0
1
σχόλια
1149
λέξεις
Α' ΠΡΟΣΩΠΟ
«Βιαζόμαστε, ήθελα να πω, σε κάποιον για κάποιο λόγο, αλλά δεν βιαζόμουν στ’ αλήθεια, μόνο δυσφορούσα με τη βραδύτητά του. Και αυτό, αχαριστία λέγεται». Από το Βυτίο
 
BLOGS
6 Ιουνίου 2018
Είναι αργά και καθώς μετακινούμαι απ’ τον καναπέ προς το κρεβάτι, παρατηρώ ότι ο γάτος στέκεται σ’ ένα περίεργο σημείο στο χωλ. Έχει συγκεντρωθεί σε ένα και μόνο σημείο, όλο του το σώμα είναι ακινητοποιημένο, βρίσκεται σε θέση μάχης. Όχι μόνο έχει εντοπίσει μέσα στα σκοτάδια την κατσαρίδα, αλλά την έχει στριμώξει με τέτοιο τρόπο, ώστε αποδεικνύεται πανεύκολο να σηκώσω την παντόφλα και να κατεβάσω με φόρα μια, δύο, τρεις και τέσσερις φορές – καλύτερα να είμαστε σίγουροι. Ύστερα από λίγο ξανακοιτάζω τον γάτο που τεντώνεται και χασμουριέται (με τους κυνόδοντες να ξεπροβάλλουν, ένα σωστό γούνινο δρακουλίνι). Θα ήθελα να του πω ένα ευχαριστώ για τη βοήθεια, αλλά για να είμαι ειλικρινής, αυτό που αναβλύζει από μέσα μου είναι μια μικρή μίζερη ψευτονυσταγμένη γκρινίτσα: Έφτασε πολύ μέσα η κατσαρίδα, δε νομίζεις; Δε μπορούσες να τη σταματήσεις κοντά στη μπαλκονόπορτα; Έπρεπε να έρθει ως εδώ; Έλα πάμε, λίγη εγρήγορση παρακαλώ. Αυτό λέγεται αχαριστία.


Είναι απογευματάκι και είμαι έξω στη γειτονιά, βόλτα με το σκύλο. Κάποια στιγμή παρατηρώ έναν τύπο, εκεί γύρω στα πενήντα. Λεπτός, ψηλός, μαύρα μαλλιά, μπλε τζιν, πιο σκούρο μπλε κοντομάνικο με γιακαδάκι και ένα απ’ αυτά τα δερμάτινα τσαντάκια στο ένα χέρι, ενώ στο άλλο κρατάει μια πίπα. Τον προσέχω περισσότερο, γιατί περπατάει αργά. Περπατάει πραγματικά αργά. Κάνει μικρά βήματα, τραβάει τζούρες και κοιτάζει δεξιά - αριστερά με νωχελικό τρόπο. Σταματάει στην άκρη του πεζοδρομίου για να περάσει το αυτοκίνητο ενώ έχει χρόνο να περάσει. Προσπαθεί επισταμένως να πηγαίνει διαρκώς απ’ το πεζοδρόμιο, παρόλο που σχεδόν παντού το πεζοδρόμιο είναι σχετικά στενό και υπάρχουν δέντρα, αυτοκίνητα και άλλα εμπόδια. Αυτός περπατάει αργά, πολύ αργά, καπνίζει και ατενίζει τον νεοσμυρνιώτικο ορίζοντα. Τον πετυχαίνω τρεις, τέσσερις μέρες συνεχόμενες. Είναι η ώρα που γυρνάει απ’ τη δουλειά υποθέτω, και παίρνει το χρόνο του για να επιστρέψει σπίτι, απολαμβάνοντας ό,τι τέλος πάντων υπάρχει να απολαύσει. Αλλά τη μία μέρα τυχαίνει και περπατάει μπροστά μου, με καθυστερεί γιατί ο σκύλος, λες και το κάνει επίτηδες υιοθετεί την ταχύτητά του. Περιμένουμε και ένα δυο αυτοκίνητα να περάσουν ενώ δε χρειαζόταν καθόλου να κάνουμε κάτι τέτοιο, αλλά έχουμε κολλήσει ακριβώς από πίσω του. Καταλαβαίνω ότι έχω εκνευριστεί, καταλαβαίνω ότι βιάζομαι, καταλαβαίνω ότι όσο διήρκεσαν τα δέκα παραπάνω δευτερόλεπτα που περιμέναμε μέχρι να διασχίζουμε το δρόμο έκανα ασυναίσθητα την κίνηση να βγάλω το κινητό – ίσως λίγο ινσταγκραμ; δεν αντέχεται αυτή η αναμονή, αυτή η βραδύτητα.

Τον προσπερνάω με δυσκολία, αυτός κάπως σα να γνέφει ένα γεια, αλλά εγώ συνεχίζω να προχωράω δύσκολα, γιατί ο σκύλος φαίνεται να προτιμάει τους ρυθμούς αυτού του τύπου και μάλιστα αποφάσισε υπέρ τους με τρόπο τόσο οριστικό, ώστε λίγο πριν φτάσουμε σπίτι σχεδόν τον τραβούσα απ’ το λουρί, λίγο ακόμη και θα τον έσερνα κανονικά. Πάντως με το που μπήκαμε, για κάποιο λόγο, μισοθυμήθηκα ένα απόσπασμα και με έπιασε αυτή η αίσθηση του επείγοντως, που πριν ακόμη βάλω φαΐ στον απογοητευμένο μέχρι αηδίας σκύλο, το έψαξα και το βρήκα: «Πολλοί πιστεύουν ότι οι άνθρωποι εκπαιδεύουν τους σκύλους. Στην Αθήνα ισχύει το αντίθετο, οι σκύλοι εκπαιδεύουν τους ανθρώπους, τους μαθαίνουν να περπατούν στην πόλη ξανά και να μιλούν με αγνώστους».

Απόλαυσα το κομμάτι και κάποια ακόμη απ’ το βιβλιαράκι, σαν την πρώτη φορά, έβαλα φαΐ στο σκύλο, αλλά και πάλι αν θέλω να είμαι ειλικρινής, η βραδύτητα του τύπου παρέμενε μέσα μου κάτι που προκαλούσε μια κάποια ελαφριά δυσφορία. Βιαζόμαστε, ήθελα να πω, σε κάποιον για κάποιο λόγο, αλλά δεν βιαζόμουν στ’ αλήθεια, μόνο δυσφορούσα με τη βραδύτητά του. Και αυτό, αχαριστία λέγεται.


Ο ταξιτζής μπροστά μου, μιλάει στο κινητό ή κάτι κοιτάζει στο gps, πάντως χασομεράει και χάνουμε το φανάρι. Πριν προλάβω να σιχτιρίσω, βλέπω την κοπέλα που περνάει τη διάβαση. Φοράει ένα ωραίο σκούρο στενό παντελόνι που σταματάει λίγο πριν τον αστράγαλο και κρατάει ένα χαρτοφύλακα που για κάποιο λόγο μου φαίνεται πολύ σημαντικός. Δεν βλέπω ακριβώς το πρόσωπό της, αλλά αν έπρεπε να μαντέψω θα έλεγα ότι είναι πολύ όμορφη. Εντωμεταξύ έχει περάσει απέναντι, και σταματάει στη δεύτερη πόρτα – ακριβώς δίπλα στο παράθυρό μου δηλαδή – ακουμπάει κάτω το χαρτοφύλακα, κάτι που μου κάνει εντύπωση αφού είπαμε είναι πολύ σημαντικός, και χτυπάει το κουδούνι.

Κοιτάζω με αυτή την αγωνία που σε πιάνει καμιά φορά σε ΜΜΜ ή σε λεωφόρους που τα φανάρια κρατάνε λίγο και κάποιος κάθεται κάπου μπροστά ή διαγώνια και σε πιάνει μια αίσθηση ότι θες να δεις το πρόσωπό του, σε πιάνει ξαφνικά φοβερή περιέργεια, αλλά το φανάρι γίνεται πράσινο, το πρόσωπο δεν γυρνάει ποτέ προς τα σένα και αν ήταν κομμάτι μιας ταινίας και όχι της πραγματικότητας αυτή η λεωφόρος, μάλλον θα πάταγες γκάζι και θα έκανες σφήνες μέχρι επιτέλους να σου αποκαλυφθεί αυτό το πρόσωπο. Αλλά εν προκειμένω είμαι τυχερός. Ναι μεν δεν γυρνάει το πρόσωπο, αλλά δεν ανάβει και το φανάρι. Το επόμενο δευτερόλεπτο όμως ανοίγει η πόρτα. Ακούω ένα «καλώς τη» και βλέπω το χέρι του άντρα που της κάνει νόημα να μπει μέσα. Ή μάλλον βλέπω το ύποπτο τατουάζ (κάτι σαν μαίανδρος;) στο χέρι του άντρα που της κάνει νόημα να μπει μέσα. Σηκώνω το βλέμμα και την ώρα που αυτή σηκώνει τον χαρτοφύλακα και εντέλει περνάει την είσοδο, βλέπω ότι το κτίριο αυτό είναι γραφεία του Σώρρα. Την ίδια στιγμή, ανάβει και το πράσινο.


Μου κρατάνε το ασανσέρ. Δύο άντρες γύρω στα σαράντα, σαρανταπέντε, στα καθαρά και καλοσιδερωμένα τους κοστούμια. Κρατάνε πακέτα τσιγάρα και οι δύο στα χέρια τους. Κατεβαίνουν για διάλειμμα, υποθέτω. Στέκομαι μπροστά τους με πρόσωπο στην πόρτα του ασανσέρ που κατεβαίνει σταδιακά τους ορόφους. Από πίσω μου ακούω:

-Είναι και αυτό ένας τρόπος να μειώνεται η απόσταση. Να υπάρχει μεγαλύτερη επαφή. Να τα πηγαίνω και να τα φέρνω ας πούμε από το μπάσκετ.
-Ναι ναι.
-Να τα έχω περισσότερο, να τα βλέπω περισσότερο, κατάλαβες;
-Ναι ναι.
-Δεν πιστεύω να μου πει όχι.
-Όχι ρε, δε θα σου πει όχι.
-Όχι γιατί άμα μου πει..
-Δεν το πιστεύω ρε, μην το λες καν, δε θα σου πει όχι.
-..
-Γιατί να σου πει όχι; Θα ήταν κακοήθεια. Δε λέει όχι.
-Κι εγώ έτσι πιστεύω.
-Ναι ρε, μην το σκέφτεσαι καν.
-Δε θα μου πει όχι, γιατί να μου πει όχι, ναι θα πει.

Ισόγειο. Καθώς φτάνω πρώτος στην είσοδο του κτιρίου, οι δύο τους τρία τέσσερα βήματα πίσω, τους κρατάω την πόρτα. Έχει ήδη βγάλει το τσιγάρο απ’ το πακέτο και το κρατάει σβηστό στα χείλη. Ευχαριστώ λέει κι εγώ ακούω πάλι δε θα μου πει όχι, γιατί να μου πει όχι, ναι θα πει. Σα να βρέθηκα στη λούπα μιας ιδιωτικής παράστασης ενός ερασιτεχνικού θιάσου. Δε θα μου πει όχι, γιατί να μου πει όχι, ναι θα πει. Με το που βγαίνουν, περπατάνε δέκα μέτρα, στέκονται κάτω από ένα δεντράκι στον πεζόδρομο και νομίζω πως ο ένας λέει στον άλλον μόνο τα ίδια λόγια. Καπνίζει και τα λέει. -δε θα μου πει όχι, γιατί να μου πει όχι, ναι θα πει. Τζούρα και τα ξαναλέει. –δε θα μου πει όχι, γιατί να μου πει όχι, ναι θα πει.
εμφάνιση σχολίων