Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΔΙΑΒΑΖΩ: Ο Ψεύτης

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΘΑΡΡΟΣ Η ΑΛΗΘΕΙΑ; ΣΥΝΗΘΕΙΑ. Όλα είναι συνήθεια. Κι εμείς, κακέκτυπα του εαυτού μας. Της επανάληψης μα της καμίας διδαχής. Μασάμε λόγια, μασάμε τα λόγια μας. Ξεχνάμε τι είπαμε, τι θέλαμε. Τέκνα όλα της εξωτερικής κατανάλωσης που περνάμε νύχτες με τον εχθρό κι αρχίζει να μας αρέσει. Αντί να ακονίζουμε τα μαχαίρια μας, λειαίνουμε τις αιχμηρές μας πραγματικότητες και μπαίνουμε σε ψεύτικο χορό.

«ΕΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΠΩ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ, ΘΑ ΗΜΟΥΝ ΣΕ ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΟ. Κι αν οι γιατροί μπορούσανε να κάνουνε το ίδιο, ίσως να ήτανε μαζί μου», μονολογεί ο Νίκος από τη θέση του ήρωα στο πρώτο μυθιστόρημα του Γιώργου Μουστάκη Ο Ψεύτης. Αρχίζεις την ανάγνωση και υποψιάζεσαι πως ο 24χρονος συγγραφέας σε αυτό το βιβλίο είναι αποφασισμένος να πει την πάσα αλήθεια. Φτάνεις στην τελευταία σελίδα και επιβεβαιώνεις την αρχική σου υποψία μουρμουρίζοντας: «Τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια». Όπου τραγούδια βάλε βιβλία. Το συγκεκριμένο ανήκει στη σειρά: ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ. Τώρα μάλιστα.

Ο ΝΙΚΟΣ ΣΠΑΕΙ ΒΙΤΡΙΝΕΣ. Τη δική του και των κοντινών του προσώπων. Της αρραβωνιαστικιάς και των λοιπών στενών οικογενειακών. Μουσικός που βγάζει τόσα όσα, μένει ακόμα με τους γονείς του, πέφτει στο κρεβάτι με την ίδια αγάπη και απαντά σε όλα «ναι». Ναι, ναι και ναι. Μα εμείς, κρυφή κάμερα να ακούμε την αυτόματή του διάψευση. Και την ψυχή του που όπως λέει «γουργουρίζει τόσο έντονα, όσο η φωνή από εκατό ναύτες που αφήνουνε το πόστο τους και περνώντας τη γέφυρα τραγουδούν πετώντας τα καπέλα τους στον αέρα».

ΣΥΝΑΝΤΙΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΣΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ, στη μοναξιά του έρωτα, στη μοναξιά των κυριακάτικων γευμάτων. Και λαχταρά με τον πιο ρομαντικό κυνισμό κάποιος να δει μέσα του. Κι ας είναι περίεργο το θέαμα. Την ώρα που οι γύρω του επενδύουν στο περίγραμμα, εκείνος μας αποκαλύπτει ανά περίσταση την πιο αληθινή εκδοχή της ταυτότητάς του. Με τις απόψεις του ιδίου πανηγυρικά να διίστανται.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΜΕΝΟ ΕΚ ΓΕΝΕΤΗΣ. Είμαστε ό,τι θέλουν οι άλλοι. Είμαστε αυτό που μας προσάπτουν. Είμαστε ακοίμητοι δορυφόροι, καταδικασμένα ετερόφωτα πλάσματα. Προγραμματισμένοι να λέμε ψέματα για να μην προκαλούμε πόνο. Εκ γενετής πλασμένοι με την ανάγκη να λαμβάνουμε, το χειροκρότημα της αποδοχής. Αν αυτό σημαίνει καλοσύνη, ο ήρωας στο τέλος θα επιδιώξει να γίνει κακός. Και εσύ θα σταθείς σύμμαχός του.

ΓΙΑΤΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ, ΜΑΖΙ ΚΑΙ Η ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΗ. Και εκεί που έρχεται η παγίωση έρχεται και το δίλημμα. Η γενναιότητα όμως σε επισκέπτεται εκεί που δεν το περιμένεις. Γιατί το ψέμα, δική σου παραγωγή στη μηχανική της επιβίωσης. Πρώτο sos στο εγχειρίδιο του ανθρώπου ως κοινωνικού ζώου. Η αλήθεια όμως είναι ένστικτο. Που κάποια στιγμή αυτονομείται και παραγράφει όλα τα πρότερα αδικήματα. Και παραβλέπει τις κοινωνικές δομές. Για το καλό όλων μας.

Ο Ψεύτης του Γιώργου Μουστάκη, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις PS. Η Στέργια Κάββαλου είναι συγγραφέας. Η πρώτη συλλογή διηγημάτων της λέγεται «Αλτσχάϊμερ Τrance» (εκδ. Τετράγωνο). 

εμφάνιση σχολίων