2025: Οι καλύτερες ΣΙΝΕΦΙΛ ταινίες της χρονιάς

ΣΙΝΕΦΙΛ Άλλη μια κινηματογραφική χρονιά φτάνει στο τέλος της, με πολλές ανακατατάξεις, αλλαγές, κάποια αμελητέα κέρδη (όποιος ασχολείται επαγγελματικά με το σινεμά στη χώρα μας και περιμένει να βγάλει χρήματα, έχει επιλέξει λάθος καριέρα) και αρκετές απώλειες. Έτσι, για πολλοστή φορά μετά την εποχή της πανδημίας, που αποτελεί ορόσημο για την, ήδη πεσμένη από πριν προσέλευση του κοινού στις κινηματογραφικές αίθουσες, είδαμε κινηματογράφους να κλείνουν (Ελιζέ), να παραμένουν κλειστοί (Ααβόρα), είτε να αλλάζουν χρήση. Αίθουσες να παίζουν ταινίες για ελάχιστους θεατές, ή να αναβάλουν τη μία και μοναδική προβολή, όταν ο αριθμός των θεατών είναι μονοψήφιος, όχι αρκετός για να καλύψει τα λειτουργικά έξοδα.

Στα καλά νέα, άνοιξε αίθουσα ΙΜΑΧ και στην Αθήνα, ο κινηματογράφος Αθήναιον στους Αμπελοκήπους έκανε ριζική ανακαίνιση (με το αζημίωτο), αίθουσες αλλάζουν χέρια, αλλά τουλάχιστον παραμένουν ανοιχτές, ενώ κάποιες προβλεπόμενες (F1, Λίλο και Στιτς) και κάποιες απρόσμενες (Μία Μάχη Μετά την Άλλη), επιτυχίες (μαζί με τις παιδικές ταινίες που αγοράζονται και βγαίνουν σωρηδόν) κατάφεραν, όσο μπόρεσαν, να κλείσουν πρόσκαιρα τις όποιες οικονομικές τρύπες.

Η «Βουγονία» του Λάνθιμου έχει ξεπεράσει τα 120.000 εισιτήρια

Στην αλλαγή του χρόνου, όλοι ελπίζουν στην εμπορική επιτυχία του καινούργιου «Avatar» και του «Καποδίστρια», την ίδια στιγμή που πηγαίνουν πολύ καλά η «Σπασμένη Φλέβα», «Τα Κάλαντα των Χριστουγέννων» και η «Ζωούπολη 2». Καλά πηγαίνει και η «Βουγονία» του Λάνθιμου που έχει ξεπεράσει τα 120.000 εισιτήρια. Διαβάζουμε πως στις ΗΠΑ το 77% των Αμερικανών (δηλαδή πάνω από 200 εκατομμύρια άνθρωποι) παρακολούθησαν τουλάχιστον μία ταινία στον κινηματογράφο, ενώ ο αριθμός των τακτικών θεατών (που βλέπουν έξι ή περισσότερες ταινίες τον χρόνο) αυξήθηκε κατά 8% σε σύγκριση με το 2024.

Αντίθετα η χώρα μας είναι τελευταία στην Ευρώπη και σε αυτό. Ας ελπίσουμε πως οι νέες κινήσεις στην αγορά, θα έχουν κάποιο μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα, να καταφέρουν να σηκώσουν τους μεγαλύτερους από τους καναπέδες τους, αλλά και οι νεότεροι να μπορέσουν να νιώσουν την μοναδική αίσθηση του να βλέπεις μια ταινία στην αίθουσα -στον χώρο για τον οποίο φτιάχτηκε- και του να μοιράζεσαι την εμπειρία με άλλους ανθρώπους. Αν και πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά τίποτα δεν πάει καλά, οι εποχές κρίσης, αν μη τί άλλο, παράγουν ενδιαφέρουσα τέχνη, την ίδια στιγμή που πάντα ελπίζουμε, πως η καινούργια χρονιά θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη.

Οι εποχές κρίσης, αν μη τί άλλο, παράγουν ενδιαφέρουσα τέχνη

Ξεκινώντας με τα blockbusters το συνταγογραφημένο «F1» δεν ήταν κακό στο είδος του, εκτός και αν κάποιος (όπως εμείς) βαριέται τους αγώνες αυτοκινήτων. Συμπαθές το καινούργιο «Superman», έφερε μια απαραίτητη αποσυμπίεση μετά την σοβαροφάνεια των προηγούμενων εμφανίσεων του υπερήρωα, ενώ το «Fantastic Four: Τα Πρώτα Βήματα», παρόλο που ξεκινούσε όμορφα, με ρετρό διάθεση αυτοσαρκασμού, κατέληξε σε μία από τα ίδια. Σαφώς καλύτερο από τα αποτυχημένα reboot των Captain America, Karate Kid και Jurassic World: Αναγέννηση. Έκπληξη (;) η ταμειακή, και στη χώρα μας, επιτυχία του «A Minecraft Movie» το οποίο κερδίζει επάξια από εμάς, το βραβείο της χειρότερης ταινίας της χρονιάς.

Από την αμερικανική παραγωγή που έχει και την μερίδα του Λέοντος, ξεχώρισαν τα: The Brutalist, A Complete Unknown, Όνειρα Ιλουστρασιόν (Magazine Dreams), Sorry Baby, The Last Showgirl, Σκιές στο Σκοτάδι (Black Bag), Το Φοινικικό Σχέδιο, Αληθινός Πόνος, Ο Ερασιτέχνης, Ο Μεσολαβητής (Relay) και η feelgood «Η Ζωή του Τσακ».

Από τις συμπαραγωγές ΗΠΑ, Βρετανίας και άλλων χωρών ξεχωρίσαμε το «Queer» του Λούκα Γκουαντανίνο, το «Better Man» του Αυστραλού Μάικλ Γκρέισι και «Το Νησί» (Eden) του Ρον Χάουαρντ.

Στα κινούμενα σχέδια, πέρα από την «Ζωούπολη 2» που παίζεται ακόμα, μας άρεσε πολύ και το «Elio» της Pixar και ας μην εκτιμήθηκε όσο του άξιζε, το «Κακά Παιδιά 2», το γαλλικό, το παραδοσιακά φτιαγμένο «Ο Σιρόκο και το Βασίλειο των Ανέμων», το συμπαθές ευρωπαϊκό «Grand Prix» και το εντυπωσιακό κινέζικο «Nezha 2». Την παράσταση και το Όσκαρ κέρδισε το «Flow: Η Γάτα που δεν φοβόταν το Νερό», που δεν ήταν αμιγώς παιδικό, ενώ το «Τερατομουτζούρες» (Sketch), συνδύασε ευρηματικά, ηθοποιούς και ζωγραφιές.

Σε ό,τι αφορά την ελληνική παραγωγή, για άλλη μια φορά τα ντοκιμαντέρ ξεχώρισαν περισσότερο από τις ταινίες μυθοπλασίας. Τα Τέρματα του Αυγούστου (Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος), Πανελλήνιον (Σπύρος Ματζαβίνος, Κώστας Αντάραχας), Σμιλεμένες Ψυχές (Σταύρος Ψυλλάκης), Ο Κόκκινος Δάσκαλος (Στέλιος Χαραλαμπόπουλος), Λο (Θανάσης Βασιλείου), Σύλβια Ρόμπυν (Παναγιώτης Ευαγγελίδης), ήταν τα πιο κορυφαία, ενώ εξαιρετικά βρήκαμε και τα: Λενάκι: Δυο Φωτιές και Δυο Κατάρες (Δημήτρης Ινδαρές), Η Καρδιά του Ταύρου (Εύα Στεφανή), Super Paradise (Στηβ Κρικρής) Λατρεία-Οι Cult Ελληνικές Ταινίες μου (Μελέτης Μοίρας) και Return of the Creeps (Νίκος Χαντζής). Άλλοι ενδιαφέροντες τίτλοι ήταν τα: Νίκος Καβουκίδης: Η Δύναμη της Εικόνας, Μαίρη, Μαριάννα, Μαρία - Τα Άγνωστα Ελληνικά Χρόνια της Μαρίας Κάλλας, Εδώ Μιλάμε για Λατρεία και Πειθαρχική Μεραρχία 999.

Στη μυθοπλασία ξεχώρισαν αισθητά η «Σπασμένη Φλέβα» του Γιάννη Οικονομίδη, το «Arcadia» του Γιώργου Ζώη και το «Κυνήγι» του Χρήστου Πυθαρά ενώ μας άρεσαν και τα: Killerwood (Χρήστος Μασσαλάς), Κρέας (Δημήτρης Νάκος), Αγαπούσε τα Λουλούδια Περισσότερο (Γιάννης Βεσλεμές), Οι Άγριες Μέρες Μας (Βασίλης Κεκάτος), Έχω Κάτι να Πω (Στράτος Τζίτζης) και Θολός Βυθός (Ελένη Αλεξανδράκη). Άλλοι ενδιαφέροντες τίτλοι ήταν οι: Ριβιέρα, Το Ποτάμι, Cafe 404, Μαλδίβες, Τόσο Κοντά-Τόσο Μακριά, Κιούκα, Πριν το Τέλος του Καλοκαιριού και Wishbone. Η σοδειά των ελληνικών ταινιών για το 2026 που είδαμε στο περασμένο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, είναι σαφώς πιο πλούσια - θα μιλήσουμε για αυτές όταν βγουν - και ελπίζουμε να υπάρξει και ανάλογη ανταπόκριση από το ελληνικό κοινό.

Από την Γαλλο-βελγική παραγωγή ξεχώρισε το μικρού μήκους «Δεν Είμαι Εγώ»του Λεός Καράξ, αλλά και τα: Η Ορχήστρα του Αδερφού μου, Η Τζούλι Μένει Σιωπηλή, Ο Καλός Καθηγητής, Η Τελευταία Πνοή, Το Πιο Πολύτιμο Φορτίο, Όταν Έρθει το Φθινόπωρο, Φαντάσματα από το Παρελθόν, Θεϊκό Τυρί, Ο Πρώτος Έρωτας, Πέρα Από τη Θάλασσα, Και η Γιορτή Συνεχίζεται... Από την Ιταλία είχαμε τα «Μπερλινγκουέρ: Η Μεγάλη Ελπίδα» και το «Αγάπη ίσον Τρέλα» (Πάολο Τζενοβέζε). Από την Ισπανία είχαμε τα: Το Πατρικό, Το 47, Λαμπυρίσματα, Σιωπηλή Αγάπη και Ρίτα, ενώ από την γειτονική Πορτογαλία, το εξαιρετικό «Grand Tour» του Μιγκέλ Γκόμεζ.

Από την Βρετανία και την Ιρλανδία ξεχώρισαν τα: Αχινός (Χάρις Ντίκινσον), Harvest (Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη), September Says (Αριάν Λαμπέντ), Μην Πετάξεις Τίποτα, Για τον Κρίστι και Λύτρωση (Salvable).

Από Γερμανία τα: Το Νησί του Αμρουμ (Φατίχ Ακίν), Πέντε Σεπτεμβρίου, Πριν το Τέλος (Sterben) και το Σκιές στον Ήλιο (Islands). Από την Ελβετία το - πιθανότατα οσκαρικό - «Νυχτερινή Εφημερία». Από τη Δανία το «Δεσμώτες» (Vogter) και «Το Κορίτσι με την Βελόνα», ενώ από την Νορβηγία, το «Ενημέρωση Γονέων (Armand).

Από Αργεντινή ξεχώρισαν τα: «Σκοτώστε τον Τζόκεϊ» και «Marco: Μια Επινοημένη Αλήθεια», ενώ από την Βραζιλία είχαμε τα εξαιρετικά «Είμαι Ακόμη Εδώ» (Βάλτερ Σάλες), το τρυφερό «Baby», καθώς και το ιδιοσυγκρασιακό «Motel Destino».

Άλλες ανατολικοευρωπαϊκές και ευρωασιατικές παραγωγές ήταν «Ο Θρίαμβος», από την Βουλγαρία σε ελληνική συμπαραγωγή, «Τα Κύματα της Άνοιξης» από την Τσεχία, ο σκληροπυρηνικός «Απρίλης» (Ντέα Κουλουμπεγκασβίλι) και το ισραηλινής συμπαραγωγής «Τατάμι: Ο Αγώνας της Ζωής της», από την Γεωργία.

Από το Ιράν ξεχώρισε το πολύπαθο «Το Αγαπημένο μου Γλυκό» που έστειλε τους σκηνοθέτες του στα δικαστήρια που αποφάσισαν την απαγόρευση της εξόδου τους από την χώρα, για τα δύο επόμενα χρόνια. Από την Κίνα το «Άγριες Πληγές» (Ζια Ζαγκ-κε), το «Όλα θα Πάνε Καλά» (από το Χονγκ Κονγκ) και το «Η Ταξιδιώτισσα»του Χονγκ Σανγκ-σου από την Κορέα. Από την Σαουδική Αραβία ήρθε το «Νόρα», από την Παλαιστίνη και την Γερμανία το «Ευχαριστούμε για την Συναλλαγή σας», ενώ από την Παλαιστίνη και την Ελλάδα είδαμε το συγκινητικό, γυρισμένο στην Αθήνα «Σε Μια Άγνωστη Χώρα». Από την Παλαιστίνη και τη Γαλλία είδαμε το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ «Κράτα την Ψυχή σου στο Χέρι και Περπάτα», από τις ΗΠΑ και την Γαλλία το ντοκιμαντέρ για την επεισοδιακή συμβίωση παλαιστινίων και ισραηλινών «Συνύπαρξη, Λέμε Τώρα», από την Ισπανία το αποκαλυπτικό «Η Σιωπή των Άλλων», από την Νορβηγία Το Τραγούδι της Γης», από τη Βρετανία το μελλοντολογικό «2073»(Ασίφ Καπάντια) και σε πρώτη προβολή το «A Night of Knowing Nothing» της Παγιάλ Καπάντια (Όλα Όσα Φανταζόμαστε ως Φως), από την Ινδία.

Τέλος, με τη βοήθεια της επανεκλογής του Ντόναλντ Τραμπ και της γενικής αβεβαιότητας της σύγχρονης εποχής, είχαμε ένα καινούργιο κύμα ταινιών τρόμου από τις ΗΠΑ. Ξεχώρισαν τα: Weapons, The Home και Sinners. Τρομάξαμε και γελάσαμε με το ευφάνταστο «Μαζί», αλλά πολύ περισσότερο από όλα, μας άρεσε το συγκλονιστικό, αυστραλιανό, «Φέρ' την Πίσω» των αδελφών Φιλίππου με την Σάλι Χόκινς. Από την Αυστραλία είχαμε και το διασκεδαστικό θρίλερ «The Surfer» με τον Νίκολας Κέιτζ, ενώ από την Ιαπωνία το ευρηματικά μινιμαλιστικο «Exit-8». Ακολουθεί η αγαπημένη μας εν-δεκάδα με αλφαβητική σειρά:

NOUVELLE VAGUE του Ρίτσαρντ Λίνκλεϊτερ (2025). Μετά το «Mank» του Ντέιβιντ Φίντσερ, τον Τζόζεφ Μάνκιεβιτς, τον Ορσον Γουέλς και τη δημιουργία του κλασικού «Citizen Kane» (μιας άλλης δημιουργίας που άλλαξε τον κινηματογράφο), ο Ρίτσαρντ Λίνκλεϊτερ, με ένα εξαιρετικό καστ φρέσκων προσώπων, αναπλάθει μυθοπλαστικά, το χρονικό των γυρισμάτων του «Με Κομμένη την Ανάσα», της πρώτης ταινίας του Ζαν-Λικ Γκοντάρ, που αψηφώντας όλους τους κανόνες της "κατασκευής" μιας ταινίας, άλλαξε το σινεμά με τη μία και για πάντα, σε όλα του τα επίπεδα. Με ανάλαφρο και συγκινητικά σινεφιλικό τρόπο, μεταφέρει τον θεατή σε μια εποχή ατελείωτων δυνατοτήτων, εποχή που εγκυμονούσε μια σειρά από επαναστάσεις που άλλαξαν πολλά, άλλα βραχυπρόθεσμα και άλλα μακροπρόθεσμα, στην πραγματική ζωή, αλλά και στο σινεμά.

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΣΑΛΙΓΚΑΡΙΟΥ (Memoir of a Snail) του Ανταμ Ελιοτ (2024). Claymation για ενήλικες, η καινούργια δημιουργία του Ανταμ Ελιοτ (Μέρι και Μαξ), έρχεται να μιλήσει για το πως να αγαπήσει κανείς το οικογενειακό κέλυφος βάρος και καταφύγιο, αλλά και για το πως να αποτινάξει από την πλάτη του, ώστε να απελευθερωθεί από την "προστασία" και απομόνωση που "προσφέρει" από τη ζωή εκτός κελύφους, τη γλύκα της, αλλά και την σκληρότητά της.

ΒΕΡΜΙΛΙΟ: Η ΝΥΦΗ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ (Vermiglio) της Μάουρα Ντελπερο (2024). Λυρική, οικογενειακή saga εποχής, για την ανθρώπινη μοίρα, που μόλις κάποιος νομίζει πως έχει στα χέρια του, εκείνη μετατρέπεται σε άμμο που ρέει ανάμεσα στα δάχτυλά του. Δημιουργία σπάνιας ομορφιάς, η οποία συνεχίζει την ποιητική παράδοση, μεγάλου μέρους του ιταλικού σινεμά, ήταν η πιο όμορφη έκπληξη του περασμένου καλοκαιριού.

ΒΟΥΓΟΝΙΑ (Bugonia) του Γιώργου Λάνθιμου (2025). Η εκσυγχρονισμένη εκδοχή του «Save the Green Planet», της cult Κορεατικής ταινίας του Τζανγκ Τζουν-χουάν από το 2003, δεν θα μπορούσε να βρει πιο κατάλληλη εποχή από τη σημερινή για να επανέλθει. Μια εποχή γενικευμένης, αν όχι κατευθυνόμενης ιδεολογικής σύγχυσης, ακατάσχετης συνομωσιολογίας, διαστροφής εννιών, απροκάλυπτης καταπάτησης βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων, των επικερδών (για κάποιους), αλυσιδωτών κρίσεων χωρίς σταματημό, της απόλυτης νεοφιλελεύθερης επικρατείας με την βοήθεια ενός ιδιότυπου μεταφασισμού, από όλες τις κατευθύνσεις προς όλες τις κατευθύνσεις. Μοιραζόμαστε με τον σεναριογράφο Γουίλ Τρέισι (και τον σκηνοθέτη), την απαισιοδοξία του(ς) για την πορεία της ανθρωπότητας. Η καλύτερη, εκτός συνεργασίας με τον Ευθύμη Φιλίππου στο σενάριο, ταινία του Λάνθιμου μέχρι σήμερα.

ΕΝΑ ΑΠΛΟ ΑΤΥΧΗΜΑ (It was just an Accident) του Τζαφάρ Παναχί (2025). Κι εκεί που ταυτίζεσαι με τους Τζουν-χουάν, Τρέισι και Λάνθιμο για την απόλυτη κυριαρχία της ανθρώπινης φαυλότητας, έρχεται ο Παναχί να μας "χαλάσει τη σούπα". Όχι κύριοι. Το οφθαλμός αντί οφθαλμού θα μας τυφλώσει όλους στο τέλος. Υπάρχει και η δυνατότητα της συγχώρεσης, που σαν πράξη, είναι απείρως δυσκολότερη από την εκδίκηση και πολύ περισσότερο απελευθερωτική. Να έχει δίκιο άραγε;

ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΠΙΛΟΓΗ (No Other Choice) του Παρκ Τσαν-γουκ (2025). Μαζί με την «Βουγονία» και το «Μια Μάχη Μετά την Άλλη», ακριβώς από κάτω, η διασκευή του «Τσεκουριού» (το οποίο γνωρίσαμε από την ταινία του Κώστα Γαβρά), από τον Παρκ Τσαν-γουκ, μπορεί να μην φτάνει τα ύψη παλαιότερων δημιουργιών του όπως το «Oldboy» και «Η Υπηρέτρια», αποτελεί όμως μια άτυπη, αντί-νεοφιλελεύθερη τριλογία (που γίνεται τετραλογία και με το «Mickey 17» του έτερου Κορεάτη, Μπονγκ Τζουν-χο, που έκανε την αρχή με τα «Παράσιτα»). Έχουμε και εδώ αντιήρωες που σε μια καθόλα μη ηρωική εποχή, μεταμορφώνονται σε τέρατα για να σώσουν μέσα από έναν ατελείωτο φαύλο κύκλο, την όποια "ανθρωπιά" τους.

ΜΙΑ ΜΑΧΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ (One Fight After Another) του Πολ Τόμας Αντερσον (2025). Σε τέλειο timing με την εποχή που έφερε τον Τραμπ πίσω στην εξουσία, ο Πολ Τόμας Αντερσον, για άλλη μια φορά μετά το «Έμφυτο Ελάττωμα», μεταφέρει Τόμας Πίντσον στον κινηματογράφο, με σχετική "ελαφρότητα" και αλλαγή ύφους στο δεύτερο μέρος, μην πιστεύοντας και ο ίδιος στην δυνατότητα του σύγχρονου ανθρώπου να σωθεί από το τέρας που ο ίδιος δημιούργησε, είτε ενεργητικά, είτε παθητικά, με καταπίεση και επανάσταση να μοιράζονται δυνητικά ταυτοσημο dna.

ΟΛΑ ΟΣΑ ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΣΤΕ ΩΣ ΦΩΣ (All We Imagine as Light) της Παγιάλ Καπάντια (2024). Ανάμεσα στη λυρική μυθοπλασία και το ρεαλιστικό ντοκιμαντέρ, οι ιστορίες γυναικείας ενδυνάμωσης έχουν περισσότερο νόημα όταν αφορούν κουλτούρες και πολιτισμούς που θεωρούν την υποτέλεια των θηλυκοτήτων δεδομένη. Η σουρεαλιστική πινελιά στο φινάλε, απογειώνει το επιχείρημα...

ΣΑΟΥΝΤΡΑΚ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ (Soundtrack ta a Coup d' Etat) του Γιόχαν Γριμονπρεζ (2024). Η πιο αγαπημένη μας ταινία του 2024 και της εν λόγω λίστας, δεν θα μπορούσε από το να είναι αυτή η υποδειγματική ταινία τεκμηρίωσης (όπως αποκαλείται το ντοκιμαντέρ στα Ελληνικά), της οποίας τα: ανάπτυξη σεναρίου, ρυθμικό μοντάζ, σκηνοθετική προσέγγιση, είναι ό,τι πιο κοντινό σε ένα κομμάτι free jazz, που θα έπρεπε να μπουν σαν υποχρεωτικό μάθημα σε όλες τις κινηματογραφικές σχολές.

ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΞΙΑ (Sentimental Value) του Γιόακιμ Τρίερ (2025). Με το «Nouvelle Vague» μοιράζεται τη σινεφιλία, με το «Αναμνήσεις Ενός Σαλιγκαριού», το "βάσανο" των οικογενειακών δεσμών, των ευκαιριών και των ευνουχισμών που αυτοί οι δεσμοί εμπεριέχουν, με την αντί-νεοφιλελεύθερη τριλογία, την αμφισημία της ανθρώπινης συμπεριφοράς, με το «Ένα Απλό Ατύχημα» την πίστη στη δύναμη της Συγχώρεσης. Σε εντελώς διαφορετικό κλίμα από το «Ο χειρότερος Άνθρωπος στον Κόσμο» ο Νορβηγός Γιοακίμ Τρίερ, πατάει γερά πάνω στην σκανδιναβική παράδοση για να πηδήξει πιο ψηλά, στο κινηματογραφικό μας μέλλον.

BONUS: ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΝΕΙΣ (The Things You Kill) του Αλιρεζά Χαταμί (2025). Το σύνδρομο του Δόκτωρ Τζέκιλ και του Κύριου Χάιντ, δεν αφορά μονάχα την Τουρκία και εμάς, που πατάμε με το ένα πόδι στη Δύση και το άλλο στην Ανατολή, αφορά τον καθένα μας, τον εσωτερικό εαυτό μας, συνειδητό και ασυνείδητο, έχοντας ουσιαστικά να κάνει με την όποια επιλογή, ανάμεσα στην ευκολία της "κακίας" και στην δυσκολία της "καλοσύνης". Χωρισμένη σε δίπολα, η ταινία του Αλιρεζά Χαταμί, Ιρανού που ζει και δουλευει στον Καναδά, αφορά τον ίδιο, αλλά και όλους εμάς, το σκοτάδι και το φως μέσα μας.

Και ακόμα μερικοί τίτλοι

MICKEY 17 του Μπονγκ Τζουν-χο (2025). Παραβολή επιστημονικής φαντασίας με σχετικά εύκολους (και πιθανόν ανέξοδους), συμβολισμούς, κατακρίθηκε, όμως εμείς τη βρήκαμε απολαυστική και απείρως καλύτερη από οτιδήποτε παρόμοιο εκεί έξω.

MISERICORDIA (Misericorde) του Αλέν Γκιροντί (2024). Έρμαιο των ενστίκτων του, ο άνθρωπος γίνεται τρυφερός, ανυπόφορος, αγαπησιάρης, κακότροπος, εύθραυστος, πέφτουλας, φονιάς, σκληρός καριώλης, γελοίος, σε μια μαύρη κωμωδία ηθών, αστυνομικού ύφους και αναζήτησης νοήματος σε όλα αυτά.

ΑΝ ΕΙΧΑ ΠΟΔΙΑ ΘΑ ΣΕ ΚΛΩΤΣΟΥΣΑ (If I Had Legs I'd Kick You) της Μέρι Μπρόνσταϊν (2025). Η μητρότητα ως εφιάλτης, μέσα από την σουρεαλιστική δίνη της καθημερινότητας μιας γυναίκας κάτω από οικογενειακές και κοινωνικές υποχρεώσεις και πιέσεις, δεν ήταν ποτέ άλλοτε τόσο ζαλιστικά και αγχωτικά αποτυπωμένη, με ανακουφιστικές πινελιές σάτιρας της πραγματικότητας.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΟΥΛΕΪΜΑΝ (L' Histoire de Souleymane) του Boris Lojkine (2024). Ο πρόσφυγας χωρίς χαρτιά ως υποκείμενο εκμετάλλευσης (ακόμα και από τους ίδιους τους συμπατριώτες του), δεν είναι ένα θέμα που δεν έχουμε ξαναδεί, όμως εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα συναρπαστικό και αγχωτικό θρίλερ σε έναν αγώνα χρόνου με ξεκάθαρες κοινωνικοπολιτικές και ψυχολογικές προεκτάσεις. Βραβείο Ερμηνείας στον Αμπού Σανγαρέ στις Κάννες και στα Ευρωπαϊκά Βραβεία.

Ο ΜΟΪΚΑΝΟΣ (Le Mohican) του Φρεντερίκ Φαρουτσί (2024). Ο αγώνας ενός γιδοβοσκού ενάντια στην μαφία του υπερτουρισμού στην Κορσική, έχει πολλά να μας πει, σε ένα υποδειγματικό θρίλερ από αυτά "που δεν τα φτιάχνουν έτσι πια". Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Η ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΡΘΕ ΠΟΤΕ (Anul Nou Care n-a Fost) του Μπόγκνταν Μουρεσάνου (2024). Τις παραμονές πριν την κατάρρευση του καθεστώτος του Τσαουσέσκου στην Ρουμανία το 1989, έξι διαφορετικοί χαρακτήρες που δεν μπορούν να διανοηθούν τι τους περιμένει, μέσα από διαπλεκόμενες ιστορίες που αφορούν ένα πρωτοχρονιάτικο τηλεοπτικό σόου, συνθέτουν ένα μωσαϊκό χαρακτήρων πολύχρωμο, συναρπαστικό, συγκινητικό και αγωνιώδες. Υποδειγματικό ντεμπούτο του Ρουμάνου σκηνοθέτη. Νικήτρια ταινία των Νέων Οριζόντων της Βενετίας (μεταξύ άλλων 25 Βραβείων ανά τον κόσμο).

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ (Une Langue Universelle) του Μάθιου Ράνκιν (2024). Άλλη μια βραβευμένη (στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών στις Κάννες), διαπλεκόμενων αφηγήσεων ταινία, με στοιχεία κωμωδίας του παραλόγου, καθώς κινείται ανάμεσα στην Τεχεράνη στο Ιράν και το Γουίνιπεγκ του Καναδά, αποτίοντας φόρο τιμής στο Νέο Ιρανικό σινεμά του τέλους της δεκαετίας του '80 και της αρχής των 90s. Η πιο πρωτότυπη κυκλοφορία της σεζόν, την οποία θα ζήλευε και ο στυλίστας Γουες Αντερσον.

ΟΝΕΙΡΑ / ΑΓΑΠΗ ΜΟΝΟ / ΣΕΞ (Dreams, Love, Sex). Η τριλογία του Νταγκ Γιόχαν Χάουγκερουντ (2024-2025), είτε ανά ταινία, είτε μαζί, ήρθε να μας γνωρίσει έναν τολμηρό δημιουργό που συνδυάζει τον Βίλγκοτ Σιόμαν (Είμαι Περίεργη Κίτρινη), με τον Γούντι Αλεν και τον Ερικ Ρομέρ. Με έμφαση στους διαλόγους, δεν ενδείκνυται για μαζική κατανάλωση. Κάθε τίτλος είναι ανεξάρτητος θεματικά από τον άλλον, όλοι όμως δίνουν έμφαση στις διαφορετικές πτυχές της ρευστής ανθρώπινης σεξουαλικότητας.

ΠΙΚΡΕΣ ΑΛΗΘΙΕΣ (Hard Truths) του Μάικ Λι (2024). Ο Μάικ Λι επιστρέφει μετά από 6 χρόνια με μια μελέτη καθημερινών γυναικείων χαρακτήρων, με τρόπο που μονάχα αυτός γνωρίζει πως να τους κάνει αξιομνημονευτους, αποτυπώνοντας ταυτόχρονα την κάθε εποχή και τις συμπεριφορές που αυτή επιβάλει.

ΡΕΝΟΥΑΡ (Runowaru) της Τζι Χαϊακάουα (2025). Με τη δεύτερη μόλις μεγάλου μήκους ταινία της η Τσι Χαγιακάουα του υπέροχου «Πλάνο 75», δημιουργεί ένα αινιγματικό χρονικό καθημερινότητας μοιρασμένο μαγικά ανάμεσα στην σκληρή πραγματικότητα και στην απελευθερωτική φαντασία σκιαγραφώντας μοναδικά την αποκάλυψη της ενήλικης ζωής στα μάτια ενός μικρού κοριτσιού και τη σταδιακή συμφιλίωσή του με την απώλεια.

BONUS: RIEFENSTAHL: ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ ΡΑΪΧ του Αντρες Φάιλ (2024). Η κατά Σούζαν Σόνταγκ "κοινοτοπία του κακού" αποκτά ονοματεπώνυμο και πρόσωπο, στην κινηματογραφίστρια του ναζισμού και του Χίτλερ, η οποία, ό,τι και αν έκανε, δεν κατάφερε να κρύψει την εμπλοκή της και τις ενοχλητικές πεποιθήσεις της έως τα βαθιά της γεράματα.

Καλή νέα χρονιά και να πηγαίνετε σινεμά στις αγαπημένες σας αίθουσες!
 

εμφάνιση σχολίων