Οι Ταινίες της ΣΙΝΕΦΙΛ Εβδομάδας

ΣΙΝΕΦΙΛ Πατήστε στις φωτό για να τις δείτε σε μεγάλη διάσταση


ΗΜΕΡΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ: ΝΕΑ ΑΠΕΙΛΗ: Tο επόμενο επικό κεφάλαιο εξερευνά μια νέα διαφαινόμενη απειλή παγκόσμιας καταστροφής χωρίς προηγούμενο. Χρησιμοποιώντας εξωγήινη τεχνολογία, τα έθνη της Γης έχουν συνεργαστεί σε ένα τεράστιο αμυντικό πρόγραμμα για να προστατεύσουν τον πλανήτη. Αλλά τίποτα δεν μπορεί να τα προετοιμάσει για την προχωρημένη και χωρίς προηγούμενο δύναμη των εξωγήινων, και μόνο η ευφυΐα μερικών γενναίων ανδρών και γυναικών μπορούν να σώσουν τον κόσμο μας από τον απόλυτο αφανισμό.

Aliens are attaking New York, ήταν το μήνυμα που έστειλε ο γράφων την στήλη αυτή σε Γερμανό φίλο του που βρισκόταν στην άλλη άκρη της Πάρου, σε κάποια ερημική παραλία, το μεσημέρι της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001, μετά από τις πρώτες, ασαφείς τηλεοπτικές εικόνες από την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης. Καθώς η πραγματικότητα συγχέονταν με τις χολιγουντιανές εικόνες καταστροφής, Η Ημέρα Ανεξαρτησίας (1996), ήταν η πρώτη ταινία που ήρθε στο μυαλό όλων μας. Έκτοτε, και μετά από ένα σχετικά ολιγόχρονο μούδιασμα, η Νέα Υόρκη υπέστη και άλλες καταστροφικές, κινηματογραφικές επιθέσεις (με ή χωρίς το πραγματικό όνομά της, σε αμέτρητες κινηματογραφικές μεταφορές δημοφιλών κόμικς μέχρι και σήμερα). Αν και λόγω αυτού του συνειρμού, οι παραγωγοί δίστασαν για μια άμεση συνέχεια της εμπορικά υπερεπιτυχημένης ταινίας τους, ο ίδιος ο Έμεριχ (2012, 10.000π.χ. Γκοτζίλα του 1998) δεν δίστασε να την καταψύξει και στο Μετά την Επόμενη Μέρα (2004), τρία μόλις χρόνια μετά την ιστορική επίθεση στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου.

Η σύνδεση της τωρινής με την πρώτη ταινία γίνεται μέσω κάποιων χαρακτήρων, όπως ο πρώην πλέον Πρόεδρος Τόμας Γουίτμορ, ο δόκτορας Όκουν και ο Λέβινσον που υποδύεται ξανά ο αειθαλής πλέον Τζεφ Γκόλντμπλαμ (Ξενοδοχείο Grand Budapest, Τζουράσικ Παρκ, Η Μύγα, Νάσβιλ: Η Πόλη των Εκπλήξεων). Καινούργια πρόσωπα είναι γυναίκα (λόγω και Χίλαρι Κλίντον) πρόεδρος των ΗΠΑ, η Γαλλίδα ψυχίατρος που υποδύεται η Σαρλότ Γκενσμπούργκ (για να θυμηθούμε και τον χαρακτήρα που έπαιζε ο Φρανσουά Τριφό στις Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου, του Σπίλμπεργκ, ενός σκηνοθέτη στον οποίον ο Έμεριχ θα ήθελε πολύ να μοιάζει). Ο Ντίλαν Χίλερ, υποτίθεται ότι είναι ο γιος του χαρακτήρα που υποδύονταν ο Γουίλ Σμιθ στην πρώτη ταινία, ενώ ο Λίαμ Χέμσγουορθ (Η Μοδίστρα) και η Κινέζα φωτομοντέλο, τραγουδίστρια, ηθοποιός Angelbaby, είναι καινούργιοι χαρακτήρες.

45 μάστορες κι 60 μαθητάδες έγραψαν το σενάριο, το οποίο είναι προσχηματικό και αυτό που πραγματικά μετράει, είναι η επανάληψη όλων των αρχικών ιδεών, σε XXXL μέγεθος, χάρη και στην εξέλιξη των ειδικών εφέ, τα τελευταία 20 χρόνια. Καθώς ο Έμεριχ ο οποίος προσπάθησε να σοβαρευτεί (που λέει ο λόγος), χωρίς επιτυχία τα τελευταία χρόνια με τον Ανώνυμο (2011) και το άπαιχτο ακόμα στην χώρα μας Stonewall (2015), δεν είναι Σπίλμπεργκ, δεν καταφέρνει να εντυπωσιάσει όσο κι αν προσπαθεί με φιλοτιμία, μεγαλοστομία, μιλιταριστικό πνεύμα και με το ανάλογο αντίτιμο φυσικά. Αυτό που μένει, είναι η σκηνή του κυνηγητού του σχολικού λεωφορείου στην έρημο. Με δυο τρεις ακόμα τέτοιες σκηνές, θα καθάριζε και για τα επόμενα 20 χρόνια.

Info: Ημέρα Ανεξαρτησίας: Νέα Απειλή (Indipendence Day: Resurgence). Περιπέτεια Φαντασίας. ΗΠΑ 2016. Πρεμιέρα: Πέμπτη 23 Ιουνίου. Σκηνοθεσία: Ρόλαντ Έμεριχ. Ηθοποιοί: Λίαμ Χέμσγουορθ, Τζεφ Γκόλντμπλαμ, Μπιλ Πούλμαν, Τζαντ Χιρς, Βίβικα Α. Φοξ, Μπρεντ Σπάινερ, Σαρλότ Γκενσμπούργκ, Τζέσι Άσερ, Μάικα Μονρό, Σίλα Ουόρντ. Διανομή: Odeon.




ΕΝΑΣ ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ: Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα. O συγγραφέας Τόμας Γουλφ και ο εκδότης του Μαξ Πέρκινς, στην προσπάθειά τους να εκδώσουν το έργο του πρώτου, αναπτύσσουν μια φιλική σχέση πέρα από την αυστηρά επαγγελματική. Κερδίζοντας φήμη και κριτική επιτυχία από νεαρή ηλικία, ο Γουλφ χαίρει ενός αστείρευτου συγγραφικού ταλέντου, αλλά και μιας προσωπικότητας που μπορεί να το κουβαλήσει. Ο Πέρκινς είναι ένας από τους πλέον ευυπόληπτους εκδότες όλων των εποχών κι αυτός που ανακάλυψε, μεταξύ άλλων, τον Σκοτ Φιτζέραλντ και τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ. Οι δύο άντρες αναπτύσσουν μια τρυφερή, όσο και πολύπλοκη σχέση. Η φιλία αυτή μέλει να αλλάξει τις ζωές αυτών των δύο ευφυών, αλλά τόσο διαφορετικών ανθρώπων για πάντα.

Βιογραφιών συνέχεια. Αυτή αφορά τον συγγραφέα Τόμας Γουλφ (1900-1938), του Γύρισε Πίσω, Άγγελέ Μου (Look Homeward, Angel-1929) και όχι του (ζωντανού ακόμη) συνονόματου του, Τομ Γουλφ της Απατηλής Λάμψης της Ματαιοδοξίας. Ο πρωτότυπος μέχρι τότε συνδυασμός ποιητικής, ιμπρεσιονιστικής πρόζας με καθαρά αυτοβιογραφικά στοιχεία του Γουλφ, ήταν αυτός που έθεσε τα θεμέλια της κλασικής πλέον, αμερικάνικης πεζογραφίας του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα, επηρεάζοντας την γραφή και το στυλ του Τζακ Κέρουακ, του Ρέι Μπράντμπερι και του Φίλιπ Ροθ, μεταξύ πολλών άλλων.

Η σχέση του με τον μεγαλύτερό του Πέρκινς ήταν σχέση πατέρα γιου (ο Γουλφ έβλεπε σε αυτόν μια πατρική φιγούρα και ο Πέρκινς ο οποίες είχε πέντε κόρες, έναν γιο). Καθώς ο πρώτος έγραφε μυθιστορήματα ποταμούς, ο Πέρκινς είχε αναλάβει το συμμάζεμα και την συντόμευσή τους, πράγμα που ενδυνάμωνε τις μεταξύ τους διαμάχες. Η σχέση του Γουλφ με την κατά 18 χρόνια μεγαλύτερή του, θεατρική σκηνογράφο Αλίν Μπέρνσταϊν, στάθηκε επίσης γι αυτόν εκείνη την ίδια περίοδο (και μέχρι το οικονομικό κραχ του 1929), πηγή έμπνευσης αλλά και εντάσεων.

Η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του ηθοποιού Μάικλ Γκράντατζ που διασκευάζει το βιβλίο του Α. Σκοτ Μπεργκ Max Perkins: Editor of Genius, είναι κατά βάση ακαδημαϊκή και τηλεοπτική. Πέρα από το παράδοξο του ότι έχει δυο Βρετανούς ηθοποιούς να υποδύονται δυο εμβληματικές φιγούρες της αμερικάνικης λογοτεχνίας, δεν καταφέρνει να αποσπάσει από τους πρωταγωνιστές του, τις ερμηνείες που είναι ικανοί να δώσουν. Ο Τζουντ Λο παίζει τον Γουλφ με τέτοια δραματική ένταση που όλοι οι υπόλοιποι μοιάζουν κατατονικοί γύρω του. Ωραία η ατμόσφαιρα εποχής, αλλά η ευφυία του πρωτότυπου τίτλου την οποία γέννησε η εποχή και η σχέση των δύο αντρών, αντικατοπτρίζεται ελάχιστα σε ένα φλύαρο σενάριο, το οποίο μόνο ο Πέρκινς, θα μπορούσε κάπως να συμμαζέψει.

Info: Ένας Χαρισματικός Άνθρωπος (Genius). Δραματική Βιογραφία Εποχής. Βρετανία ΗΠΑ 2016. Πρεμιέρα: Πέμπτη 23 Ιουνίου. Σκηνοθεσία: Μάικλ Γκράντατζ. Παίζουν: Τζουντ Λο, Κόλιν Φερθ, Νικόλ Κίντμαν, Λόρα Λίνεϊ, Γκάι Πιρς, Δημήτρης Γκορίτσας. Διανομή: Seven Films & Spentzos Film.




ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΛΕΓΑΝ ΟΒΕ: Ο Όβε είναι ένας 59χρονος γκρινιάρης, εριστικός, καταθλιπτικός τύπος. Έχει αυστηρές αρχές, σιδερένια πειθαρχία και ελάχιστη κατανόηση. Παλιότερα ήταν ο διαχειριστής ενός οικισμού με όμορφα σπιτάκια και λιθόστρωτα μονοπάτια, αλλά όχι πια. Tο ποτήρι ξεχειλίζει όταν χάνει και την δουλειά του. Πιστεύοντας ότι ο μοναδικός καλός άνθρωπος στον κόσμο ήταν η νεκρή πια σύζυγός του, αναπολεί το παρελθόν και με κάθε ευκαιρία προσπαθεί να αυτοκτονήσει χωρίς επιτυχία, καθώς τον διακόπτουν συνεχώς οι ανάγκες των κατοίκων του οικισμού και ειδικά οι νέοι γείτονες και τα παιδιά τους. Η επαφή του μαζί τους αρχικά θα τον εξοργίσει, αλλά στη συνέχεια θα μαλακώσει την καρδιά του.

Βασισμένη σε ένα σκανδιναβικό best seller, Ο Κύριος Όβε, συγκεντρώνει μαζεμένα όλα τα κλισέ της οποιασδήποτε αφήγησης του λύκου που έγινε αρνάκι. Όπως έχουμε δει και στο πρόσφατο παρελθόν με την Κλέφτρα των Βιβλίων (2012), ένα πιασάρικο μυθιστόρημα, δεν στέκει απαραίτητα το ίδιο καλά στην οθόνη χωρίς σεναριακή επεξεργασία και αφηγηματική οικονομία. Τα συνεχόμενα φλας μπακ τα οποία πιθανόν να είναι ολόκληρα κεφάλαια στο βιβλίο, εδώ απλά διακόπτουν τον ρυθμό της κεντρικής αφήγησης, δίνοντας περισσότερες εξηγήσεις στον θεατή για τον χαρακτήρα του ήρωα από όσες θα έπρεπε, για να τον κρατήσει σε εγρήγορση. Έτσι κι αλλιώς, ο κατά βάθος καλόκαρδος γκρινιάρης, είναι ένας χαρακτήρας τον οποίον όλοι λίγο πολύ γνωρίζουν καλά και μπορούν εύκολα να ταυτιστούν μαζί του.

Συμπαθής, αλλά ανοικονόμητη και αποσπασματική, αφήνει μια feelgood επίγευση, χωρίς όμως να είναι και τόσο χιουμοριστική όσο την πλασάρουν οι δημιουργοί της, παρακολουθείται ευχάριστα χάρη στον χαρισματικό πρωταγωνιστή της, τον Ρολφ Λάσγκαρντ, τον οποίον είχαμε πρωτοδεί πριν από ακριβώς 20 χρόνια στο Μετά τον Γάμο της Σούζαν Μπίερ. Κρίμα που χάνεται η ευκαιρία για μια διαπολιτισμική κομεντί, καθώς η σχέση του με την νεαρή Ιρανή γειτόνισσα, θα μπορούσε να παίζει πολύ πιο ευφυέστερα με τα στερεότυπα που έχει ο ένας λαός για τον άλλον, ένας Βορειοευρωπαίος λευκός άντρας κάποιας ηλικίας, για μια σκουρόχρωμη, μουσουλμάνα, νεαρή γυναίκα από την Ασία. Ίσως κάποια άλλη φορά.

Info: Κάποιος Που τον Έλεγαν Όβε (En Man Som Heter Ove/ A Man Called Ove). Δραματική Κομεντί. Σουηδία 2015. Πρεμιέρα: Πέμπτη 23 Ιουνίου. Σκηνοθεσία: Χάνες Χολμ. Παίζουν: Ρολφ Λάσγκαρντ, Ζοζάν Ακγκούν, Τομπίας Άλμποργκ. Διανομή: Weird Wave.




ΑΓΑΠΑ ΜΕ ΑΝ ΤΟΛΜΑΣ: Ο Ζουλιέν και η Σοφί με την παιδική τους αφέλεια φτιάχνουν το δικό τους παιχνίδι που θα σημαδέψει τόσο τη φιλία όσο και την υπόλοιπη ζωή τους. Τα πάντα είναι επιτρεπτά. Ο μοναδικός κανόνας είναι ότι απλά δεν υπάρχουν κανόνες και οι δυο τους πρέπει να δεχτούν τις προκλήσεις που προτείνει ο ένας στον άλλο. Προκλήσεις που ντροπιάζουν τους δικούς τους, εξοργίζουν το περιβάλλον τους και προκαλούν απίστευτη διασκέδαση στους ίδιους. Καθώς όμως μεγαλώνουν το αθώο και χαριτωμένο παιχνίδι γίνεται σκληρότερο κάμπτοντας όλες τις κοινωνικές τους προβολές, εξωθώντας τους στα άκρα των συναισθηματικών τους αντοχών.

Αν και τα 13 χρόνια της ηλικίας της, δεν δικαιολογούν την επανέκδοσή της ιδιοφυούς ταινίας του Γιαν Σαμουέλ, καλό θα ήταν όσοι δεν την έχουν ήδη δει, να σπεύσουν να την δουν και να την ξαναδούν. Εξαιρετικό δείγμα Ευρωπαϊκής αισθηματικής, δραματικής κομεντί (σε αντίθεση με τον αμερικάνικο τρόπο της mainstream γλυκερότητας ή της indie πολυλογίας), η ταινία που μας γνώρισε την Μαριόν Κοτιγιάρ και τον Γκιγιόμ Κανέ, είναι μια απογυμνωμένη από κάθε μανδύα ιδεαλισμού ματιά πάνω στην σκληρή, αστεία, αλλά και τραγική πραγματικότητα ενός έρωτα που αρνείται πεισματικά να εκδηλωθεί. Κι όταν λέμε έρωτα, εννοούμε την λαχτάρα όλων μας (ή σχεδόν όλων), να ανταποκριθούμε στην ιδανική εικόνα που έχουμε για εαυτό μας, έτσι όπως περιμένουμε να την δούμε να αντικατοπτρίζεται στα μάτια του άλλου. Μια εικόνα που τελικά έχει ελάχιστη σχέση με τον πραγματικό μας εαυτό, ο οποίος αργά ή γρήγορα ασφυκτιά και θέλει να βγει στην επιφάνεια. Ο Σαμουέλ που έχει γράψει και το σενάριο, δεν έχει καμιά λύση να προτείνει στους ήρωές του επιλέγοντας, πολύ σωστά, ένα ανατρεπτικό τέλος, το οποίο ανταποκρίνεται απόλυτα με τον ακραίο και βαθιά χιουμοριστικό τρόπο με τον οποίον μπορεί κάποιος να στερεώσει έναν έρωτα και να τον καταστήσει παντοτινό. Η αισθητική του, κοντινή σε εκείνην του Ζενέ της Αμελί (2001) από την οποία εμπνέεται, είναι καλειδοσκοπική και συνδυάζει την παιδικότητα με την σκληρότητα, το χιούμορ και την εξειδικευμένη χρήση της μουσικής (εδώ με συνεχείς διασκευές του La vie en rose). Οι λάτρεις των Άρλεκιν, να μείνουν μακριά!

Info: Αγάπα με, Αν Τολμάς (Jeux d' Enfants/Love me if you dare). Αισθηματική Δραματική Κομεντί. Γαλλία Βέλγιο 2003. Επανέκδοση: Πέμπτη 23 Ιουνίου. Σκηνοθεσία-σενάριο: Γιαν Σαμουέλ. Παίζουν: Μαριόν Κοτιγιάρ, Γκιγιόμ Κανέ, Ζιλ Λελούς, Ελοντί Ναβάρε. Διανομή: Filmtrade.




ΔΥΟ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ ΒΙΜ ΒΕΝΤΕΡΣ βγαίνουν σε επανέκδοση αυτήν την εβδομάδα. Πρόκειται για τις κλασικές πλέον Παρίσι, Τέξας (1984) και Τα Φτερά του Έρωτα  (1987). Η πρώτη είναι μια μελαγχολική ταινία δρόμου στην αμερικάνικη ενδοχώρα, η οποία  ρίχνει μια απογυμνωμένη ματιά στην μοναξιά, τα έρημα τοπία και την ανυπαρξία τελικά του Αμερικάνικου Ονείρου. Η δεύτερη, είναι μια ποιητική ταινία φαντασίας, ένα ερωτικό γράμμα στο Δυτικό Βερολίνο, δύο μόλις χρόνια πριν πέσει το τείχος. Ένας άγγελος ερωτεύεται μια θνητή και θέλει να γίνει άνθρωπος και να ζήσει μαζί της, κινδυνεύοντας έτσι να χάσει για πάντα την αθανασία του. Λιτή και γυμνή η μία, πλούσια σε εικόνες και ιδέες η άλλη, πρόκειται για τις δύο τελευταίες σπουδαίες ταινίες του Βέντερς, ο οποίος δεν κατάφερε να ξανακάνει έκτοτε μια ταινία μυθοπλασίας της προκοπής. Αντίθετα στα ντοκιμαντέρ, όπως απέδειξε με το Buena Vista Social Club (1999), Pina Bausch (2011) και το περσινό Aλάτι της Γης, συνεχίζει να τα πηγαίνει πολύ καλύτερα. Και οι δύο ταινίες επανακυκλοφορούν από την StraDa Films,  σε αποκατεστημένες, remastered εκδοχές.

εμφάνιση σχολίων