Ποιός έιναι ο μαέστρος Θεόδωρος Κουρεντζής και γιατί ο Guardian μιλάει γι αυτόν;
ΠΕΡΣΑ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ
9 Νοεμβρίου 2016
O πολυβραβευμένος Έλληνας μαέστρος Θεόδωρος Κουρεντζής, διακρίνεται για το μάλλον αναρχο-ροκ στυλ του που κάθε άλλο παρά σε κλασική μουσική παραπέμπει. Τόσο στην εμφάνιση όσο και στην ουσία της μουσικής.
Γνωστός εδώ και χρόνια σε παγκόσμιο επίπεδο, με sold out συναυλίες πριν καλά - καλά να βγουν τα εισιτήρια, διχάζει συχνά τον Τύπο ο οποίος τον αποκαλεί «διάνοια, μεγαλοφυία» αλλά και «ωραιοπαθή», καθώς τον παρακολουθεί να φέρνει τα πάνω κάτω στη δεδομένη τάξη των κλασικών έργων, σχεδόν «ξανακουρδίζοντάς» τα με νέες τεχνικές παιξίματος και ταχύτητες. Πόσο διαφορετικά μπορεί να παιχτεί μια όπερα του Μότσαρτ όταν έχει ήδη ερμηνευτεί χιλιάδες φορές από σπουδαίους ερμηνευτές; Πόσο νέα πνοή μπορεί να αποκτήσει ένα έργο όταν τα πάντα είναι γραμμένα στην παρτιτούρα με ακρίβεια χάρακα;
Φυσικά δεν είναι πάντα όλα ρόδινα. Όπως στην Αίντα που ανέβασε το 2005, όπου πολλοί τη θεώρησαν αριστούργημα, κάποιοι άλλοι όμως σκουπίδι. Όμως το γεγονός πως διευθύνει τακτικά τις καλύτερες ορχήστρες της Μόσχας και με την ομάδα των μουσικών του ταξιδεύουν σε Ευρώπη, Αμερική και Ασία για απανωτά sold out, δείχνει πως το κοινό είναι με το μέρος του. Πόσο μάλλον το γεγονός πως μέχρι και η χήρα του Σοστακόβιτς έχει κατέβει στο καμαρίνι του να τον συγχαρεί μετά από μία παράσταση της «Λαίδης Μακμπέθ του Μτενσκ»!
Πιστός στο απόφθεγμα του μεγάλου μουσικού Glenn Gould που λέει πως «Δεν υπάρχει νόημα να παίζεις κάτι που έχει παιχτεί χιλιάδες φορές εκτός κι αν το παίξεις διαφορετικά», ο Κουρεντζής παίρνει τις τρεις πιο γνωστές όπερες του Μότσαρτ και επαναπροσδιορίζει τη μουσική που καθόρισε την μετέπειτα πορεία της όπερας. Για να καταφέρει να δώσει νέα υπόσταση στις γνωστότερες όπερες του Μότσαρτ, χρησιμοποιεί τη δική του ορχήστρα, Musica Aeterna, διαλέγοντας τους καλύτερους μουσικούς από τη Ρωσία. Για την εκτέλεσή τους, διαλέγει άλλες ταχύτητες εκτέλεσης, πολλές σχεδόν άπαιχτες για τους περισσότερους μουσικούς και επιλέγει νέες φωνητικές τεχνικές, μακριά από αυτές που διδάσκονται συνήθως στα ωδεία, σπάει τα όρια και τις φόρμες ώστε να δημιουργήσει τις τρεις όπερες (The Marriage of Figaro, Così fan Tutte και Don Giovanni) σε μια φρέσκια εκδοχή όπου ο ίδιος, διευθύνοντας με το δικό του στυλ, ακροβατατεί ανάμεσα στην κληρονομιά που μας άφησε ο Μότσαρτ και την επανάσταση του Curt Cobain.
Η φρεσκάδα της ιδέας του, του εξασφάλισε μια τεράστια χρηματοδότηση από τη SONY για την παραγωγή. Παίρνουμε μια γεύση μέσα της δημιουργίας του από αυτά τα βίντεο.
εμφάνιση σχολίων