0
1
σχόλια
668
λέξεις
Α' ΠΡΟΣΩΠΟ

Από τον Ευστράτιο Παπάνη
 

DOC TV
5 Ιανουαρίου 2018
Η ΖΗΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΤΟΣΟ ΣΤΕΝΑ ΣΥΝΥΦΑΣΜΕΝΟ με τον έρωτα, που θα μπορούσε να θεωρηθεί θεμελιώδες και αναντικατάστατο συστατικό του. Έχει βιωθεί από όλους όσοι έχουν τρωθεί από τα ιοβόλα βέλη της ύπουλης και πανάρχαιας θεότητας, ενώ αποτέλεσε κίνητρο για παράτολμες και απονενοημένες πράξεις, που ενέπνευσαν την τέχνη όλων των εποχών και πολιτισμών της υδρογείου.

Η ΖΗΛΙΑ ΩΣ ΨΥΧΙΚΗ ΕΝΤΑΣΗ έχει καταδυναστεύσει την καρδιά και το νου συνετών και μη εραστών, ενώ η ασυγκράτητη καθολικότητα τη νομιμοποιεί υποσυνείδητα, εκτός από τις περιπτώσεις που οδηγεί στα άκρα, απειλώντας και τη ζωή ακόμα του αποδέκτη, αλλά και την πνευματική ισορροπία του κατακυριευμένου από αυτήν.

Ο ΠΑΣΧΩΝ ΑΠΟΣΤΑΣΙΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ, καταλαμβάνεται από συστηματικές παρανοϊκές σκέψεις και σενάρια, φαντασιώνεται τις βασανιστικές λεπτομέρειες της απιστίας, συνδέει πραγματικά και άσχετα στοιχεία για να τεκμηριώσει την ενοχή, ταλανίζεται από ατέρμονη ροή φορτισμένων σκέψεων, κατακλύζεται από πλημμυρίδα ατελέσφορων συναισθημάτων, παρηγορείται προσωρινά από ένα στοιχειοθετημένο λόγο, για να παρασυρθεί ξανά και ξανά στη δίνη της αμφιβολίας.

Ο ΒΙΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ ΣΤΡΟΒΙΛΙΖΕΤΑΙ γύρω από το αντικείμενο της λατρείας, η κατάθλιψη διαδέχεται την παραμυθία και το δυστυχές θύμα μετατρέπεται σύντομα σε ανδράποδο του μαζοχισμού. Ακούγεται παράδοξο, αλλά η επιβεβαίωση της υποψίας αποτελεί την απαρχή της λύτρωσης.

ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Η ΖΗΛΙΑ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ αυτόνομη ψυχική κατάσταση. Αντίθετα είναι ένα μείγμα συναισθημάτων που ενοποιούνται κάτω από τη γενικευμένη έννοια: Συνοψίζει τις ανεπάρκειες της προσωπικότητας, αντανακλά τα επίπεδα αυτοεκτίμησης, μορφοποιεί τους φόβους και ανακαλεί μνήμες απωθημένες της παιδικής ηλικίας. Αιτία συγκρουσιακών χωρισμών, αναμοχλευτής πάθους και μέθεξης στις σκοτεινές ατραπούς της λαγνείας, γοητεία ή κατάρα, η ζήλια πιστοποιεί τον τρόμο της εγκατάλειψης, την απειλή της μοναξιάς, τον δισταγμό μπροστά στις απροσδόκητες αλλαγές, την υστερία ενώπιον της απώλειας ελέγχου των γεγονότων της ζωής.

Η ΖΗΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΕΘΙΣΤΙΚΟ ΚΟΚΤΕΪΛ φόβου, οργής, πικρίας, ματαίωσης, αδυναμίας, ανασφάλειας, περιθωριοποίησης, καταδικαστικής κοινωνικής σύγκρισης, διαστρέβλωσης της πραγματικότητας, κτητικότητας και ενοχής. Είναι ο κατήγορος που επικυρώνει και φέρνει στην επιφάνεια τα τρωτά σημεία του εαυτού, που υπέβοσκαν και τώρα συμβολοποιούνται, ενδυόμενα το προσωπείο του Ίμερου για ένα πρόσωπο, για μία άπιστη γυναίκα ή άνδρα, που διαρκώς διολισθαίνει, ξεγλιστρά, ξεφεύγει και χάνεται με κάθε απρονοησία και άδικη μομφή του λαβωμένου από τη ζήλια συντρόφου.

Η ΖΗΛΙΑ ΠΡΟΣΚΑΛΕΙ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ που χανόταν από τα μάτια του βρέφους κατά την περίοδο της προσκόλλησης, τρέφεται από το άγχος του αποχωρισμού, που κάποτε γέννησε αγωνίες, όταν βιώθηκε σε ηλικία μόλις οκτώ έως 18 μηνών, αναδεύει την κραυγή πως αυτή που αγαπάς περισσότερο μπορεί να εξαφανιστεί ανά πάσα στιγμή. Κι αν αυτή η αμέλεια διαπράχθηκε από την πολύτιμη μητέρα, πόσο μάλλον από εκείνη που καταλαμβάνει αργότερα το θρόνο της: τη γυναίκα που ποθείτε.

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΙΚΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ, που τόσο υποκριτικά και περίτεχνα έχει καλλιεργηθεί στις δυτικές κοινωνίες, σε συνδυασμό με το πρωτόγονο κομμάτι του εγκεφάλου, που αντιδρά στον πανικό με τη φυγή ή την επίθεση, η βαθιά εμπεδωμένη πεποίθηση πως μπορεί ο άνθρωπος να αγαπά μόνο ένα άτομο τη φορά, η ψευδαίσθηση ότι ένα μοναχά πρόσωπο μπορεί να καλύψει όλες τις ανάγκες και ο αδυσώπητος κοινωνικός έλεγχος συνηγορούν στην καλλιέργεια νοσηρών σχέσεων και στη διαιώνιση της ζήλιας.

ΕΧΘΡΟΤΗΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ, ΚΑΧΥΠΟΨΙΑ, εξαντλητικός έλεγχος ωραρίων και ασυνεπειών, απομόνωση και διεστραμμένο ενδιαφέρον για το πιο ασήμαντο τεκμήριο ενοχής, παρακολούθηση, τεχνάσματα και αξημέρωτες νύχτες συνθέτουν το σκηνικό της νεύρωσης. Οι ελπίδες μετατρέπονται σε Ερινύες και η ένταση πολλαπλασιάζει τον πόθο, που ακροβατεί στα όρια του φυσιολογικού και της παθολογίας: Η γυναικεία κακοποίηση, ψυχολογική και σωματική, έχει τις ρίζες της στη ζήλια που έχει συστηματοποιηθεί.

ΟΣΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΔΕΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ με τους ερωτικούς τους συντρόφους, τόσο περισσότερα τα διακυβεύματα από ένα χωρισμό. Αν η αυτοεκτίμηση εξαρτάται από τον έλεγχο των καταστάσεων, από την κοινωνική σύγκριση και τις σχέσεις με τους γονείς, τότε η ζήλια είναι το συναίσθημα εκείνο που θέτει όλα τα παραπάνω σε αμφισβήτηση.

ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΘΕΡΑΠΕΥΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΧΡΟΝΟ, άλλοτε πάλι εκδηλώνεται συχνότερα σε νέους, που δεν διαθέτουν εμπειρία δεσμών. Και κάποτε, όταν πρόκειται για τον τελευταίο έρωτα, όταν απευθύνεται στη νύφη της νεκρικής κλίνης, μπορεί να οδηγήσει σε εξάρσεις ανεξέλεγκτες και βίαιες.

Πηγές: Αντικλείδι, Εναλλακτική Δράση


Ο Ευστράτιος Παπάνης είναι επίκουρος καθηγητής του Τμήματος Κοινωνιολογίας Πανεπιστημίου Αιγαίου.
εμφάνιση σχολίων