτον, Άναλις Μπέισο, Σρι Κρούκς, Τσάρλι Σότγουελ, Τριν Μίλερ, Στιβ Ζαν. Διανομή: Odeon.
GIMME DANGER: Κανείς στην ιστορία του ροκ δεν έφτασε τους Stooges στον συνδυασμό βαριού ήχου, ψυχεδέλειας, μπλουζ, λιτούς οργισμένους στίχους και μια λεοπάρδαλη ως ηγέτη-τραγουδιστή, που συνδύαζε τον Νιτζίσκι και τον Μπρους Λι με τον Χάρπο Μαρξ και τον Άρθουρ Ρεμπό.
Η ταινία του Τζιμ Τζάρμους περιγράφει την ιστορία του γκρουπ μουσικά, πολιτισμικά, πολιτικά και ιστορικά, θυμάται τις περιπέτειες τους κατά τη στιγμή της έμπνευσης, όπως και την κληρονομιά τους.
Ο Τζάρμους
(Μόνο οι Εραστές Μένουν Ζωντανοί), μοιάζει και είναι ο ιδανικός άνθρωπος για να σκηνοθετήσει ένα ντοκιμαντέρ για τον Ίγκι και τους Στούτζες, καθώς εκτός από την κοινή τους καταγωγή από τις μεσοδυτικές πολιτείες, μοιράζονται και την ίδια αγάπη για την αυθεντική, αντισυμβατική φύση του ροκ. Επίσης, μονάχα εκείνος θα έφτιαχνε ένα φιλμ που συνδέει την ιστορία τους με τα μουσικά, τα καλλιτεχνικά και τα κοινωνικά γεγονότα της εποχής τους. Δεν είναι απλά μια ταινία για τον Ίγκι Ποπ, ο Ίγκι γίνεται ο οδηγός της ιστορίας του γκρούπ, από το ξεκίνημά τους, μέχρι την στιγμή που το 2010 μπήκαν στο περίφημο Rock and Roll Hall of Fame.
Εστιάζοντας στις καλές στιγμές της ιστορίας της μπάντας, ο ίδιος ο Ίγκι, δεν αναφέρεται σε κουτσομπολιά, ή στην περίοδο της παρακμής της, και οι σχέσεις τους με άλλα ονόματα (Λου Ριντ, Μπάουι, Nico), αλλά και οι δύσκολες περίοδοι περιγράφονται σχεδόν επιγραμματικά.
Τα απαραίτητα αποσπάσματα από live και συνεντεύξεις, ντύνουν την αφήγηση αυτού του απόλυτα λιτού και απόλυτα καίριου ντοκιμαντέρ, για μια από τις πιο επιδραστικές μπάντες του πλανήτη, προδρόμου του punk και του εναλλακτικού ροκ των δεκαετιών που ακολούθησαν.
Ιnfo: Gimme Danger. Μουσικό Ντοκιμαντέρ. ΗΠΑ 2016. Πρεμιέρα: Πέμπτη 24 Νοεμβρίου. Σκηνοθεσία: Τζιμ Τζάρμους. Εμφανίζονται: Ίγκι Ποπ, Μάικ Γουότ, Ρον Άσετον, Τζέιμς Γουίλιαμσον. Αφηγητής: Γιούαν ΜακΓκρέγκορ. Διανομή: Ama Films.
Ο ΧΟΡΕΥΤΗΣ: Προικισμένος με έναν απίστευτο συνδυασμό δύναμης και χάρης, ο Σεργκέι Πολούνιν χτύπησε σαν κεραυνός στον κόσμο του μπαλέτου και έγινε ο νεαρότερος πρώτος χορευτής στην ιστορία του Βασιλικού Μπαλέτου του Λονδίνου. Στο απόγειο της δόξας του, στην ηλικία των 25 ετών, οδηγημένος στο όριο της αυτοκαταστροφής από την επιτυχία του, ο Σεργκέι ένιωθε το ταλέντο του περισσότερο ως βάρος παρά ως δώρο.
Μια ματιά στη ζωή της σύνθετης προσωπικότητας του Σεργκέι Πολούνιν, που έκανε το μπαλέτο viral στο internet, εκτελώντας τη χορογραφία του Τζέιντ Χέιλ-Κριστόφι στο τραγούδι Take me to Church του Hozier, στο
βίντεο που σκηνοθέτησε ο Ντέιβιντ ΛαΣαπέλ. Επαναστάτης, ανατρεπτικός, το κακό παιδί του χορού ή άγγελος από τους ουρανούς, άλλαξε τη μορφή του μπαλέτου που μέχρι τώρα γνωρίζαμε. Όμως η αριστοτεχνία έχει υψηλό τίμημα. Πώς μπορείς να είσαι ελεύθερος άνθρωπος όταν είσαι το πιο περιζήτητο απόκτημα στον χώρο του μπαλέτου;
Στο ντοκιμαντέρ του Στίβεν Κάντορ, εκτός από τον Παλούνιν, μιλούν οι γονείς του, οι γιαγιάδες του, αλλά και αγαπημένοι του φίλοι. Εκείνο που μοιάζει να εξερευνά, είναι το πώς κάποιος (σαν τον Παλούνιν), μπορεί να τα έχει όλα, αλλά παρόλα αυτά, να μην αισθάνεται πλήρης. Εξετάζοντας το παρελθόν (την φτωχική καταγωγή, την προετοιμασία του για τους Ολυμπιακούς από την ηλικία των 6 ετών, τον χωρισμό των γονιών του, λόγω απόστασης στην αρχή και λόγω διαφωνιών στη συνέχεια, πάντα σε σχέση με την δική του εκπαίδευση, την μετανάστευσή του στην Βρετανία στα 13 του χωρίς να γνωρίζει την γλώσσα, την ανακήρυξή του σε Πρώτο Χορευτή του Βασιλικού Μπαλέτου στα 19 του, την απόφασή του να τα παρατήσει όλα στα 22) και φτάνοντας μέχρι το σήμερα, προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει την προσωπικότητα του υπερταλαντούχου Ουκρανού χορευτή.
Εκεί που οι άλλες ταινίες για το μπαλέτο εξερευνούν τα τραύματα που η επίπονη θητεία του αφήνει στα σώματα των χορευτών, η προσέγγιση του Κάντορ, ερευνά τα τραύματα που αυτή αφήνει και στην ψυχή. Αν και τελικά ο Παλούνιν, παραμένει μια αινιγματική σφίγγα προς περαιτέρω διερεύνηση, η δυναμική της ιστορίας του είναι τέτοια που δεν μπορεί παρά να συνεπάρει και να συγκινήσει, ακόμα κι αν κάποιος/κάποια, είναι πιθανόν να μην μπορεί να τον καταλάβει ή να τον δικαιολογήσει.
Ιnfo: Ο Χορευτής (Dancer). Ντοκιμαντέρ. Βρετανία - Ρωσία - Ουκρανία - ΗΠΑ 2016. Πρεμιέρα: Πέμπτη 24 Νοεμβρίου. Σκηνοθεσία: Στίβεν Κάντορ. Με τον Σεργκέι Παλούνιν. Διανομή: Filmtrade.
ΜΗΔΕΙΑ: ΚΡΕΙΣΣΩΝ ΤΩΝ ΕΜΩΝ ΒΟΥΛΕΥΜΑΤΩΝ): Η Μήδεια, Κρείσσων των Εμών Βουλευμάτων του Νίκου Γραμματικού (Άπνοια), είναι μία κινηματογραφική περιπέτεια βασισμένη στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη. Διαδραματίζεται στους δρόμους της σύγχρονης Αθήνας και παίρνει τη μορφή μιας συναρπαστικής, σχεδόν αστυνομικής έρευνας, στην οποία ντετέκτιβ δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον σκηνοθέτη. Σε αυτή την ανένταχτη σε είδος ταινία, όπου τα όρια μεταξύ μυθοπλασίας, ντοκιμαντέρ και έρευνας διαρκώς μετατοπίζονται, το κλασικό κείμενο του Ευριπίδη βρίσκεται στον πυρήνα του εγχειρήματος και μετουσιώνεται σε αιχμή του δόρατος, αποδεικνύοντας με καθοριστικό τρόπο το πόσο σύγχρονο είναι το έργο του Ευριπίδη.
Στηριζόμενος στην παραδοχή του Ευριπίδη πως το θυμικό είναι ισχυρότερο από τη λογική, ο Νίκος Γραμματικός βυθίζεται, με αλαζονεία, όπως ομολογεί ο ίδιος, στην τραγωδία της Μήδειας για να ξεπεράσει ένα προσωπικό θλιβερό γεγονός.
Χωρίς σενάριο στην αρχή και ύστερα από μια μάχη επτά χρόνων, καταθέτει μια ταινία όπου τα όρια μεταξύ μυθοπλασίας, ντοκιμαντέρ και έρευνας, διαρκώς μετατοπίζονται. Το Χορό απαρτίζουν μαθήτριες της Δραματικής Σχολής Δήλος, ενώ επιστημονικός σύμβουλος ήταν ο Καθηγητής Φιλολογίας στο ΑΠΘ, Νίκος Χ. Χουρμουζιάδης, ο οποίος και εμφανίζεται στην ταινία. Μεγάλο μέρος των γυρισμάτων έγιναν στη Σαλαμίνα, τόπο καταγωγής του σκηνοθέτη.
Σκηνές από πρόβες, animation, συζητήσεις των ηθοποιών αλλά και του σκηνοθέτη με τον Βαγγέλη Μουρίκη με τον οποίον είχαν πρωτοσυναντηθεί στον Βασιλιά το 2002, συνθέτουν την ταινία η οποία εξερευνά τον αντίκτυπο της τραγωδίας του Ευριπίδη, σε όλους όσοι εμπλέκονται σε αυτήν, αλλά και εκ αντανακλάσεως, στην σύγχρονη κοινωνία των ανθρώπων και στην σημερινή πολιτική κατάσταση, με τους, σαν άλλον Ιάσωνα ηγέτες του κόσμου, άλλα να τάζουν και άλλα να κάνουν τελικά (αν πιάνετε το υπονοούμενο).
Σίγουρα δεν αποτελεί μια συνηθισμένη προσέγγιση, η παρακολούθησή της όμως επιβραβεύει τους θεατές με το παραπάνω. Η ταινία θα προβληθεί αποκλειστικά στον κινηματογράφο ΤΡΙΑΝΟΝ FILMCENTER (Κοδριγκτώνος 21).
Ιnfo: Μήδεια: Κρείσσων των Εμών Βουλευμάτων (Medea: Louder Than My Thoughts). Δραματοποιημένο Ντοκιμαντέρ. Ελλάδα 2016. Πρεμιέρα: Πέμπτη 24 Νοεμβρίου. Σκηνοθεσία: Νίκος Γραμματικός. Παίζουν: Γιούκι Κροντηρά, Βαγγέλης Μουρίκης, Τάσος Νούσιας, Σοφία Βογιατζάκη, Αντώνης Αντωνίου, Θοδωρής Κανδηλιώτης, Χρήστος Ρουπάκας, Ηρώ Λούπη, Γιώργος Γιαννόπουλος, Έρση Μαλικέντζου, Μιχάλης Τσουρουνάκης, Μαρλέν Καμίνσκι, Γιάννης Βουλγαράκης, Αγγελική Δημητρακου. Διανομή: Trianon Filmcenter.
ΣΦΑΓΕΙΟ: Σε έναν κόσµο όπου υπάρχει πάντα σκοτάδι, ακόµα και µέσα στην ηµέρα, η ρεπόρτερ κτηµατοµεσιτικών θεµάτων Τζούλια Τάλµπεν θα δει τις ισορροπίες της ζωής της να ανατρέπονται, όταν δολοφονείται βάναυσα η οικογένειά της. Παρόλο που η υπόθεση κλείνει, η Τζούλια συνειδητοποιεί ότι πίσω της κρύβονται πολύ περισσότερα απ’ όσα αποκαλύφθηκαν, και επιστρέφει στον τόπο του εγκλήµατος. Θα ανακαλύψει ότι το δωµάτιο στο οποίο έγινε το έγκληµα έχει αρχίσει να εξαφανίζεται από το σπίτι της αδερφής της. Έτσι, ξεκινά µια ενδελεχή έρευνα που θα οδηγήσει την ίδια και τον πρώην φίλο της, Ντετέκτιβ Γκρέιντι, στο Νιου Ίνγκλις, όπου θα συναντήσουν τον αινιγµατικό Τζεµπεντάια Κρόουν και το Abattoir – ένα τερατώδες σπίτι κατασκευασµένο από συρραφή δωματίων θανάτου και κατάρας. Η Τζούλια συνειδητοποιεί ότι η ψυχή της αδερφής της είναι παγιδευµένη στο εσωτερικό του, αλλά το Abattoir δεν είναι ένα απλό σπίτι – είναι η πύλη για κάτι τόσο σατανικό που ξεπερνά την ανθρώπινη φαντασία.
Ο Ντάρεν Λιν Μπούσμαν, ο σκηνοθέτης των Saw 2,3,4 και της Θανάσιμης Μητέρας (2010), αφήνει στην άκρη το tortune porn παρελθόν του, για να σκηνοθετήσει μια σχεδόν παλιομοδίτικη ιστορία φαντασμάτων. Σχεδόν, γιατί το κάνει με τόσο πληθωρικό τρόπο που καταστρέφει την υποβλητική ατμόσφαιρα την οποία θα μπορούσε να είχε υποστηρίξει καλύτερα, με μια πιο λιτή προσέγγιση. Η αλήθεια είναι πως η πολυλογία του, κατά τα άλλα πολύ ενδιαφέροντος, σεναρίου, το οποίο θυμίζει κάτι ανάμεσα σε επεισόδιο του X Files και της Ζώνης του Λυκόφωτος, πλημμυρισμένο με ατελείωτους λογοτεχνίζοντες διαλόγους, δεν τον βοηθάει και πολύ, άσε που επεξηγεί στους θεατές αυτά που θα έπρεπε κανονικά να διαισθάνονται. Τα πάντα αποδίδονται σε υπερβολικό βαθμό, από τα εκκωφαντικά ηχητικά ξαφνιάσματα, μέχρι την ασταμάτητη χρήση της (καλής), μουσικής και την ερμηνευτική υπερβολή των ηθοποιών. Ακόμη κι έτσι, είναι η καλύτερη ταινία που έχει γυρίσει μέχρι στιγμής, καθώς καταφέρνει να μην χάσει τον δρόμο του, μέσα στις δαιδαλώδεις διαδρομές ενός σεναρίου, που φέρνει στον νου Τα Χρήσιμα Πράγματα του Στίβεν Κινγκ και που μας υπενθυμίζει για άλλη μια φορά, το κόστος που πρέπει να πληρώσει κάποιος, ερχόμενος σε συμφωνία με τον (όποιο), διάβολο.
Ιnfo: Σφαγείο (Abattoir). Μυστηρίου Φαντασίας Τρόμου. ΗΠΑ 2016. Πρεμιέρα: Πέμπτη 24 Νοεμβρίου. Σκηνοθεσία: Ντάρεν Λι Μπούσμαν. Παίζουν: Τζέσικα Λόουντες, Τζο Άντερσον, Ντέιτον Κάλι. Διανομή: Tanweer.
Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΜΟΥ: Kόσοβο της δεκαετίας του ’90. Ο δεκάχρονος Νόρι και ο πατέρας του, Γκεζίμ, αλβανικής καταγωγής, αφού περάσουν παράνομα από την Π.Γ.Δ. της Μακεδονίας στο Κόσοβο όπου ζουν σε σπίτι συγγενών, πωλoύν παράνομα τσιγάρα στον δρόμο για να επιβιώσουν. Ο Γκεζίμ δεν θέλει πια να αναφέρεται στη μητέρα του Νόρι, η οποία τους εγκατέλειψε. Οι συγγενείς του μάλιστα τον μέμφονται γι αυτό. Θέλοντας να ξεφεύγει από το παρελθόν του, θα προσπαθήσει να περάσει από το Κόσοβο στην Γερμανία χωρίς τον Νόρι. Το αγόρι θα κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να τον εμποδίσει και στην αρχή τα καταφέρνει. Όταν ο πατέρας του βρίσκει τρόπο να του ξεφύγει, ο Νόρι, θυμωμένος αλλά και αποφασισμένος, ξεκινά ένα επικίνδυνο ταξίδι, για να τον βρει.
Η ταινία την οποία στέλνει το Κόσοβο στις υποψηφιότητες για το ξενόγλωσσο όσκαρ, είναι το ντεμπούτο του 37χρονου σκηνοθέτη Βίσαρ Μορίνα, ο οποίος ζει στην Γερμανία, στην οποία μετανάστευσε με τους γονείς του, όταν ήταν 15 χρονών. Θέλοντας να πει μια ιστορία για την μετανάστευση των συμπατριωτών του, από την πλευρά ενός μικρού αγοριού το οποίο μένει πίσω, γράφει και σκηνοθετεί ένα ρεαλιστικό δράμα που δεν μιλάει μόνο για την μετακίνηση των ανθρώπων για την αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής, αλλά και για την εξαιρετικά επώδυνη στην διαδικασία της (καθώς τον εκθέτει σε κάθε είδους ενήλικη βία), ενηλικίωση του ήρωά της (εκπληκτικός ο μικρός Βαλ Μαλόκου), την απώλεια της αθωότητας του, αλλά και της εμπιστοσύνης του απέναντι στην πατρική φιγούρα, την μοναδική σταθερότητα της ύπαρξής του.
Ξεροκέφαλος, πεισματάρης, αποφασισμένος και τολμηρός, δεν θα αφήσει τίποτε να τον σταματήσει, ακόμα κι όταν θα πρέπει να παραβιάσει ηθικούς ή άλλους κανόνες, καθώς θα βρεθεί βαθιά μέσα στην δίνη της εκμετάλλευσης από τους ενήλικες που συναντά στο διάβα του, αλλά και από όλους εκείνους που επωφελούνται από την μετακίνηση των παράτυπων μεταναστών, από χώρα σε χώρα. Ο Μορίνα τονίζει παραθέτοντας μικρές λεπτομέρειες, το αδιέξοδο και την αφόρητη πραγματικότητα στο Κόσοβο εκείνης της εποχής, τον Σερβικό αποκλεισμό, την γκρίζα καθημερινότητα, την πατριαρχική φύση της οικογένειας, τον ευνουχισμό των νέων από την θρησκευτική και την φυλετική παράδοση και τους εθνικούς διαχωρισμούς. Με τα ίδια μελανά χρώματα, αποτυπώνει και την Γερμανία των κλειστών στρατοπέδων για τους μετανάστες, των τεταμένων σχέσεων, ανάμεσα σε εκείνους που έχουν χαρτιά με τους παράτυπους συμπατριώτες τους, το αρτηριοσκληρωμένο σύστημα της γραφειοκρατίας της, την άκαμπτη τήρηση των νόμων από τα όργανα της τάξης. Μικρές και μεγαλύτερες εκρήξεις βίας στην διαδρομή της Οδύσσειάς του, αποτυπώνονται ανεξίτηλα στο υποσυνείδητο του Νόρι, με την τελευταία σκηνή να συνοψίζει εκπληκτικά τον εφιάλτη μιας ύπαρξης εντελώς μετέωρης και ρευστής, όπως είναι αυτή που ζουν δεκάδες χιλιάδες παιδιά προσφύγων και μεταναστών και πάλι στις μέρες μας, στην Ευρώπη, αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Ύστερα από την πανελλήνια πρεμιέρα στην ενότητα Ματιές στα Βαλκάνια του 56ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης κι έχοντας κερδίσει το βραβείο κοινού στην αθηναϊκή του πρεμιέρα στο πλαίσιο του περσινού Πανοράματος Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το Βραβευμένο με την Κρυστάλλινη Σφαίρα καλύτερης σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Κάρλοβι Βάρι 2015 και με σημαντικές διακρίσεις στο 33o Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Μονάχου, Ο Μπαμπάς Μου, θα προβληθεί για τρεις μόνο ημέρες. στις 28, 29 και 30 Νοεμβρίου, αποκλειστικά στον κινηματογράφο ΑΣΤΟΡ, Σταδίου 28, στη Στοά Κοραή, και στη συνέχεια θα είναι διαθέσιμο από την διαδικτυακή πλατφόρμα του MUBI, για την οποία κάποιοι θεατές θα κερδίσουν δωρεάν συνδρομή για δύο μήνες.
Ιnfo: Ο Μπαμπάς Μου (Babai). Κοινωνική Δραματική. Γερνανία - Κόσοβο - Π.Γ.Δ.Μ. - Γαλλία 2015. Πρεμιέρα: Δευτέρα 28 Νοεμβρίου. Σκηνοθεσία: Βίσαρ Μορίνα. Παίζουν: Αστρίτ Καμπάσι, Βαλ Μαλόκου, Αντριάνα Ματόσι, Ενβέρ Πετρόβτσι.