10
6
σχόλια
1580
λέξεις
ΣΙΝΕΦΙΛ
Ο κινηματογραφικός μας συντάκτης επιλέγει τις καλύτερες ταινίες της σεζόν. Ευκαιρία να δούμε όσες χάσαμε
 
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΑΚΗΣ ΛΑΚΤΑΡΙΔΗΣ [email protected]
31 Ιουλίου 2018

Άλλη μια οικονομικά δύσκολη κινηματογραφική σεζόν φτάνει στο τέλος της κι η συνεχιζόμενη πτώση του αριθμού των θεατών στην χώρα μας, δεν έχει να κάνει με την ποιότητα των ταινιών (όσοι γκρινιάζουν είναι άνθρωποι μεγάλης ηλικίας που μαζί με τις παλιές καλές ταινίες, όπως τις αποκαλούν, νοσταλγούν και τη νεότητά τους και μια εποχή που έχει περάσει ανεπιστρεπτί), αλλά με την διαχρονική έλλειψη κινηματογραφικής κουλτούρας που ξεκινάει από απρόθυμους γονείς, να μάθουν τα παιδιά τους να πηγαίνουν σινεμά – το οικονομικό είναι ένα θέμα, όχι όμως και η πανάκεια που κάποιοι επικαλούνται – και φτάνει μέχρι την απαξίωση από κάποιους, ειδικούς και μη, των δύσκολων (κουλτουριάρικων), κατά τη γνώμη τους ταινιών που δήθεν διώχνουν τους θεατές από τους κινηματογράφους. Έτσι, έγκειται στο ένστικτο του καθένα να ανακαλύψει από μόνος του τους μαγικούς, παράλληλους κόσμους του σινεμά, που σημαίνουν για τον καθένα και την κάθε μία μας, πολλά, διαφορετικά πράγματα. Είτε έχοντας σαν στόχο την ψυχαγωγία, είτε την επιμόρφωση ή τον προβληματισμό, μια ταινία δεν θα έπρεπε να θεωρείται απλά άλλο ένα καταναλωτικό προϊόν της μιας χρήσης. Όπως είχε πει κι ο Κιούμπρικ: Η πεποίθηση πως μια ταινία θα πρέπει να παρακολουθείται μια μονάχα φορά, είναι προέκταση της παραδοσιακής μας αντίληψης που βλέπει το σινεμά σαν διασκέδαση και όχι σαν μορφή τέχνης.



Ιδού οι 10 ταινίες της σεζόν, που θα ξαναδούμε πολλές φορές, μέχρι να τις χορτάσουμε. Η σειρά είναι αλφαβητική:


120 ΧΤΥΠΟΙ ΤΟ ΛΕΠΤΟ (120 Battements Par Minute), του Ρομπέν Καμπιγιό. Στο ψευτοδίλλημα (επειδή μιλάμε για δυο εντελώς διαφορετικές ταινίες), του, Να Με Φωνάζεις Με τ’ Όνομά Σου ενάντια στη, Του Θεού η Χώρα, η στήλη απαντά: 120 Χτύποι το Λεπτό, επειδή, δεν λέμε, ωραία είναι τα ρομάντζα, με ή χωρίς ευτυχισμένο τέλος (ακόμη κι η ταινία του Καμπιγιό διαθέτει ένα τέτοιο), όμως το ΒΡΜ, αφορά κυρίως και πρωταρχικά, τον αγώνα των γκέι ανδρών και γυναικών στους δρόμους, στην καθημερινή μάχη με την προκατάληψη, τον ρατσισμό και την μισαλλοδοξία για την διαφορετική σεξουαλική κατεύθυνση. Ακόμα μας θυμίζει πως τα πεζοδρόμια βάφτηκαν με αίμα, για να μπορεί ο καθένας σήμερα, να κανονίζει αλλαξοκωλιές στις εφαρμογές του έξυπνου κινητού του, αγνοώντας πως την ίδια – τωρινή – στιγμή που χορεύει μεθυσμένος από την δήθεν ελευθερία του στα διάφορα Gay Prides ανά την υφήλιο, το αυγό του φιδιού, έχει εκκολαυτεί ξανά, παγκοσμίως, πράγμα που κάνει την ταινία, ακόμα πιο επίκαιρη και διπλά απαραίτητη\



ΑΟΡΑΤΗ ΚΛΩΣΤΗ (Phandom Thread), του Πολ Τόμας Άντερσον. Ο αποθεωμένος και μυθοποιημένος έρωτας, έχει πολλά πρόσωπα, κάποια περισσότερο κι άλλα λιγότερο φωτεινά. Στη σχέση του τελειομανή,προνομιούχου σχεδιαστή μόδας και της φιλόδοξης, αλλά ταπεινής προέλευσης κι αλλοδαπής καταγωγής συντρόφου του, η οποία μπορεί να ενδιαφερθεί για εκείνον, μόνο όταν την έχει ανάγκη, την ίδια στιγμή που εκείνος μπορεί να της αφεθεί, μόνο σε στιγμές αδυναμίας (τις οποίες φροντίζει εκείνη να του παρέχει, δηλητηριάζοντάς τον λίγο λίγο), ο Πολ Τόμας Άντερσον, ρίχνει μια σκοτεινά χιουμοριστική ματιά, στον έρωτα ως εξάρτηση και κάνει ένα έμμεσο πολιτικό σχόλιο, πάνω στην – αλά Βίλχελμ Ράιχ – ερωτική πάλη των κοινωνικών τάξεων ( μεταξύ πολλών άλλων κοινωνικοψυχολογικών παρατηρήσεων, δουλεμμένων ψιλοβελονιά, στο χέρι).

Κρίμα που το μεγαλύτερο μέρος του κοινού κουράστηκε στη μέση της διαδρομής και δεν μπόρεσε να διακρίνει την φαρμακερή ειρωνεία του τέλους. Η ταινία διαθέτει επίσης, το ωραιότερο σάουντρακ της χρονιάς, δια χειρός Τζόνι Γκρίνγουντ.




BLADE RUNNER 2049 του Ντενί Βιλνέβ. Αν και το αποτέλεσμα δίχασε πολλούς από τους φίλους της πρώτης ταινίας του Ρίντλεϊ Σκοτ, κατά την γνώμη της στήλης πάντοτε, η συνέχεια της στάθηκε επάξια δίπλα στο ορίτζιναλ, εμβαθύνοντας ακόμη περισσότερο, στον υπαρξιακό και πολιτικό προβληματισμό του Φίλιπ Κ. Ντικ, ενδύοντάς τον με ένα αχνό πέπλο πνευματικότητας, μιας πνευματικότητας ανάλογης με εκείνη από Τα Παιδιά των Ανθρώπων (2006) των Π.Ντ. Τζέιμς και Αλφόνσο Κουαρόν. Ο Βιλνέβ, πολύ σωστά, δεν θέλησε να αναμετρηθεί με την ταινία του 1982, αλλά να κάνει μια διαφορετική ταινία noir μυστηρίου, πιο κοντά στους δικούς του προβληματισμούς, περί εγκλήματος και τιμωρίας. Δεν λείπουν μια δυο αστοχίες, αλλά η γενική εικόνα αξίζει την αγάπη μας και τον θαυμασμό μας για το ιδιαίτερο βλέμμα του Καναδού δημιουργού που επιστρέφει προσεχώς, με μια καινούργια εκδοχή του Dune, του κλασικού μυθιστορήματος επιστημονικής φαντασίας του Φρανκ Χέρμπερτ.



ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Ο ΝΕΓΡΟΣ ΣΟΥ (I Am Not Your Negro), του Ραούλ Πεκ. Με αφορμή ένα ημιτελές κείμενο του μαύρου, γκέι κι ακτιβιστή συγγραφέα, Τζέιμς Μπόλντουϊν, για τους τρεις μεγάλους νεκρούς του κινήματος απελευθέρωσης των έγχρωμων ανθρώπων στις ΗΠΑ, μια δυο τηλεοπτικές του εμφανίσεις, επίκαιρα της εποχής κι αποσπάσματα από κινηματογραφικές μεταφορές γνωστών λογοτεχνικών έργων με Αφροαμερικανούς χαρακτήρες, που σχολιάζει ο ίδιος ο συγγραφέας, ο Πεκ συμπληρώνει ένα συγκλονιστικό μωσαϊκο που απεικονίζει την θέση των νέγρων, διαχρονικά, μέσα στην αμερικανική κοινωνία από την εποχή της δουλείας έως και την σημερινή εποχή του Black Lives Matter, Καθώς και την κρυφά ή φανερά ρατσιστικά φιλτραρισμένη εικόνα των λευκών media γι αυτούς.



ΚΑΛΠΑΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ (The Rider), της Κλοέ Ζάο. Η Κλοέ Ζάο, είναι το σπουδαιότερο, κρυμμένο μυστικό, του νέου αμερικανικού κινηματογράφου. Χωρίς πραγματικό σενάριο, παρακολουθεί τις επιπτώσεις που έχει ο τραυματισμός ενός μη οικονομικά προνομιούχου νεαρού καβαλάρη των ροντέο, στην καθημερινότητά του. Σύμφωνα με τον σκληρό νόμο της αγροτικής ζωής, ένα τραυματισμένο άλογο δεν έχει πλέον καμία χρησιμότητα και πρέπει να εκτελεστεί για να μην υποφέρει. Ποια θα έπρεπε να είναι η δική του μοίρα; Σπαραγμός, υπαρξιακή μοναξιά κι αγωνία, ποίηση κι Αγάπη για τη ζωή, όλα χωράνε σε αυτή τη χειροποίητη ταινία της Ζάο, που παρακολουθεί την καθημερινότητα πραγματικών ανθρώπων, με την αμεσότητα ενός ντοκιμαντέρ και την παρατηρητικότητα μιας σπουδαίας καλλιτέχνη.



ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΣΚΥΛΙΩΝ (Isle of Dogs), του Γουές Άντερσον. Το αντιρατσιστικό stop motion έπος του Γουές Άντερσον, μπορεί να βασίζεται στην ίδια περίπου ιδέα με τον Λευκό Θεό (2014), του Κορνέλ Μουτρουτσό, προχωράει όμως ακόμη παραπέρα, με αναφορές που παραπέμπουν στην στάση της σημερινής αμερικάνικης ηγεσίας, απέναντι στους μετανάστες, επιστρατεύοντας το γνωστό ιδιότυπο χιούμορ του, σε μια θεαματική, μελαγχολικά αισιόδοξη περιπέτεια που αποτίει φόρο τιμής στην γιαπωνέζικη κουλτούρα, μέσα από ένα φουτουριστικά ρετρό στιλ, υπό το αναλόγως επιβλητικό Kodolike σάουντρακ, του Αλεξάντρ Ντεπλά.



ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ (Visages, Villages/Faces, Places), των Ανιές Βαρντά και J.R. Αυτό το ντοκιμαντέρ, είναι η γλυκύτερη ταινία της σεζόν. Την παρακολουθεί κανείς με ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο κι ένα δάκρυ συγκίνησης να τρεμοπαίζει συνεχώς, ανάμεσα στα βλέφαρα. Οι δύο καλλιτέχνες, περιοδεύουν στην επαρχία κι αποτυπώνουν φωτογραφικά σε τεράστιες τοιχογραφίες, τα πρόσωπα και τις ιστορίες απλών ανθρώπων, εξυψώνοντάς τες/τους, με τον τρόπο που μονάχα η τέχνη μπορεί να το κάνει. Ταυτόχρονα, αναπτύσουν μια σχέση αγάπης μεταξύ τους, που στο δεύτερο επίπεδο της ταινίας, καταλήγει στο να γίνει ο καταλύτης για την δομή του ντοκιμαντέρ, στο υπέροχο εύρημα του τέλους, όπου όταν ο J.R. βγάζει τα μονίμως φορεμένα μαύρα γυαλιά του για χάρη της, εκείνη δεν μπορεί να δει τα μάτια του, λόγω μειωμένης ορατότητας λόγω γήρατος. Ένα υπέροχο δώρο για τους λάτρεις των εικώνων, κινούμενων και μη!



ΤΟ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ (The Square), του Ρούμπεν Έστλουντ. Η κριτική εκ των έσω, του σύγχρονου κόσμου της τέχνης, δίχασε πολλούς θεατές της ταινίας, καλλιτέχνες και μη. Όσοι όμως παρακολουθούν την σύγχρονη τάση των σχετικά νέων Ευρωπαίων δημιουργών, όπως ο Λάνθιμος και η Μάρεν Άντε του Τόνι Έρντμαν, μπορούν να διακρίνουν πως πίσω από αυτόν τον φαινομενικά αταίριαστο συνδυασμό ανελέητης σάτιρας και καλυμμένης ή προφανούς σκληρότητας (ο Αλμοδόβαρ μέχρι πρόσφατα, είχε αποθεώσει έναν παρόμοιο συνδυασμό camp χιούμορ και δραματικής σοβαρότητας στον πιο maistream-αλλά-όχι-ακριβώς, κινηματογράφο του), έχει να κάνει με την αναζήτηση μιας νέας, περισσότερο ελεύθερης, αλλά ιδιότυπα φορμαλιστικής κινηματογραφικής γλώσσας που ξεκινάει από τον Μπουνιουέλ, για να περάσει στον Κιούμπρικ και τον Ρόι Άντερσον. Αν και κάποια ίχνη διδακτισμού, δεν εξέλειπαν, Το Τετράγωνο αποδεικνύεται επώδυνα διασκεδαστικό εμπεριέχοντας στις τέσσερις γωνίες του, σινεφίλ καλούδια κάθε είδους.



ΧΩΡΙΣ ΑΓΑΠΗ (Nelyubov/Loveless), του Αντρέι Σβιάγκιντσεφ. Αν ο Σουηδός Έστλουντ αγαπάει το μαύρο χιούμορ, ο Ρώσος Σβιάγκιντσεφ δεν βρίσκει τίποτε αστείο στην κοινωνικοπολιτική κατάσταση της σύγχρονης Ρωσίας, αλλά ούτε και λόγους για τους οποίους θα έπρεπε να νοσταλγήσει το ένδοξο κομμουνιστικό παρελθόν, το οποίο θεωρεί κομμάτι της σημερινής παθογένειας.

Η πατρίδα του κι οι άνθρωποί της υποφέρουν από την κατάσταση που περιγράφει ξεκάθαρα ο τίτλος της ταινίας του. Πορεύονται χωρίς αγάπη και σπαράζουν ο ένας τις σάρκες του άλλου. Η απαισιόδοξη ματιά του, δεν κρύβει την αγωνία της για το τι θα συμβεί την επόμενη μέρα κι αυτή από μόνη της η δική του ανησυχία, θε έλεγε κανείς πως διαψεύδει την ίδια την γενίκευσή του ή μήπως έτσι την ενισχύει περισσότερο; Λίγο βαρύ για τους μη κινηματογραφικά εκπαιδευμένους και τους απλούς αναζητητές κινηματογραφικής φυγής από την πραγματικότητα




Η ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ (Teströl és lélekröl/On Body and Soul), της Ίλντιγκο Ενιέντι. Μέσα από την λογική ενός ονείρου, η σκηνοθέτης αναρωτιέται κατά πόσο είμαστε ο πραγματικός εαυτός μας, όταν είμαστε σε εγρήγορση και κατά πόσο όταν ονειρευόμαστε. Αντιπαραθέτει την πεζή πραγματικότητα των δύο εσωστρεφών ηρώων της που δουλεύουν στο ίδιο σφαγείο στη Βουδαπέστη, με δυο τοτέμ ελάφια των κοινών ονείρων τους, που κινούνται σε μια ειδυλλιακή, αλλά και μυστηριωδώς απειλητική ατμόσφαιρα. Θα μπορέσουν να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον ερωτικά κι εκτός ονείρων; Η απάντηση δεν θα είναι απλή, ούτε ξακάθαρη, όπως κάθε τι που καλύπτεται από την αχλή των ονείρων…



Για όλες τις υπόλοιπες ταινίες, πορείτε είτε να διαβάσετε στην στήλη Σινεφίλ, είτε πληκτρολογώντας τον τίτλο της στην αναζήτηση του DOC TV. Μια ελπιδοφόρα πρωτοβουλία του φετινού καλοκαιριού, ήταν η ανακαίνιση κλειστών κινηματογράφων (χειμερινών και θερινών), από εταιρείες διανομής με σκοπό να στεγάσουν τις ταινίες τους. Ας ελπίσουμε ότι αυτή η κίνηση θα βοηθήσει στο να μην εξαφανίζονται οι ταινίες από κάποιες αίθουσες, μετά την πρώτη εβδομάδα προβολής τους, πριν καν προλάβουν κάποιοι να τις συστήσουν στους φίλους τους.

 


 

εμφάνιση σχολίων