«Πρέπει να πιστεύουμε σε θαύματα για να γίνουν θαύματα». Ο Κάρολος Κουν μιλάει για τη ζωή και την τέχνη
DOC TV
13 Σεπτεμβρίου 2021
«Η αφετηρία και η βάση του θεάτρου, όπως και κάθε μορφής τέχνης, είναι η ποίηση και η μαγεία. Αν λείψουν αυτά, δεν υπάρχει θέατρο.»
«Μόνος, ο καθένας από σας, είναι ανήμπορος. Μαζί ίσως κάτι μπορέσουμε να κάνουμε. Το θέατρο ως μορφή Τέχνης, δίνει τη δυνατότητα να συνδεθούμε, να συγκινηθούμε, ν' αγγίξουμε ο ένας τον άλλον, να νοιώσουμε μαζί μια αλήθεια. Να γιατί διαλέξαμε το θέατρο σα μορφή εκδήλωσης του ψυχικού μας κόσμου.»
«Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας.»
«Πιστεύουμε ότι κάθε λαός μπορεί να δημιουργήσει και να αποδώσει, μόνο όταν νιώθει τον εαυτό του ριζωμένο στην παράδοση. Θα δώσουμε κάτι που μπορεί να φανεί φτωχικό στο εξωτερικό του, γιατί αποβλέψαμε στο μέσα πλούτο των έργων και με τι τρόπο ο πλούτος θα μπορούσε να εκφραστεί πιο καλά, με μέσα απλά και να αγγίξει την ψυχή μας, που την έχουν παραστρατήσει κακές ξένες απομιμήσεις. Το θέατρο είναι μια τέχνη με αυτοτέλεια, που κινείται σύμφωνα με τους νόμους της τέχνης κι όχι κατά πόσο μιμείται τη ζωή πετυχημένα ή όχι.» - Κάρολος Κουν, Γιάννης Τσαρούχης και Διονύσιος Δεβάρης, για την ίδρυση της Λαϊκής Σκηνής, με σκοπό την αναβίωση του ελληνικού λαϊκού εξπρεσιονισμού (1934)
«Η Τέχνη είναι μεγάλη. Θα την πλησιάσουμε με ευλάβεια και σεβασμό. Δεν έχουμε το δικαίωμα να την κατεβάζουμε στο ανάστημά μας.»
«Η εποχή της κατοχής ήταν μια συναισθηματικά, πλούσια εποχή. Έπαιρνες πολλά και έδινες πολλά. Μας ζώνανε κίνδυνοι, στερήσεις, βία και τρομοκρατία. Γι’ αυτό σαν άνθρωποι αισθανόμασταν την ανάγκη της πίστης, εμπιστοσύνης, συναδέλφωσης, έξαρσης, και θυσίας.»
«Σκοπός της τέχνης μας δεν είναι το αντικείμενο αλλά το νόημα που του δίνουμε εμείς».
«Κάτω τα χέρια από τη θεατρική παιδεία. Η θεατρική παιδεία είναι κάτι που ανήκει στον καλλιτέχνη και στους καλλιτέχνες. Η πολιτεία μπορεί να βοηθήσει να δημιουργηθούν εστίες καλλιτεχνικές. Και έχει υποχρέωση να βοηθήσει.»
«Το θέατρο δεν είναι ακαδημαϊκό επάγγελμα. Μόλις πας να βάλεις ακαδημία, είναι ο θάνατος του θεάτρου.»
«Ο Χατζημάρκος, ήταν ένα πολύ γλυκό παιδί, που μου είπε ότι όταν ήταν μικρός είχε ένα βιολί, είχε πάρει ένα βιολί και έπαιζε. Και ήταν σε μια οικογένεια, σε ένα σπίτι, που είχε πολλά αδέλφια, ήταν μια μεγάλη οικογένεια από τη Σμύρνη. Και μια μέρα γρατζούνιζε το βιολί του για να μάθει και εξενεύριζε τα αδέρφια του και του πήραν το βιολί και του το σπάσανε. Αυτή η αίσθηση του σπασμένου βιολιού, είναι κάτι που πάντα με κυνηγά. Πόσα σπασμένα βιολιά υπάρχουν, πόσοι άνθρωποι υπάρχουν που θα μπορύσαν να αξιοποιοηθούν, που θέλουν να αξιοποιηθούν, και ζητάνε να αξιοποιηθούν, και θα ήταν πολύ ωφέλιμοι και αποδοτικοί και θα δίνανε κάτι πάρα πολύ μεγάλο, μια ανύψωση στον πολιτισμό, αν τυχόν και τους βοηθούσαμε να δημιουργηθούν.»
«...το υποσυνείδητο είναι συχνά πολύ πιο ενδιαφέρον από το συνειδητό. Αυτή η κραυγή που θα βγάλει, αυτή η κίνηση που θα κάνει ξαφνικά, που δεν περιορίζεται από ένα στημμένο παίξιμο είναι η βάση του καινούριου θεάτρου.»
«Πρέπει να πιστεύουμε σε θαύματα για να γίνουν θαύματα».
Αποσπάσματα από συνεντεύξεις αλλά και το βιβλίο Κάρολος Κουν: για το θέατρο, εκδόσεις: Ιθάκη.
Ο Κάρολος Κουν (Προύσα 13 Σεπτεμβρίου 1908 - Αθήνα 14 Φεβρουαρίου 1987) ήταν Έλληνας θεατρικός σκηνοθέτης, μια από τις σπουδαιότερες μορφές του ελληνικού θεάτρου.
εμφάνιση σχολίων